Tuesday, April 30, 2013

Κάποια πράγματα για την αγορά με αφορμή...τις απολύσεις στο Ριζοσπάστη


Είχαμε μερικές ακόμα απολύσεις στον Ριζοσπάστη (δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό0, και για ακόμα μια φορά μερικοί θα κοροϊδεύουν, θα βρίζουν, οι απολυμένοι θα γκρινιάζουν και θα καταγγέλλουν, και το ΚΚΕ θα τους καταγγέλλει όλους ως "προβοκάτορες".

Το θέμα έχει ενδιαφέρον, και αφορά τόσο τον "γενικό" χώρο των ΜΜΕ, όπου σημειώνονται μεγάλες απολύσεις και λουκέτα, όσο και τον "ειδικό" χώρο του ΚΚΕ.

Γενικά, ο κλάδος των ΜΜΕ είναι από τους κλάδους εκείνους όπου η "δημιουργική καταστροφή" της κρίσης έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Αυτό γίνεται για δύο κυρίως λόγους:

Η εμφάνιση του ίντερνετ έχει οδηγήσει πολλούς να δίνουν δωρεάν τα άρθρα τους εκεί, από "απλούς χρήστες" στα blogs μέχρι κολοσσούς των Media.

Έτσι, το ποσοστό κέρδους στον κλάδο έχει πιάσει πάτο, ενώ πολλοί αναγνώστες έχουν πλέον "εκπαιδευτεί" στο να ενημερώνονται δωρεάν, και άντε να τους πείσεις να πληρώσουν, ειδικά όταν υπάρχουν ένα σωρό sites, blogs, κτλ που δίνουν το περιεχόμενο τους δωρεάν, ή αντιγράφουν δωρεάν το περιεχόμενο άλλων, κτλ.

Βέβαια, τώρα τελευταία παρατηρούμε μια τάση των μεγάλων κυρίως εφημερίδων να ζητούν χρήματα για να διαβάσεις τα άρθρα τους, και μερικές από αυτές πετυχαίνουν το σκοπό τους (πχ Financial Times, New York Times, κτλ). Αυτό οφείλεται στο ότι έχουν ποιοτικότερα άρθρα από αυτά που βρίσκεις αλλού, οπότε ο αναγνώστης πείθεται να πληρώσει για να τα διαβάσει.

Εδώ λοιπόν βρίσκεται και το δεύτερο πρόβλημα για πολλά media, ότι δηλαδή ΔΕΝ έχουν και τόσο καλή ύλη, ειδικά όταν ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος (υπάρχουν πλέον άπειρα sites στο ίντερνετ). Μάλιστα, θα έλεγα ότι μερικά blogs και sites είναι σαφέστατα ανώτερα από πολλά κείμενα πολλών "επαγγελματιών δημοσιογράφων", με αποτέλεσμα η αναγνωσιμότητα των τελευταίων να πέφτει κατακόρυφα (και έτσι να έχουμε απολύσεις, μειώσεις μισθών, απλήρωτη εργασία με μισθούς να μην καταβάλλονται, να κλείνουν έντυπα, κτλ).

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια εντάσσω και τον "Ριζοσπάστη", το κανάλι 902, αλλά και ένα σωρό άλλα ΜΜΕ της αριστεράς (όχι μόνο του ΚΚΕ).

Δυστυχώς, θεωρώ ότι αυτά που έχει να πει η αριστερά είναι "λίγα" σήμερα, και γι' αυτό και έχει βαλτώσει σε ότι αφορά την επιρροή της. Αυτό φαίνεται [και] στην πορεία των ΜΜΕ της, που αντιμετωπίζουν προβλήματα (όπως σχεδόν και όλα τα άλλα ΜΜΕ βέβαια).

Γενικά, τα επόμενα χρόνια θα γίνει μεγάλο ξεκαθάρισμα [και] στα ΜΜΕ, και θα μείνουν λίγα ΜΜΕ, αυτά που λόγω ποιότητας μπορούν να πείσουν τον κόσμο να πληρώσει για να τα αγοράσει, ώστε να συνεχίσουν και αυτά να παρουσιάζουν ένα έργο που είναι υψηλού επιπέδου (ή έστω είναι "υψηλότερου του μέσου όρου").

Θα σας παραπέμψω λοιπόν στο site του Ριζοσπάστη, και θα σας ζητήσω να δείτε μόνοι σας αν αυτή η εφημερίδα είναι όντως αξιόλογη (και πόσο). Η αλήθεια είναι πως έχει κάποια ρεπορτάζ που δε θα βρει κανείς εύκολα αλλού, πχ για εργατικούς αγώνες, απεργίες, απολύσεις, εργοδοτικές αυθαιρεσίες, κτλ. Επίσης, που και που παρουσιάζει και καλές θεωρητικές αναλύσεις, ή αναλύσεις επί των εξελίξεων, λόγω και της μαρξιστικής κληρονομιάς του ΚΚΕ.

Παρόλα αυτά, η εκτίμηση μου είναι ότι ΔΕΝ είναι και τόσο καλή. Μερικά άρθρα (όχι όλα) είναι εντελώς απλοϊκά, ή απλά καταγράφουν γεγονότα με σκοπό να γεμίζουν τις σελίδες. Μεγάλο μέρος της ύλης μπορεί να βρεθεί και αλλού (κάτι που είναι λογικό βέβαια, αλλά πάντως δε βοηθά), ενώ και το επίπεδο της ανάλυσης είναι πίσω (δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος της αριστεράς πιάστηκε αδιάβαστος με το ξέσπασμα της κρίσης, διότι η ανάλυση του ήταν πίσω. Και εντάξει, μπορεί τώρα να λέμε ότι θέλουμε, αλλά αυτή είναι η αλήθεια και για το ΚΚΕ και για όλους. Εκτός και αν ο "μέσος αναγνώστης" του Ριζοσπάστη "ήξερε τι γίνεται" - έλεος, κάτι τέτοια λένε καμιά φορά οι ΚΚΕδες και χάνουν και το δίκιο τους).

Αφού λοιπόν ο Ριζοσπάστης είναι πίσω, αδυνατεί να βρει κοινό, παρά τον "πατριωτισμό" πολλών υπέρ του ΚΚΕ, που τους σπρώχνει να τον αγοράσουν "ότι και να λέει". Οπότε δεν έχει έσοδα, και συρρικνώνεται, με απολύσεις, κτλ. Μάλιστα, το ΚΚΕ αξιοποιεί και τον "πατριωτισμό" πολλών μελών του, που εργάζονται τζάμπα στο 902.gr (εντάξει, και εγώ τζάμπα τα δίνω αυτά που γράφω, παλιότερα μάλιστα έγραφα 6 χρόνια χωρίς καν να ζητώ λεφτά από paypal, τώρα που δεν έχω άλλα λεφτά, ζητάω. Τι να κάνουμε, πέρα από το καθαρά χρηματικό κέρδος, υπάρχει και η έννοια της θυσίας ώστε να προσφέρεις στον αγώνα).

Αυτό που είναι πιο προβληματικό για το ΚΚΕ είναι η αντίληψη του ότι "εμείς τα λέμε τέλεια", και άρα για το ότι ο Ριζοσπάστης δεν βγάζει αρκετά χρήματα για να συνεχίσει όπως πριν "φταίνε όλοι οι άλλοι που είναι προβοκάτορες, όχι εμείς". Δηλαδή το ΚΚΕ δε δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι το περιεχόμενο είναι σχετικά φτωχό, με αποτέλεσμα να ρίχνει "λάδι στη φωτιά".

Θα κάνω βέβαια και μια διευκρίνηση: Το τι θεωρεί "ο κόσμος" ως αξιόλογο ή μη αξιόλογο είναι σχετικό. Δε θα χαϊδέψω αυτιά λέγοντας ότι τάχα "ο κόσμος έχει πάντα δίκιο", διότι αν είναι έτσι, ας βγάλουμε ως καλύτερο έντυπο το Nitro και το Downtown (ήμαρτον). Ή να θυμηθούμε επίσης ότι ακόμα και αυτός ο Μαρξ έζησε στη φτώχεια, και αν δε τον στήριζε ο Ένγκελς, δε θα είχε καν ζήσει για να γράψει αυτά που έγραψε. Καμιά φορά δηλαδή, το έργο αναγνωρίζεται με καθυστέρηση από τον "κόσμο".

Δυστυχώς, δε νομίζω ότι αυτό ισχύει όμως για την περίπτωση του Ριζοσπάστη. Ξαναλέω ότι έχει κάποια καλά σημεία, και κακώς δέχεται τόσο κριτική από κάποιους, που απλά βρίζουν χωρίς να αναγνωρίζουν τα θετικά, ή βρίζουν για πράγματα που είναι λάθος, κτλ.

Αλλά κάνει λάθος και το ΚΚΕ, που αρνείται να παραδεχτεί τις αδυναμίες του (πχ το μέτριο περιεχόμενο του Ριζοσπάστη), και κοκορεύεται ότι..."ο Ριζοσπάστης δεν είναι επιχείρηση". Δεν ξέρω τι είναι, αλλά πάντως χρειάζεται τουλάχιστον να βγάζει τα έξοδα του, αλλιώς δε μπορεί να συνεχίσει, και, όπως ακριβώς κάνουν οι επιχειρήσεις, κλείνει, απολύει, κόβει μισθούς, κτλ.

Δεν είναι και τόσο "περίεργο" αυτό - νομίζω ότι θα ήταν πιο προωθητικό για το ΚΚΕ να βγει και να πει ότι
"όπως όλοι, έτσι και εμείς ζούμε μέσα στο σύστημα της αγοράς. Δεν το διαλέξαμε, ούτε μας αρέσει, ίσα-ίσα που το θεωρούμε σάπιο και θέλουμε να το ανατρέψουμε και να το αντικαταστήσουμε με τον κομμουνισμό. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, έχουμε και το Ριζοσπάστη ώστε να παρουσιάσουμε στον εργάτη τις απόψεις μας, να τον διαφωτίσουμε, να τον εκπαιδεύσουμε, κτλ, ώστε να παλέψουμε μαζί. Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να πείσουμε τους εργάτες  σε ικανοποιητικό βαθμό, και δεν βγάζουμε αρκετά λεφτά, αναγκαζόμαστε να περιορίσουμε τα εγχειρήματα μας, λόγω έλλειψης [χρηματικών] πόρων. Οπότε, όσο και αν δε μας αρέσει, κάνουμε απολύσεις, διότι δεν έχουμε λεφτά. Θα προσπαθήσουμε στο μέλλον να βελτιωθούμε, ώστε να πείσουμε περισσότερο κόσμο, και να έχουμε λεφτά για να κρατήσουμε το Ριζοσπάστη ανέπαφο, αν όχι να τον ενισχύσουμε κιόλας με περισσότερη και καλύτερη ύλη"

Δε θα το θεωρούσα καθόλου κακό αυτό το πράγμα. Και εγώ αυτά λέω άλλωστε - προσπαθώ να βελτιώνομαι, να δίνω ένα όσο το δυνατόν καλύτερο περιεχόμενο που να βοηθά τον αναγνώστη να σκεφτεί πιο ελεύθερα, και αν κάποιοι με στηρίξουν, θα συνεχίσω. Αν όχι, τότε...θα "απολυθώ" από μόνος μου, διότι το όλο εγχείρημα δεν είναι οικονομικά βιώσιμο. Τι να κάνουμε, όσο και αν δε μας αρέσει, ζούμε στο σύστημα της αγοράς, και άρα αν δεν υπάρχει ζήτηση για αυτό που πουλάμε στην αγορά, δεν έχουμε χρήματα από την εργασία μας, και άρα...πεθαίνουμε της πείνας. Οπότε, προκειμένου να μην πεθάνω και της πείνας, απλά θα σταματήσω να γράφω και θα πάω μετανάστης.

Για το ΚΚΕ τα πράγματα είναι προφανώς πιο περίπλοκα, αλλά οι βασικές αρχές είναι οι ίδιες: Χρειάζεται να υπάρξει ζήτηση για το Ριζοσπάστη, ώστε το εγχείρημα αυτό να είναι "οικονομικά βιώσιμο". Μάλιστα, ο Ριζοσπάστης έχει και το πλεονέκτημα να έχει ένα "βαρύ όνομα", με πολύ κόσμο να το αγοράζει "τυφλά", χωρίς καν να λαμβάνει υπόψη του το τι περιεχόμενο έχει ή δεν έχει. ΟΚ λοιπόν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πρέπει να βρει χρήματα. Αντί να φωνάζει λοιπόν για προβοκάτορες, η καλύτερη λύση θα ήταν να βελτιώσει την ύλη του. Και για να μην παρεξηγηθώ, ΔΕΝ εννοώ να γράψει τις σοσιαλδημοκρατικές αρλούμπες του ΣΥΡΙΖΑ ή οτιδήποτε τέτοιο. Κάθε άλλο.

Απλά, τι να κάνουμε, τα κείμενα πχ του Λένιν ο εργάτης ήθελε να τα διαβάσει και γι' αυτό η εφημερίδα των Μπολσεβίκων κέρδιζε τον κόσμο σε μεγάλο βαθμό, ενώ ο Ριζοσπάστης δεν το έχει καταφέρει αυτό έξω από τα στενά όρια του ΚΚΕ, και γι' αυτό δε μπορεί να προχωρήσει (παρόμοιο πρόβλημα έχουν παρεμπιπτόντως ΟΛΕΣ λίγο πολύ οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ της αριστεράς, δεν είναι μόνο το ΚΚΕ).

Θα πρέπει βέβαια να πούμε ότι ΝΑΙ, υπάρχουν μονοπώλια, που επηρεάζουν και ελέγχουν [και] το χώρο των ΜΜΕ. Πχ όλοι ξέρουν ότι το Mega πήρε χαριστικά δάνεια για να συνεχίσει την προπαγάνδα του υπέρ του καθεστώτος παρά το ότι είναι και αυτό ζημιογόνο, όλοι ξέρουν ότι η εφημερίδα πχ του Τράγκα είχε πολύ μικρή κυκλοφορία αλλά η κυβέρνηση τον επιδοτούσε για να συνεχίσει να τη βγάζει, κτλ, κτλ, κτλ.

Άρα λοιπόν όντως υπάρχουν αδικίες [και] στο χώρο των ΜΜΕ, και θα πρέπει να τις καταγγέλλουμε και να τις πολεμούμε. Επίσης, ειδικά για το ΚΚΕ και για την αριστερά, ΝΑΙ υπάρχουν προβοκάτορες και θα πρέπει να τους πολεμήσουμε και αυτούς, να καταγγείλουμε επίσης τους σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν ανέβει δημοσκοπικά και εποφθαλμιούν να αρπάξουν την τηλεοπτική συχνότητα του ΚΚΕ και να λένε τα δικά τους, κτλ, κτλ, κτλ.

Πέρα όμως από όλα αυτά, μήπως θα πρέπει να βελτιωθεί η ύλη του Ριζοσπάστη, και γενικότερα η ανάλυση και η δράση του ΚΚΕ; (η ίδια ερώτηση πάει και προς όλη την αριστερά). Η μήπως η ύλη του Ριζοσπάστη είναι ικανοποιητική και δε χρειάζεται βελτίωση;

Όποιος πάντως πιστεύει ότι έχει αγγίξει την τελειότητα, γενικά είναι νεκρός. Διότι μόνο οι νεκροί μένουν ακίνητοι, οι ζωντανοί πάντα μοχθούν και προσπαθούν να βελτιωθούν. Και αυτοί που το καταφέρνουν δεν είναι αυτοί που επικεντρώνονται στη γκρίνια, αλλά αυτοί που όντως γίνονται καλύτεροι.

Αν θέλουν οι ΚΚΕδες (αλλά και όλοι οι άλλοι στην αριστερά), ας με καταγγείλουν και εμένα ως ένα ακόμα οπορτουνιστή, προβοκάτορα, κτλ. Αλλά ας δουν μήπως μπορούν να βελτιώσουν και την ύλη τους, ή μάλλον ας παραδεχτούν καταρχήν ότι δεν είναι τόσο καλοί όσο λένε ότι είναι, και μετά ποιος ξέρει, ίσως να βελτιωθούν και μετά -για φαντάσου- μπορεί και να κερδίσουν περισσότερο κόσμο με το μέρος τους απ' ότι τώρα.

Τελικά θα επιστρέψουμε στον "κανόνα του χρυσού" για να μπει μια "τάξη"; ΟΧΙ


Απαντώντας σε ερώτηση αναγνώστη, θα κάνουμε μια μίνι-παρουσίαση των διάφορων απόψεων που κυκλοφορούν υπέρ και κατά του "κανόνα του χρυσού", μιας και υπάρχει διεθνώς μεγάλη κουβέντα για το αν θα πρέπει να επιστρέψουμε εκεί ή όχι.

Η συζήτηση μπορεί να φαίνεται κάπως "απόμακρη" για έναν εργάτη που καλά-καλά δε μπορεί να βγάλει το μήνα, ωστόσο έχει μεγάλες επιπτώσεις [και] σε αυτόν, και θα προσπαθήσουμε όσο πιο απλά μπορούμε να εξετάσουμε το θέμα.

Καταρχήν λοιπόν, θεωρώ ότι οι αναγνώστες του blog γνωρίζουν ήδη ότι έχουν δωθεί παγκοσμίως ένα σωρό πιστώσεις (από νομίσματα και κρατικά ομόλογα μέχρι στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια), οι οποίες πλέον ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΘΟΥΝ.

Αυτές οι πιστώσεις όντως κατάφεραν για αρκετά χρόνια να "κινήσουν την αγορά", αλλά τώρα πλέον όχι απλά η αγορά έχει νεκρώσει, αλλά έχει πλέον συσσωρευτεί και ένα τεράστιο χρέος που δε μπορεί να αποπληρωθεί. Δηλαδή οι πιστώσεις καθυστέρησαν τον ερχομό της κρίσης, αλλά τώρα που ήρθε είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Για να διαχειριστεί ο καπιταλισμός το πρόβλημα αυτό, μπορεί είτε να αρχίσει τις χρεωκοπίες όσων δεν έχουν να πληρώσουν, είτε μπορεί να τυπώσει νόμισμα ώστε να καλύψει όλες αυτές τις πιστώσεις. Αυτό βέβαια δεν επιλύει το πρόβλημα, απλά το μετατρέπει από "πρόβλημα χρέους" σε "νομισματικό πρόβλημα", διότι προφανώς τα νομίσματα που τυπώνονται δεν αντιστοιχούν σε πραγματικό πλούτο, άρα δεν έχουν αξία. Ως εκ τούτου, πολλά νομίσματα θα οδηγηθούν σε υπερπληθωρισμό, ώστε να σωθούν οι τράπεζες, τα κράτη και άλλα χρεωκοπημένα ιδρύματα και επιχειρήσεις που χρειάζονται "πακέτα σωτηρίας". [Επειδή όλα αυτά είναι "υπερβολικά συντομευμένα", μπορείτε αν θέλετε να δείτε και μερικά παλιότερα άρθρα μας επί του θέματος αν δεν τα έχετε διαβάσει (πχ εδώ, εδώ, εδώ και εδώ]

Στη σημερινή μορφή που έχει το νομισματικό σύστημα, δεν υπάρχουν όρια στο πόσα νομίσματα μπορεί να τυπώσει ένα κράτος - γι' αυτό άλλωστε και υπάρχει πλέον  δυνατότητα να καλυφθεί κάθε χρέος, όσο μεγάλο και αν είναι, απλά τυπώνοντας τα λεφτά που μας λείπουν! (το πόση αξία θα έχουν μετά αυτά τα λεφτά είναι ένα άλλο θέμα).

Αυτή η είναι κυρίαρχη προσέγγιση σήμερα, ειδικά στο "στρατόπεδο" της Αμερικής και των συμμάχων της (πχ Ιαπωνία, κτλ). Η κυρίαρχη θεωρία που χρησιμοποιούν είναι η λεγόμενη "Modern Monetary Theory" (ή "ΜΜΤ" για συντομία).

Αυτή η θεωρία μπορεί να πλασάρεται ως "μοντέρνα", αλλά στην πραγματικότητα μου φαίνεται ότι αυτού του είδους οι θεωρίες είναι...παμπάλαιες, και εμφανίζονται πάντα όταν τα κράτη θέλουν να τπυώσουν ανεξάντλητες ποσότητες νομίσματος, ώστε να οδηγήσουν τα πράγματα στον υπερπληθωρισμό:

Πάντα δηλαδή στην ιστορία, όταν ένα κράτος θέλει να τυπώσει χρήμα χωρίς κανένα όριο και χωρίς κανένα αντίκρυσμα, εμφανίζονται και οι κατάλληλοι "οικονομολόγοι του συστήματος", οι οποίοι δημιουργούν μια θεωρία σύμφωνα με την οποία "δεν τρέχει και τίποτα αν τυπώνουμε λεφτά χωρίς αντίκρυσμα, τυπώστε όσα χρειαζόμαστε και μη φοβάστε τίποτα, όλα θα πάνε καλά". Πέρα από τις διάφορες "τεχνικές λεπτομέρειες", αυτό είναι το κεντρικό νόημα της "ΜΜΤ", προκειμένου να καθησυχάσει τις μάζες ότι τάχα οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία μπορούν να τυπώνουν τρισεκατομμύρια, έχοντας μάλιστα ήδη χρέη πολλών τρισεκατομμυρίων, αλλά και τεράστια ελλείμματα που αυξάνουν αυτά τα χρέη, χωρίς καμία ιδιαίτερη συνέπεια (υπερπληθωρισμό).

Να σημειωθεί εδώ και η διαφορά ανάμεσα σε αυτή την προσέγγιση, και στον κλασσικό κευνσιανισμό, που λέει ότι "θα τυπώσουμε νομίσματα χωρίς αντίκρισμα, μειώνοντας κάπως την αξία του νομίσματος, αλλά τουλάχιστον αυτά τα φρέσκα νομίσματα θα τα επενδύσουμε παραγωγικά, σε έργα υποδομών, βιομηχανικές μονάδες, εκπαιδευτικά προγράμματα για τις νεότερες γενιές των εργατών, κτλ, ώστε να μπορέσουμε στο μέλλον να παράγουμε πλούτο και να καλύψουμε τότε την πίστωση που τώρα πήραμε τυπώνοντας πληθωριστικό νόμισμα".

Δηλαδή ο κλασσικός κευνσιανισμός τουλάχιστον αντιλαμβάνεται ότι κάποια στιγμή, έστω στο μέλλον, πρέπει οι πιστώσεις που παίρνεις να ξεπληρωθούν, και να αντιστοιχιστούν σε πραγματικό πλούτο (υπηρεσίες ή εμπορεύματα). Και, μιλώντας πάντα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, ο κευνσιανισμός έχει τα πλεονεκτήματα του ως στρατηγική, ειδικά αν ένα κράτος βρίσκεται σε κρίση και χρειάζεται να κάνει επενδύσεις ώστε να ανακάμψει αργότερα.

Δεν είναι τυχαίο που ο Κέυνς είχε αποκαλέσει τον "κανόνα του χρυσού" ως "απομεινάρι του παρελθόντος" κατά τη διάρκει της κρίσης του 1929, διότι όλα τα κράτη ήθελαν να ανακάμψουν, και άρα χρειάζονταν να τυπώσουν νόμισμα ώστε να κάνουν παραγωγικές επενδύσεις (το λεγόμενο "New Deal", όπως το ονόμασαν στην Αμερική).

Τότε όμως ίσχυε ο "κανόνας του χρυσού", που δεν τους επέτρεπε να κάνουν τέτοια πράγματα, και μάλιστα η Αμερικανική κυβέρνηση αποφάσισε...να κατασχέσει το χρυσό των Αμερικάνων πολιτών έναντι μιας πολύ μικρής τιμής, ώστε να καταφέρει να τυπώσει δολάρια και να κάνει επενδύσεις, ανακουφίζοντας έτσι μερικούς άνεργους εργάτες, που τότε ήταν πιο μάχιμοι απ' ότι σήμερα, και απειλούσαν με εξέγερση (ας μην ξεχνάμε ότι τότε υπήρχε και θεωρούνταν και πολύ πετυχημένη και ανερχόμενη η "κομμουνιστική απειλή" της Σοβιετικής Ένωσης", που αποτελούσε ένα πρότυπο για τους εργάτες και ένα φόβητρο για τους καπιταλιστές, που σκέφτονταν "αν επαναστάτησαν στη Ρωσία, ποιος ξέρει, μπορεί να επαναστατήσουν και εδώ, ειδικά τώρα με την κρίση που είναι πάμφτωχοι").

Τέλος πάντων, ειδικά σε περιόδους κρίσης, ο "κανόνας του χρυσού" είναι όντως πολύ περιοριστικός για τους κεφαλαιοκράτες, και γι' αυτό ο Κέινς τον αποκάλεσε τότε "απομεινάρι": Υπάρχει βλέπετε άμεση ανάγκη να υποτιμήσουν το νόμισμα, ώστε να κάνουν επενδύσεις, ή να δώσουν πακέτα σωτηρίας στις χρεωκοπημένες τράπεζες, ή και να μειώσουν έτσι το μισθό των εργατών, που θα πληρώνονται πλέον σε ένα πληθωρισμένο νόμισμα μικρότερης αξίας.

Στη σημερινή εποχή, οι καπιταλιστές δεν απειλούνται ιδιαίτερα από τους εργάτες, που είναι ανοργάνωτοι και μάλλον θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να γίνουν ξανά ικανοί για μάχη σοβαρού επιπέδου.

Οπότε δεν κάνουν κευνσιανές επενδύσεις, αλλά και πάλι χρειάζονται λεφτά, για να σώσουν τις τράπεζες και για να μειώσουν το μισθό του εργάτη.

Σήμερα βέβαια δεν υπάρχει ο "κανόνας του χρυσού", οπότε δεν υπάρχουν και τέτοιου είδους νομικά εμπόδια στην προσπάθεια τους.

Εδώ λοιπόν είναι που μπαίνουν οι λεγόμενοι "Αυστριακοί" οικονομολόγοι, οι οποίοι είναι νεοφιλελεύθεροι υπέρμαχοι της "ελεύθερης αγοράς", και ζητούν την επαναφορά του "κανόνα του χρυσού"

Η λογική τους είναι εντελώς "ακαδημαική" (με την κακή έννοια της λέξης), δηλαδή δεν έχει και μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα του καπιταλισμού, την οποία και αρνούνται να κατανοήσουν:

Συγκεκριμένα, αυτοί θεωρούν το χρυσό ως το μόνο "τίμιο χρήμα" ("honest money"), και λένε ότι αν επανέλθουμε στον "κανόνα του χρυσού", τότε θα μπει επιτέλους μια "τάξη" στο νομισματικό χάος που υπάρχει σήμερα:

Για παράδειγμα, σου λένε ότι "εμείς, ως υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς, είμαστε εναντίον των πακέτων σωτηρίας που δώθηκαν στις χρεωκοπημένες τράπεζες από τα κράτη. Και αν υπήρχε ο κανόνας του χρυσού, τότε τα κράτη δε θα μπορούσαν να τυπώσουν όλα αυτά τα τρισεκατομμύρια και να τα δώσουν στους τραπεζίτες, άρα να η λύση στα προβλήματα μας. Αντί να μπορούν να κράτη να τυπώνουν "άτιμο" χρήμα, δηλαδή χρήμα χωρίς αντίκρυσμα, θα έχουμε τον χρυσό, που είναι "τίμιο χρήμα", δηλαδή έχει αντίκρυσμα, και δε θα επιτρέπει όλα αυτά τα όργια που έκαναν οι τραπεζίτες και οι κυβερνήσεις, τυπώνοντας τρισεκατομμύρια επί τρισεκατομμυρίων".

Όλα αυτά ίσως να ακούγονται ενδιαφέροντα στη θεωρία, αλλά στην πράξη ο "κανόνας του χρυσού" δε μπορεί να μας γλιτώσει από τα "όργια" και τις κρίσεις του καπιταλισμού, όπως μας διδάσκει και η ιστορία (πχ η κρίση του 1929 έγινε σε καθεστώς "κανόνα του χρυσού"). Στην πραγματικότητα, τα προβλήματα είναι πολύ βαθύτερα από μια "απλή" νομισματική προσέγγιση των πραγμάτων, μιας και η πραγματική αιτία των κρίσεων είναι πάντα η συσσώρευση σχεδόν όλου του πλούτου σε λίγα χέρια, που εμποδίζει τους πολλούς εργάτες να καταναλώσουν όλα αυτά που παράγουν. Όλα τα υπόλοιπα παίζουν σημαντικό-αλλά-δευτερεύοντα ρόλο.

Όσο για τα περί "τίμιου χρήματος", περισσότερο είναι ηθικολογίες της κακιάς ώρας παρά σοβαρή κριτική:

Ο καπιταλισμός χρειάζεται να αναπτυχθεί, να κάνει επενδύσεις, κτλ. Γι' αυτό και πάντα θα χρειάζεται πιστώσεις. Για παράδειγμα, αν ένας σχετικά φτωχός άνθρωπος θέλει να ανοίξει μια επιχείρηση και δεν έχει το αρχικό κεφάλαιο για να το κάνει, θα χρειαστεί δάνειο. Αν ένας φτωχός μαθητής θέλει να πάει πανεπιστήμιο, θα χρειαστεί σπουδαστικό δάνειο για να πληρώσει τα δίδακτρα. Αν ένα κράτος θέλει να ανασυγκροτηθεί, θα χρειαστεί επίσης δάνεια, κτλ. Βέβαια, τα δάνεια είναι μια επένδυση, και έχουν ένα "επενδυτικό ρίσκο". Υπάρχουν άλλωστε πολλές περιπτώσεις σήμερα που κάποιος πήρε δάνειο, και μετά δε μπορεί να το αποπληρώσει.

Από την άλλη όμως, ακόμα και σήμερα υπάρχουν και περιπτώσεις όπου κάποιος πχ πήρε ένα επιχειρηματικό δάνειο και η επιχείρηση του πάει καλά, ή πήρε ένα σπουδαστικό δάνειο και έγινε πολύ επιτυχημένος, κτλ. Αν πάει λοιπόν κανείς σε αυτούς και τους πει ότι δε θέλουμε άλλες πιστώσεις, θα σας πλακώσει στο ξύλο. Ή για να έρθουμε και στα νομισματικά που μας αφορούν, αν μπορούσατε να πάτε σε κάποιος από τους εργάτες του 1929 που βρήκαν δουλειά χάρη στα δολάρια που τύπωσαν οι Αμερικάνοι τότε και έκαναν το New Deal, και τους πείτε ότι το να τυπώνεις δολάρια είναι "άτιμο", και πάλι θα σας πλακώσουν στο ξύλο (διότι χάρη σε αυτή την "ατιμία" βρήκαν δουλειά).

Για να το πούμε και πιο απλά, η πίστωση δεν είναι ούτε "τίμια", ούτε "άτιμη". Είναι απαραίτητη. Αν θέλει κάποιος να επεκτείνει την επιχείρηση του και να σταθεί απέναντι στον ανταγωνισμό, χρειάζεται δάνεια. Ή ένας εργάτης, αν θέλει να έχει καλύτερες πιθανότητες να τα πάει καλά στην αγορά εργασίας, παίρνει δάνειο για να πάει στο κολέγιο και να πάρει εξειδίκευση και πτυχία, κτλ.

Οι άνθρωποι προσαρμόζονται στο σύστημα γύρω τους, στην πραγματικότητα είναι ικανοί και για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο, αρκεί να πειστούν ότι η Α ή η Β συμπεριφορά είναι προς το συμφέρον τους. Στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, τόσο οι άνθρωποι όσο και τα κράτη, οι επιχειρήσεις, κτλ, ζητούν πιστώσεις, ώστε να βελτιώσουν τη θέση τους έναντι του ανταγωνισμού, και μετά "ας ελπίσουμε" ότι θα μπορέσουν να τα καταφέρουν και να αποπληρώσουν -στο μέλλον- τις πιστώσεις αυτές που πήραν.

Κάποιες φορές θα τα καταφέρουν, και η πίστωση μπορεί να θεωρηθεί επιτυχής, κάποιες άλλες φορές δε θα τα καταφέρουν (όπως γίνεται σε τεράστιο βαθμό σήμερα). Έστω κι έτσι όμως, το κίνητρο για πιστώσεις θα εξακολουθεί πάντα να υπάρχει, διότι το ίδιο το σύστημα αναγκάζει τους ανθρώπους και τα κράτη, τις επιχειρήσεις, κτλ να ζητήσουν πιστώσεις. Το να ζητάς τον περιορισμό τους, είναι κάπως σαν τους παπάδες στην εκκλησία, που ζητούν από τους πιστούς να "τηρήσουν τις 10 εντολές". Είναι η ίδια η φύση του συστήματος να ωθεί τους ανθρώπους να συσσωρεύουν ολοένα και περισσότερο πλούτο, ώστε να βελτιώνουν διαρκώς τη θέση τους. Εξ ου και η λεγόμενη "απληστία", που παραμερίζει κάθε όριο και φραγμό. Το αν αυτό είναι "τίμιο" ή "άτιμο" έχει μικρή σημασία, διότι είναι οργανικό κομμάτι του συστήματος, και άρα θα συνεχίσει να υπάρχει ως φαινόμενο μέχρις ότου ανατραπεί αυτό το σύστημα από ένα άλλο, που δε θα βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία και στον ανταγωνισμό.

Ειδικά για σήμερα, θα προσθέταμε και το εξής: Το γενικότερο μοντέλο της "ελεύθερης αγοράς" που προωθούν οι υποστηρικτές του έχει καταρρεύσει, με τα κράτη να στηρίζουν τις μεγάλες τράπεζες. Ατό είναι ένα παράδειγμα του πως ο "ελεύθερος ανταγωνισμός" οδηγεί τελικά στα ολιγοπώλια και στα μονοπώλια, καθώς αργά ή γρήγορα κάποιοι θα ξεχωρίσουν σε κάθε κλάδο, και θα κυριαρχήσουν  έναντι του ανταγωνισμού. Έτσι λοιπόν και στον τραπεζικό κλάδο, έχουμε ένα καρτέλ 5-6 τραπεζών, που χάρη στα λεφτά τους έχουν πλέον εξαγοράσει σε μεγάλο βαθμό τις κυβερνήσεις, και κάνουν ότι θέλουν. Το να ζητάς "ελεύθερη αγορά", χωρίς μονοπώλια, είναι σα να ζητάς να ρίξεις μια πυρηνική βόμβα χωρίς να γεμίσει ραδιενέργεια η περιοχή μετά τη ρίψη της βόμβας. Είναι αδύνατο.

Επιπλέον, το να ζητάς να αφεθούν οι τράπεζες να καταρρεύσουν στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, είναι και αυτό "εκτός πραγματικότητας", διότι οι τράπεζες αυτές έχουν δώσει,, και συνεχίζουν να δίνουν ένα σωρό πιστώσεις, που κρατούν όρθιο ολόκληρο το οικοδόμημα του καπιταλισμού. Αν καταρρεύσουν αυτές οι τράπεζες, θα καταρρεύσει όλο το σύστημα. Άρα, η μόνη λύση είναι να είσαι έτοιμος για ένα νέο σύστημα, και όχι να ζητάς να γκρεμίσεις μερικές από τις πιο βασικές κολώνες μια γέφυρας, και μετά να περιμένεις να τη διασχίσεις σα να μη συμβαίνει τίποτα. Θα χρειαστείς νέα γέφυρα, αλλιώς θα μείνεις σε αυτή, πληρώνοντας ένα -τεράστιο- τίμημα προς όφελος των λίγων ολιγαρχών που την ελέγχουν και που θα τη γκρεμίσουν εντελώς αν εσύ δεν τους πληρώσεις.


Τέλος πάντων, επιστρέφοντας στα νομισματικά, αξίζει να κάνουμε μια τελευταία -σημαντική- παρατήρηση:

Σε ένα καθεστώς όπως το σημερινό, όπου δεν ισχύει ο "κανόνας του χρυσού", υπάρχει άφθονη παροχή ρευστότητας, με τεράστιες πιστώσεις. Αυτό το πράγμα "κινεί την αγορά", διότι όσο σαπισμένη και αν είναι η παραγωγική βάση, μπορούμε να την υποκαταστήσουμε με δάνεια. Έτσι, δημιουργείται στον κόσμο η ψευδαίσθηση ότι "λεφτά υπάρχουν", και μάλιστα "σχετικά άκοπα". Η αφθονία δηλαδή της ρευστότητας μπορεί όντως να κινήσει την αγορά και να βοηθήσει τον καπιταλισμό να αναπτυχθεί, όμως αποτελείται κυρίως από "πλασματικό κεφάλαιο", από πιστώσεις που θα πρέπει να αποπληρωθούν.

Αυτό κάνει τον κόσμο σχετικά "μαλθακό", διότι δε χρειάζεται και τόοοση προσπάθεια για να ζήσει καλά (για παράδειγμα, ένας εργάτης στη Δύση που δούλευε 8ωρο σε ένα εργοστάσιο, με αρκετές μάλιστα αργίες, ασφάλεια, και άλλες τέτοιες κατακτήσεις, έπαιρνε πολύ μεγαλύτερο μισθό σε σχέση με έναν αντίστοιχο εργάτη στη Κίνα, που δούλευε σε χειρότερες συνθήκες). Οι καπιταλιστές το ανέχθηκαν αυτό έως ένα σημείο, διότι κάποιος έπρεπε να αγοράσει όλα αυτά τα εμπορεύματα που παράγονταν στην Κίνα - δεν είναι τυχαίο που συχνά αποκαλούσαν τους εργάτες στη Δύση ως "δυτικούς καταναλωτές", διότι αυτός ήταν ο ρόλος τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, να καταναλώνουν κυρίως, παρά να παράγουν.

Τώρα όμως τα δεδομένα αλλάζουν; Οι δυτικοί εργάτες έχουν ξοδέψει πλέον όλες τις οικονομίες του παρελθόντος, έχουν πάρει και δάνεια, και δεν πρόκειται να καταναλώσουν άλλο όπως κατανάλωναν.

Όσο για παραγωγή, είναι "υπερβολικά καλομαθημένοι", διότι θέλουν καλούς μισθούς, ωράρια, συνθήκες ασφαλείας, κτλ, σε αντίθεση με τους "πολύ ανταγωνιστικούς" εργάτες στην Ασία που δεν έχουν όλες αυτές τις "υπερβολικές απαιτήσεις".

Άρα, οι εργάτες στη Δύση πρέπει να πάψουν να είναι "μαλθακοί" και "καλομαθημένοι", και να αποδεχθούν μια "κινεζοποίηση" των συνθηκών εργασίας τους.

Αυτό δεν επιτυγχάνεται μόνο με άμεσες μειώσεις μισθών, ή χειροτέρευση των ωραρίων, κτλ.

Σε επίπεδο νομισματικού συστήματος, ο "κανόνας του χρυσού" βοηθά και αυτός προς μια τέτοια  κατεύθυνση, διότι αντί να ευνοεί ένα πλασματικό περιβάλλον άφθονης ρευστότητας, αντιπροσωπεύει ένα περιβάλλον όπου το χρήμα είναι σπάνιο, και άρα πρέπει να μοχθήσεις πολύ προκειμένου να βγάλεις λεφτά, δεν είναι πλέον και τόσο εύκολο.

Ο περιορισμός δηλαδή των πιστώσεων αναγκάζει τους εργάτες, αλλά και τους μικροαστούς υποθέτω, να παλέψουν πιο σκληρά, ο ένας εναντίον του άλλου αν χρειαστεί, προκειμένου να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, και να επιβιώσουν. Φανταστείτε το ως έναν "διαγωνισμό", με περιορισμένες θέσεις για τους νικητές. Οι εργάτες βρίσκονται δηλαδή πλέον σε ένα περιβάλλον όπου ΔΕΝ θα επιβιώσουν όλοι, και θα πρέπει να γίνουν όσο πιο παραγωγικοί, υπάκουοι και ανταγωνιστικοί μπορούν, ώστε να προτιμηθούν και να σωθούν. (Δεν είναι τυχαίο που η προσπάθεια τς Γερμανίας να μην τυπώσει ευρώ έχει παρομοιαστεί από κάποιους ως ένας ιδιότυπος "κανόνας του χρυσού", διότι απαγορεύει τις πολλές πιστώσεις-υποτίμηση του νομίσματος. Όπως δηλαδή ο "κανόνας του χρυσού" δεν επιτρέπει την εκτύπωση πληθωριστικών νομισμάτων', έτσι και η Γερμανία κάνει σχεδόν το ίδιο, μιας και ναι μεν τυπώνει χρήμα, όταν τη συμφέρει, αλά όχι στις ποσότητες εκείνες που θα ήθελαν οι υπόλοιποι)

Παρ' όλα αυτά, ο κανόνας του χρυσού ΔΕ θα επιστρέψει στις ζωές μας, τουλάχιστον όχι σε αυτή τη γενιά.

Προσπερνώ προς το παρόν το ενδεχόμενο επανάστασης, που ναι μεν είναι αναγκαία, αλλά δεν βλέπω να υπάρχει σε παγκόσμια κλίμακα η αριστερά εκείνη που θα μπορούσε να οδηγήσει τον εργάτη σε κάτι τέτοιο, και λέω το εξής:

Από τη στιγμή που οι πιστώσεις που έχουν δωθεί δε μπορούν να αποπληρωθούν, βλέπουμε την Αμερική να επιλέγει να υπερπληθωρίσει το νόμισμα της, και τη Γερμανία να το κρατάει όσο μπορεί το ευρώ, ώστε να το πλασάρει ως "αντιδολάριο" στο μέλλον, μιας και δε θα έχει υπερπληθωριστεί (το έχουμε εξηγήσει και παλιότερα).

Επίσης, το μέγεθος της καταστροφής που απαιτείται είναι επιπέδου...Κραχ του 1929, δηλαδή μία δεκαετία λιτότητας + Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Σήμερα, επειδή η οικονομική ζημιά μπορεί να είναι άπειρη, χωρίς κανένα όριο, ίσως να υπάρχει τρόπος-διέξοδος να μη γίνει πόλεμος. Βέβαια, τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με την καταστροφή κτιρίων, ανθρώπων, κτλ που επιφέρει άμεσα μια βόμβα. Αλλά η πυρηνική καταστροφή είναι σήμερα επιζήμια και για τους καπιταλιστές, άσε που θα χάσουν την στήριξη του κόσμου αν ρίξουν τέτοια όπλα.

Τότε, το 1929 δηλαδή, η οικονομική ζημιά περιοριζόταν από τον "κανόνα του χρυσού", που δεν επέτρεπε τον υπερπληθωρισμό ενός νομίσματος τόσο εύκολα.

Σήμερα, δεν υπάρχουν περιορισμοί και κανόνες. Οπότε τα οικονομικά όπλα έχουν πλέον υπερπολλαπλάσια δύναμη από τότε, και γι' αυτό η σημερινή συγκυρία θα μπορούσε να σημαδευτεί από μια οικονομική καταστροφή υπερπληθωρισμού, και όχι από στρατιωτικό πόλεμο.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, θα χρειαστούν μετά πιστώσεις, ώστε όσοι επιβιώσουν να ξανααναπτυχθούν από την αρχή (το ίδιο βέβαια θα συμβεί και σε ένα πόλεμο). Οπότε θα χρειαστούν πολλές πιστώσεις ==> Άρα, θα απορριφθεί κάθε σκέψη για επιστροφή στον "κανόνα του χρυσού", ή οποιοδήποτε άλλο τέτοιο "αποπληθωριστικό" σύστημα.

Από την άλλη όμως, τα νομίσματα της Δύσης θα υπερπληθωριστούν, ειδικά το δολάριο που τώρα είναι ακόμα το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, χρησιμοποιείται δηλαδή από τους μεγάλους ιμπεριαλιστές για να κάνουν αποταμίευση των κερδών τους (πχ η Κίνα έχει κάτι τρισεκατομμύρια σε δολάρια, οι πετρελαιάδες επίσης έχουν πολλά, κτλ).

Τι θα γίνει λοιπόν; Από τη μία θα πρέπει να τυπώσουμε χρήμα για να δωθούν πιστώσεις για να ξανάρθει η ανάπτυξη (λέμε τώρα), και από την άλλη οι μεγάλοι ιμπεριαλιστές θέλουν ένα σταθερό μέσο αποθήκευσης του [τεράστιου] πλούτου που έχουν συσσωρεύσει.

Ιδού λοιπόν τι βλέπω να γίνεται:

Δε θα υπάρξει "κανόνας του χρυσού".
Τα νομίσματα της Αμερικής και των συμμάχων της θα υπερπληθωριστούν, ώστε να σωθούν οι τράπεζες με τα "πακέτα σωτηρίας", και να φτωχύνουν οι εργάτες που θα πληρώνονται πλέον πολύ χαμηλούς μισθούς.
Το ευρώ θα πέσει, αλλά λιγότερο από τα άλλα, και θα είναι σχετικά σταθερό, άρα θα προτιμηθεί ως μέσο αποταμίευσης, ως "ο μονόφθαλμος που θα βασιλεύει ανάμεσα στους τυφλούς")
Ο χρυσός θα πάρει μια νέα ισοτιμία, πολύ υψηλότερη σε σχέση με τη σημερινή. Θα χρησιμοποιείται ως μέσο αποθήκευσης του πλούτου από τους πλούσιους, μιας και οι φτωχοί δε θα τον έχουν, ούτε θα μπορούν εύκολα να τον αγοράσουν λόγω της ακριβής του τιμής. Έτσι, θα ικανοποιηθεί κάπως και αυτό που λέγαμε πριν, περί της σπανιότητας του χρυσού, που αναγκάζει τον εργάτη να μοχθήσει περισσότερο, σχετικά με την αφθονία των πιστώσεων που τον κάνει να νομίζει ότι "λεφτά υπάρχουν" με έναν "σχετικά άκοπο" τρόπο.

Στο σύστημα αυτό δηλαδή, θα έχουμε τα νομίσματα για τις συναλλαγές του κόσμου, αλλά θα έχουμε ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και το χρυσό ως μέσο αποθήκευσης του πλου΄του (για όσους έχουν πλούτο προς αποταμίευση, δηλαδή για τους πλούσιους).

Στον "κανόνα του χρυσού", το νόμισμα είναι συνδεδεμένο με το χρυσό, και παίζει έναν διπλό ρόλο, καθώς είναι και μέσο συναλλαγών, και μέσο αποθήκευσης του πλούτου (πχ το δολάριο σήμερα).

Αυτή η προσέγγιση αποδείχθηκε προβληματική για τους καπιταλιστές, διότι η Αμερική πχ θέλει να τυπώσει δολάρια για να δώσει πιστώσεις, αλλά από την άλλη οι "πλούσιοι" που θέλουν να αποταμιεύσουν έχουν πρόβλημα, διότι δε θέλουν να αποταμιεύσουν σε ένα νόμισμα που διαρκώς πληθωρίζεται. Έτσι, η Αμερική κατάργησε τον "κανόνα του χρυσού" για να δώσει πιστώσεις, αλλά τώρα όλοι οι ιμπεριαλιστές θέλουν ένα άλλο μέσο αποθήκευσης του πλούτου τους.

Για να ικανοποιηθούν και οι δύο αυτές ανάγκες του συστήματος, θα δούμε -κατά την άποψη μου- ένα σύστημα με τα νομίσματα να κυκλοφορούν όπως σήμερα, αλλά με νέες, χαμηλότερες ισοτιμίες, και το χρυσό να επανέρχεται στο προσκήνιο, αλλά όχι ως μέσο συναλλαγών, ως μέσο αποταμίευσης του πλούτου για όσους είναι πλούσιοι.

Αυτοί θα καταφέρουν έτσι να διατηρούν τον πλούτο τους, και παράλληλα θα καταφέρουν να μειώσουν δραστικά το μισθό του εργάτη, μιας και οι εργάτες θα πληρώνονται στα -εντελώς υποτιμημένα- νομίσματα (και όχι βέβαια σε χρυσό ή σε νομίσματα που αντιστοιχούν στον "κανόνα του χρυσού" ή κάτι τέτοιο).

Υπάρχουν πολλοί που δε μπορούν να ζήσουν παρά μόνο με ρουσφέτια

- Κοίτα, οι δουλειές δεν πάνε καλά τώρα τελευταία - και πώς να πάνε άλλωστε αφού το έχω ρίξει στα ρουσφέτια αντί να κοιτάζω την καπιταλιστική έστω ανάπτυξη; Οπότε θα σου δώσω δουλειά με κανά τεσσάρι-πεντάρι κατοστάρικα το μήνα το πολύ, εντάξει;
-Ναι πολυχρονεμένε μου πασά, σε ευχαριστώ πολύ. Αρκεί που με σκέφτεσαι και μου δίνεις δουλειά!
-Ε τι να κάνω, έχω μεγάλη καρδιά για τους ψηφοφόρους μου - και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα πολύ τέτοιοι, έχουμε φροντίσει εμείς για αυτό, διαπλάθοντας μια ολόκληρη στρατιά από ανθρώπους που ούτε ιδιαίτερη εκπαίδευση έχουν για να ανταπεξέλθουν στην αγορά εργασίας (έχουμε φροντίσει εμείς γι' αυτό, ξαναλέω), και ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να ζήσουν μόνοι τους, χωρίς εμάς. Οπότε ότι και να κάνουμε, όσο και μεγάλη να είναι η ζημιά για τος υπόλοιπους, οι άνθρωποι αυτοί είναι πλήρως εξαρτημένοι από εμάς, και σα σκουλήκια θα έρθουν στο γραφείο μας, θα ικετέψουν για δουλειά και θα μας φιλήσουν και το χέρι όταν τους δώσουμε ένα χαρτζιλίκι.
-Ναι, ναι, ότι πεις εσύ, σε ευχαριστώ αφέντη μου. Βέβαια θα ζήσω φτωχός, και επίσης έχασα και ένα σωρό φίλους που μετανάστευσαν ή μεταναστεύουν για να βρουν μια δουλειά αλλού, αλλά εντάξει, τι θα έκανα χωρίς εσένα;
-Μα και εγώ τι θα έκανα χωρίς εσένα. Αφού εκτός από ρουσφέτια και κάτι τέτοια δε ξέρω να κάνω και τίποτα άλλο. Τέλος πάντων, φίλα μου το χέρι τώρα και μη με κουράζεις άλλο. Έχω να υπογράψω και κάτι μέτρα για να ισοπεδώσω κι άλλο, υγεία, εκπαίδευση, μισθούς, δικαιώματα, κτλ, και παράλληλα έχω και ένα σωρό ακόμα απελπισμένους ρουσφετολόγους όπως εσύ να με περιμένουν. Είναι πολύ κουραστική η ζωή μου. Άσε που τώρα με αυτά που κάνουμε, έχει αυξηθεί η πελατεία μας, διότι έχουμε συρρικνώσει τόσο τις θέσεις εργασίας στην αγορά, που πολλοί άνθρωποι που πριν δεν έρχονταν σε εμάς, τώρα...έρχονται κι αυτοί, διότι αδυνατούν να βρουν δουλειά μόνοι τους όπως έκαναν πρώτα. Οπότε καταλήγουν και αυτοί σκουλήκια σαν εσένα να παρακαλάνε για ένα ρουσφέτι.
-Ναι αφεντικό, συγνώμη τότε που εγώ ο ταπεινός δούλος σου σου τρώω το χρόνο και σε ευχαριστώ! Σε αφήνω τώρα να συνεχίσεις τη δουλειά σου, μη σε αποσπώ από το έργο σου.
Έτσι μπράβο, άντε τώρα σαν καλό παιδί, και πάρε και ένα χαράτσι δώρο από εμένα για να μην ξεχνιόμαστε.
-Ευχαριστώ, ευχαριστώ, από εσένα να είναι και ότι να' ναι, εγώ εσένα θα ψηφίζω for ever and ever.

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί διάταξη του πολυνομοσχεδίου το οποίο υπερψηφίστηκε την Κυριακή το βράδυ, καθώς αυτή θέτει εκτός διαδικασιών ΑΣΕΠ επικείμενες ολιγόμηνες προσλήψεις ανέργων στους δήμους και στις περιφέρειες. Στο tvxs.gr: Γ.Ραγκούσης: Από τη μία εξαγγέλλουν απολύσεις στο Δημόσιο και από την άλλη συνεχίζουν τα ρουσφέτια • Γ.Κατρούγκαλος: Δεκτικό παρεμβάσεων το γνωστό από τα παλιά καθεστώς προσλήψεων τύπου stage • ΑΔΕΔΥ: «Όχι» σε νέα ομηρεία συμβασιούχων • ΠΑΣΟΚ: Δεν είναι έτσι • ΔΗΜΑΡ: Το ενέκρινε και η task force

«Αναφέρονται σε δήθεν έλεγχο της νομιμότητας από το ΑΣΕΠ, ενώ έχουν φροντίσει με ρητή διάταξη, στην αμέσως προηγούμενη παράγραφο, να εξουδετερώσουν το ΑΣΕΠ εντάσσοντας τις προσλήψεις αυτές στον κατάλογο των εξαιρέσεων του Ν.2190!», υπογραμμίζει ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης, σχολιάζοντας τη ρύθμιση η οποία εντάσσεται στο πλαίσιο πρότασης του ΠΑΣΟΚ για την ανάσχεση της ανεργίας και προβλέπει ολιγόμηνη απασχόληση στην τοπική αυτοδιοίκηση.
  
Επισημαίνοντας τον κίνδυνο αναβίωσης πρακτικών του πρόσφατου παρελθόντος, κατά τις οποίες το κομματικό πελατειακό σύστημα εκμεταλλευόταν την αδυναμία πολιτών που αναζητούσαν εργασία, δημιουργώντας παροδικές ρουσφετολογικές θέσεις εργασίας χωρίς προοπτική και πραγματικό κοινωνικό όφελος, χαρακτηρίζει στο tvxs.gr ψευδή τον ισχυρισμό της Ιπποκράτους ότι η διαδικασία θα κινηθεί υπό την εποπτεία του ΑΣΕΠ.

Αυτές τις τρύπες πώς θα τις καλύψει η Γερμανία; Θα ξαναρπάξει καταθέσεις τραπεζών, ή θα τυπώσει;



Πριν μερικά χρόνια, όταν είχα γράψει και το βιβλίο μου, είχα συμπεριλάβει σε αυτό και τον παραπάνω πίνακα, γράφοντας μεταξύ άλλων και τα εξής:
Ο πίνακας απεικονίζει, μέχρι το 2008, το πόσες φορές έχουν δανείσει τα κεφάλαιά τους μερικές από τις μεγαλύτερες τράπεζες: Βλέπουμε πχ τη Deutche Bank να έχει δώσει δάνεια 52.5 φορές παραπάνω από τα κεφάλαια που έχει ως απόθεμα, παρότι θεωρείται και σχετικά «υγιής»
Ήταν δηλαδή γνωστό ότι η Deutche Bank είχε και αυτή πρόβλημα, διότι είχε συμμετάσχει, και μάλιστα πολύ ενεργά, στο "πάρτι πιστώσεων" των τελευταίων χρόνων, προκειμένου "η αγορά να συνεχίσει να κινείται" με δάνεια (σημείωση: Η Deutche Bank ΔΕΝ είναι η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, είναι "απλά" η μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα όμως της χώρας).

Αναδημοσιεύουμε όμως μια είδηση που κάνει το γύρο του κόσμου, καθώς η Deutche Bank έχει "καταφέρει" από το 2008 μέχρι σήμερα να...αυξήσει ακόμα περισσότερο τη μόχλευση κεφαλαίων της, και από τις  "μόλις" 52.5 φορές που είχε μοχλεύσει τα κεφάλαια της, τώρα έχει φτάσει στις...100 φορές!

Έως τώρα, η Γερμανία είχε καταφέρει να κρατήσει το όλο θέμα μακρυά από τα "φώτα της δημοσιότητας", και εδώ που τα λέμε το γερμανικό τραπεζικό σύστημα έχει σχετικά καλύτερες βάσεις (διότι η Γερμανία έχει μεγάλη παραγωγική βάση, άρα μπορεί να παράγει πλούτο για να καλύψει κάπως τις πιστώσεις που έχουν δωθεί).

Παρόλα αυτά, τα νούμερα της Deutche Bank είναι πολύ μεγάλα, και δε νομίζω ότι είναι τυχαίο που δημοσιοποιήθηκαν τώρα - προφανώς η είδηση αυτή βγήκε στα πλαίσια του "νομισματικού πολέμου" που έχει ξεσπάσει, με τους υπόλοιπους να πιέζουν τη Γερμανία να τυπώσει ευρώ, και τη Γερμανία να λέει όχι.

Τώρα όμως που μια δική της τράπεζα, και μάλιστα η μεγαλύτερη είναι "στο στόχαστρο των αγορών", η Γερμανία σίγουρα θα νοιώσει μεγαλύτερη πίεση. Θα βάλει χέρι στις καταθέσεις των "δικών της ανθρώπων"; Εδώ δε μιλάμε για καταθέσεις σε κυπριακές τράπεζες, που ζούσαν μάλιστα κυρίως από "μαύρο χρήμα Ρώσων ολιγαρχών". Εδώ μιλάμε για τη Deutche Bank.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά είναι πολύ διαφορετικά και τα οικονομικά μεγέθη, καθώς πλέον η Deutche Bank έχει έκθεση σε παράγωγα ύψους πολλών τρισεκατομμυρίων. Η διάσωση της δε μπορεί να είναι τόσο "εύκολη" όσο ήταν η περίπτωση των "μικρών" κυπριακών τραπεζών.

Τελικά δηλαδή η Γερμανία θα οδηγηθεί ίσως να ξανατυπώσει, απλά βέβαια θα το καθυστερήσει όσο μπορεί, και θα τυπώσει και όσο λιγότερα μπορεί, μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις, και αφού πρώτα έχει εξαντλήσει όλα τα άλλα περιθώρια (πχ κατάσχεση καταθέσεων, χαράτσια,  ή άλλα τέτοια παρόμοια μέτρα για να βρει λεφτά)

Εδώ ένα σχετικό άρθρο της "Ελευθεροτυπίας", μαζί με ένα σχετικό γράφημα από το zerohedge:

Deutsche Bank: Η μεγαλύτερη «φούσκα-παραγώγων»
Υποτίθεται πως τα μέτρα-μαχαίρι στην Κύπρο ήταν η τιμωρία για τα κερδοσκοπικά παιχνίδια ενός παραφουσκωμένου τραπεζικού συστήματος. Αλλά τα στοιχεία που δημοσίευσε σήμερα η μεγαλύτερη τράπεζα της Ευρώπης στην καρδιά της Γερμανίας, η Deutsche Bank, δείχνουν μια άλλη εικόνα. Οι «προβληματικές» τράπεζες γεμάτες κρυμμένες «μαύρες τρύπες» δεν βρίσκονται στην περιφέρεια αλλά στο κέντρο της ευρωζώνης.

Τη Δευτέρα, η Deutsche Bank ανακοίνωσε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου 4,8 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 2,8 δισ. ευρώ θα είναι σε μετοχές, δηλ. 90 εκατ. νέες μετοχές.

Ανακοίνωσε επίσης ότι τα καθαρά κέρδη το α’ τρίμηνο, με εξαίρεση τα δικαιώματα μειοψηφίας, ενισχύθηκαν 19% στα 1,66 δισ. ευρώ.  Ωστόσο, ο ισολογισμός έκρυβε και κάτι ακόμα.  

Το γιγαντιαίο «άνοιγμα» που έχει στη ριψοκίνδυνη αγορά των περίπλοκων "παραγώγων" χρηματοοικονομικών προϊόντων, που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στη φούσκα του 2001-2007.  

Κι ενώ οι περισσότεροι που παρακολουθούν αυτές τις «φούσκες» νόμιζαν ότι η πιο εκτεθειμένη τράπεζα στα «παράγωγα» είναι η αμερικανική JP Morgan με «παράγωγα» συνολικής αξίας 69,5 τρισ. δολ. (στοιχεία 4ου τριμήνου 2012), τα μεγαλύτερα στον πλανήτη, η έκπληξη ήρθε από το γερμανικό τραπεζικό κολοσσό και πυλώνα της γερμανικής οικονομίας.


Η Deutsche Bank είναι εκτεθειμένη σε πάσης φύσεως «παράγωγα» αξίας 55,61 τρισ. ευρώ.

Εάν μετατρέψουμε τα ευρώ σε δολάρια, τότε η Deutsche Bank είναι εκτεθειμένη σε «παράγωγα» αξίας 72,84 τρισ. δολ. κερδίζοντας πρωτιά στον κόσμο.

Το ποσό των 56 τρισ. ευρώ είναι 100 φορές μεγαλύτερο από το ποσό των καταθέσεων της Deutsche Bank αξίας περίπου 575 δισ. ευρώ.



Σε σχέση με το γερμανικό ΑΠΕ (2,7 τρισ. δολ.) τα «παράγωγα» της Deutsche Bank είναι υπερ-20απλάσια!

Φανταστείτε, τι πακέτο «σωτηρίας» με τη συμμετοχή καταθετών (bail-in) θα απαιτούνταν εάν αναγκαζόταν να ακολουθήσει τα.... χνάρια της Κύπρου.  Η Lehman Brothers θα έμοιαζε με παρανυχίδα.
Ενδιαφέρον έχουν μάλιστα και κάτι δηλώσεις που έκανε ο πρόεδρος της Deutche Bank, θεωρώντας "άδικο μέτρο" την κατάσχεση των καταθέσεων που έγινε στην Κύπρο. Εννοείται πως κανένας τραπεζίτης δε θα ήθελε να συμβεί αυτό το πράγμα στην τράπεζα του, διότι η συγκεκριμένη αυτή τράπεζα θα έχανε μετά την αξιοπιστία της, και κανένας δε θα την εμπιστευόταν για τις αποταμιεύσεις του. Έλα όμως που ίσως να έχει έρθει η ώρα και για το γερμανικό τραπεζικό σύστημα να πληρώσει (διότι μέχρι τώρα ήταν -και εκεί- κερδισμένοι, μιας και όλοι πήγαιναν τα λεφτά τους στην "ασφαλή Γερμανία"). Πώς θα καλύψει όμως τις τρύπες της η Γερμανία, τώρα που όλοι την πήραν χαμπάρι (ξαναλέω ότι δε θεωρώ τυχαίο το timing της είδησης);

Deutsche Bank: Δεν είναι δίκαιη η συμμετοχή των καταθετών στη διάσωση των τραπεζών
«Ούτε δίκαιο, ούτε επιθυμητό» θεωρεί το μοντέλο διάσωσης των τραπεζών με συμμετοχή των καταθετών, το οποίο εφαρμόστηκε στην Κύπρο, ο επικεφαλής της Deutsche Bank και Πρόεδρος της Ένωσης Γερμανικών Τραπεζών, Γιούργκεν Φίτσεν.

Σε συνέντευξή του στην Γερμανική Ραδιοφωνία, ο κ. Φίτσεν δήλωσε ότι «αυτά που ειπώθηκαν κατά την συζήτηση για την Κύπρο είναι πολύ λυπηρά. Από πολιτικής απόψεως ήταν απολύτως λανθασμένο να υπάρχει η υποψία ότι οι καταθέτες θα κληθούν να πληρώσουν. Αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει». «Υπάρχουν οι προδιαγραφές για το ελάχιστο ποσό προστασίας των καταθέσεων και ειδικά στη Γερμανία ισχύει η οικειοθελής ασφάλιση των καταθέσεων.  Είναι ένα καλό εργαλείο, το οποίο δεν τίθεται προς συζήτηση», τόνισε, υποστηρίζοντας ότι δεν θα πρέπει να δίδεται έμφαση στο παράδειγμα της Κύπρου και ότι η διαχείριση θα μπορούσε να ήταν καλύτερη.

Για το τέλος, ως "κερασάκι στην τούρτα", δείτε και τα προβλήματα για τη Deutche Bank στην Αμερική, όπου μηνύεται για παράνομες προσπάθειες να διώξει δανειολήπτες της από τα σπίτια τους, επειδή αργούσαν να πληρώσουν τη δόση του στεγαστικού τους. Η Deutche Bank ήταν από τους "πρωταγωνιστές" της "στεγαστικής φούσκας" στις ΗΠΑ, έχοντας δώσει ένα σωρό τέτοια δάνεια, που τώρα προφανώς είναι "τοξικά" (δηλαδή ο κόσμος αδυνατεί να τα αποπληρώσει).

Deutsche Bank 'Slumlord' Case Going to Trial
Is Deutsche Bank one of the biggest "slumlords" in Los Angeles? The city thinks so, and has brought a lawsuit against the German banking giant that is headed to court now that a dismissal bid was rejected.

It appears that the real estate crisis fallout in the United States isn't over for Deutsche Bank. A judge has rejected the bank's bid to dísmiss a lawsuit that has accused the bank of becoming one of the biggest "slumlords" in Los Angeles, reports said on Wednesday.

 The 2011 case brought by the city of L.A. alleges that the bank allowed hundreds of properties to fall derelict and evicted low-income residents illegally in order to sell the properties after foreclosure. With the bid's rejection, the case will now go to court.


Many Americans lost their homes when the housing bubble burst beginning around 2006, sparking a credit crisis in the country. In the boom and its aftermath, subsidiaries of Deutsche Bank, Germany's largest, reportedly took on the titles of over 2,000 properties in the city. 

Monday, April 29, 2013

Έπεσε ο ΝτάουΤζώνης - ναι, αλλά ποιος κάνει τις συναλλαγές εκεί μέσα στα χρηματιστήρια;


Έλαβα ένα ενδιαφέρον email από κάποιον αναγνώστη, με 2 σημεία που αποφάσισα να τα απαντήσω σε δύο ξεχωριστές αναρτήσεις. Σε αυτήν την ανάρτηση, θα δούμε λιγάκι το πώς γίνονται οι συναλλαγές στη Wall Street, με αφορμή ένα πρόσφατο κρασάρισμα του δείκτη Dow Jones (δείτε και την παραπάνω φωτογραφία που απεικονίζει αυτή την απότομη πτώση). Στην επόμενη ανάρτηση, ο αναγνώστης με ρωτάει το "γιατί" πιστεύω ότι θα επανέλθουμε στον κανόνα του χρυσού (και εγώ θα του απαντήσω ότι...ΔΕΝ πιστεύω κάτι τέτοιο, δεν νομίζω δηλαδή ότι θα πάμε στον κλασσικό κανόνα του χρυσού, τουλάχιστον όχι άμεσα. Αλλά τέλος πάντων, αυτά θα τα δούμε μετά).

Προς το παρόν, αντιγράφω ένα άρθρο από ένα ελληνικό blog που μου έστειλε ο αναγνώστης σχετικά με το θέμα της πτώσης του χρηματιστηρίου, και μετά θα δούμε την πραγματική εικόνα, που είναι αρκετά διαφορετική (και χειρότερη) απ' ότι λέει το άρθρο αυτό:

Η δύναμη της πληροφορίας
Ποια είναι τα όρια της δύναμης μιας πληροφορίας; Μπορεί να μιλήσει κάποιος γι’ αυτήν με όρους μετρήσιμους; Ίσως και να μπορεί. Γιατί η αξία κάθε πληροφορίας αντικατοπτρίζεται στις αντιδράσεις που προκαλεί.

 Στις 23 Απριλίου χάκερ πήραν τον έλεγχο του λογαριασμού τουίτερ του Associated Press κι έγραψαν ένα τουίτ 53 γραμμάτων: “Breaking: Two Explosions in the White House and Obama is injured”.


Η είδηση ήταν ψεύτικη. Όχι όμως και οι αντιδράσεις που προκάλεσε. Στα λίγα λεπτά που έμεινε στον “αέρα” του διαδικτύου, το τουίτ αυτό έφτασε να έχει χιλιάδες retweets, ενώ την ίδια έκταση πήρε και στο Facebook από τους χρήστες που το αναμετέδωσαν. 
Εκεί, όμως, που προκλήθηκε ο απόλυτος πανικός ήταν η Γουόλ Στριτ. Μόλις έφτασε η πληροφορία αυτή στα αυτιά των χρηματιστών, την ώρα της συνεδρίασης, επικράτησε πανικός. Όλοι άρχισαν να πουλάνε.
Ο δείκτης του χρηματιστηρίου έπεσε σχεδόν 170 μονάδες μονομιάς, ενώ το ποσό που εξαφανίστηκε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα έφτασε περίπου τα 138 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η απάτη αποκαλύφτηκε γρήγορα. Το ίδιο όμως έγινε και με τις αντιδράσεις της.

Γιατί η αξία της πληροφορίας βρίσκεται στο αποτέλεσμα που την ακολουθεί. Μία ψεύτικη είδηση σαν αυτή του AP απέδειξε πως μπορεί να διαλύσει μία οικονομία. Κι όχι μια οποιαδήποτε οικονομία, αλλά τη μεγαλύτερη και ισχυρότερη του κόσμου.
[...]
Μία από τις πιο θρυλικές ιστορίες γύρω απ’ την -σχεδόν- μυθική οικογένεια Ρότσιλντ, βρήκε τον Νέιθαν Ρότσιλντ, βασικό χρηματοδότη του Δούκα Ουέλινγκτον και αποκλειστικό μεταφορέα ράβδων χρυσού και ασημιού στα στρατεύματα του κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων, πραγματικό νικητή της μάχης του Βατερλώ.

Ο Νέιθαν Ρότσιλντ φέρεται να είχε αναπτύξει ένα τεράστιο δίκτυο πληροφοριοδοτών σε ολόκληρη την Ευρώπη των αρχών του 19ου αιώνα. Κάτι που του εξασφάλισε το πλεονέκτημα για μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές κινήσεις στην ιστορία του χρηματοπιστωτικού κόσμου. Τη γνώση της έκβασης της ιστορικής μάχης μία ολόκληρη μέρα πριν την κυβέρνηση της Βρετανίας.

Μία νίκη των Βρετανών και των συμμάχων τους κατά του Ναπολέοντα θα εξασφάλιζε την ειρήνη στη χώρα και την απότομη άνοδο των κρατικών της ομολόγων. Τη στιγμή, λοιπόν, που η πολυπόθητη πληροφορία έφτασε στα χέρια του Νέιθαν Ρότσιλντ, εκείνος αγόρασε έναν τεράστιο αριθμό βρετανικών ομολόγων. Κάτι που δύο χρόνια μετά τη μάχη του Βατερλώ (1815) του εξασφάλισε ένα υπερκέρδος της τάξης του 40%.

Η δύναμη της πληροφορίας σε όλο της το μεγαλείο. Αυτή είναι η πραγματική πηγή πλούτου πάνω από όλα τα υπόλοιπα. Μία πληροφορία μπορεί να σταματήσει ή να ξεκινήσει έναν πόλεμο. Να σκοτώσει ή να σώσει μία ζωή. Να ανυψώσει ή να συνθλίψει μία οικονομία. Να αρχίσει ή να καταπνίξει μία επανάσταση.

Εδώ μπαίνει στη μέση ο μεγαλύτερος παράγοντας όλων. Ο έλεγχός της. Ποιος θα είναι εκείνος που θα έχει τη δύναμη της διακίνησής της. Της πρόσβασης σε αυτήν ή την απόκρυψη της. Ποιος θα είναι αυτός που θα αποφασίζει ποια πληροφορία θα είναι “καλή” ή “κακή” για εκείνον και τα συμφέροντα του.

Οι πληροφορίες -συνήθως- ακολουθούν ένα γεγονός ή καθορίζουν προηγουμένως την έκβασή του. Η αξία τους και η είσπραξή της, έρχονται τελευταίες. Μία αξία που βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με αυτόν που ρυθμίζει τη ροή και την εγκυρότητα τους. Εκείνον, δηλαδή, που έχει στα χέρια του τα μέσα διανομής τους.

Η σημερινή τεχνολογική πρόοδος έχει δώσει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να διαχειρίζεται μία τεράστια συλλογή μέσων με σκοπό την ανταλλαγή πληροφοριών.

Τα ηλεκτρονικά, αυτά, μέσα άνοιξαν, μετά την εμφάνιση και μετεξέλιξή τους, μία ερμητικά κλειστή πόρτα ελέγχου των πληροφοριών, δημιουργώντας ένα τεράστιο και -ακόμη- άλυτο πρόβλημα. Τον πλήρη έλεγχό τους.

Τηλεόραση και ραδιόφωνο έπεσαν στα χέρια όσων αποζητούν την υπεραξία της πληροφορίας, κάτι που το ίντερνετ “αρνείται” να παραδώσει.
[...]
Το παν, λοιπόν, είναι η πληροφορία και ο έλεγχός της. Όλα τα άλλα έπονται.

(Η δύναμη της πληροφορίας στα σύγχρονα μέσα δεν έχει να κάνει, πλέον, με απόλυτους αριθμούς. Ακόμη κι ένας να γίνει δέκτης μίας πληροφορίας βγαλμένης από σένα, γίνεται αυτομάτως φορέας και πιθανός αναμεταδότης της.)

Το άρθρο προσπαθεί να μελετήσει την "αξία της πληροφορίας", και δεν έχει άδικο, η αξία αυτή είναι όντως τεράστια. Μόνο που σημαντικό είναι να μπορείς και να επεξεργάζεσαι τις πληροφορίες που έχεις, γι' αυτό πχ διαφορετικοί άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά στην ίδια πληροφορία (διότι έχουν άλλους τρόπους σκέψης-επεξεργασίας της πληροφορίας).

Όπως και να έχει όμως, πέρα από τα -πολλά- σωστά που αναφέρει ο συντάκτης του άρθρου, έχει δυστυχώς πέσει και αυτός θύμα της...έλλειψης πληροφορίας! (δεν το λέω με κακία, άλλωστε ούτε εγώ τα ξέρω όλα, ούτε είμαι αλάνθαστος, ούτε τίποτα τέτοιο, απλά μάλλον ξέρω κάτι παραπάνω για το θέμα από τον συγκεκριμένο αρθρογράφο).

Αυτός είναι ο λόγος που με ώθησε να γράψω αυτό το άρθρο, διότι μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε πως γίνονται οι συναλλαγές στη Wall Street: Το θέμα ίσως να φαντάζει αδιάφορο, αλλά δεν είναι και τόσο όσο νομίζετε:

 Ο Charlie Sheen ως χρηματιστής στη μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία "Wall Street", που έχει μια κευνσιανή προσέγγιση, αλλά πάντως είναι αριστούργημα, διότι παρουσιάζει άριστα τον "νεοφιλελεύθερο" τρόπο σκέψης, δηλαδή τον τρόπο σκέψης της "αγοράς", μέσα στη Wall Street

Οι περισσότεροι φαντάζονται ότι οι συναλλαγές γίνονται από κάποιον χρηματιστή μπροστά από έναν υπολογιστή, με το τηλέφωνο να κλείνει συμφωνίες. Ή ίσως να έχουν δει σκηνές με ένα σωρό χρηματιστές σε κατάσταση "πανικού" να μαζεύονται σε μπουλούκια και να αγοράζουν και να πουλάνε τις μετοχές τους σε μεγάλες χρηματιστηριακές αίθουσες.

Και πράγματι, όλα αυτά γίνονται. Μόνο που στη σημερινή εποχή, η τεχνολογία μας έχει δώσει τη δυνατότητα να κάνουμε πολύ γρήγορα τις συναλλαγές μας, και η κυριαρχία "των αγορών" έχει κάνει τα ποσά που διακινούνται στα χρηματιστήρια να είναι τεράστια.

Έτσι, ο όγκος των συναλλαγών είναι τεράστιος, και πλέον κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τις αναλάβει όλες και να τις εκτελέσει μέσα σε ελάχιστον χρόνο (και, ως γνωστόν, "ο χρόνος είναι χρήμα", αν δηλαδή αργήσεις να αγοράσεις μια μετοχή, μετά μπορεί να χάσεις την καλή τιμή και να μη μπορέσεις να βγάλεις κέρδος, κτλ).

Στην πραγματικότητα λοιπόν, η πλειοψηφία των συναλλαγών σήμερα γίνεται πλέον από...αυτοματοποιημένα προγράμματα υπολογιστών! (Όχι από ανθρώπους). Αυτός είναι και ο λόγος που το ψεύτικο tweet περί τρομοκρατικής επίθεσης προκάλεσε τόσο χαμό, διότι οι μηχανές το έλαβαν υπόψη τους κατευθείαν, ενώ ένας άνθρωπος προφανώς θα είχε -ίσως- κάτσει λίγο παραπάνω να το ψάξει και να δει αν αληθεύει ή όχι, πριν αρχίσει να ξεπουλάει μετοχές, κτλ.

Εδώ ένα άρθρο της "Καθημερινής":

Οταν μία ψευδής είδηση «διέλυσε» τη Γουόλ Στριτ
Για ελάχιστα σουρεαλιστικά λεπτά, 12 μόλις λέξεις στο Twitter κλόνισαν το ισχυρότερο χρηματιστήριο του κόσμου. Αμέσως μόλις εμφανίστηκε στο Διαδίκτυο ψευδής είδηση ότι σημειώθηκαν εκρήξεις στον Λευκό Οίκο, οι επενδυτές άρχισαν να «ξεφορτώνονται» μετοχές – μέσα σε λίγα λεπτά πουλήθηκαν μετοχές αξίας 134 δισ. δολαρίων. Φαίνεται ότι κάποιοι επενδυτές δεν είναι απλώς απίστευτα εύπιστοι, είναι και ταχύτατοι. Μόνο που οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν άνθρωποι. Ηταν κομπιούτερ, που πουλούσαν μετοχές στον «αυτόματο πιλότο», χωρίς ανθρώπινο έλεγχο, σαν σκηνή από ταινία τρόμου επιστημονικής φαντασίας.

«Ολα τελείωσαν πριν καν προλάβουμε να βγάλουμε κιχ», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Τζο Σαλούτσι, συνιδρυτής της εταιρείας Themis Trading και σφοδρός επικριτής των υψηλής ταχύτητας συναλλαγών μέσω υπολογιστών. «Αν επρόκειτο για ανθρώπους, δεν θα βλέπαμε τέτοιες αντιδράσεις».

«Τα χρηματιστήρια λατρεύουν την ταχύτητα», είπε η Μπαρτ Κλίντον, στέλεχος της ρυθμιστικής αρχής CFTC. «Αλλά δεν είμαι βέβαιη ότι το ταχύτερο είναι πάντα το καλύτερο».
 Σατυρικό σκίτσο που κυκλοφόρησε με αφορμή το συμβάν

Το Bloomberg μάλιστα το προχωρά ακόμα παραπέρα, και τονίζει ότι ναι μεν τα κέρδη στη Wall Street έχουν αυξηθεί, αλλά...οι θέσεις εργασίας για χρηματιστές έχουν μειωθεί (!), διότι έχουν αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από προγράμματα υπολογιστών, που κάνουν τις συναλλαγές πολύ ταχύτερα:
Finding work on Wall Street is getting tougher as algorithms replace traders.
The CHART OF THE DAY shows the number of people employed in New York City in “securities and commodities contracts intermediation and brokerage,” which includes investment banking and securities dealing, fell to about 101,200 in March, a decline of more than 30 percent from the peak in December 2000 and the fewest in Bureau of Labor records dating to 1990.
“The desire is to drive the cost of executing a trade to its lowest point -- this means automating the system and getting rid of the traders,” Richard Bove, a bank analyst with Rafferty Capital Markets LLC, said in a telephone interview. “All they do today is hit buttons on computer screens. Twenty-five years ago they would be calling their buddies at different firms. It was a highly labor intensive effort.” 

Σε παλιότερες εποχές, οι μαθητές με κλίση στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, κτλ, ασχολούνταν συνήθως με υπολογιστές, μηχανολογία, ρομποτική, ή θεωρητική δουλειά σε κάποιον τέτοιο κλάδο, κτλ.

Πλέον όμως, όσο απίστευτο και αν σας φαίνεται, πολλοί τέτοιοι μαθητές-φοιτητές με ταλέντο πηγαίνουν να δουλέψουν στη Wall Street (!!!), καθώς οι μεγάλοι επενδυτικοί οίκοι τους πληρώνουν περισσότερα λεφτά από οπουδήποτε αλλού, προκειμένου να φτιάξουν τα καλύτερα και τα γρηγορότερα προγράμματα εκτέλεσης συναλλαγών. Αυτό το κάνουν διότι ο κάθε επενδυτικός οίκος θέλει να αποκτήσει πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών του, και αν έχει το γρηγορότερο πρόγραμμα θα βγει νικητής στη "μάχη των αλγορίθμων". 
Όσο για τη βιομηχανία, ας βρει άλλους, λιγότερο ταλαντούχους επιστήμονες - οι καλύτεροι ας ασχοληθούν με...αυτόματες συναλλαγές μετοχών στα χρηματιστήρια και άλλες τέτοιες "παραγωγικές" δραστηριότητες!!!

Μάλιστα, η όλη κατάσταση έχει προκαλέσει την αντίδραση των μικρότερων "παικτών" στα χρηματιστήρια, που προφανώς δεν έχουν στη διάθεση τους τόσο γρήγορα προγράμματα, και αδυνατούν πλέον να ανταγωνιστούν τους "μεγάλους παίκτες" της αγοράς, που καταφέρνουν έτσι να τη μονοπωλήσουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.

Εδώ και ένα σχετικό άρθρο ως παράδειγμα, με μια εταιρία να διοργανώνει διαγωνισμό για φοιτητές, ώστε να βρει ταλαντούχους προγραμματιστές για να της φτιάξουν γρήγορα και αποτελεσματικά προγράμματα συναλλαγών:

Interactive Brokers holds it second-annual trading contest to recruit tech-savvy college students who can create automated trading programs
Interactive Brokers (IB) held its second annual IB Olympiad Trading Program to attract qualified college graduates to the trading profession. This year's contest, which began Jan. 15 and ended March 9, attracted 260 participants, up from 125 in 2006, according to the global broker and market-maker, which publicized the contest through college admissions offices as well as with e-mails to candidates and signage displayed at college placement offices.

IB runs the contest as a way to recruit technology-savvy computer science and engineering students into its business. Each contestant starts with $100,000 in phantom money and develops a workstation application program…

Αφιέρωμα στην Εργατική Πρωτομαγιά (μέρος 3ο)

Η εφημερίδα «ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ» για την Πρωτομαγιά του 1893

Η πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα γιορτάστηκε το 1893, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη, που ιδρύθηκε από τον τελευταίο στις 20 Ιούλη του 1890, ενώ από τις 3 Ιούνη του ιδίου έτους ο Καλλέργης εξέδωσε την εφημερίδα «Σοσιαλιστής». Ο Κεντρικός Σοσιαλιστικός Σύλλογος ήταν βεβαίως μια οργάνωση ουτοπικού σοσιαλιστικού προσανατολισμού, πράγμα καθόλου παράξενο για εκείνη την εποχή, αφού και το ελληνικό εργατικό κίνημα ήταν σε νηπιακή μορφή και η διάδοση του μαρξισμού απελπιστικά περιορισμένη. 
Η απόφαση για το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς του 1893 πάρθηκε στη συνεδρίαση του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου στις 21 Φλεβάρη του ιδίου έτους. «Απεφασίσθη - αναφέρεται στο πρακτικό της συνεδρίασης - όπως εκλεγή επιτροπή και επιδοθή αποκλειστικώς διά της εορτής της 1ης Μαΐου, γενομένης δε μυστικής ψηφοφορίας εξελέγησαν ως εξής: Καλλέργης, Νάγος, Συνοδινός και Χριστόπουλος». Λίγες ημέρες αργότερα, στις 3 Μάρτη 1893, σε συνεδρίαση της Επιτροπής, ο Καλλέργης πρότεινε να εκδοθεί για την οικονομική ενίσχυση του γιορτασμού της Πρωτομαγιάς ένα βιβλίο «το οποίον θα περιέχει την Σοσιαλιστικήν πολιτικήν … και θα τιμηθεί 25 λεπτά έκαστον». Πρόκειται για την γνωστότερη ίσως μπροσούρα του Σταύρου Καλλέργη που φέρει τον τίτλο «Εγκόλπιον Εργάτου».

protomagia7.jpg

Ετσι, από τα μέσα Απρίλη ο «Σοσιαλιστής» ενημέρωσε για την εκδήλωση, δημοσιεύοντας ταυτόχρονα και το διεκδικητικό της πλαίσιο. Εγραφε, για παράδειγμα, στο φύλλο αρ. 23: «Δύο Μαΐου, ημέρα Κυριακή 5 μ.μ. εις το Αρχαίον Στάδιον όπισθεν του Ζαππείου, εις την γέφυραν όπου είνε απέναντι εις τα αγγλικά μνημεία με Κυπαρίσσια. Ολοι οι σοσιαλισταί και οι υπό μισθόν πάσχοντες θα συναθροισθώσι να υπογράψωσι ψήφισμα προς τη Βουλή, διά του οποίου θα ζητώσι πρώτον τας Κυριακάς όλα τα καταστήματα γενικώς να ήναι κλειστά προς ανάπαυσιν των πολιτών. β΄ τον περιορισμόν των εργάσιμων ωρών εις 8 καθ’ εκάστην κατ’ ανώτατον όριον και ολιγώτερον διά τας κοπιώδεις και ανθυγιεινάς εργασίας και διά τους παίδας και τας γυναίκας. γ΄ απονομήν συντάξεως εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των και εις τας οικογενείας των εν τη εργασία φονευομένων».
Μετά τον επιτυχή γιορτασμό της Πρωτομαγιάς του 1893 και τα όσα επακολούθησαν με την επίδοση του ψηφίσματος, τη σύλληψη και την καταδίκη του Καλλέργη, κυριάρχησε ενωτικό πνεύμα στις τάξεις των σοσιαλιστικών ομάδων της εποχής. Είτε από πολιτικό υπολογισμό, είτε γιατί ήταν πλέον φανερό πως ο αντίπαλος ήταν κοινός, οι ομάδες αυτές κινήθηκαν στην κατεύθυνση ενός ενωτικού γιορτασμού της παγκόσμιας μέρας της εργατικής τάξης, κάτι που - παρά τις διαφορές τους - κατάφεραν να φέρουν σε πέρας στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις του 1894. «Η κίνηση που έγινε από τους σοσιαλιστικούς ομίλους για το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς - γράφει ο Γιάννης Κορδάτος - έβαλε την αστυνομία και την εισαγγελία σε τρεχάματα». Οντως έτσι είχαν τα πράγματα κι αυτό φάνηκε ιδιαίτερα τη μέρα του γιορτασμού, όπου οι αστυνομικές δυνάμεις βρέθηκαν σε κινητοποίηση....

Στη συγκέντρωση μίλησε ο Πλάτωνας Δρακούλης πάνω στο ιστορικό της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Στ. Καλλέργης, του οποίου η ομιλία ήταν σε πολεμικό τόνο και γεμάτη «μίσος κατά της πλουτοκρατίας» και, τέλος, το λόγο έλαβαν ο φοιτητής νομικής Ευάγγελος Μαρκαντωνάτος και ο Δ. Γραμματικός.

http://engine.feed.gr/?catid=12128&imgid=3211137&srcid=420&type=11104

Μετά το 1894 - και για αρκετό χρονικό διάστημα - δε φαίνεται να υπήρξαν γιορτασμοί της Εργατικής Πρωτομαγιάς με συγκεντρώσεις. Τα πολιτικά γεγονότα και ιδιαίτερα το γεγονός ότι η χώρα παράδερνε στη δίνη μιας οξύτατης κοινωνικοπολιτικής κρίσης (ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 και η κρίση του αστικοτσιφλικάδικου καθεστώτος, η ανάγκη του αστικού εκσυγχρονισμού και ο αστικός εθνικισμός με το Μακεδονικό, το κίνημα στο Γουδί και όσα επακολούθησαν), σε συνδυασμό με την καθυστέρηση του εργατικού κινήματος, που και στα πιο πρωτοπόρα τμήματά του έμενε πολύ πίσω από το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα, μακριά από τον επιστημονικό σοσιαλισμό και χωρίς να είναι σε θέση να ξεφύγει από το πλαίσιο του ουτοπικού σοσιαλισμού, εξηγούν το φαινόμενο.

Η πρώτη οργανωμένη και μαζική εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε το 1919. Μάλιστα, όχι την 1η Μαϊου, αλλά στις 18 Απριλίου, σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο κι όχι το παλιό, που ίσχυε ακόμη στη χώρα. Η καινοτομία προκάλεσε κακεντρεχή σχόλια...

Ο εορτασμός του 1919 οργανώθηκε από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος, που είχαν ιδρυθεί τον προηγούμενο χρόνο (Οκτώβριος - Νοέμβριος 1918).

Την περίοδο που ετοιμάζεται ο εορτασμός στην Ελλάδα ισχύει ακόμη ο στρατιωτικός νόμος, η κυβέρνηση Βενιζέλου συμμετέχει με στρατεύματα στη διεθνή επέμβαση για κατάπνιξη της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία, ενώ διεξάγονται συνομιλίες για τη συνθήκη τερματισμού του Α Παγκοσμίου Πολέμου στο Παρίσι. Η Ελλάδα ετοιμάζεται για τη μικρασιατική εκστρατεία και εκείνες τις μέρες παίρνει το «πράσινο φως» για την απόβαση στη Σμύρνη (Μάιος 1919).

Οι διαφορετικές απόψεις για τα μεγάλα θέματα της χώρας διαπερνούν και τη νεοσύστατη ΓΣΕΕ. Η διοίκηση, που αναδείχτηκε στο καταστατικό της συνέδριο (250 αντιπρόσωποι που εκπροσωπούσαν 65.000 εργάτες), ελέγχεται από τη βενιζελική παράταξη. Μειοψηφούν οι σοσιαλιστές, που ανήκουν στο ΣΕΚΕ.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Ε. Μαχαίρας (φανατικός βενιζελικός) επιδιώκει να μην εορταστεί η Πρωτομαγιά «ένεκα των εξαιρετικών εθνικών περιστάσεων».

Αντίθετη γνώμη έχει η μειοψηφία (5 από τους 11 της διοίκησης), η οποία με βάση την απόφαση του Α Πανεργατικού Συνεδρίου προχωρά στην εξαγγελία και την προετοιμασία του εορτασμού.

Δεν έχει μόνο τη νομιμότητα με το μέρος της, αλλά και τον επαναστατικό άνεμο που φυσάει εκείνη την εποχή στην Ευρώπη. Επειτα από χρόνια κυριαρχίας του εθνικισμού και παύσης των διεκδικητικών και ταξικών αγώνων, λόγω του πολέμου, η 1η Μάη επιστρέφει στις ρίζες του 1889-1890, όταν ορίστηκε ως διεθνής μέρα της εργατιάς.

Παρά τις απαγορεύσεις και την παρουσία στρατού έξω από το εργοστάσιο Ηλεκτρισμού, τα σωματεία και τα γραφεία του ΣΕΚΕ ο εορτασμός θα σημειώσει πρωτοφανή επιτυχία. Θα γίνει με υποδειγματική τάξη, χάρη στα μέτρα που πήραν τα σωματεία και η «εργατική αστυνομία».

Ομιλητές ήταν ο Αχ. Χατζημιχάλης και ο Γ. Παπανικολάου εκ μέρους της ΓΣΣΕ, ο Στ. Κόκκινος από το ΣΕΚΕ. Στιγμάτισαν «την αθλιότητα των συνθηκών υπό τας οποίας ζουν οι εργάται, υφαίνοντες τα μεταξωτά των πλουσίων για να γυρίζουν αυτοί γυμνοί, κτίζοντες τα μέγαρα εκείνων για να κατοικούν αυτοί στας τρώγλας». Εκείνος, όμως, που θα ξεσηκώσει τους συγκεντρωμένους, με την ομιλία του, είναι ο Α. Μπεναρόγια. Ο Θεσσαλονικιός εργατικός ηγέτης ήταν από τους ιδρυτές του οργανωμένου σοσιαλιστικού κινήματος και πολύ γνωστός για τους αγώνες του. Σε φίλους και ταξικούς εχθρούς...

«Είμεθα άπειροι, αλλά...»

"Αι πιέσεις, τα εμπόδια δεν μας απελπίζουν. Είμεθα ακόμη άπειροι, είμεθα αρχάριοι. Η Πρωτομαγιά όλων των εργατών του κόσμου είναι αρχή της αναγεννήσεως. Αναγεννόμεθα, οργανούμεθα. Μια νέα ζωή ήδη αρχίζει για μας, μια νέα ελπίδα μας ενθαρρύνει... Στην τιμία Ελλάδα απομένει να βάλη και εδώ τα θεμέλια του νέου κόσμου, που οικοδομείται..."

http://1.bp.blogspot.com/_B2p_sAwKE44/Sfq-qbeLCeI/AAAAAAAAKJM/nx0cth3fCTQ/s400/protomag003.jpg
Πρωτομαγιά στην Ελλάδα σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης (1936 - Δικτατορία Μεταξά)

Ήταν 1η Μαΐου του 1936 όταν οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργία για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.

Μέσα σε λίγες μέρες το απεργιακό κύμα είχε εξαπλωθεί σε Ξάνθη, Αγρίνιο, Κομοτηνή, Σέρρες και Ελευσίνα και η απεργία είναι πλέον πανεργατική.

Ο Ι. Μεταξάς σε επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη είναι απόλυτος: οι Αρχές πρέπει να χτυπήσουν τους διαδηλωτές στο ψαχνό.

Η απεργία συνεχίζεται και στις 9 του Μάη στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου από τις σφαίρες των οργάνων της τάξης πέφτει νεκρός ο οδηγός Τάσος Τούσης.

Οι διαδηλωτές εξοργισμένοι τοποθετούν το νεκρό πάνω σε μια πόρτα και τον περιφέρουν στους δρόμους της πόλης σε μια ιδιότυπη «λιτανεία» καταγγελίας, διαμαρτυρίας και αντίστασης. Οι νεκροί θα φτάσουν τους 12 και οι τραυματίες τους 300.

Στο σημείο της συμπλοκής θα στηθεί αργότερα το Μνημείο του Καπνεργάτη. Η μάνα του νεκρού Τάσου Τούση, που πληροφορήθηκε τα γεγονότα, τρέχει, πέφτει πάνω στο νεκρό παιδί της και μοιρολογεί. Αυτή η Εικόνα ενέπνευσε αργότερα τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον Επιτάφιο... 

Εξεγέρσεις στο Μπαγκλαντές και...βρυκόλακες με ανθρώπινο πρόσωπο


Όπως ήδη θα έχετε πληροφορηθεί, είχαμε πριν λίγες μέρες μια κατάρρευση κτιρίου στο Μπαγκλαντές, με πολλούς θανάτους εργατών που δούλευαν εκεί μέσα την ώρα της κατάρρευσης.

Το συμβάν αυτό έφερε ξανά στην επιφάνεια το θέμα των χυδαίων συνθηκών εργασίας που επικρατούν σε αυτές τις χώρες, με τις επιχειρήσεις να τσεπώνουν μεγάλα κέρδη λόγω των εξευτελιστικών μισθών, των ατελείωτων ωραρίων, των μηδαμινών φόρων και συνθηκών ασφαλείας που θα πρέπει να τηρούν, κτλ, κτλ, κτλ.

Το θέμα βέβαια αυτό δεν είναι άγνωστο, όλοι το ξέρουν, αλλά ειδικά μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης, όταν η εργατική τάξη της Δύσης νόμιζε ότι "όλα πάνε καλά" για την ίδια, έκανε το εξής: Στη θεωρία δήλωνε ότι "συμπάσχει" με τους εργάτες αυτών των πιο καθυστερημένων χωρών, αλλά στην πράξη έκανε τα στραβά μάτια και δωροδοκούνταν πολύ εύκολα από τα φτηνά ρούχα, παπούτσια, ηλεκτρονικά, κτλ που έρχονταν από εκεί.

Και τώρα βέβαια γίνεται αυτό, απλά πλέον δεν υπάρχουν και τόσα λεφτά για τον εργάτη στη Δύση, άσε που πλέον υπάρχει ο φόβος-συνειδητοποίηση ότι ίσως για πολλούς από εμάς το μέλλον θα μοιάζει αρκετά με αυτό των εργατών των "τριτοκοσμικών" χωρών. Οπότε, οι εργάτες της Δύσης αναγκάζονται να ενδιαφερθούν λιγάκι παραπάνω (?).

Ακολουθεί πάντως ένα άρθρο του κεντροαριστερού pressproject για το θέμα, που υιοθετεί νομίζω την κλασσική στάση των κεντροαριστερών για το θέμα: Δηλαδή καταγγέλουν τις "απάνθρωπες συνθήκες εργασίας", χωρίς όμως να εξηγούν ποτέ ότι αυτές προκύπτουν από την ίδια τη φύση του συστήματος της αγοράς και του ανταγωνισμού. Γι' αυτό και συνήθως δεν βλέπουμε να καλούν τον εργάτη να επαναστατήσει για να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία ή κάτι τέτοιο "εξεζητημένο" και "ακραίο", αλλά αντίθετα ζητούν "καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας", και "βγαίνουν από τα ρούχα τους" [sic] όταν οι καπιταλιστές δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους όλους αυτούς τους συναισθηματισμούς και συνεχίζουν να ρημάζουν ολοένα και περισσότερο τον εργάτη.

Οι καπιταλιστές βλέπετε ξέρουν ότι στα πλαίσια του ανταγωνισμού, σε ένα σύστημα όπου ο καθένας είναι υποχρεωμένος να παλεύει εναντίον του άλλου, πρέπει να κυνηγάς κάθε πιθανό και απίθανο πλεονέκτημα απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Και το μειωμένο εργατικό κόστος είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα, που δεν πρόκειται να το απαρνηθούν επειδή είναι "απάνθρωπο", ή επειδή θα κοστίσει πχ τις ζωές μερικών [αναλώσιμων] εργατών.

Τέλος πάντων, ας δούμε το άρθρο του pressproject, και μετά θα αναδημοσιεύσουμε ένα παλιότερο δικό μας άρθρο, που το είχαμε δει πριν κάμποσα χρόνια:

Μπανγκλαντές: Νέες διαδηλώσεις χιλιάδων εργατών

Χιλιάδες εργάτες στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας στο Μπανγκλαντές κατέβηκαν τη Δευτέρα στους δρόμους ζητώντας να επιβληθεί η θανατική ποινή στον ιδιοκτήτη του εργοστασίου που κατέρρευσε την περασμένη Τετάρτη στα περίχωρα της Ντάκα, οδηγώντας στο θάνατο τουλάχιστον 381 ανθρώπους
 Τα σωστικά συνεργεία ερευνούν για έκτη ημέρα τα ερείπια του κτιρίου, αλλά οι αρχές εκτιμούν πως δεν υπάρχουν ελπίδες να βρεθούν επιζώντες.

 Οι υπεύθυνοι των 4.500 βιοτεχνιών ετοίμων ενδυμάτων της χώρας κήρυξαν το Σαββατοκύριακο αργία, ελπίζοντας πως θα κατευνάσουν την οργή των εργαζόμενων για την κατάρρευση του κτιρίου.

 Όμως η αστυνομία και τα εργατικά συνδικάτα ανακοίνωσαν πως τουλάχιστον 15.000 εργάτες από τη βιομηχανική ζώνη της Ασούλια, στα περίχωρα της πρωτεύουσας, διαδήλωσαν τη Δευτέρα.

 Το ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο Private Independent μετέδωσε πως οι διαδηλωτές στην διαδρομή που ακολούθησαν πυρπόλησαν αυτοκίνητα και η αστυνομία απάντησε με σφαίρες από καουτσούκ και δακρυγόνα.

 «Απέκλεισαν τους δρόμους φωνάζοντας 'κρεμάστε τον Ράνα' τον ιδιοκτήτη του κτιρίου, ο οποίος συνελήφθη την Κυριακή στα σύνορα με την Ινδία» πρόσθεσε ο ίδιος.

 Η τραγωδία στην περιοχή Σαβάρ είναι η χειρότερη στην βιομηχανική ιστορία του Μπανγκλαντές, που στηρίζει σημαντικό μέρος της οικονομίας του στην κατασκευή ετοίμων ενδυμάτων.

 Το δυστύχημα αναζωπύρωσε την πολεμική για τις συνθήκες εργασίας στον τομέα αυτό, στον οποίο εργάζονται κυρίως γυναίκες με μηνιαίο μισθό κατώτερο των 40 δολαρίων.

 Τον Νοέμβριο του 2012, πυρκαγιά σε κλωστοϋφαντουργία που προμήθευε την αμερικανική εταιρία Walmart στοίχισε τη ζωή σε 111 ανθρώπους. Σύμφωνα με τις καταθέσεις των εργατών στο εργοστάσιο, οι υπεύθυνοι τους είπαν να παραμείνουν στις θέσεις τους γιατί πρόκειται για άσκηση ετοιμότητας για πυρκαγιά.
 

Ας δούμε τώρα μια παλιότερη ανάρτηση μας πριν από μερικά χρόνια:
Ας πούμε ότι είστε εργοδότης, και ψάχνετε να αγοράσετε την εργατική δύναμη μερικών εργατών για να παράγουν σε ένα εργοστάσιο το οποίο διευθύνετε. Στον καπιταλισμό, ο εργάτης είναι και αυτός ένας ιδιότυπος...έμπορος, που έχει ως μοναδικό του εμπόρευμα την εργατική του δύναμη, την οποία είναι υποχρεωμένος να πουλήσει στον εργοδότη, αλλιώς δε θα έχει τα απαραίτητα για να ζήσει.

Πηγαίνετε λοιπόν μια "βόλτα στα μαγαζιά", και διαπιστώνετε ότι στο μαγαζί Α (ας το ονομάσουμε Αγγλία) έχουν εργατική δύναμη στην «τιμή» των (πχ)

• 1000 ευρώ/μήνα
• ασφάλιση
• σύνταξη στα 67
• κάποια συνδικαλιστικά δικαιώματα
• σχετική ελευθερία [αντι]λόγου, κτλ.

Τόσα ζητούν οι εργάτες για να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη εκεί.
Αν πάτε μετά στο μαγαζί Β (ας το πούμε Ισπανία), οι εργάτες εκεί κοστίζουν

• 900 ευρώ/μήνα
• ασφάλιση
• σύνταξη στα 67
• κάποια συνδικαλιστικά δικαιώματα
• σχετικά περισσότερη ελευθερία [αντί]λόγου, κτλ.

Έπειτα, στο μαγαζί Γ (ας το πούμε Βουλγαρία), οι εργάτες θα σας ζητήσουν

• 500 ευρώ/μήνα
• ασφάλιση
• σύνταξη στα 67
• ελάχιστα συνδικαλιστικά δικαιώματα
• μικρή ελευθερία [αντί]λόγου, κτλ.

Στο μαγαζί Δ τώρα (ας το πούμε Κίνα), μπορείτε να αγοράσετε εργάτες για

• 200 ευρώ/μήνα
• ανύπαρκτη ασφάλιση
• σύνταξη ούτε και εγώ ξέρω πότε
• σχεδόν ανύπαρκτα συνδικαλιστικά δικαιώματα
• σχεδόν ανύπαρκτη ελευθερία [αντί]λόγου, εγγύηση από το κράτος ότι αν κουνηθούν οι εργάτες θα τους καταστείλει, κτλ.

Από που θα "ψωνίζατε" εργατική δύναμη;
Ίσως να δυσανασχετείτε που παρουσιάζω τους εργάτες ως εμπόρους [της εργατικής τους δύναμης]. Και όμως, το μόνο πράγμα που έχει ο εργάτης σε ένα κόσμο «όπου όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται» είναι η εργατική του δύναμη.

Και όσο η παραγωγή ελέγχεται από λίγους ανθρώπους (τους κεφαλαιοκράτες), αυτό θα συμβαίνει, οι εργάτες θα τους πουλούν την εργατική τους δύναμη, και αν ζητήσουν «πολλά λεφτά», οι αγοραστές θα φεύγουν αν δε σταματηθούν, και θα πηγαίνουν αλλού, όπου τους κάνουν καλύτερη τιμή.

Παρατηρήστε πχ στην Ελλάδα την κουβέντα για τη «γενιά των 700 ευρώ»...
Είναι απογοητευτικό να βλέπει κανείς ότι όσο δίκιο και αν έχουν όσοι μιλούν πχ για ζητήματα όπως η «γενιά των 700 ευρώ», και το πόσο λίγα είναι αυτά τα χρήματα, δυστυχώς βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος:
Ποιο είναι το δάσος;

Το δάσος είναι ότι σε σχέση με τις τιμές του μαγαζιού Δ (Κίνα, Ινδία, κτλ), η τιμή των 700 ευρώ/μήνα είναι πολύ ακριβή...
Θυμηθείτε αυτά που είπαμε παραπάνω - ότι δηλαδή στα μάτια ενός αγοραστή που μπορεί να πάει στο μαγαζί Δ, οι τιμές του μαγαζιού Α, Β, Γ είναι πολύ ακριβές.
Ακόμα και τα 700 ευρώ/μήνα είναι «πολλά», όταν μπορείς να βρεις εργάτες για 1 με 2 δολλάρια την ημέρα.

Στα μάτια ενός τέτοιου αγοραστή (εργοδότη), ο εργάτης των 700 ευρώ είναι «προνομιούχος», ο εργάτης που διαμαρτύρεται για το χαμηλό μισθό του είναι «αυθάδης» (ειδικά από τη στιγμή που αν ο εργάτης στην Κίνα καταστέλλεται βιαίως αν τυχόν κινητοποιηθεί από το κράτος, λογοκρίνεται αν θέλει να πει κάτι «ύποπτο» για τους εκμεταλλευτές του, κτλ), ο εργάτης που θέλει κοινωνική ασφάλιση-ένσημα για να έχει περίθαλψη είναι «καλομαθημένος» (πολλοί Κινέζοι εργάτες ζουν στις τρώγλες, και εσείς διαμαρτύρεστε για το ότι πολλαπλασιάζονται τα ράντζα στα νοσοκομεία? Δε φτάνει που έχετε νοσοκομεία, θέλετε και κρεβάτια – σα δε ντρέπεστε ρε «αχάριστοι»...)

Επιπρόσθετα, ακόμα και αν ένας εργοδότης δε μεταναστεύσει για προορισμούς όπως η Κίνα, με χαμηλό εργατικό κόστος, θα πρέπει μετά να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό από τους υπόλοιπους εργοδότες που έχουν πάει εκεί, και τώρα εισάγουν τα ίδια εμπορεύματα με αυτόν, σε χαμηλότερες (ανταγωνιστικότερες) τιμές, με αποτέλεσμα όσοι μένουν στη δύση (κυρίως οι μικροί κεφαλαιοκράτες, αυτοί δηλαδή που δεν έχουν τη δυνατότητα να μεταναστεύσουν) να κλείνουν, ή να συρρικνώνονται, κτλ, και η "ελεύθερη αγορά" να γίνεται στην πραγματικότητα ολοένα και πιο ολιγοπωλιακή (καθώς μένουν μόνο λίγοι σε κάθε κλάδο).

Φτάνουμε λοιπόν σε μια κατάσταση όπου ξεκάθαρα πλέον η επιβίωση του καπιταλισμού εξαρτάται από την ικανότητα του να κλέψει ακόμα περισσότερο τους εργάτες ("κινεζοποίηση").
Καμιά φορά, ο καπιταλισμός παρομοιάζεται με έναν βρυκόλακα που πίνει το αίμα των εργατών - και όντως έτσι είναι!

Αν όμως ο καπιταλισμός είναι σαν τους βρυκόλακες, τότε δε νομίζω ότι έχει νόημα να ζηάμε από αυτόν να μη μας πίνει το αίμα. Ίσως να μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να μειώσει λιγάκι το πόσο αίμα πίνει, αλλά πάντως ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να σταματήσει να πίνει αίμα, γιατί θα πεθάνει. Είναι ζήτημα "ζωής και θανάτου". Γι' αυτό και τους βρυκόλακες τους σκότωναν, δεν τους ζητούσαν να έχουν "ανθρώπινο πρόσωπο" (αν και αυτό γινόταν παλιότερα, σήμερα βλέπουμε ένα σωρό έργα στα οποία οι άνθρωποι ζητούν από τους βρυκόλακες να μηντους πίνουν το αίμα (χαχα, εδώ γελάνε). Είναι υποθέτω και αυτό ένα γενικότερο δείγμα του πόσο πίσω είναι η σκέψη των σημερινών ανθρώπων, του πόσο πολύ έχουν πιστέψει τα ψέματα και τις ηθικολογίες που τους ταΐζουν. Κάποτε, έστω και σε "κινηματογραφικό" επίπεδο, ήξεραν τουλάχιστον ότι τον βρικόλακα τον σκοτώνεις, δεν του ζητάς να γίνει άνθρωπος, ούτε..."τον πιάνεις γκόμενο/α").

Παλιότερη απεικόνιση βαμπίρ, που προφανώς δεν είναι εξανθρωπισμένο όπως παρουσιάζεται συχνά σήμερα, αλλά αιμοδιψές

Αφιέρωμα στην Εργατική Πρωτομαγιά (μέρος 2ο)


Όπως ο "πανικός του 1873" (σ.σ. εννοεί την πρώτη μεγάλη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που είχε ξεσπάσει τότε) σφράγισε τη γέννηση του συνειδητού εργατικού κινήματος σε εθνική κλίμακα, έτσι σφράγισε και τη γέννηση μιας πρακτικής και ρεαλιστικής αντίληψης για το σοσιαλισμό -αντίληψης που επρόκειτο να αντικαταστήσει τους απόμακρους ουτοπικούς πόθους των πρώτων σοσιαλιστών που περιορίζονταν σε “υψηλές” διανοουμενίστικες συζητήσεις και ρομαντικά δοκίμια. Από κείνη την εποχή οι σοσιαλιστές, αντί να τρέφουν ιδεαλιστικές ελπίδες για το αύριο, άρχισαν να δρουν για το σήμερα, οργανώνοντας διαδηλώσεις πεινασμένων, διαδηλώσεις ανέργων, απεργίες, μαζικές συγκεντρώσεις και πολιτικές καμπάνιες. Αρχικά λειτούργησαν μέσα από το Εργατικό Κόμμα των Η.Π.Α. που είχε ιδρυθεί το 1876 και που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις απεργίες των σιδηροδρομικών το 1877, ιδιαίτερα στο Σικάγο και το Σαιν Λούις. Μετά την αποτυχία αυτών των απεργιών το Εργατικό Κόμμα αναδιοργανώθηκε και μετονομάστηκε σε Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα που είχε σαν πρωταρχική του λειτουργία την πολιτική δράση, άσχετο αν διατήρησε φιλικές σχέσεις με τα συνδικάτα. Όταν έγινε αυτή η αλλαγή, η Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή του Σ.Ε.Κ. διέταξε να σταματήσουν οι μαζικές συγκεντρώσεις για να παρουσιάσει στα νομοθετικά σώματα προτάσεις σχετικές με την καθιέρωση του οκτάωρου, αποφάσεις για την κατάργηση όλων των απαγορευτικών νομοσχεδίων και για την αγορά από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση σιδηροδρομικών και τηλεγραφικών γραμμών.
[...]
Η πλατφόρμα της Διεθνούς που δημοσιεύτηκε στο “Συναγερμό” -εφημερίδα του Σικάγου με εκδότη τον Πάρσονς- έλεγε, ανάμεσα σ’ άλλα τα εξής:

“Η σημερινή κοινωνική τάξη πραγμάτων βασίζεται στη ληστεία των μη-ιδιοκτητών από μέρους των ιδιοκτητών, οι καπιταλιστές εξαγοράζουν το μόχθο των φτωχών προσφέροντας μισθούς που αρκούν μονάχα για την επιβίωση, απορροφώντας ολόκληρη την υπεραξία… Μ’ αυτό τον τρόπο, ενώ οι φτωχοί στερούνται ολοένα και περισσότερο τις δυνατότητες εξέλιξης, οι πλούσιοι θησαυρίζουν ληστεύοντας ολοένα και περισσότερο… Το σύστημα αυτό είναι άδικο, παράλογο και καταστροφικό. Άρα εκείνοι που υποφέρουν κάτω απ’ αυτό το σύστημα και δεν θέλουν να είναι υπεύθυνοι για τη συνέχισή του πρέπει να πολεμήσουν για την καταστροφή του με όλα τα μέσα και με όλες τους τις δυνάμεις. Οι εργάτες δεν μπορούν να ζητήσουν βοήθεια από καμιά εξωτερική πηγή στον αγώνα τους ενάντια στο τωρινό σύστημα· πρέπει να πετύχουν την απελευθέρωσή τους με τις δικές τους μόνο προσπάθειες. Μέχρι τώρα, καμιά προνομιούχα τάξη δεν παραιτήθηκε από την τυραννία, και οι σημερινοί καπιταλιστές δεν παραιτήθηκαν ποτέ από τα προνόμιά τους κι από την εξουσία τους χωρίς να εφαρμόσουν κατασταλτικά μέτρα… Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι ο αγώνας του προλεταριάτου ενάντια στη μπουρζουαζία πρέπει να έχει βίαιο χαρακτήρα, ότι οι διαμάχες που αφορούν τις διάφορες μισθολογικές αυξήσεις δεν μπορούν να οδηγήσουν στον τελικό στόχο… Σ’ αυτές τις συνθήκες, υπάρχει μονάχα μια λύση -η βία… Η αγκιτάτσια για οργάνωση, για οργανώσεις με σκοπό την εξέγερση, στην περίπτωση βέβαια που οι εργάτες θα πετάξουν τις αλυσίδες τους”.

Πρόκειται για πρόγραμμα που διακήρυττε χωρίς προσχήματα την καταστροφή της υπάρχουσας οικονομικής και πολιτικής τάξης πραγμάτων, ένα πρόγραμμα που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.
[...]
Η Ομοσπονδία καλούσε να υποστηριχτεί με μαζικές απεργίες το αίτημα του 8ωρου με τα παρακάτω λόγια:
«Σηκωθείτε, δουλευτάδες της Αμερικής, αφήστε κάτω τα εργαλεία σας την 1η του Μάη 1886, σταματήστε τη δουλειά σας, κλείστε τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τα ορυχεία. Για μια μέρα το χρόνο. Μια μέρα επανάστασης, όχι ανάπαυσης! Μια μέρα που δεν ορίστηκε από τους καυχησιάρηδες εκπροσώπους των θεσμών που κρατούν την εργατιά σε υποτέλεια. Μια μέρα στην οποία οι εργάτες κάνουν τους δικούς τους νόμους κι έχουν τη δύναμη να τους εφαρμόσουν, όλα αυτά χωρίς τη συγκατάθεση, την έγκριση αυτών που καταπιέζουν και κυβερνούν. Μια μέρα κατά την οποία με τεράστια δύναμη, η ενότητα της στρατιάς των δουλευτάδων παρατάσσεται κατά των δυνάμεων, που σήμερα εξουσιάζουν τα πεπρωμένα του λαού όλων των εθνών. Μια μέρα διαμαρτυρίας ενάντια στην καταπίεση και την τυραννία, ενάντια στην αμάθεια και κάθε είδος πολέμου. Μια μέρα κατά την οποία οι εργάτες θα πρέπει να αρχίσουν να απολαμβάνουν “οκτώ ώρες για δουλειά, οκτώ ώρες για ανάπαυση και οκτώ ώρες για ό,τι θα ήθελαν”».

Η απεργία ξεκίνησε στο Σικάγο με φοβερή ορμητικότητα και με τεράστιες ελπίδες επιτυχίας. Γύρω στους 40.000 εργάτες κατέβηκαν σε απεργία την 1η Μαΐου όπως είχε κανονιστεί, και τελικά έφτασαν να απεργούν 65.000 εργάτες μέσα σε τρεις ή τέσσερις μέρες. Αλλά κι αυτός ο αριθμός δεν αντιπροσώπευε ολόκληρο το δυναμικό της πόλης: χωρίς να γίνει απεργία ικανοποιήθηκε το αίτημα για μείωση της εργάσιμης ημέρας περισσότερων από 45.000 εργατών. Επιπλέον, απεργούσαν ήδη χιλιάδες εργάτες στο Λέηκ Σωρ, στο Γουώμπας, στο Σικάγο, στο Μιλγουώκη, στο Σαιν Πωλ και σε διάφορους σταθμούς μεταφορών οι απεργοί διαμαρτύρονταν για την πρόσληψη εργατών που δεν ανήκαν στο συνδικάτο.

Αντιμετωπίζοντας ένα τέτοιο μαζικό κίνημα ο αρχηγός της αστυνομίας Έμπερσολντ κατάλαβε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και ζήτησε να βρίσκεται σ’ επιφυλακή, το Σάββατο, 1η Μαΐου, ολόκληρη η δύναμη της αστυνομίας και των χαφιέδων του Πίνκερτον – δύναμη που ενισχύθηκε από ιδιωτικούς μπασκίνες, μισθωμένους πρώτα από την Εταιρεία Σιδηροδρόμων, καθώς και με ειδικούς χαφιέδες, πολλοί από τους οποίους προέρχονταν από τη Μεγάλη Στρατιά του Πότομακ. Παρόλες όμως τις πολεμικές προετοιμασίες, το Σάββατο κύλησε ειρηνικά. Η πόλη είχε γιορτινή εμφάνιση με τα εκατοντάδες κλειστά εργοστάσια και τους χιλιάδες απεργούς που περιδιάβαιναν τους δρόμους οικογενειακά. Έγιναν πορείες και μαζικές συγκεντρώσεις κι ακούστηκαν λόγοι στα πολωνικά, τα γερμανικά, τα αγγλικά και τη βοημική διάλεκτο (σ.σ. να σημειωθεί ότι στην Αμερική υπήρχαν τότε πάμπολλοι μετανάστες εργάτες, που αρχικά αντιμετωπίζονταν με ρατσισμό, εξ ου και οι πολλές γλώσσες στις ομιλίες. Με την πάροδο όμως του χρόνου, οι εργάτες συνειδητοποίησαν ότι όσο μένουν χωρισμένοι και χτυπούν ο ένας τον άλλο "επειδή οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές", ο μόνοι κερδισμένοι είναι...οι εργοδότες. Έτσι, άρχισε να κερδίζει έδαφος μια διαφορετική αντίληψη επί των πραγμάτων, με τους εργάτες να δέχονται στα συνδικάτα τους και τους εργάτες από άλλες χώρες καταγωγή. Αυτό οδήγησε στη γιγάντωση των συνδικάτων και στον πολλαπλασιασμό της δύναμης τους, που προφανώς ήταν καθοριστικός παράγοντας στη νίκη τους για το 8ωρο)

Αντιμέτωποι με μιαν απεργία που παρουσίαζε απρόβλεπτη δύναμη και διάθεση αλληλεγγύης, οι μεγάλοι επιχειρηματίες και βιομήχανοι συνασπίστηκαν για να τη συντρίψουν. Στις 27 Απριλίου ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Υποδηματοποιίας στον οποίο συμμετείχαν 60 βιομήχανοι αυτοπροσώπως και 160 με γραπτή δήλωσή τους. Ο Σύνδεσμος αποσκοπούσε στο συντονισμό της δράσης των εκμεταλλευτών. Τα μεγαλύτερα χυτήρια σιδήρου, χάλυβος, χαλκού και μπρούτζου διακήρυξαν ότι θ’ αντιτάσσονταν στο αίτημα για την καθιέρωση του οκτάωρου [...] Για να σπάσει η απεργία ήταν πια αναγκαία μια καθαρά επιθετική ενέργεια. Τη Δευτέρα τα γκλομπ της αστυνομίας άρχισαν να διαλύουν τις πορείες και τις συγκεντρώσεις. 

Το απόγευμα της ίδιας μέρας έγιναν σοβαρές φασαρίες στο εργοστάσιο Μακ Γκόρμικ Χάρβεστερ. Η αντιδικία ανάμεσα στον εργοστασιάρχη Μακ Γκόρμικ και τους εργάτες χρονολογείται από τα μέσα Φεβρουαρίου όταν η επιχείρηση κήρυξε λοκ-άουτ ενάντια στους 1.400 υπαλλήλους, αντιμετωπίζοντας έτσι το αίτημά τους να σταματήσει η δίωξη ορισμένων συναδέλφων τους που είχαν απεργήσει παλιότερα. Τους επόμενους δυο μήνες οι απεργοσπάστες, οι χαφιέδες του Πίνκερτον και οι μπασκίνες έκαναν λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον των απεργών.

Η αστυνομία εξαπέλυσε την επίθεσή της το απόγευμα της Δευτέρας, 3 Μαΐου. 6.000 απεργοί ξυλεργάτες συγκεντρώθηκαν κοντά στο Μαύρο Μονοπάτι, ένα μίλι βόρεια απ’ το εργοστάσιο Μακ Γκόρμικ, με σκοπό τη δημιουργία μιας επιτροπής που θα στελνόταν στους ξυλεμπόρους. Ενώ ο Σπάιζ μιλούσε στη συγκέντρωση, μια ομάδα 200 περίπου ατόμων αποσπάστηκε αυθόρμητα από το πλήθος των απεργών, έκανε πορεία προς το εργοστάσιο και επιτέθηκε στους απεργοσπάστες που εκείνη τη στιγμή έφευγαν για το σπίτι τους.

Μέσα σε 10-15 λεπτά πλάκωσαν οι μπάτσοι – πάνω από 200. Στο μεταξύ ο Σπάιζ και οι συγκεντρωμένοι απεργοί βλέποντας τα περιπολικά κι ακούγοντας πυροβολισμούς ξεκίνησαν για το εργοστάσιο -στο δρόμο συναντήθηκαν με τη δύναμη των γκλομπ και των όπλων- οι αστυνομικοί πυροβολούσαν ανεξέλεγκτα τους απεργούς που έτρεχαν για να ξεφύγουν. Αποτέλεσμα: τέσσερις νεκροί και πάρα πολλοί τραυματίες.

Ο Σπάιζ αγανακτισμένος από τις νέες αγριότητες της αστυνομίας πήγε βιαστικά στο τυπογραφείο της “Εργατικής Εφημερίδας του Σικάγου” και κυκλοφόρησε την ακόλουθη προκήρυξη στα αγγλικά και τα γερμανικά:


ΕΚΔΙΚΗΘΕΙΤΕ! ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ!!!

Τ’ αφεντικά εξαπέλυσαν τα λαγωνικά τους -την αστυνομία- και δολοφόνησαν έξι από τα αδέρφια μας σήμερα το απόγευμα στη φάμπρικα του Μακ Γκόρμικ. Σκότωσαν τ’ άμοιρα αδέρφια μας γιατί όπως και σεις είχαν το κουράγιο να μην υπακούσουν στην ανώτατη θέληση των αφεντικών σας. Τους σκότωσαν γιατί τόλμησαν ν’ απαιτήσουν τη μείωση των ωρών σκλαβιάς. Τους σκότωσαν για να αποδείξουν σε σας τους “Ελεύθερους Αμερικανούς Πολίτες” ότι πρέπει να είσαστε ικανοποιημένοι με οτιδήποτε αποφασίσουν να σας επιτρέψουν αλλιώς θα πεθάνετε!

Εδώ και χρόνια υφίστασθε τις πιο χυδαίες ταπεινώσεις, εδώ και χρόνια υποφέρετε αμέτρητα πλήγματα, αμέτρητες αδικίες, εργαζόσαστε μέχρι αναισθησίας, υποφέρετε από τους πόνους της ένδειας και της πείνας· τα παιδιά σας τα θυσιάσατε στον αφέντη της φάμπρικας – με λίγα λόγια όλα αυτά τα χρόνια ήσασταν δυστυχισμένοι και υπάκουοι σκλάβοι. Γιατί; Για να ικανοποιήσετε την αδηφάγα φάρα, για να γεμίσετε τα χρηματοκιβώτια του κοπρίτη, κλέφτη αφέντη σας; Όταν τώρα του ζητάτε να σας ελαφρώσει το φορτίο σας, στέλνει τα λαγωνικά του για να σας πυροβολήσουν, να σας σκοτώσουν!
 Αν είσαστε άντρες, αν είσαστε τέκνα των πατεράδων σας που έχυσαν το αίμα τους για να σας ελευθερώσουν, τότε θα σηκώσετε τ’ ανάστημά σας, θα δείξετε τη δύναμή σας και θα καταστρέψετε εσείς το απαίσιο τέρας που θέλει να σας καταστρέψει. Στα όπλα, σας καλούμε στα όπλα!

Τ’ ΑΔΕΡΦΙΑ ΣΑΣ
Το πρωί της Τρίτης, 4 Μαΐου, ξημέρωσε με την αστυνομία να επιτίθεται ενάντια σε 3.000 απεργούς κοντά στην 35η οδό. Οι επιθέσεις κατά των συγκεντρωμένων απεργών συνεχίστηκαν και το απόγευμα, ειδικά στη νοτιοδυτική πλευρά της πόλης. Ο δήμαρχος Χάρρισον έδωσε άδεια για μαζική συγκέντρωση εκείνη τη βραδιά και στις 7 η ώρα ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στην Πλατεία Αγοράς, το κέντρο των ξυλεμπορικών. [...] Η συγκέντρωση ήταν πολύ ήσυχη. Ο Σπάιζ μίλησε στους απεργούς από ένα αμάξι μπροστά στο εργοστάσιο των αδερφών Κραίην. Ύστερα μίλησε ο Πάρσονς που περιορίστηκε στο θέμα του οκταώρου. Ύστερα μίλησε ο Φήλντεν. Γύρω στις 10 μια δυνατή καταιγίδα άρχισε να διαλύει τη συγκέντρωση, ενώ εκείνη την ώρα ο Σπάιζ και ο Πάρσονς είχαν φύγει. Ο μόνος που είχε μείνει ήταν ο Φήλντεν που μιλούσε στον κόσμο που ήταν ακόμα εκεί. Ο δήμαρχος Χάρρισον που είχε κρίνει ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική και ότι όλα είχαν τελειώσει, έφυγε λίγο μετά τις 10, κάλεσε το αστυνομικό τμήμα για να δώσει αναφορά και μετά πήγε να κοιμηθεί στο σπιτάκι του.
Ύστερα από λίγα λεπτά, ο διευθυντής της αστυνομίας, Τζων Μπόνφηλντ, μισητός σ’ όλη την πόλη για την κτηνωδία του, μπήκε επικεφαλής ενός αποσπάσματος 180 μπάτσων για να διαλύσει όσους είχαν απομείνει από τη συγκέντρωση. Η ενέργεια αυτή δεν είχε κανένα νόημα πέρα από το ότι ο Μπόνφηλντ ήθελε να προκαλέσει άλλο ένα μακελειό. Σύμφωνα με τον κυβερνήτη της Πολιτείας, Ώλντγκενλντ, “ο επιθεωρητής Μπόνφηλντ είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για το θάνατο των αστυνομικών”. Οι μπάτσοι κρατήθηκαν σε κάποια απόσταση από το αμάξι των ομιλητών και ένας λοχαγός Γουώρντ διέταξε τους συγκεντρωμένους να διαλυθούν. Ο Φήλντεν απάντησε ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική. Καθώς ο Γουώρντ στράφηκε για να δώσει διαταγή στους άντρες του μια βόμβα έπεσε από ένα σημείο στο πεζοδρόμιο λίγο πιο αριστερά από το αμάξι. Η έκρηξη έγινε εκεί που στέκονταν οι μπάτσοι και τραυμάτισε 66. Απ’ αυτούς οι επτά πέθαναν αργότερα. Η αστυνομία άρχισε αμέσως να πυροβολεί υστερικά το πλήθος, σκοτώνοντας αρκετούς και τραυματίζοντας 200. Πανικός ξέσπασε στη γειτονιά. Έγιναν τηλεφωνήματα σε γιατρούς. Τα φαρμακεία γέμισαν τραυματίες.

Μέχρι και σήμερα ακόμα δεν έχει εξακριβωθεί ποιος έριξε τη βόμβα. Υπάρχουν τρεις πιθανότητες:

1) ο κυβερνήτης Ώλντγκελντ υποστήριζε στο απαλλακτικό διάγγελμά του το 1893 ότι ρίχτηκε από κάποιον σαν αντίποινα για όλες τις βιαιότητες του Μπόνφηλντ και της αστυνομίας [...]

2) Η πιθανότητα ενός προβοκάτορα δεν πρέπει να απορριφθεί εντελώς. Η αστυνομία του Σικάγου εκείνη την εποχή ήταν ικανή για κάτι τέτοιο [...]

3) Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ήταν ένοχος ο αναρχικός Ρ. Στσνάουμπελτ, γαμπρός του Μ. Στσουώμπ. Το γεγονός ότι συνελήφθηκε δύο φορές και αφέθηκε ελεύθερος σε περίοδο που η αστυνομία συνελάμβανε και φυλάκιζε όλους τους αναρχικούς και συμπαθούντες που μπορούσε να αρπάξει, δημιουργεί την υποψία ή μάλλον τη βεβαιότητα ότι η αστυνομία ήθελε να τον ξεμπερδέψει για να μπορέσει να καταδικάσει τους οκτώ σημαντικότερους επαναστάτες ηγέτες.

Ο δικαστής Γκάρυ που αναθεώρησε την υπόθεση επτά χρόνια μετά την πρώτη δίκη παραδέχτηκε πως ήταν πολύ πιθανή η ενοχή του Στσνάουμπελτ και πως η απαλλαγή του μπορεί να έγινε όταν ακριβώς ήταν ο σημαντικότερος ύποπτος. Ο Γκάρυ συμπέρανε, παρόλα αυτά, ότι “ή ο Στσνάουμπελτ ή κάποιος άλλος πέταξε τη βόμβα, πράγμα που δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία”.

Οι εφημερίδες, όχι μόνο στο Σικάγο, αλλά και παντού, άρχισαν να σπέρνουν τον πανικό. Απαίτησαν την εκτέλεση όλων των ανατρεπτικών στοιχείων. Μέσα σε λίγες μέρες η αστυνομία συνέλαβε τους κυριότερους αναρχικούς επαναστάτες της πόλης – τους Σπάιζ, Φήλντεν, Στσουώμπ, Άντολφ Φίσερ, Τζωρτζ Ένγκελ, Λούις Λινγκ, Όσκαρ Νημπ και άλλους, ακόμα και τους 25 τυπογράφους της “Εργατικής Εφημερίδας”. Ο μόνος που διέφυγε ήταν ο Πάρσονς που η αστυνομία δεν μπορούσε να τον συλλάβει παρά το φοβερό κυνηγητό. Όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του μπάτσου Μ. Τζ. Ντήγκαν οι εφημερίδες απαίτησαν κραυγαλέα βιαστικές δίκες στο κακουργιοδικείο.

Για αρκετές βδομάδες αναζωπύρωναν το αίσθημα τρομοκρατίας που επικρατούσε στο κοινό. Οι τίτλοι τους ήταν χαρακτηριστικοί: Αιμοδιψή κτήνη, Ερυθροί ρουφιάνοι, Ερυθροί ταραξίες, Κατασκευαστές βομβών, Ερυθροί αγκιτάτορες, Αναρχικοί δυναμιτιστές, Αιμοδιψή τέρατα, Εκσφενδονιστές βομβών, Βομβολάτρες. Η εφημερίδα Chicago Tribune έγραφε στις 6 Μαΐου: “Τα φίδια αυτά θράφηκαν και αναζωογονήθηκαν με τη λιακάδα της ανοχής και πήραν θάρρος να επιτεθούν ενάντια στην κοινωνία, το νόμο, την τάξη και την κυβέρνηση”. Και η Chicago Herald της ίδιας ημέρας: “Ο όχλος που παρακινήθηκε από τον Σπάιζ και τον Φήλντεν σε δολοφονίες δεν αποτελείται από αμερικανούς. Είναι καθάρματα από την Ευρώπη που ζήτησαν καταφύγιο σ’ αυτές τις ακτές για να καταχραστούν τη φιλοξενία μας και να περιφρονήσουν τις αρχές της χώρας”. Η Chicago Interocean: “Για μήνες, για χρόνια, αυτά τα μικροπρεπή υποκείμενα διαλαλούσαν τα στασιαστικά κι επικίνδυνα δόγματά τους”. Η Chicago Journal της 7ης Μαΐου: “Η Δικαιοσύνη θα πρέπει να είναι πολύ αυστηρή όταν θα περιλάβει τους κρατούμενους αναρχικούς. Οι νόμοι που αφορούν τη συνενοχή σ’ εγκλήματα είναι τόσο σαφείς ώστε οι δίκες τους δεν θα πρέπει να κρατήσουν πολύ”.[...]
δύο γεγονότα απέδειξαν ότι η δίκη δεν ήταν ούτε κατά προσέγγιση δίκαιη. Πρώτον, ο δικαστής Γκάρυ ανάγκασε και τους οκτώ κατηγορούμενους να δικαστούν μαζί, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο παραδοχής όλων των ειδών αποδεικτικών στοιχείων. Δεύτερον, χάρη σ’ ένα απίθανο τέχνασμα οι ένορκοι δεν διαλέχτηκαν με το συνηθισμένο τρόπο της τυχαίας κλήρωσης, αλλά αντίθετα από ένα κλητήρα διορισμένο από τον πολιτειακό εισαγγελέα. Ένας επιχειρηματίας του Σικάγου, ο Ο. Σ. Φαίηβορ, στην ένορκη κατάθεσή του δήλωσε ότι ο κλητήρας του είχε πει μπροστά σε μάρτυρες: “Εγώ χειρίζομαι αυτή την υπόθεση και ξέρω τι πρέπει να κάνω. Τα άτομα αυτά θα κρεμαστούν σίγουρα. Διαλέγω αυτούς ακριβώς τους ενόρκους γιατί οι κατηγορούμενοι θα τους απορρίψουν ασυζητητί και τελικά θα χάσουν τον καιρό τους και τις ενστάσεις τους. Θ’ αναγκαστούν να τους δεχτούν απλώς γιατί τους θέλει ο δημόσιος κατήγορος”. Ο δικαστής με πολύ έξυπνες ερωτήσεις κατάφερε να θεωρηθούν κατάλληλοι ένορκοι πολλοί που είχαν παραδεχτεί ανοιχτά τις προκαταλήψεις τους απέναντι στους κατηγορούμενους και οι οποίοι απορρίπτονταν εντελώς από την υπεράσπιση. Χρειάστηκαν 21 μέρες για να διαλεχτούν οι ένορκοι και εξετάστηκαν 981 υποψήφιοι. Τελικά η υπεράσπιση εξάντλησε το δικαίωμα ένστασης και έτσι διαλέχτηκαν οι 12 ένορκοι που ανάμεσά τους ήταν κι ένας συγγενής θύματος από τη βόμβα.

Η συνοπτική διαδικασία μπροστά στους ενόρκους άρχισε στις 14 Αυγούστου. Έληξε με την αγόρευση του πολιτειακού εισαγγελέα Γκρίνελ: “Δικάζεται ο Νόμος. Δικάζεται η Αναρχία. Οι άνθρωποι αυτοί διαλέχτηκαν από τους ενόρκους και θεωρήθηκαν ένοχοι γιατί ήταν ηγέτες. Δεν είναι περισσότερο ένοχοι απ’ ότι οι χιλιάδες που τους ακολουθούν. Κύριοι ένορκοι, καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν, κρεμάστε τους και θα σώσετε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας”. Όπως είχε προβλεφθεί οι ένορκοι ανακοίνωσαν την απόφασή τους στις 20 Αυγούστου: τους χαρακτήρισαν όλους ένοχους και επέβαλαν την ποινή του απαγχονισμού στους επτά κατηγορούμενους, ενώ στον Όσκαρ Νημπ επέβαλαν φυλάκιση 15 χρόνων [...]

Ο Τζωρτζ Ένγκελ είπε: “Μισώ και πολεμάω όχι τον καπιταλιστή σαν άτομο, αλλά το σύστημα που του δίνει τα προνόμιά του. Η μεγαλύτερή μου επιθυμία θα ήταν να μπορέσουν να αναγνωρίσουν οι εργάτες ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους”.

Και με το θάρρος που είχε δείξει κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Λινγκ που ήταν τότε μόνο 21 χρονών, είπε:

“Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα και επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις, όσο μπορώ ακόμα να ανασαίνω… Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνομαι την τάξη σας, τους νόμους σας, την εξουσία σας που στηρίζεται στη βία. Κρεμάστε με γι’ αυτό!”




Απόσπασμα από την ιστορική απολογία του August Spies:
"Κύριοι δικαστές,
Αν σκέπτεστε σοβαρά ότι με τις κρεμάλες μπορείτε να σταματήσετε το κίνημα, που εξωθεί εκατομμύρια γονατισμένων από την καταπίεση εργατών προς την εξέγερση, είσθε, μα την αλήθεια, «πτωχοί τω πνεύματι».
Σε παρόμοια περίπτωση θα μας κρεμάσετε με το δίκιο σας. Έπειτα, αυτό είναι το καλύτερο που έχετε να κάμετε. Κρεμάστε μας! Αλλά, η κατάληξη, ποια θα είναι; Εάν δεν την βλέπετε, εγώ σας την αναγγέλλω. Γύρω σας, κάτω σας, δίπλα σας, πάνω σας, από όλες τις μεριές σας, θεριεύει μια φωτιά. Το έδαφος σαλεύει κάτω από τα πόδια σας. Βαδίζετε, κυριολεκτικά, επάνω σε μια υπόγεια φωτιά. Θέλετε να την αγνοείτε; Δεν θα την αποφύγετε. Θέλετε να απαλλαγείτε, άπαξ δια παντός, από όλους τους «συνωμότες»; Απαλλαγείτε πρώτα από τα αφεντικά της βιομηχανίας, οι οποίοι δημιούργησαν την ανήθικη περιουσία τους από το κλεμμένο αντίτιμο της εργασίας που δεν πληρώθηκε.

Καταργήστε τον εαυτό σας Κύριοι Προνομιούχοι. Γιατί; Διότι σεις, με την συμπεριφορά σας, είσθε οι πρώτοι υποκινητές της επανάστασης.
Καταργήσατε την αρπαγή και την λεηλασία, Κύριοί μου. Αλλά, αυτή είναι η απασχόληση σας. Είναι η ανήθικη αποστολή μιας εκατοντάδας ανθρώπων, οι οποίοι προτιμούν ν’ απολαμβάνουν το παν, χωρίς να κάμνουν τίποτε. Κοιτάξετε τι έχει γίνει. Οι εργάτες έχουν πετσοκοφτεί και σεις, ω Χριστιανοί μου και καλοί μου και ευγενικοί αστοί, σεις είσθε οι κοινωνικοί γύπες, που τρέφεστε από τα πτώματα. Θέλετε να κάνουμε ένα περίπατο στα στενά δρομάκια της πολιτείας αυτής, εκεί όπου φθίνουν οι αληθινοί δημιουργοί του πλούτου; Πάμε μαζί στα ανθρακωρυχεία του Χόκιγκ-Βάλευ; Δεν θα βρούμε ανθρώπους, θα βρούμε κινούμενα πτώματα. Η γενική κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής καθίσταται αναπόφευκτη αναγκαιότητα. Αρχίζει η εποχή του σοσιαλισμού και της παγκοσμίου συνεργασίας. Ιδιωτική βιομηχανία, σημαίνει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελός τους τις εφευρέσεις. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά και αριστερά πέφτουν οι όμοιοί τους, θύματα του πλούτου και της καλοζωίας τους. Λίγο τους ενδιαφέρει. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσαφιού. Την ίδια την υγεία των ανήλικων. Με την πολλή εργασία, δολοφονούν τα γυναικόπαιδα. Με την ανεργία σκοτώνουν. Και αυτοί οι άνθρωποι σου λέγονται Χριστιανοί! Γνήσιοι Χριστιανοί! Εμείς παραβήκαμε τους νόμους σας, για να δείξουμε στον λαό σε τι αποβλέπουν όλοι σας οι θεσμοί: στο να εγκαθιδρύσουν, στην χώρα αυτή, μία ολιγαρχία, όμοια της οποίας σε κτηνωδία, δεν υπάρχει πουθενά στην γη! Αν πιστεύετε ότι με το να μας κρεμάσετε θα εξουδετερώσετε το κίνημα των εργαζομένων, το κίνημα από το οποίο εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα που σέρνονται στην φτώχεια και στην μιζέρια, περιμένουν την λύτρωσή τους – αν αυτή είναι η γνώμη σας – τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δεν θα μπορέσετε να την σβήσετε.
[...]
“Οι θηλιές στήθηκαν γρήγορα, οι κουκούλες κατέβηκαν. Τότε κάτω από τα καλύμματα ακούστηκαν τα εξής:

ΣΠΑΪΖ: Θάρθει μια εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα.

ΕΝΓΚΕΛ και ΦΙΣΕΡ: Ζήτω η Αναρχία! Αυτή είναι η ευτυχέστερη στιγμή της ζωής μου!

ΠΑΡΣΟΝΣ: Ω, άνθρωποι της Αμερικής, θα μου δώσετε την άδεια να μιλήσω; Αφήστε με να μιλήσω Σερίφη Μαίητσον. Αφήστε να ακουστεί η φωνή του λαού, Ω!”.

Ύστερα από χρόνια, μετά από αναθεώρηση της δίκης, οι Φήλντεν, Στσουώμπ και Νημπ απαλλάχτηκαν της κατηγορίας και απελευθερώθηκαν.