Ας κάνουμε ένα διάλειμμα από τη Συρία, και ας ρίξουμε μια ματιά στο τι γίνεται στον προηγούμενο στόχο των ιμπεριαλιστών

Το έχουμε ξαναδεί το έργο πολλές φορές: Η "καλή" Δύση, ως ένας νέος Προμηθέας που φέρνει τη φωτιά στους ανθρώπους, κάνει τη μία εκστρατεία μετά την άλλη με πρόσχημα τον "εκδημοκρατισμό" και την "απελευθέρωση" των λαών στους οποίους επιτίθεται (προκειμένου προφανώς να εξασφαλίσει τα δικά της συμφέροντα και μόνο).

Σε παλιότερες εκστρατείες, όπως πχ αυτές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, νομίζω όλοι ξέρουμε τι ακριβώς "εκδημοκρατισμό" έφερε η Δύση: Τα κυρίαρχα ΜΜΕ δεν μας ενημερώνουν βέβαια και πολύ για το τι γίνεται εκεί πέρα (γιατί άραγε;), αλλά παρόλα αυτά είναι γνωστό ότι στο Ιράκ πολλοί νοσταλγούν ακόμα και τις ημέρες του Σαντάμ, στο Αφγανιστάν η παραγωγή οπίου έχει γιγαντωθεί (τώρα υπό Αμερικανικό έλεγχο βέβαια), μιας και οι πάμφτωχοι Αφγανοί δεν έχουν άλλο τρόπο να επιβιώσουν εκτός από το να καλλιεργήσουν όπιο (δε φυτρώνει και τίποτα άλλο εκεί πέρα).

Όσο για τους θανάτους αμάχων, που τόσο απασχολούν τους "ευαίσθητους" ιμπεριαλιστές της Δύσης και τα φερέφωνα-ακολούθους τους, όχι απλά δεν έχουν σταματήσει, αλλά συνεχίζουν ακάθεκτοι, με τις χώρες αυτές να είναι ακυβέρνητες ζούγκλες, ελεγχόμενες από μαφίες, με τεράστια φτώχεια και ότι αυτή φέρνει (εγκληματικότητα, βιασμούς, θρησκευτικό φανατισμό (μιας και δεν υπάρχει αριστερή απάντηση) κτλ, κτλ, κτλ).

Τέλος πάντων όμως, "αποστολή εξετελέσθη" για τους ιμπεριαλιστές της Δύσης, που εξασφάλισαν αυτό που ήθελαν, έστω και αν ζορίζονται πολύ παραπάνω απ' ότι περίμεναν και τώρα έχουν βαλτώσει εκεί πέρα, και "αιμορραγούν" σε όλα τα επίπεδα (στρατιωτικά, οικονομικά, διπλωματικά, κτλ).

[Σημείωση: Για όσους δεν το έχουν ακόμα καταλάβει, βασικός στόχος των Αμερικάνων στην περιοχή είναι ο έλεγχος του πετρελαίου. Αυτός ο έλεγχος δεν επιτυγχάνεται τόσο με τηον απευθείας έλεγχο όλων των πετρελαιοπηγών, που έτσι και αλλιώς είναι δύσκολη υπόθεση, αλλά με τον έμμεσο έλεγχο του πετρελαίου: Οι Αμερικάνοι έχουν αναγκάσει όλους τους πετρελαιάδες να πουλάνε το πετρέλαιο τους αποκλειστικά και μόνο  σε δολάρια, που οι ίδιοι μπορούν να τα τυπώνουν κατά βούληση, και οι υπόλοιποι αναγκαστικά τα χρειάζονται, ώστε να αγοράσουν με αυτά το "#1 εμπόρευμα της εποχής μας, δηλαδή το πετρέλαιο. Όταν ο Σαντάμ αποφάσισε να σπάσει αυτό το δολαριακό μονοπώλιο, και να αρχίσει να δέχεται και άλλο νόμισμα ως πληρωμή, και μετά ο Αχμαντινετζάντ προσπάθησε να κάνει το ίδιο, οι Αμερικάνοι αμέσως αντέδρασαν. Τα αποτελέσματα είναι νομίζω ορατά σε όλους.]

Τέλος πάντων, πέρα από όλα αυτά τα γνωστά πράγματα, πάμε τώρα να δούμε κάτι πιο "φρέσκο":

Θα δούμε τα ερείπια που για ακόμα μια φορά αφήνουν πίσω τους οι ιμπεριαλιστές στη Λιβύη, μετά από τη "μικρή" έστω εισβολή τους, προκειμένου να σταματήσουν τον Καντάφι από το να εκπληρώσει το σχέδιο του για αντικατάσταση του δολαρίου ως μέσο πληρωμής για το πετρέλαιο με ένα χρυσό νόμισμα. Για όσους δε γνωρίζουν το θέμα αυτό, ιδού είναι σχετικό άρθρο:

Saving the world economy from Gaddafi

Some believe it is about protecting civilians, others say it is about oil, but some are convinced intervention in Libya is all about Gaddafi’s plan to introduce the gold dinar, a single African currency made from gold, a true sharing of the wealth.

In the months leading up to the military intervention, he called on African and Muslim nations to join together to create this new currency that would rival the dollar and euro. They would sell oil and other resources around the world only for gold dinars.

Πάει και ο Καντάφι λοιπόν - και επιτέλους ο λαός της Λιβύης γλίτωσε από αυτόν τον δικτάτορα. Τι ήρθε όμως στη θέση του; Τα κυρίαρχα ΜΜΕ δεν ασχολούνται με αυτό το ερώτημα, έχουν φαίνεται άλλη δουλειά να κάνουν (όπως να μας εξηγήσουν πόσο κακός είναι ο Ασαντ και πως η ηρωική Δύση θα μας σώσει [και] από αυτόν).

Όχι βέβαια ότι ο Ασαντ ή ο Καντάφι ήταν τίποτα "άγιοι". Αλλά θα δούμε στη συνέχεια τα "κατορθώματα" των ιμπεριαλιστών στη Λιβύη, και νομίζω θα καταλάβετε για τι καταστάσεις μιλάμε:

Χθες λοιπόν, τόσο ο Independent, όσο και το oilprice.com δημοσίευσαν άρθρα για το τι γίνεται στη Λιβύη, και το κοινό συμπέρασμα ήταν ότι η χώρα είναι εντελώς χαοτική, με μεγάλη οικονομική ζημιά που θα εξοντώσει το λαό, ενώ και πολιτικά οι μαφιόζοι/Αλ Κάιντα, κτλ λεηλατούν σε ένα καθεστώς ζούγκλας.

Μάλιστα, το oilprice.com, που ασχολείται περισσότερο με τα ενεργειακά ζητήματα, έχει και ένα πολύ ενδιαφέρον διάγραμμα, που δείχνει ότι η Λιβύη δε μπορεί πλέον ούτε καν να εξορύξει το πετρέλαιο της από το έδαφος, λόγω της χαοτικής-μαφιόζικης κατάστασης που επικρατεί και δεν επιτρέπει να υπάρξει "ομαλή οικονομική δραστηριότητα" στη χώρα. Αυτή μάλιστα η πτώση στην παραγωγή πετρελαίου είναι όντως ένας σημαντικός παράγοντας που ώθησε την ισοτιμία του πετρελαίου ψηλά, μαζί με την απειλή πολέμου στη Συρία (να σημειωθεί ότι η Λιβύη έχει κοιτάσματα πετρελαίου υψηλής ποιότητας, που δεν είναι εύκολο να αντικατασταθούν/υποκατασταθούν).

Ακολουθούν αναδημοσιευμένα τα δύο άρθρα που αναφέραμε - να αναμένουμε ανάλογες καταστάσεις (ή και χειρότερες) στη Συρία όσο οι ιμπεριαλιστές αφήνονται ελεύθεροι να αλωνίζουν:

Special report: We all thought Libya had moved on – it has, but into lawlessness and ruin

A little under two years ago, Philip Hammond, the Defence Secretary, urged British businessmen to begin “packing their suitcases” and to fly to Libya to share in the reconstruction of the country and exploit an anticipated boom in natural resources.

Yet now Libya has almost entirely stopped producing oil as the government loses control of much of the country to militia fighters.

Mutinying security men have taken over oil ports on the Mediterranean and are seeking to sell crude oil on the black market. Ali Zeidan, Libya’s Prime Minister, has threatened to “bomb from the air and the sea” any oil tanker trying to pick up the illicit oil from the oil terminal guards, who are mostly former rebels who overthrew Muammar Gaddafi and have been on strike over low pay and alleged government corruption since July.

As world attention focused on the coup in Egypt and the poison gas attack in Syria over the past two months, Libya has plunged unnoticed into its worst political and economic crisis since the defeat of Gaddafi two years ago. Government authority is disintegrating in all parts of the country putting in doubt claims by American, British and French politicians that Nato’s military action in Libya in 2011 was an outstanding example of a successful foreign military intervention which should be repeated in Syria. (σ.σ. και βέβαια ήταν "επιτυχημένη" η επέμβαση στη Λιβύη, γι' αυτό και θέλουν να την επαναλάβουν στη Συρία. Ο έλεγχος του πετρελαίου αποκαταστάθηκε, άρα "όλα πάνε καλά")

In an escalating crisis little regarded hitherto outside the oil markets, output of Libya’s prized high-quality crude oil has plunged from 1.4 million barrels a day earlier this year to just 160,000 barrels a day now. 

Libyans are increasingly at the mercy of militias which act outside the law. Popular protests against militiamen have been met with gunfire; 31 demonstrators were shot dead and many others wounded as they protested outside the barracks of “the Libyan Shield Brigade” in the eastern capital Benghazi in June.

Though the Nato intervention against Gaddafi was justified as a humanitarian response to the threat that Gaddafi’s tanks would slaughter dissidents in Benghazi, the international community has ignored the escalating violence. The foreign media, which once filled the hotels of Benghazi and Tripoli, have likewise paid little attention to the near collapse of the central government.

One of the many failings of the post-Gaddafi government is its inability to revive the moribund economy. Libya is wholly dependent on its oil and gas revenues and without these may not be able to pay its civil servants. Sliman Qajam, a member of the parliamentary energy committee, told Bloomberg that “the government is running on its reserves. If the situation doesn’t improve, it won’t be able to pay salaries by the end of the year”.

Libya: the Fundamental Feeding the Fear

Oil prices are at a six-month high and no one knows exactly what is going to happen in Syria nor how it will ultimately affect oil prices in the coming weeks. However, in addition to fear, the recent spike in oil prices also reflects more fundamental supply factors: Libya, a major regional producer, has seen its production completely collapse over the past month.

Libya’s crude oil is of extremely high quality and is a favourite feedstock for European refineries. The loss in Libyan production has put increased strain on an already tight global oil market—OPEC’s spare capacity stands at a low 2.31 million barrels per day, or a mere 2.5% of global consumption—which serves to increase the fear that any mistake in Syria could cause an oil shortage.

Lacking any security guarantees, investment in Libya’s oil industry has completely disappeared and international firms are simply trying to limit their losses as they pull out. The Swiss-based group Petromatrix stated that “we are currently witnessing the collapse of state in Libya, and the country is getting closer to local wars for oil revenues.” 

If this continues, it is hard to see how we can avoid what Abdelbari al-Arusi, Libya’s oil minister, called Libya’s “plunge into darkness.”