Ναι, να κάνουμε επανάσταση. Με ποιους όμως;

Ως απάντηση στο σημερινό άρθρο μας για την κατάσταση με τα σπουδαστικά δάνεια και την εκπαίδευση στην Αμερική, λάβαμε το παρακάτω σχόλιο. Δε χρειάζεται μεγάλο σχολιασμό για το πόσο λίγο οργανωμένη είναι η νέα γενιά απέναντι στο μέλλον που τις προετοιμάζουν, και πόσο ανέτοιμη είναι η αριστερά να την πείσει, να τη μορφώσει και να την οργανώσει:

Ποσοστά φοιτητικών εκλογών την τελευταία δεκαετία

Να σημειώσω πάντως και το εξής, τώρα που οι δάσκαλοι είναι στο προσκήνιο:

Στις κινητοποιήσεις για το άρθρο 16, που σίγουρα ήταν μια "αχτίδα φωτός για τη νέα γενιά", στην Πάτρα που βρίσκομαι εγώ τελικά είχαν πειστεί οι φοιτητές όλων των τμημάτων ΑΕΙ της πόλης να κάνουν καταλήψεις, εκτός από ένα τμήμα: Το Παιδαγωγικό, δηλαδή το τμήμα που βγάζει τους νέους δάσκαλους που τώρα διδάσκουν στα σχολεία.

Οι φοιτητές του τμήματος αυτού, και δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό, δεν έκαναν καταλήψεις, διότι "ήθελαν να τελειώσουν χωρίς, μιας και το υπουργείο τους είχε υποσχεθεί τότε "σίγουρο διορισμό"". Και πράγματι, διορίστηκαν, χωρίς βέβαια να κάνουν ούτε μία μέρα κατάληψη. Τώρα πολλοί από αυτούς έχουν πρόβλημα, και πολλοί άλλοι θα αποκτήσουν πρόβλημα στο μέλλον. Δεν είναι όλοι οι δάσκαλοι έτσι βέβαια, δεν πρέπει να τσουβαλιάζουμε.

Αλλά δεν πρέπει και να κρύβουμε την άσχημη πραγματικότητα: Πολλοί από τους δασκάλους των νέων παιδιών είναι ξεπουλημένα τομάρια, που ξύπνησαν μόνο όταν η φωτιά έφτασε στο δικό τους σπιτάκι. Μέχρι τότε, δεν τους καιγόταν καρφί (το ίδιο ισχύει και για μερικούς δημοσιογράφους γνωστού δημοσιογραφικού οργανισμού, που μόνο τώρα που απολύθηκαν "θυμήθηκαν" να καταγγείλουν την ψεύτικη προπαγάνδα του αφεντικού τους, τόσα χρόνια δεν έλεγαν τίποτα, αλλά και για πολλούς άλλους "όψιμους επαναστάτες" σε όλους τους κλάδους, που δυστυχώς είναι φανερό ότι αν μπορέσουν να ξαναβολευτούν, τότε θα μας ξαναγράψουν όλους εμάς τους υπόλοιπους στα παλιά τους τα παπούτσια. Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά είναι πολλοί, και μέχρι να αντιμετωπιστεί αυτό το θέμα, ή έστω να συζητηθεί αντί να αποκρύπτεται επιμελώς, δε θα μπορέσουμε ποτέ ως κίνημα να αποκτήσουμε την απαραίτητη εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο ώστε το κίνημα να έχει γερές βάσεις για να προχωρήσει).