Σε μία ακόμα είδηση από το μέτωπο του πετρελαίου, βλέπουμε ότι στην Αμερική, λόγω των πρώτων χρεωκοπιών σε επιχειρήσεις shale oil, οι μεγάλες τράπεζες ετοιμάζονται να κατασχέσουν αυτές τις επιχερήσεις.
Σε άλλες ειδήσεις:
- 10,000 families showed up at a Texas food bank as US unemployment rate saw historic rise
- Μπορεί οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης να είναι σε καραντίνα, όμως το αδιαχώρητο έγινε σε αεροδρόμιο της Ρουμανίας όταν περισσότεροι από 2000 εποχικοί εργάτες βρέθηκαν εκεί προκειμένου να μεταβούν στη Γερμανία.
***
[...] πήρε το μάτι μου μια δήλωση...του πρωθυπουργού της Φινλανδίας (!) για την Κύπρο, που οι περισσότεροι θα την προσπεράσουν, αλλά στην πραγματικότητα κρύβει μέσα της μια μεγάλη αλήθεια, και μάλιστα μια αλήθεια απ' αυτές που σπάνια συζητούνται, και μας δίνει την ευκαιρία να μάθουμε πράγματα όχι μόνο για την περίπτωση της Κύπρου, αλλά και γενικότερα. Εδώ η δήλωση:
Katainen (Φινλανδία): Δίκαιο και σωστό να πληρώσουν μεγάλοι μέτοχοι και καταθέτες, γιατί οι καταθέτες είναι ..επενδυτές!
Οι μεγάλοι μέτοχοι, αλλά και οι μεγάλοι καταθέτες θα πρέπει να επιβαρυνθούν περισσότερο για να σωθούν οι τράπεζες στην Κύπρο, σύμφωνα με το Φινλανδό πρωθυπουργό Jyrki Katainen, αφού αυτό θα είναι "δίκαιο και σωστό".
"Σε μια φυσιολογική οικονομία της αγοράς ένας επενδυτής έχει πάντοτε τον κίνδυνο να χάσει χρήματα" δήλωσε σύμφωνα με το Reuters στους δημοσιογράφους. "Για αυτό το λόγο πιστεύω ότι είναι δίκαιο και σωστό και επίσης μέρος μιας οικονομίας της αγοράς, οι ιδιοκτήτες των τραπεζών, οι επενδυτές και οι μεγαλύτεροι καταθέτες – οι οποίοι είναι ουσιαστική επενδυτές – να αναλάβουν τις ευθύνες τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο" πρόσθεσε.Αν ανοίξετε το λινκ απ' όπου βρήκα αυτή την είδηση, θα δείτε ότι ο (κεντροαριστερός) blogger που την μετέδωσε...ειρωνεύεται τον πρωθυπουργό της Φινλανδίας, διότι δεν συμφωνεί μαζί του ότι οι καταθέτες είναι επενδυτές. Στην πραγματικότητα βέβαια, άσχετα με το αν κάποιος το καταλαβαίνει ή όχι, και άσχετα αν του αρέσει ή όχι, οι καταθέτες είναι όντως επενδυτές, και μάλιστα εγώ θα το προχωρήσω και πιο πέρα, και θα πω ότι στη σημερινή "οικονομία της αγοράς", ακόμα και όσοι έχουν νομίσματα στο πορτοφόλι τους και όχι στην τράπεζα (δηλαδή όλοι μας) είναι και αυτοί επενδυτές!
Ας ξεκινήσουμε όμως με τα βασικά:
Βλέπουμε ότι "ο κόσμος" (από την Αργεντινή μέχρι την Κύπρο) αντιδρά πολύ άσχημα σε κατασχέσεις καταθέσεων. Αυτό γίνεται διότι οι περισσότεροι θεωρούν τα λεφτά στο λογαριασμό τους ως "δικά τους λεφτά που δεν τα επενδύουν, αλλά τα έχουν αποθηκευμένα σε ένα ασφαλές μέρος", με αποτέλεσμα όταν χάνουν αυτά τα λεφτά, να τρελαίνονται.
Στην πραγματικότητα, τα λεφτά μέσα σε έναν τραπεζικό λογαριασμό είναι ΕΠΕΝΔΥΣΗ, και όπως όλες οι επενδύσεις, έχει και το ανάλογο "επιχειρηματικό ρίσκο": Μπορεί δηλαδή η επένδυση να πετύχει και να βγάλεις και κέρδος (τόκοι), αλλά μπορεί η επένδυση να αποτύχει, και να χάσεις τα λεφτά σου (πχ μπορεί η τράπεζα να καταρρεύσει, μπορεί το νόμισμα στο οποίο έχεις επενδύσει τις οικονομίες σου να πληθωριστεί ή και να υπερπληθωριστεί, μπορεί η "εθνική οικονομία" να βρίσκεται σε "μη ανταγωνιστική" κατάσταση, και άρα να "χρειάζονται" κουρέματα για να διασωθούν οι τράπεζες που έδωσαν δάνεια που τώρα δε μπορούν να εξοφληθούν, κτλ, κτλ, κτλ).
Ως γνωστόν (?), οι τράπεζες ΔΕΝ φυλάσσουν τα λεφτά των καταθετών σε κάποιο "ασφαλές χρηματοκιβώτιο" - αντίθετα, οι τράπεζες χρησιμοποιούν αυτά τα κεφάλαια δίνοντας δάνεια και κάνοντας επενδύσεις, ώστε να "κινηθεί η αγορά". Μάλιστα, προκειμένου να γίνουν όσο το δυνατόν περισσότερες επενδύσεις και να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη των καπιταλιστών, αν η τράπεζα έχει 10$ στο θησαυροφυλάκιο της, μπορεί να δανείσει μέχρι 100$ (μόχλευση 1:10). Γι' αυτό και αν όλοι οι καταθέτες πάνε ταυτόχρονα στην τράπεζα και αποσύρουν τις καταθέσεις τους, η τράπεζα χρεοκοπεί (διότι τα λεφτά αυτά τα έχει δανείσει στο πολλαπλάσιο).
Τέλος πάντων όμως, αυτά τα θεωρώ λίγο-πολύ γνωστά (ελπίζω). Άλλωστε, τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά και στο παρελθόν (πχ σας προτείνω να διαβάσετε αυτό το άρθρο μου, που κατά την άποψη μου θα μας χρειαστεί πολύ στο μέλλον).
Προχωράω λοιπόν σε κάτι επόμενο - όπως θα δούμε, επενδυτής δεν είναι μόνο όποιος έχει λεφτά (νομίσματα) στην τράπεζα, αλλά στην πραγματικότητα επενδυτής είναι και όποιος έχει λεφτά (νομίσματα) στην τσέπη του, δηλαδή όλοι μας, μιας και τα σημερινά νομίσματα είναι και αυτά μια μορφή επένδυσης!
Στην παραπάνω εικόνα βλέπουμε ένα κλασσικό ράφι σούπερ-μάρκετ, με διάφορα εμπορεύματα να πουλιούνται σε διάφορες τιμές. Οι τιμές είναι εκφρασμένες στο νόμισμα της εκάστοτε χώρας (πχ σε ευρώ αν μιλάμε για χώρα της ευρωζώνης, σε δολάρια αν μιλάμε για την Αμερική, σε γιεν αν μιλάμε για την Ιαπωνία, κτλ).
Για κάποιον "περίεργο" λόγο όμως, ο Μαρξ είχε μια φαινομενικά "αντίθετη" άποψη επί του θέματος:
"...η αξία του σίδερου, του πανιού, του σταριού κλπ. υπάρχει, αν και αόρατα, μέσα σε αυτά τα ίδια τα πράγματα.
Παρασταίνεται στην ισότητά τους με το χρυσό, στη σχέση τους με το χρυσό , που για να εκφραστούμε έτσι, τριγυρνάει μόνο μέσα στα κεφάλια των εμπορευμάτων"Η ελληνική μετάφραση μάλλον αδικεί λιγάκι το έργο του Μαρξ, αλλά τέλος πάντων, με απλά λόγια, ο Μαρξ μέτραγε την αξία όλων των εμπορευμάτων...σε χρυσό, και όχι σε κάποιο νόμισμα. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο Μαρξ ήταν "λάθος", ή έστω ότι ο Μαρξ είναι "ξεπερασμένος", διότι κάποτε ίσχυε ο "κανόνας του χρυσού" για τα νομίσματα, αλλά σήμερα δεν ισχύει πλέον, και η αξία των εμπορευμάτων μετριέται πια σε δολάρια/ευρώ/γιεν/κτλ (και σίγουρα όχι σε ουγγιές χρυσού. Άλλωστε, έχετε δει εσείς τα μακαρόνια να κοστίζουν...5 γραμμάτια χρυσού, ή το μισθό του εργάτη να είναι...μισή ουγγιά χρυσού; Όχι βέβαια).
-K.Mαρξ
Τι γίνεται λοιπόν; Οι περισσότεροι σύγχρονοι μαρξιστές είναι ανήμποροι να δουν τη σύνδεση ανάμεσα σε αυτά που έλεγε τότε ο Μαρξ, και σε αυτά που ισχύουν σήμερα. Μερικούς δε νομίζω ότι τους ενδιαφέρει καν - άλλωστε εδώ δεν τους ενδιαφέρουν άλλα κι άλλα, θα τους ενδιαφέρει κάτι τόσο "εξεζητημένο" όσο αυτό; Κι όμως, αν καταλάβετε αυτό, τότε θα καταλάβετε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ για το που βρισκόμαστε, αλλά και το προς τα που βαδίζουμε (γι' αυτό και εγώ επιμένω).
Ας πάρουμε ένα απλό και καθημερινό παράδειγμα:
Έστω ότι θέλει κάποιος να ανοίξει μια επιχείρηση, αλλά δεν έχει το απαραίτητο κεφάλαιο για να την στήσει. Πηγαίνει λοιπόν στην τράπεζα, ζητά πίστωση (δάνειο) για να φτιάξει την επιχείρηση του, και υπογράφουν με την τράπεζα τα σχετικά έγγραφα (γραμμάτια, συμβόλαια, κτλ). Κρατήστε το αυτό για τη συνέχεια, θα μας χρειαστεί.
Τώρα, αν η επιχείρηση πάει καλά, τότε η επένδυση πέτυχε: Ο άνθρωπος αυτός βγάζει κέρδη, και η τράπεζα είναι επίσης ευχαριστημένη, διότι και αυτή βγάζει κέρδη (μέσω των τόκων). Αν η επιχείρηση δεν πάει καλά, τότε τόσο ο επιχειρηματίας όσο και η τράπεζα έχουν πρόβλημα.
Παρόμοια είναι η κατάσταση και σε επίπεδο κρατών: Κάθε κράτος έχει κάποια έσοδα (πχ από εξαγωγές, από λεηλασίες άλλων κρατών που κάνει, κτλ) και κάποια έξοδα (από το να πληρώνει για στρατό και για δασκάλους, μέχρι το να πληρώνει για χρήσιμο υποδομών, κτλ). Όλα τα κράτη όμως αναζητούν τρόπους χρηματοδότησης για να υλοποιήσουν τα σχέδια τους (είτε τα σχέδια τους αφορούν προγράμματα επενδύσεων στην εκπαίδευση των νέων, είτε αφορούν...πολεμικές εκστρατείες στη Μέση Ανατολή). Ο πιο γνωστός τρόπος για να πάρουν τα κράτη πίστωση (δάνειο), είναι μέσω των ομολόγων που εκδίδουν.
Αν ένα κράτος κάνει αποδοτικές επενδύσεις των χρημάτων που του δίνουν οι πιστωτές μέσω των ομολόγων, τότε όλα πάνε καλά (κάπως σαν τον επιχειρηματία που πήρε δάνειο από την τράπεζα και έφτιαξε μια επιχείρηση που βγάζει κέρδος). Αν όμως ένα κράτος δεν κάνει τόσο καλές επενδύσεις, τότε οδηγείται στη χρεωκοπία (όπως και ένας επιχειρηματίας). Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι η ανάλυση αυτή είναι "υπερβολικά χοντροκομμένη", αλλά τέλος πάντων θέλω να δείξω ότι τα ομόλογα ενός κράτους είναι μια μορφή πίστωσης προς αυτό το κράτος, και εμπεριέχουν ρίσκο (πχ όσοι έδωσαν πίστωση στην Ελλάδα, επενδύοντας σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τώρα έχουν χάσει ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων τους, διότι το κράτος της Ελλάδας δε μπορεί να τα αποπληρώσει, και έκανε κούρεμα. Βέβαια, κάποιοι μεγάλοι ομολογιούχοι πήραν "πακέτα σωτηρίας", ενώ κάποιοι άλλοι, όπως πχ τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, αφήνονται στην τύχη τους, αλλά τέλος πάντων, ας μην ασχολούμαστε με κάτι τέτοιες "λεπτομεριούλες").
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με το νόμισμα ως επένδυση;
Είναι απλό: Στην πραγματικότητα, και το νόμισμα που τυπώνουν τα κράτη είναι μιας μορφής πίστωση προς αυτά, όπως δηλαδή και τα ομόλογα (έστω και αν το νόμισμα έχει προφανώς άλλο ρόλο να παίξει στη λειτουργία του συστήματος). Εξηγώ:
Αν τα κράτη χρησιμοποιούσαν το χρυσό ως χρήμα, ή έστω χρησιμοποιούσαν νομίσματα με τον "κανόνα του χρυσού", τότε θα υπήρχε ένα όριο στο χρήμα που θα μπορούσαν να τυπώσουν, ανάλογα με το πόσο χρυσό έχουν, και πια ισοτιμία θα έχει το νόμισμα με το χρυσό. Προκειμένου όμως τα κράτη να βρουν ολοένα και μεγαλύτερη χρηματοδότηση, έχουν καταργήσει σήμερα τον κανόνα του χρυσού ώστε να τυπώνουν χρήμα κατά βούληση.
Το κάθε κράτος βγαίνει και λέει προς τους επενδυτές (δηλαδή σε όλους όσους έχουν σκοπό να αποκτήσουν κάποιο νόμισμα στην κατοχή τους, δηλαδή...σε όλους μας): "Εγώ έχω πχ 100 τόνους χρυσού στη διάθεση μου, αλλά θα τυπώσω νόμισμα που αντιστοιχεί σε 200 ή 300 ή και 1000 τόνους χρυσού"! Δηλαδή μόνο ένα μέρος του νομίσματος αντιστοιχεί (τελικά) σε χρυσό, και το υπόλοιπο αντιστοιχεί σε μια υπόσχεση μελλοντικής παραγωγής πλούτου.
Αν αγοράσεις πχ ένα δεκαετές ομόλογο του ελληνικού κράτους, αυτό το ομόλογο κρύβει από πίσω του μια παρόμοια υπόσχεση μελλοντικής παραγωγής πλούτου (δηλαδή το κράτος σου λέει "επένδυσε σε εμένα, και εγώ μετά από 10 χρόνια θα έχω παράγει αρκετό πλούτο επενδύοντας τα λεφτά που μου δίνεις, ώστε να σου τα επιστρέψω πίσω όλα + τόκο (κέρδος)) Αν εσύ πιστεύεις ότι αυτή η υπόσχεση του ελληνικού κράτους είναι αληθινή, αν δηλαδή πιστεύεις ότι το ελληνικό κράτος όντως θα καταφέρει να παράγει αρκετό πλούτο στο μέλλον ώστε να σε αποπληρώσει, τότε αγοράζεις το ομόλογο του.
Το ίδιο πράγμα είναι και με τα νομίσματα: Από τη στιγμή που πλέον για τα νομίσματα δεν ισχύει ο κανόνας του χρυσού, το μοναδικό πράγμα που τα κρατάει είναι η "εμπιστοσύνη των αγορών", δηλαδή η εμπιστοσύνη όσων είναι κάτοχοι αυτών των νομισμάτων ότι το κράτος θα παράγει αρκετό πλούτο στο μέλλον.
Παλιότερα, μέσω του "κανόνα του χρυσού", τα νομίσματα αντιστοιχούσαν σε υπαρκτό-χειροπιαστό πλούτο (αποθέματα χρυσού).
Σήμερα, τα νομίσματα αποτελούν κατά βάση μια υπόσχεση μελλοντικής παραγωγής πλούτου. Αντιστοιχούν δηλαδή σε πλούτο ο οποίος υποτίθεται ότι θα παραχθεί στο μέλλον. Και επειδή όλα τα εμπορεύματα έχουν μια αξία που αντιστοιχεί σε κάποια ποσότητα χρυσού (όπως εύστοχα παρατηρεί και ο Μαρξ), θα είμαστε ΟΚ αν όντως παράγουμε στο μέλλον αρκετά εμπορεύματα/υπηρεσίες και τα πουλήσουμε στην αγορά, ώστε να καλύψουμε το χρυσό που τώρα μας λείπει. (Αυτό εξάλλου είναι και το νόημα της πίστωσης, έτσι δεν είναι; Δανείζεσαι στο παρόν, ώστε να δημιουργήσεις αρκετό πλούτο στο μέλλον, ώστε να ξεπληρώσεις τότε).
Όμως, όπως όλες οι υποσχέσεις, έτσι κι αυτή μπορεί να παραβιαστεί. Το ότι το κράτος τυπώνει νόμισμα ή εκδίδει ομόλογα, δε σημαίνει ότι σώνει και καλά θα μπορέσει στο μέλλον να παράγει αρκετό πλούτο ώστε να τα ξεπληρώσει!
Τι γίνεται για παράδειγμα αν η παραγωγική βάση μιας χώρας ισοπεδωθεί επειδή οι κεφαλαιοκράτες προτιμούν να επενδύουν στην Ασία και όχι στη Δύση, επειδή εκεί έχουν μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους;
Για να το πω και πιο απλά, αν εγώ ως Γιάννης ζητήσω από κάποιο ένα δάνειο (πίστωση) 100 ευρώ, τότε λογικά θα καταφέρω άνετα να τον ξεχρεώσω (διότι θα μπορέσω σχετικά εύκολα να βγάλω 100 ευρώ+τόκο. Το ποσό αυτό είναι δηλαδή "εντός των παραγωγικών μου δυνατοτήτων" ).
Αντίθετα, αν δανειστώ 1.000.000 ευρώ από κάποιον, τότε σιγά μην τον ξεπληρώσω πλήρως! (διότι δεν έχω τρόπο να βγάλω 1.000.000 ευρώ+τόκους, το ποσό αυτό είναι υπερβολικά μεγάλο για τις δικές μου "παραγωγικές ικανότητες").
Άρα, παρότι έχω βάλει την υπογραφή μου στο γραμμάτιο για 1.000.000 ευρώ + τόκους, η πραγματική αξία αυτού του γραμματίου είναι πολύ μικρότερη, έτσι δεν είναι; Και όταν έρθει η ώρα της πληρωμής, τότε αυτό θα αποδειχθεί.Μην εμπιστεύεστε και τόσο πολύ τι γράφουν πάνω τα διάφορα γραμμάτια, τραπεζικά βιβλιάρια, κτλ, διότι όλα αυτά βασίζονται σε υποσχέσεις που ίσως και να μην τηρηθούν (ρωτήστε και τους Κύπριους καταθέτες, ή όσους έχουν περάσει από ένα υπερπληθωρισμό ή μια υποτίμηση του νομίσματος)!
Κάπως έτσι είναι και με τα ομόλογα, και κάπως έτσι είναι και για τα νομίσματα.
Δείτε εδώ τα παρακάτω δύο διαγράμματα για την περίπτωση της Αμερικής:
Στο δεύτερο διάγραμμα, βλέπουμε ότι από τη δεκαετία του 1970 και μετά, όταν οι ΗΠΑ κατάργησαν τον "κανόνα του χρυσού" το 1971, όλα τα κράτη αρχίζουν να τυπώνουν ολοένα και περισσότερο νόμισμα. Ειδικά μετά το ξέσπασμα της κρίσης, τυπώνουν πλέον οργιαστικές ποσότητες.
Αυτό γίνεται διότι από τη στιγμή που δεν παράγουν αρκετό πλούτο, αναγκάζονται να ζητήσουν πίστωση - μην ξεχνάμε ότι και το νόμισμα είναι πλέον μια υπόσχεση μελλοντικής παραγωγής πλούτου. Όσο λιγοστεύει η "πραγματική" παραγωγή πλούτου στην "πραγματική οικονομία" (δηλαδή στην παραγωγή εμπορευμάτων και υπηρεσιών), τόσο περισσότερο η Δύση βασίζεται στην πίστωση (χρέος) ως υποκατάστατο.
Ως πότε όμως; Νομίζετε ότι η Κίνα και οι υπόλοιποι δεν τα ξέρουν αυτά τα νούμερα; Εδώ τα ξέρει ένας "τιποτένιος" όπως εγώ, δε θα τα ξέρουν αυτοί; Και βέβαια τα ξέρουν, και απλά προετοιμάζονται για την "επόμενη μέρα", επενδύοντας πλέον τα φρέσκα τους κέρδη από τις εξαγωγές σε κάτι άλλο, και όχι σε δολάρια: Αγοράζουν γη, πετρέλαια, λιμάνια, και βέβαια χρυσό:
Αξίζει να πούμε εδώ και κάτι ακόμα: Πλέον, αυτή η διαδικασία της συνεχούς πίστωσης έχει εισέλθει στο τελικό της στάδιο πριν τον υπερπληθωρισμό. Σε παλιότερες εποχές, η Αμερική χρησιμοποιούσε την πίστωση που έπαιρνε για να "κινήσει την αγορά", έστω και με "φούσκες" (για παράδειγμα, οι τράπεζες έδιναν στεγαστικά δάνεια ώστε να υπάρχουν δουλειές στο real estate και στον κατασκευαστικό τομέα, ή έδιναν καταναλωτικά δάνεια, κτλ).
Πλέον, τα δολάρια που τυπώνουν οι Αμερικάνοι με τη σέσουλα δεν επενδύονται "για να κινήσουν" την αγορά, αλλά απλά για να διασώσουν τις τράπεζες. Θυμάστε τη Lehman Brothers; Είδατε στις ειδήσεις τις Κυπριακές τράπεζες που χωρίς "πακέτα σωτηρίας" από την ΕΚΤ είναι έτοιμες για λουκέτο; Στην ίδια ακριβώς κατάσταση είναι ΟΛΕΣ οι τράπεζες, σε όλη τη Δύση, καθώς όλες έχουν δώσει ένα σωρό "τοξικά" δάνεια, δηλαδή δάνεια που δε μπορούν να εξοφληθούν (και πώς να εξοφληθούν όταν η παραγωγή έχει μετακομίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό στην Ασία, με αποτέλεσμα οι δυτικοί εργάτες να είναι πλέον φτωχοί, αν όχι εντελώς περιττοί για το σύστημα;).
Πλέον λοιπόν η Αμερική απλά τυπώνει τρισεκατομμύρια δολάρια, και τα δίνει στις τράπεζες, ώστε να κλείσουν οι τρύπες των ισολογισμών τους. Αυτό προφανώς ΔΕΝ δημιουργεί νέο πλούτο, απλά καλύπτει τις ζημιές από τις κακές επενδύσεις που έκαναν οι τράπεζες.
Αυτό όμως σημαίνει ότι οι Αμερικάνοι ζητούν πίστωση (διότι τα δολάρια που τυπώνουν είναι μια μορφή πίστωσης), χωρίς όμως να παράγουν νέο πλούτο, ώστε κάποια στιγμή στο μέλλον να αποπληρώσουν τους πιστωτές τους!
Είναι δηλαδή προφανές ότι πλέον οι Αμερικάνοι έχουν αποφασίσει να τυπώσουν δολάρια μέχρι τέλους, ώστε να διασώσουν τις τράπεζες τους, θυσιάζοντας όμως το νόμισμα (μιας και είναι ξεκάθαρο ότι δε δίνουν καμία σοβαρή υπόσχεση για μελλοντική παραγωγή πλούτου, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που απαιτείται).
Δεν είναι "τρέλα", ούτε "χαζομάρα", ούτε "συνωμοσία", είναι απλά αυτό που τους συμφέρει, διότι με τον υπερπληθωρισμό του νομίσματος μπορούν
- να καλύψουν όλες τις ζημιές των τραπεζιτών (τυπώνοντας όσο νόμισμα χρειάζονται), και παράλληλα
- να ρίξουν κατακόρυφα το μισθό των εργατών (διότι θα πληρώνονται σε ένα νόμισμα που θα αξίζει πολύ λίγο). Όταν ρίξουν το μισθό των εργατών "στα τάρταρα" μέσω του υπερπληθωρισμού, τότε οι καπιταλιστές θα ξαναρχίσουν να κάνουν επενδύσεις στην Αμερική, μιας και τότε θα έχουν μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους, άρα θα τους συμφέρει.
Η περιορισμένη κατανόηση της πραγματικότητας πάντα μας κρατά πίσω
Σας φαίνεται απίστευτο; Κι όμως, το δολάριο έγινε παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Αμερική είχε μόνη της πάνω από το 50% των παγκόσμιων εξαγωγών. Είχε δηλαδή τεράστιες δυνατότητες μελλοντικής παραγωγής πλούτου, και άρα όλοι δέχτηκαν το δολάριο, διότι ενέπνεε σιγουριά.
Πλέον, η Αμερική έχει συσσωρευμένα ελλείμματα δεκαετιών, και όλοι της οι προϋπολογισμοί είναι ελλειμματικοί. Όχι απλά δεν δημιουργεί περίσσευμα πλούτου δηλαδή, ώστε να εξοφλήσει στο μέλλον τους πιστωτές της, αλλά ίσα-ίσα που βυθίζεται σε ολοένα και μεγαλύτερα χρέη, και απλά τυπώνει χρήμα για να μη χρεωκοπήσουν οι τράπεζες όπως η Lehman Brothers.
Δείτε επίσης και κάτι τελευταίο: Η Γερμανία ΔΕΝ τυπώνει ευρώ, αλλά προσπαθεί να καλύψει τις ζημιές των τραπεζών με "λιτότητα", με χαράτσια, με αρπαγή καταθέσεων και ξέρω και εγώ με τι άλλο. Μακροπρόθεσμα, αυτό φέρνει τη Γερμανία σε θέση ισχύος, διότι όταν ο κόσμος σταματήσει να δίνει πίστωση στις ΗΠΑ, τότε θα αναζητήσει ένα σχετικά σταθερό νόμισμα ως μέσο συναλλαγών.
Και το ευρώ όχι μόνο δεν πληθωρίζεται ιδιαίτερα, αλλά παράλληλα τα συνδυαστικά αποθέματα χρυσού της ευρωζώνης είναι τα μεγαλύτερα του κόσμου (έτσι εξηγείται και γιατί η Γερμανία δεν αγοράζει άλλο χρυσό, και τον έχει αφήσει όλον για τη Ρωσία, την Κίνα, τη Σ. Αραβία, κτλ - διότι η Γερμανία έχει ήδη αρκετό χρυσό, και απλά προωθεί το ευρώ ως "αντι-δολάριο". Περισσότερα όμως για την ευρωζώνη...σε μελλοντικές αναρτήσεις, έτσι για να δώσω και εγώ μια υπόσχεση μελλοντικής παραγωγής πλούτου και να είμαι 100% μέσα στο κλίμα αυτής της ανάρτησης).
No comments:
Post a Comment