Nacht der langen Messer, αλά ελληνικά [Αναδημοσίευση]

 

Είναι γεγονός ότι η παραπομπή με βάση τον αντιτρομοκρατικό της στενής ηγεσίας της ΧΑ, μαζί με μικρό τμήμα του επιχειρησιακού της τομέα που δρα κυρίως στη Β’ Πειραιά, ήταν κάτι που πολλοί λίγοι περίμεναν ακόμα και μετά το φόνο του Παύλου Φύσσα πριν από 12 μέρες. Το γεγονός αυτό καθ’ αυτό αποτελεί ένα βαρύτατο πλήγμα στη ΧΑ, που με την ηγεσία της στη φυλακή και κυρίως με το διασυρμό της, χωρίς οικονομική υποστήριξη (κρατική και ιδιωτική), και με σακατεμένα τα τάγματα εφόδου, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να συγκρατήσει τις δυνάμεις της: Τόσο τις επιχειρησιακές όσο και την ευρύτερη εκλογική της επιρροή. Είναι προφανές ότι το ανθρώπινο κατακάθι που εναπόθεσε τα ιδιοτελή του συμφέροντα στην άνοδο της ΧΑ, τώρα πρέπει να σκεφτεί δυο και τρεις φορές αν θα συνεχίσει να περιφέρεται εδώ και κει διατυμπανίζοντας με κάθε τρόπο τις κανιβαλικές του συμπεριφορές και τα ρατσιστικά του βοθρολύματα. Πολλοί μετανάστες, αλλά και ντόπιοι που δεν πληρούν τις προδιαγραφές των νεοναζίδων, τώρα θα μπορούν να κυκλοφορούν με μια μεγαλύτερη άνεση στους δρόμους και τις πλατείες έχοντας να αντιμετωπίσουν προς το παρόν την κρατική καταστολή και όχι τους μαχαιροβγάλτες της ΧΑ. Οι τελευταίοι πρέπει να απασχοληθούν με την εξαφάνιση των στοιχείων που τους δένουν με την “οργάνωση”, την αποκαθήλωση των ελληνικών σημαιών από τα μπαλκόνια τους, και την αλλαγή κόμης και ενδυμασίας προκειμένου να μην βρεθούν σε δύσκολη θέση ιδιαίτερα τώρα που οι ενδοεπικοινωνίες τους μπορούν να θεωρηθούν και ποινικά κολάσιμες. Το γενικό αυτό κλίμα δίνει τη δυνατότητα στο αντιφασιστικό κίνημα να κερδίσει έδαφος στις γειτονιές που οι φασίστες είχαν ήδη επιβάλει το δικό τους απαρτχάιντ, αποκαθιστώντας την ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων και διακίνηση των ιδεών που οι φασίστες με την τρομοκρατία τους είχαν βάλει στο γύψο.

Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών

Το χτύπημα στη ΧΑ είναι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο στρατόπεδο της αστικής αντεπανάστασης, ένας εμφύλιος για την ηγεμονία του αστικού στρατοπέδου. Η ΧΑ πάρα τις αναλύσεις που την παρουσιάζουν σαν το “μακρύ χέρι του συστήματος”, το “μαντρόσκυλο των εφοπλιστών” ή ακόμα και σαν “παρακρατική οργάνωση” που δρα υπό τις εντολές του βαθέως κράτους, ήταν εξ αρχής μια αυτονομημένη φασιστική οργάνωση με το δικό της πολιτικό σχέδιο.  Η ΧΑ μπορεί σε μια ιστορική κλίμακα να είναι μια οργάνωση στην υπηρεσία του συστήματος, όμως δεν ταυτίζεται με τους εκάστοτε διαχειριστές του, με τον ίδιο τρόπο που ταυτίζεται για παράδειγμα η αστυνομία ή το συγκρότημα Λαμπράκη. Εξάλλου στο αστικό στρατόπεδο δεν υπάρχει μια μόνο γραμμή και τα εκάστοτε ταξικά τους συμφέροντα οι καπιταλιστές μπορεί να τα επενδύουν ακόμα και την ίδια στιγμή σε διαφορετικά πολιτικά σχέδια. Η κρίση και η καταστροφή κεφαλαίων προκαλεί δυσαρέσκεια και οργή όχι μόνο στην εργατική τάξη, αλλά και σε τμήματα της άρχουσας τάξης και των μικροαστών που συνθλίβονται από την κρίση. Αυτά τα τμήματα δεν θα είχαν κανένα δισταγμό να επενδύσουν σε μια ΧΑ που έδειχνε μέχρι προχθές να έχει δυναμική εξουσίας.

Η καταστροφή του προηγούμενου κοινωνικού συμβολαίου, η ανασύνθεση του αστικού μπλοκ εξουσίας, η αναζήτηση ενός νέου μοντέλου ταξικής συνεργασίας, δημιούργησε ένα τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό κενό που η ΧΑ διεκδίκησε να καλύψει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και η αριστερά, με τη διαφορά ότι είχε αρωγό δύο σημαντικούς παράγοντες. Πρώτον την κρατική υπόθαλψη, όχι μόνο επιχειρησιακά, αλλά και ιδεολογικά (εθνικισμός, ρατσισμός, κανιβαλισμός-επιβίωση του ισχυρότερου). Και δεύτερον την ήττα των κοινωνικών αγώνων και την απογοήτευση που φέρνουν στον κόσμο που επένδυσε σε αυτή την προοπτική. Εκεί η ΧΑ βρήκε χώρο, σε τέτοιο βαθμό που θεώρησε ότι πλησιάζει η ώρα της τελικής αναμέτρησης. Δεν πρόκειται λοιπόν για το μαντρόσκυλο που αυτονομείται από το αφεντικό του. Τα μαντρόσκυλα δεν έχουν δική τους βούληση. Μακριά από τα αφεντικά τους δεν έχουν καμία τύχη και αυτό το γνωρίζουν. Μια ανάλυση που αντιλαμβάνεται τη ΧΑ σαν υποκινούμενη από το κράτος, το σύστημα, ή πολύ περισσότερο σαν βραχίονα της αστυνομίας, δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί το κράτος την “εξαρθρώνει” με μια επιχείρηση που θυμίσει νύχτα των μεγάλων μαχαιριών. Θα αρκούσε να τα φορτώσει όλα στον Ρουπακιά, άντε να φτάσει μέχρι τον Πατέλη και εκεί να τελειώσουν όλα. Ο “αρχηγός” σίγουρα θα αισθανόταν μια σχετική ανακούφιση. Η συμμαχία κράτους-ΧΑ θα συνεχιζόταν μετά το σχετικό κουκούλωμα, όπως άλλωστε είχε γίνει μέχρι τώρα με τις υποθέσεις φόνων κατά μεταναστών που η υπόθεση έκλεινε με την ποινική δίωξη των φυσικών αυτουργών ή κατέληγε ως ανεξιχνίαστη υπόθεση στο αρχείο αφού πρώτα ο φόνος χρεωνόταν ως ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ μεταναστών. Γιατί άραγε τώρα έπρεπε να ξηλωθεί ολόκληρη η ΧΑ; Μήπως το μαντρόσκυλο έπαθε λύσσα και πρέπει να θανατωθεί; Η ΧΑ δεν είναι πλέον χρήσιμη στο κράτος; Τι παραπάνω έκανε για να την πληρώνει με αυτόν τον τρόπο; Μια λάθος μαχαιριά στην καρδιά, αντί χαμηλά στη μέση ή τα πόδια;
Η ΧΑ δεν το παράκανε, ούτε πρόκειται για λάθος χτύπημα. Η ΧΑ δεν αυτονομήθηκε ξαφνικά δια τους φουσκώματός της. Καμία αυτονόμηση δεν γίνεται με αυθόρμητο τρόπο γιατί πήραν τα μυαλά ορισμένων αέρα. Η ΧΑ δεν είναι αυθόρμητο κίνημα, που αποκτά συνείδηση του εαυτού του και της δύναμής του κατά τη διάρκεια της κίνησής του. Η ΧΑ είχε πάντα συνείδηση του ρόλου της, είχε πάντα το δικό της κοινωνικό όραμα (ένα διαρκές κράτος εξαίρεσης), γιατί ήταν και συνεχίζει να είναι όχι απλά μια μαφιόζικη και εγκληματική οργάνωση, αλλά ένα φασιστικό κίνημα. Και όποιος δεν το έχει αντιληφθεί ακόμα ας περιμένει τους αδιάφθορους της Ελας να την εξαρθρώσουν και ας ασχοληθεί με κανένα κοινωνικό παντοπωλείο. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι για κάτι περισσότερο.
Ο Σαμαράς χτύπησε τη ΧΑ όταν ένιωσε ότι πλέον απειλείται από τη δράση της. Όταν είδε ότι η δυναμική της δεν ανακόπτεται με άλλα μέσα. Όταν ακόμα και μέσα στη γειτονιά του, τον Μελιγαλά Μεσσηνίας, οι χρυσαυγίτες επιχείρησαν να τον ξεφτιλίσουν, μπροστά στους ανήμπορους ψοφοδεείς ψηφοφόρους του. Όταν αντελήφθη ότι η τρομοκρατία της ΧΑ στρέφεται και εναντίον της ΝΔ. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει πλέον ανεκτό. Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα πύκνωνε η αρθρογραφία (βλ. Μπάμπης Παπαδημητρίου) για μια εξημερωμένη και χρήσιμη ΧΑ που θα μπορούσε να γίνει ο ένας πυλώνας μιας πλατιάς συντηρητικής συμμαχίας μαζί με τη ΝΔ, αποκόπτοντας οριστικά τον κίνδυνο μιας εκλογικής νίκης του Συριζα, αλλά κυρίως την κρυσταλλοποίηση σε μια ευρύτερη περίοδο, του νέου αστικού μπλοκ εξουσίας. Φάνηκε όμως πως η ΧΑ δεν είχε διάθεση να μπει σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση. Η καταστολή της ήταν ο μόνος τρόπος πλέον τα τιθασευτεί το “τέρας”.  Ο φόνος του Φύσσα αν και αρχικά αντιμετωπίστηκε από το κράτος και τα ΜΜΕ με την κλασική ρουτίνα του κουκουλώματος, στη συνέχεια έγινε η μεγάλη ευκαιρία για να τελειώσουν οι εκκρεμότητες μαζί της. Ας σκεφτεί κανείς τι θα συνέβαινε αν στις διπλές εκλογές του Μάη Ιούνη για ευρωβουλή και δημοτικές, η ΧΑ συγκέντρωνε ποσοστά της τάξης του 20%. Και με το επίσημο κράτος να έχει καταπιεί αμάσητες δολοφονίες και έκτροπα των ταγμάτων εφόδου, χωρίς σε όλα αυτά να συνυπολογίσουμε την αντίδραση από τον διαρκώς αυξανόμενο σε δυναμική μάχιμο αντιφασισμό. Το επιτελείο του Σαμαρά, ενδεχομένως και με τις προτροπές των διεθνών του συμμάχων, αποφάσισε ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για την κάθαρση της πολυκατοικίας. Το πόσο απολυμαντικό θα πέσει είναι υπό συζήτηση. Προφανώς όσο χρειαστεί για να ελεγχθεί η κατάσταση χωρίς περαιτέρω απώλειες και σίγουρα χωρίς να επηρεαστεί ο γενικός ταξικός συσχετισμός.
Το στοίχημα για την κυβέρνηση θα είναι να καλύψει το κενό που αφήνει η ΧΑ. Όχι μόνο εκλογικά, αλλά και επιχειρησιακά. Δεδομένου ότι η ΧΑ έκανε μια δουλειά στο δρόμο που δεν μπορούσε να κάνει το επίσημο κράτος, ούτε φυσικά η ανύπαρκτη ΟΝΝΕΔ. Να οργανώνει τον υπόκοσμο, το μπούλινγκ στα σχολεία στρατολογώντας αδιακρίτως κάγκουρες με iq  ραδικιού, και όλα τα ορφανά της “μεγάλης” Ελλάδας του χρηματιστηρίου, των δανείων, του πανευρωπαϊκού και των ολυμπιακών, της οικοδομικής φούσκας, της εκμετάλλευσης των μεταναστών, της λεηλασίας του δημοσίου, των σκυλόμπαρων και της παραλιακής. Της Ελλάδας που ψόφησε μαζί με την κρίση και που άφησε πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες ρεμάλια χωρίς αντικείμενο και προσδοκίες. Ποιος θα τους μαζέψει όλους αυτούς χωρίς τη ΧΑ; Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι χρήσιμοι, για την υπάρχουσα εξουσία, ηλίθιοι, και τι θα απογίνει η ίδια η κυβέρνηση χωρίς αυτούς; Αυτό είναι ένα ζητούμενο που ο Σαμαράς όσο και να παριστάνει τον βοναπάρτη, δεν μπορεί να λύσει.

Νίκη του κινήματος;

Οι συλλήψεις των στελεχών και των τραμπούκων της ΧΑ θεωρήθηκε από ένα τμήμα της εγχώριας ρεφορμιστικής και “επαναστατικής” αριστεράς ως νίκη του αντιφασιστικού κινήματος. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να ξηλώσει τη ΧΑ κάτω από την πίεση μιας τεράστιας αντιφασιστικής κινητοποίησης που ακολούθησε αμέσως μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα και της κοινωνικής κατακραυγής που προκάλεσαν οι αποκαλύψεις για την εγκληματική δράση της. Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Όμως δεν ήταν ανάλογες των δεκεμβριανών. Στο Κερατσίνι συγκεντρώθηκαν την άλλη μέρα 20000 κόσμος κυρίως νεολαία με παρουσία όμως όλης της αριστεράς και της αναρχίας. Το ίδιο έγινε και στην αντιφασιστική την Τετάρτη με την πορεία προς τα γραφεία της ΧΑ στη μεσογείων. Μόνο που εδώ το ΚΚΕ προτίμησε να κινητοποιηθεί μερικές ώρες πριν και όχι με πολύ κόσμο. Στις κινητοποιήσεις αυτές και με τους 2000 που έμειναν (ΣΥΡΙΖΑ, ΓΣΕΕ, ΔΕΑ, ΜΛ κλπ) στο Σύνταγμα, όλη τη μέρα δεν διαδήλωσαν περισσότεροι από 30000 κόσμου. Τα επεισόδια κοντά στη Μιχαλακοπούλου και τη Μεσογείων ήταν μικρής έντασης, χωρίς τα Ματ να χάσουν πουθενά τον έλεγχο. Τα γκάλοπ όλες αυτές τις μέρες δεν έδειχναν καμία πτώση της ΝΔ, ούτε καμία άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και για τη ΧΑ έδειχναν μια μικρή κάμψη της τάξης του 2-3%, ψίχουλα δηλαδή σε σχέση με τις αποκαλύψεις του χαρακτήρα της οργάνωσης, τις σχέσεις της με το έγκλημα όλων των ειδών κοκ. Γιατί λοιπόν να πιεστεί σε τέτοιο βαθμό ο Σαμαράς και να εκτελέσει τη ΧΑ; Την “υποκινούμενη”, το “μαντρόσκυλο”, με τον “ΚΥΠίτη αρχηγό”, το “μακρύ χέρι του μεγάλου κεφαλαίου”. Τι έπαθε ο Σαμαράς τρελάθηκε; Δεν έχει ανάγκη τον ακροδεξιό σύμμαχό του, που θα τον έκανε και κυβερνητικό του εταίρο; Κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Όσοι πιστεύουν ότι επέβαλαν τη διάλυση της ΧΑ στην κυβέρνηση, παριστάνοντας τους νικητές, είναι οι ίδιοι που πιστεύουν ότι έριξαν τον Γ. Παπανδρέου με τις φωνές τους στην 28η οκτωβρίου 2011 για να έρθει ο… Παπαδήμος, και που λίγο αργότερα τον Φλεβάρη του 2012 έριξαν τον Παπαδήμο για να έλθει ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης. Είναι επίσης οι ίδιοι, που νομίζουν ότι οι φαντασιακοί τους σύντροφοι στη Λιβύη έριξαν τον Καντάφι για να έλθει ο Σαρκοζί με τον Μπερλουσκόνι, στην Αίγυπτο έριξαν τον Μουμπάρακ για να έρθει ο Μόρσι και μετά τον ξανάριξαν για να επιστρέψουν στην αρχική τους θέση οι πραιτοριανοί του Μουμπάρακ. Όλοι αυτοί οι πλακατζήδες που βλέπουν νίκες στον ύπνο τους, καλά θα κάνουν να συνέλθουν, γιατί το παραμυθάκι τους δεν θα έχει ωραίο τέλος.
Η μέχρι στιγμής εξέλιξη, μπορεί να αξιοποιηθεί από την αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα. Με τον ίδιο τρόπο που το αστικό στρατόπεδο εκμεταλλεύεται τα αλληλομαχαιρώματα των αντιπάλων του.

Η ΧΑ ήταν ένας απρόσμενος σύμμαχος στο σχέδιο αποκατάστασης της τάξης, τόσο ύστερα από τα Δεκεμβριανά (2008) και την εξέγερση για το φόνο του Γρηγορόπουλου, όσο και αργότερα για τα 2 χρόνια κοινωνικής έντασης (Απρίλης 2010-Φλεβάρης 2012). Μέχρι το σημείο που τα σχέδια του επίσημου αστικού πολιτικού κόσμου με το σχέδιο της ΧΑ συνέπιπταν και αλληλοτροφοδοτούντο. Ο ρατσισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός ήταν η κοινή βάση και των δύο σχεδίων. Η ΧΑ όλο αυτό το διάστημα οργάνωσε την αντεπανάσταση από τα κάτω, υπό τον μανδύα μιας αντιμνημονιακής-αντιευρωπαϊκής ρητορικής. Η αριστερά στο ίδιο διάστημα παρίστανε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Μέχρι που έπεσαν οι πρώτες καρπαζιές στο τηλεοπτικό πλατό, μερικά καψίματα γραφείων, ξυλοδαρμοί μελών της χωρίς φυσικά απάντηση και 400 χιλιάδες ψήφοι στους φασίστες. Τότε κατάλαβε ότι τα πράγματα έχουν σκουρύνει για τα καλά.  Εκεί αντελήφθη ότι η βία των φασιστών δεν αφορά μόνο τους “λαθραίους” αλλά και την ίδια, ακόμα και τους καλοβαλμένους “ακτιβιστές που στο φως της ημέρας τρέχουν για τα προβλήματα του λαού και του τόπου”. Αντελήφθη επίσης ότι οι φασίστες όταν κοπανάνε αυτούς τους λαοπρόβλητους ακτιβιστές που έχουν όνομα και επίθετο και δεν φορούν ποτέ κουκούλες, κανείς δεν μιλάει γιατί τους έχει κυριεύσει ο τρόμος, και όχι μόνο αυτό αλλά ξαφνικά χιλιάδες ζώα επευφημούν για τα κατορθώματα των παιδιών με τα μαύρα που έχουν βάλει σκοπό “να ξεβρομίσει το τόπος”. Κάπου εκεί έγινε και το φονικό στο Κερατσίνι. Αυτή λοιπόν η αριστερά που δεν μπόρεσε ποτέ στα σοβαρά να αντιμετωπίσει τις φασιστικές συμμορίες (με εξαίρεση τις αντιφασιστικές δράσεις κυρίως από το χώρο της αναρχίας και των antifa και μεμονωμένων αγωνιστών και ομάδων από την αριστερά) έρχεται τώρα να καρπωθεί τη “μεγάλη νίκη” του αντιφασιστικού κινήματος. Βγάζοντας ξανά λάθος καθήκοντα, καλώντας δηλαδή την κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη να ολοκληρώσει την αντιφασιστική κάθαρση και σχεδόν πανηγυρίζοντας για τα κατορθώματα της… αντιτρομοκρατικής.
Το λέμε για ακόμα μια φορά. Η επιχείρηση κατά της ΧΑ είναι ένας εμφύλιος στο μπλοκ της αντεπανάστασης. Μια αντεπανάσταση που είναι σε εξέλιξη εδώ και 4 χρόνια με αιχμές την αποψίλωση όλων των εργατικών κατακτήσεων, τον εξευτελισμό της αξίας της εργατικής δύναμης, τον περιορισμό των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών, την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και την εγκαθίδρυση ζωνών απαρτχάιντ στα πλαίσια ενός κράτους εξαίρεσης (μετανάστες χωρίς κανένα δικαίωμα και προοπτική ένταξης), και σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης (διαρκής καταστολή, υποβάθμιση κοινοβουλίου, συνεχή διατάγματα, επιστρατεύσεις). Σε αυτό το περιβάλλον άκμασε η ΧΑ σε τέτοιο βαθμό που αμφισβήτησε τον ηγεμόνα. Γι’ αυτό και έπρεπε να συντριφτεί.

Βεβαίως το αντιφασιστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να επωφεληθεί παίρνοντας τις δικές του πρωτοβουλίες και όχι παριστάνοντας τους κλακαδόρους της αντιτρομοκρατικής ή της αστικής νομιμότητας, όπως κάνει με τον πιο χυδαίο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ, με μοναδική κριτική ότι αυτά έπρεπε να είχαν γίνει προ πολλού. Απίστευτη σχέση με το χωροχρόνο. Είναι σαν να λεει κανείς στη δίκη της Νυρεμβέργης ότι θα έπρεπε να είχε γίνει πριν ξεσπάσει ο πόλεμος γιατί έτσι θα προλαβαίναμε το ολοκαύτωμα. Λογικό βεβαίως για μια σχολή σκέψης που δεν βλέπει πουθενά συγκρούσεις, αλλά μόνο “έλλογες” διευθετήσεις των κοινωνικών προβλημάτων. Ας πιέσουμε λοιπόν κύριοι αυτής της αριστεράς τον κ Δένδια να ολοκληρώσει τη “νίκη” μας και την δικαιοσύνη να κάνει το έργο της. Αυτός είναι ο ρόλος μιας αριστεράς λόμπι που ξέρει μόνο να πιέζει τους αντιπάλους της αλλά όχι να επιβάλει τις δικές της λύσεις. Μόνο που έτσι εξαρτιέται απ’ αυτούς ακριβώς τους “αντιπάλους” της. Γιατί όπως μέχρι χθες “έτρεφαν” τη ΧΑ, γιατί αύριο να μην το ξανακάνουν; Μήπως θα σας φοβηθούν; Τι ακριβώς να φοβηθούν; Τις φωνές σας; Το λόγο σας; Τα επιχειρήματά σας; Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Η ΧΑ δεν σταμάτησε γιατί κάποιοι την ξεμπρόστιασαν. Ούτε γιατί ξαφνικά ξύπνησαν τα δημοκρατικά ένστικτα της Βούλτεψη και του Μαρκογιαννάκη;  Ας απαντήσει η ίδια η αριστερά στα ερωτήματα που βάζει. Γιατί τώρα και όχι πριν; Γιατί, δεν τα ξέρανε όλα αυτά; Μα φυσικά σύντροφοι, τα ξέρανε, αλλά τους βόλευε. Τώρα τι νομίζετε ότι άλλαξε η συνταγή. Ότι η κυβέρνηση θα σταματήσει το ρατσιστικό της ντελίριο, το εθνικιστικό της μένος; Ότι κατάλαβε το λάθος της, όπως θα το καταλάβει αύριο και στην οικονομία;  Ότι θα κυβερνήσει από δω και στο εξής όχι με προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις αλλά μόνο μέσα από εξαντλητική συζήτηση στα νομοθετικά όργανα; Ότι θα κλείσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Ότι θα δώσει πίσω τους καταλυμένους κοινωνικούς χώρους και την Αγορά της κυψέλης; Ότι θα σταματήσει την άγρια καταστολή των κοινωνικών αγώνων δίνοντας αμνηστία στους διωκόμενους στις Σκουριές; Όχι βέβαια, ποιος τα πιστεύει αυτά;
Η ΧΑ ξηλώνεται από το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, από το ίδιο το βαθύ κράτος που όλα αυτά τα χρόνια συνεργάστηκε με τον πλέον προκλητικό τρόπο. Ο Σαμαράς πιστεύει ότι έτσι εμπεδώνει το κράτος έκτακτης ανάγκης. Ότι νομιμοποιείται εκ νέου ο ρόλος του. Ότι έτσι ασκεί μια επιπλέον πίεση στο ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματωθεί πλήρως στο “συνταγματικό τόξο”, όπως αυτό ορίζεται στην υπαρκτή του διάσταση και όχι όπως το έχουν στο μυαλό τους (ως διαχρονική αξία) οι νοσταλγοί της κοινωνικής διαπραγμάτευσης του θα “σας ταράξουμε όλους στη νομιμότητα”. Το ξήλωμα της ΧΑ γίνεται με αυτούς τους όρους και όχι με τους όρους του κινήματος.

Ας ξέρουμε λοιπόν ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και εκεί να δούμε τις εκκρεμότητες που αφήνει αυτή η εξάρθρωση. Εκεί πρέπει το αντιφασιστικό κίνημα να πάρει τις δικές του επιθετικές πρωτοβουλίες. Τσακίζοντας τις συμμορίες όπου κι αν επιχειρήσουν να ξαναεμφανιστούν. Χτίζοντας παντού ένα δίκτυο ομάδων αντιφασιστικής αυτοάμυνας, το απαραίτητο συμπλήρωμα μιας πλατιάς αντιφασιστικής προπαγάνδας σε γειτονιές, γήπεδα, χώρους δουλειάς και σχολές. Αφαιρώντας κάθε έδαφος από τους φασίστες προκειμένου να ανακάμψουν. Γνωρίζοντας όμως ότι το κράτος μπορεί αύριο να τους επιστρέψει τα όπλα που τώρα τους αφαιρεί με την ίδια ταχύτητα που το κάνει και τώρα. Όποιος πιστεύει ότι το κράτος είναι συσχετισμός δύναμης ας επικεντρώσει εκεί και ας εξαντληθεί σε θεσμικές πρωτοβουλίες. Όποιος όμως πιστεύει ότι το κράτος είναι μηχανισμός επιβολής και αναπαραγωγής της ταξικής κυριαρχίας, πρέπει να ξέρει ότι δεν μπορεί να εξαρτά την τύχη του και την προστασία του από την φασιστική αντεπανάσταση από ένα τέτοιο κράτος.

Και με τις αιτίες που γεννούν το τέρας

Η αριστερά εκτός από την ανικανότητά της να δώσει μια σοβαρή εξήγηση για τα τεκταινόμενα περί της ΧΑ, έχει επιδοθεί ξανά στο αγαπημένο της σπορ την κοινωνιολογίας της γ’ Λυκείου. Ε’ εντάξει τώρα με τις συλλήψεις, αλλά το θέμα είναι οι αιτίες που γεννούν το φασισμό. Μάλιστα, ευκαιρία να κοινωνιολογήσουμε: Ας ξεκινήσουμε με τα ερωτήματα που απασχολούν και τι εκπομπές της Τατιάνας Στεφανίδου. Γιατί ο Ρουπακιάς αυτό το φτωχόπαιδο που εκινείτο μεταξύ Β’ Αθήνας και β’ Πειραιά αντί για αριστερός έγινε φασίστας; Γιατί ο κόσμος ψηφίζει ΧΑ; Και να μερικές προφανείς απαντήσεις του αυτού επιπέδου: Μα φυσικά το μνημόνιο, η λιτότητα, η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση, μια αγνή ψήφος ενάντια στο σύστημα. Εσείς που μας φέρατε το μνημόνιο μας φέρατε και τους φασίστες. Επομένως για να αντιμετωπίσουμε το φασισμό πρέπει να τελειώνουμε με το μνημόνιο. Φοβερά καθήκοντα προκύπτουν από όλη αυτή την ανάλυση της κακιάς ώρας. Προφανώς και δεν ασχολούμαστε με τον ίδιο το φασισμό και τους φασίστες, (αφού κι αυτοί είναι θύματα παραπλανημένοι) αλλά με τις αιτίες, δηλαδή το μνημόνιο.
Κανένα ειδικό αντιφασιστικό καθήκον δεν προκύπτει από αυτές τις μπούρδες, πολύ περισσότερο κάποια μορφή αυτοάμυνας. Η ΧΑ άλλωστε είναι εγκληματική οργάνωση κι με αυτά ασχολείται η αστυνομία και η δικαιοσύνη. Εκεί καταλήγουν οι κοινωνιολογίες της Κουμουνδούρου και των συναφή δεξαμενών -βαρετής- σκέψης. Αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός αυτών των σκέψεων: να κάτσουμε στα αυγά μας.
Όσο αφορά τις “αιτίες” που μας υποδεικνύει η κάθε κουμουν-δούρου να εξαντλήσουμε τις πνευματικές μας δυνάμεις, είναι προφανές ότι πρόκειται για κοινοτυπίες της κακιάς ώρας. Αν η κρίση, η φτώχεια και η ανεργία γεννάει τη ΧΑ τότε τι είναι αυτό που γεννάει τον ΣΥΡΙΖΑ ή την Ανταρσυα; Η καλοπέραση, η ανάπτυξη, η μηδενική ανεργία και τα ψηλά εισοδήματα; Κι αν ισχύει αυτό τότε γιατί τα προηγούμενα 30 χρόνια αυτές οι δυνάμεις είχαν οι μεν πρώτοι 4% και οι δεύτεροι 0,2% όσο δηλαδή και η ΧΑ;
Μια κατάσταση σαν τη σημερινή μπορεί να γεννήσει τα πάντα. Από την επανάσταση μέχρι το φασισμό. Ο φασισμός δεν προκύπτει αυτόματα από μια κατάσταση κρίσης. Δεν είναι μια φυσική αντίδραση των πεινασμένων ανέργων, ούτε των συνθλιμμένων μικροαστών. Με τον ίδιο τρόπο φυσικά που κανείς δεν γίνεται κομμουνιστής επειδή τον έκοψε η λόρδα. Όλοι αυτοί που περιφέρουν τη βλακεία τους στα κανάλια και ξεστομίζουν ως αριστεροί αυτές τις ανοησίες, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δικαιολογούν αντικειμενικά τη φασιστική εναλλακτική λύση. Η κρίση φυσικά τροφοδοτεί το φασισμό, μπορεί όμως να τροφοδοτήσει και την επανάσταση. Το ίδιο και η δυσπιστία του κόσμου στον αστικό κοινοβουλευτισμό. Είναι προφανές ότι το αστικό σύστημα περνάει από μια βαθιά κρίση νομιμοποίησης και αμφισβήτησης από στρώματα που μέχρι τώρα σχημάτιζαν την πίσω αυλή του. Η κρίση με αυτή την έννοια δεν “παράγει” απλώς το φασισμό, αλλά την αστική αντεπανάσταση, μέσα στα σπλάχνα της οποία τρέφεται ο φασισμός. Αυτή είναι η μια πλευρά του εκκρεμούς. Το ένα άκρο που λεει και ο Χρύσανθος. Στην άλλη μεριά παράγεται μια επαναστατική διαδικασία, η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική προοπτική ενάντια, όχι απλώς στις αιτίες της κρίσης αλλά, στο σύστημα που τις γεννάει. Για την ακρίβεια οι εναλλακτικές αυτές δεν παράγονται, ούτε γεννιούνται στην κρίση, υπάρχουν και βρίσκουν έδαφος στα συντρίμμια της κρίσης, σε μια κατάσταση που σπάνε οι ταξικές συνεννοήσεις, που η μηχανισμοί της συναίνεσης πάυουν να λειτουργούν, που οι ταξικές διαφορές εμφανίζονται με όλη τους την οξύτητα.
Η αριστερά χωμένη στον οικονομισμό μέχρι το μεδούλι δεν μπορεί να εξηγήσει τις πολιτικές επιλογές των ανθρώπων, ούτε τη δύναμη της -κυριάρχης- ιδεολογίας. Ο φασισμός στην Ελλάδα ανδρώνεται εδώ και 20 χρόνια από τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, από τα ελληνορθόδοξα τόξα, από τα Ίμια και τα 12 μίλια στο αιγαίο, από τις εξορμήσεις του ελληνικού καπιταλισμού στα Βαλκάνια, από το ρατσιστικό μένος που κυρίευσε το πατριδομάνι την ίδια στιγμή που άρπαζε τις ευκαιρίες στον αέρα ενός κακοπληρωμένου εργατικού δυναμικού χωρίς πολιτικά ούτε καν ανθρώπινα δικαιώματα, από τις αρπαχτές του χρηματιστηρίου και την οικοδόμηση ενός βλαχομάτσο life style που γα..ει και δέρνει, που ξημερώνεται στα σκυλόμπαρα και τις παραλιακές, που παίζει τα εφάπαξ και τα κέρδη στη φούσκα του χρηματιστηρίου, που λουμπενοποιείται μέσα από όλες αυτές τις επικερδής δραστηριότητες, που αντιλαμβάνεται πλέον το δημόσιο χώρο μόνο ως πεδίο πλιάτσικου, που ενώ τα χάνει σαν μαλ..ας από το σκάσιμο της φούσκας στη Σοφοκλέους, αντί να επιτεθεί σε όσους τον πιάσανε κώτσο, έψαξε για νέες αρπαχτές. Η ολυμπιάδα ήταν μια ευκαιρία όχι μόνο για εθνικές προσδοκίες αλλά και για τρελές μπίζνες. Δίπλα στις ολυμπιάδες στήθηκαν εκατοντάδες μανωλάδες προκειμένου να σπάσουν όλα τα ρεκόρ υπεραξίας και κλοπής “λαθραίας” κατά τα άλλα εργατικής δύναμης. Η κατάκτηση του ευρωπαϊκού το 2004 εξαγρίωσε εντελώς κάθε ελληνάρα. Ο Χριστόδουλος όλα αυτά τα χρόνια είχε φροντίσει να απενεχοποιήσει την άκρα δεξιά διαδίδοντας το σκοταδιστικό του κήρυγμα πουλώντας τρέλα με τα 666, ενώ οι κάθε είδους λιακόπουλοι ισοπέδωναν κάθε προσπάθεια επαναφοράς στα στάνταρτ του διαφωτισμού. Στο τέλος ήρθαν τα δάνεια για να αποκτήσει ο καθένας σπίτι, βίλα, κάμπριο και μήνα του μέλιτος στο Ντουμπάι και ταυτόχρονα να υποθηκεύσει την ελευθερία του για τα επόμενα 40χρόνια. Οι ταξικοί δεσμοί, όλα αυτά τα χρόνια έγιναν κουρέλι. Οι αγώνες είχαν το πλέον οικονομίστικο περιεχόμενο (1400 βασικός, δικαιώματα στο πτυχίο κοκ) την ώρα που το εργατικό κίνημα έκανε την πάπια στην ελεεινή εκμετάλλευση του ξένου προλεταριάτου. Η κομμουνιστική προοπτική είχε αξία μόνο σαν μνημόσυνο για το 1917 και ως νοσταλγία για την ανατολική Ευρώπη.
Η κρίση ήρθε να βάλει τέλος στην Belle Époque του ελληνικού ονείρου. Εντούτοις ήταν τέτοια η αποβλάκωση που οι αντιδράσεις στα μνημόνια ακόμα και από τους άμεσα ενδιαφερόμενος, δεν απέκτησαν ποτέ ένα ταξικό περιεχόμενο. Ο εχθρός, ο υπαίτιος ήταν πάντα έξω από τη χώρα: Οι γερμανοί, οι ευρωπαίοι, οι τοκογλύφοι, οι μασόνοι, οι εβραίοι. Στόχος η επιστροφή στην Belle Époque, ακόμα και με έναν συνταγματάρχη στο τιμόνι της χώρας. Η αριστερά έγλυφε συστηματικά όλες αυτές τις αντιδράσεις νομίζοντας ότι δεν υπάρχει άλλος, αποδέκτης της λαϊκής αντίδρασης στην κατάρρευση. Κι όμως υπήρχε κι αυτός ήταν η ΧΑ, που υιοθετούσε ατόφιο το ιδεολογικό ρεπερτόριο των αγανακτισμένων. Η επένδυση της ΧΑ στο ρατσισμό, με τη στοχοποίηση των μεταναστών της έδωσε μια πρώτη μαζικότητα. Αυτό το είχε ήδη πετύχει πριν ξεσπάσει η κρίση, όταν όμως ήταν ήδη ορατή στις περιοχές του κέντρου της Αθήνας. Επένδυσε στην μικροαστική αγανάκτηση και είχε εκπληκτικά αποτελέσματα. Αυτό συνέβη στον Αγ. Παντελεήμονα, επιβάλλοντας εκεί μια μικρογραφία της κοινωνίας που ονειρεύεται. Από κει το έδαφος ήταν ανοιχτό για την υπόλοιπη χώρα. Αυτά την έφεραν στο 7%. Η ήττα των αγώνων, της προοπτικής που έβαζε η αριστερά, και της αδυναμίας της να δώσει λύσεις, έφεραν τη ΧΑ μέσα σε ένα χρόνο από το 7% σε διπλάσια δημοκοπικά ποσοστά και πλέον με άφθονο χρήμα, νέα κάστρα, μπραβιλίκια σε όλη τη χώρα, βόλεμα κόσμου στα τάγματα, γερές σχέσεις με το βαθύ κράτος (αυτό το λένε “διείσδυση”, αστεία πράγματα όταν οι μισοί ένστολοι ψηφίζουν ΧΑ) και προοπτική εξουσίας.
Αυτά έφεραν ως εδώ τη ΧΑ και όχι απλά η κρίση.  Και όσο η αριστερά δεν έδινε τη μάχη ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό και τον φασισμό όταν έπρεπε, αυτό αποθράσυνε εντελώς τα στελέχη της ΧΑ, δίνοντας μια εικόνα, στον βλακομάνι που μάζευαν, ενός αήττητου και παντοδύναμου στρατού που δεν υπάρχει τίποτα να τον σταματήσει.

Από δω και πέρα

Ο φασισμός πλέον δεν είναι μια υπόθεση που εξαντλείται στη ΧΑ. Όταν ακόμα και μετά το φονικό, ένα 12% στην Α’ Αθήνας, χωρίς αναγωγή, επιμένει στην ΧΑ αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για μια εντελώς συνειδητή επιλογή εκατοντάδων χιλιάδων που στηρίζουν ανοιχτά το σχέδιο της ΧΑ. Στο βαθμό που η ΧΑ αντέξει στην καταστολή δεν θα ήταν απίθανο να ανασυγκροτηθεί με το ίδιο ή άλλο όνομα ακόμα και αν για ένα διάστημα περιορίσει την δράση της στο δρόμο, και τα ποσοστά της περιοριστούν στο 3-4%. Όσοι πιστεύουν ότι με την ηγεσία της στην φυλακή (άραγε για πόσο διάστημα;), η οργάνωση θα εξοντωθεί “ενώπιον του νόμου” ή θα αναγκαστούν τα ρετάλια της να “εξημερωθούν”, ας κρατήσουν από τώρα μικρό καλάθι. Βεβαίως αν κανείς πιστεύει ότι η ΧΑ είναι υποκινούμενη, τότε πράγματι η ΧΑ έχει τελειώσει με τον ίδιο τρόπο που τελειώνει μια συμμορία όταν μπαίνει φυλακή. Όλα αυτά θα φανούν πολύ γρήγορα. Όμως τίποτα δεν πρέπει να μείνει στην τύχη του, ούτε στις διαθέσεις του Σαμαρά. Η ΧΑ πρέπει να συντριφτεί από το ίδιο το κίνημα, και ταυτόχρονα να αποδιοργανωθούν όλα τα κυκλώματα που αναπαράγουν την επιρροή της. Η πίεση πάνω της πρέπει να γίνει ασφυκτική μέχρι να αντιληφθεί και ο τελευταίος της ψηφοφόρος ότι η κοινωνία δεν θα γίνει έρμαιο του κάθε χαπακωμένου μπράβου. Και αν η αριστερά ενδιαφέρεται για τις αιτίες που γεννούν τον φασισμό δεν έχει παρά να τις τσακίσει. Κι αυτές είναι ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο κανιβαλισμός, ο σκοταδισμός και όλες οι εθνικές συνομωσιολογικές αναγνώσεις της κρίσης που κρύβουν συστηματικά κάτω από το χαλί την ταξική της διάσταση.
Καμία λοιπόν εμπιστοσύνη στις αγαθές “αντιφασιστικές” προθέσεις της κυβέρνησης. Καμία συμμετοχή σε οποιοδήποτε συνταγματικό τόξο. Κανένας περιορισμός των δημοκρατικών ελευθεριών. Παρακολουθούμε χωρίς αυταπάτες το ξήλωμα της ΧΑ από το βαθύ κράτος χωρίς κανένα οίκτο για τα φασιστικά καθάρματα. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, συνεχίζεται.

Αναδημοσίευση από avantgarde2009