Οι ΗΠΑ υποχωρούν, η Ρωσία-Κίνα ανεβαίνουν (με τη Γερμανία σύμμαχο)

Το διαφαινόμενο "πισωγύρισμα" της Αμερικής για την επίθεση στη Συρία είναι μια μεγάλη ιστορική στιγμή: 

Ο μύθος της "ανίκητης υπερδύναμης" που μπορεί να κάνει ότι γουστάρει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, και χωρίς κανένας να μπορεί να τη σταματήσει, έλαβε πλέον τέλος.

Ελπίζω λοιπόν ότι θα σταματήσουν και οι αναλύσεις της πλάκας που δημοσίευαν κατά κόρον [και] διάφοροι αριστεροί, οι οποίοι έχουν μείνει στην προηγούμενη δεκαετία, και κατά βάθος ακόμα τρέμουν την "παντοδύναμη Αμερική" και τη φοβούνται μέχρι τέλους, νομίζοντας ότι η κυριαρχία της δε θα σταματήσει ποτέ.

Κι όμως, η κυριαρχία της θα σταματήσει, και μάλιστα θα σταματήσει σήμερα, στη δική μας γενιά, με την αποκαθήλωση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος.

[να σημειωθεί ότι εκτός από της αναλύσεις της αριστεράς περί "παντοδύναμης Αμερικής", "Γ' Παγκόσμιου Πόλεμου", μπλα, μπλα, μπλα, τα ίδια και χειρότερα έλεγαν και διάφοροι συνομωσιολόγοι, ακροδεξιοί, κτλ. Από αυτούς όμως δεν έχω και καμία απαίτηση για περισσότερα. Αντίθετα, από την αριστερά υπάρχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις, και άρα και μεγαλύτερη απογοήτευση όταν τη βλέπεις να μένει κολλημένη σε αναλύσεις που δεν ισχύουν, χωρίς να κάνει καν προσπάθεια βελτίωσης, χωρίς να αναγνωρίζει ότι αυτά που έλεγε αποδείχθηκαν λανθασμένα, χωρίς να αναγνωρίζει ότι υπάρχει καλύτερη ανάλυση από τη δική της, πόσο μάλλον να την επιβραβεύει και την υιοθετεί, ειδικά αν προέρχεται από κάποιον χώρο έξω από το εκάστοτε μαγαζάκι του καθενός, κτλ]

Τέλος πάντων, παράλληλα με την αναδίπλωση της Αμερικής είχαμε μια σημαντική νίκη για τη Ρωσία, που πλέον αναβαθμίζεται αισθητά στην περιοχή της Μέσης Ανατολής (και όχι μόνο):

Πλέον, όλοι ξέρουν ότι η Αμερική δεν είναι αήττητη, και επίσης ξέρουν ότι η Ρωσία έχει αρκετή δύναμη για να της πάει κόντρα, έστω σε επιμέρους ζητήματα (πχ η Ρωσία δεν ήθελε να χάσει τη Συρία και -μελλοντικά- το Ιράν, οπότε επέμεινε και τελικά μπλόκαρε τους Αμερικάνους).

Άρα, αν κάποιο κράτος στην περιοχή έχει προβλήματα, ξέρει ότι μπορεί να βασιστεί στη Ρωσία για να "προστατευτεί" από την Αμερική. Αυτό θα "ανοίξει την όρεξη" σε πολλά καθεστώτα της περιοχής, καθώς πλέον διαπιστώνουν εμπράκτως ότι η Ρωσία έχει την ικανότητα να τους "προστατέψει". Μέχρι τώρα, αυτό δεν ήταν καθόλου σίγουρο, καθώς η Αμερική ήταν ένα τεράστιο φόβητρο, και κουβαλούσε τη φήμη του "ανίκητου εχθρού", που ίσως να έχει βαλτώσει σε Αφγανιστάν και Ιράκ, αλλά πάντως κατάφερνε πάντα να ισοπεδώσει τα καθεστώτα που έβαζε στο στόχαστρο. Οπότε, θέλοντας και μη, όλοι "έσκυβαν το κεφάλι". Τώρα όμως η Αμερική έδειξε την αυξανόμενη αδυναμία της, και παράλληλα η Ρωσία (μαζί με την Κίνα) έδειξαν τη δύναμη τους. Όσο για την Γερμανία, έδειξε, για μια ακόμα φορά, ότι ο πραγματικός σύμμαχος της είναι πλέον η Ρωσία και η Κίνα, αφού εκεί κάνει business, και όχι η Αμερική και το ΝΑΤΟ που αντιπροσωπεύουν τις παλιές συμμαχίες και τα παλιά συμφέροντα της Γερμανίας..

Παραθέτω και ένα απόσπασμα από παλιότερη ανάλυση μας, που αποδείχθηκε λανθασμένη (πίστευα ότι η Αμερική θα χτυπούσε τελικά τη Συρία, ώστε να μη χάσει τη φήμη της "ανίκητης υπερδύναμης", αλλά διαψεύστηκα απ' ότι φαίνεται. Παρόλα αυτά, το γενικότερο σκεπτικό είναι νομίζω πολύ κοντά στην πραγματικότητα, και σίγουρα πολύ πιο κοντά από τις βαρύγδουπες προκηρύξεις περί "Γ' Παγκόσμιου Πολέμου":

[...] Πού είναι οι "παλιές καλές μέρες" που η παντοδύναμη Αμερική χτύπαγε μόνη της όποιον ήθελε, και κανένας δεν της έφερνε αντίσταση, γιατί όλοι την φοβούνταν;

Πάνε αυτά τώρα:

Οι συνομωσιολόγοι γράφουν συνεχώς για τον Τρίτο Παγκόσμιο, ποστάρουν βίντεο και συνεντεύξεις Αμερικάνων στρατηγών και πολιτικών που αποκαλύπτουν τα σχέδια των ΗΠΑ για χτύπημα εναντίον της Συρίας, του Ιράν, για τη "νέα παγκόσμια τάξη", κτλ, κτλ, κτλ.

Κάποια από αυτά βέβαια είναι αλήθεια, και αξίζουν της προσοχής μας - είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν επίσημα σχέδια που έχουν κάνει οι ΗΠΑ για το πως θα κινηθούν στη Μέση Ανατολή, αλλά και γενικότερα.

Μόνο που οι ΗΠΑ δεν παίζουν πλέον χωρίς αντίπαλο. Πλέον, υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις, που έχουν και αυτές τα δικά τους σχέδια. Ή μήπως νομίζετε ότι σχέδια για την κυριαρχία έχουν μόνο οι ΗΠΑ, και όχι η Κίνα, η Ρωσία, η Γερμανία, κτλ;

Στην πραγματικότητα, όλες οι δυνάμεις έχουν σχέδια - αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλα αυτά τα σχέδια θα εκτελεστούν και θα είναι και επιτυχημένα.

Για παράδειγμα, η Αμερική είναι σαφές ότι θα ήθελε να χτυπήσει τη Συρία (και μετά και το Ιράν). Και είναι επίσης αλήθεια ότι αυτό το χτύπημα υπάρχει ως σκέψη εδώ και χρόνια.

Όμως, είχαν όλοι αυτοί οι στρατηγοί και οι πολιτικάντηδες υπόψη τους το πόσο άφραγκη είναι η Αμερική; Είχαν λάβει υπόψη τους ότι η Κίνα και η Ρωσία θα ανέβαιναν τόσο πολύ; ΄[Ίσως να μην μπορούν ακόμα να τους κοιτάξουν στα μάτια σε στρατιωτικό επίπεδο, αλλά μπορούν να πουν ότι πχ "αυτή η χώρα είναι δική μου, και τη θεωρώ κόκκινη γραμμή. Αν προσπαθήσεις να μου την πάρεις, θα γίνει χαμός, και έχω ένα σωρό πυρηνικές κεφαλές, οπότε σκέψου το καλά πριν κάνεις ότι κάνεις"]

Αντί να ποστάρουμε λοιπόν ένα σωρό σχέδια που έκαναν κάποτε οι Αμερικάνοι, και να θεωρούμε ότι σώνει και καλά θα γίνουν πράξη, μήπως να βλέπαμε και το αν όλα αυτά τα σχέδια μπορούν όντως να υλοποιηθούν στην πράξη, με βάση τα σημερινά δεδομένα και τους συσχετισμούς δύναμης;

Για τη Συρία, η Αμερική αναγκάζεται λοιπόν αυτή τη στιγμή σε μια στρατηγική υποχώρηση, καθώς όχι απλά δεν έχει διεθνή στήριξη, όχι απλά δε μπορεί να τα βρει με τη Ρωσία, όχι απλά δε μπορεί να πείσει μέσω της προπαγάνδας της στα ΜΜΕ, όχι απλά δε μπορεί να φτιάξει μια "συμμαχία των προθύμων", αλλά δε μπορεί καν να έχει την Αγγλία στο πλευρό της (ναι, η δύναμη της έχει εξασθενήσει τόσο πολύ, που δεν αρκεί ούτε καν για να κρατήσει εύκολα κοντά της ούτε τη πιο πιστή της σύμμαχο-ακόλουθο).

Προσωπική μου άποψη είναι βέβαια ότι τελικά η Αμερική θα επιτεθεί. Δεν μιλάμε βέβαια για Γ' Παγκόσμιο, ούτε καν για μια μεγάλη εκστρατεία. Μιλάμε για μια σχετικά περιορισμένη -και φτηνή- εκστρατεία, όπως πχ στη Λιβύη. Και οι Αμερικάνοι ίσως να χρειάζονται λίγο παραπάνω χρόνο για να δουν τι ανταλλάγματα θα δώσουν στους Ρώσους στη Σύνοδο των G-20 σε 4 μέρες, αλλά και για να κατασκευάσουν κάποιες πιο πειστικές "αποδείξεις" ότι ο Ασάντ χρησιμοποιεί χημικά όπλα.

Έστω κι έτσι, η Αμερική δε νομίζω πλέον ότι έχει άλλη επιλογή από το να επιτεθεί. Αν δεν επιτεθεί, τότε η οικονομική της αδυναμία θα μετασχηματιστεί άμεσα σε πολιτική και στρατιωτική αδυναμία, και τότε η Αμερική θα χάσει πλέον κάθε επιρροή που έχει σε παγκόσμιο επίπεδο:

Σήμερα υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν πάρει χαμπάρι πόσο χρεωμένη είναι ως χώρα, αλλά θυμούνται ακόμα την Αμερική στην ακμή της, και τη φοβούνται, σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.

Αν όμως δει ο κόσμος ότι οι Αμερικάνοι απειλούν, αλλά τελικά δε μπορούν να χτυπήσουν, τότε θα καταλάβει ότι η Αμερική δεν είναι το ανίκητο φόβητρο που ήταν κάποτε, και θα "ξεθαρρέψει". Ήδη το καθεστώς Ασάντ πανηγυρίζει για τη "νίκη" (την προσωρινή υποχώρηση του Ομπάμα), ενώ οι αμερικανοκίνητοι "αντάρτες" στη Συρία δηλώνουν προβληματισμένοι και απογοητευμένοι.

Άρα, όσα χρήματα και αν της λείπουν, η Αμερική θα τα τυπώσει και θα επιτεθεί. Και θα μαζέψει και όσους "πρόθυμους" βρει και θα φτιάξει μια -μικρή έστω- "συμμαχία των προθύμων", για να μοιραστεί μαζί τους τα στρατιωτικά βάρη. Και θα βάλει τα πάμπολλα ΜΜΕ που ελέγχει να παρουσιάσουν κάποιες αποδείξεις, πραγματικές ή μη (δεν έχει και πολύ σημασία πλέον) για τα χημικά όπλα που χρησιμοποιεί ο Ασάντ.

Αν δεν το κάνει, τότε αυτομάτως η Αμερική γίνεται απλά μια ισχυρή χώρα "όπως όλες οι άλλες", και παύει να αποτελεί φόβητρο, τουλάχιστον όχι όπως σήμερα. Αυτό δε νομίζω ότι θα το δεχτεί η Αμερική, έστω και αν έτσι στραπατσάρει ακόμα περισσότερο την "ηθική της φήμη", ή αν επιβαρύνει την -ήδη άσχημη- οικονομική της θέση [...].

Τέλος πάντων, εμείς προσπαθήσαμε και κατά τη διάρκεια της συνόδου των G-20 να μην μείνουμε μόνο στη Συρία (παρότι εκεί ρίξαμε περισσότερο το βάρος, μιας και αυτό ήταν το κυριότερο θέμα):

Έτσι, είχαμε δει σε δύο άρθρα μας (εδώ και εδώ) ότι την ίδια ώρα που ο Ομπάμα περιφερόταν από εδώ και από εκεί προσπαθώντας (ανεπιτυχώς) να το παίξει πλανητάρχης και να βρει συμμάχους για τη "συμμορία των προθύμων" που θα βομβάρδιζε τον Ασαντ, η Ρωσία με την Κίνα προωθούσαν μερικά δικά τους σχέδια, που δεν ακούστηκαν καθόλου σχεδόν από τα δυτικά ΜΜΕ. Αν κλικάρετε τα λινκς με τα δύο άρθρα μας, θα δείτε ότι υπέγραψαν συμφωνίες για ενέργεια, και παράλληλα έβαλαν ξανά στην ατζέντα το θέμα του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, που προφανώς θέλουν να το αλλάξουν, μιας και το δολάριο πλέον πληθωρίζεται χωρίς όριο για χατήρι της χρεωκοπημένης Αμερικής, και άρα είναι πλέον ακατάλληλο για αποταμίευση (εκτός και αν νομίζετε ότι η Κίνα, η Ρωσία, οι πετρελαιάδες, και όλοι οι υπόλοιποι που έχουν λεφτά θα συνεχίσουν επ' άπειρον να τα αποταμιεύουν σε ένα νόμισμα που διαρκώς πληθωρίζεται. Η Κίνα πάντως συνεχίζει να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο στις εισαγωγές χρυσού (εδώ η νεότερη ενημέρωση επί του θέματος), έχοντας σταματήσει να αγοράζει αμερικανικά ομόλογα).

Η κυριαρχία δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο με στρατιωτικά μέσα - χρειάζεται και ένα σοβαρό οικονομικό και ιδεολογικό υπόβαθρο. Την ίδια ώρα λοιπόν που η Αμερική είναι καταχρεωμένη, απλά απειλεί με το στρατό της, χωρίς καμία ιδεολογική νομιμοποίηση, και μάλιστα χωρίς πλέον να είναι σε θέση να υλοποιήσει τις απειλές της, η Κίνα με τη Ρωσία εμφανίζονται ιδεολογικά ως...προστάτιδες δυνάμεις της διεθνούς νομιμότητας (χαχαχα, μιλάμε για καταστάσεις "για γέλια και για κλάματα"), και όχι μόνο μπλοκάρουν το στρατό των ΗΠΑ, αλλά υπογράφουν και εμπορικές συμφωνίες τεραστίων διαστάσεων (που τα δυτικά ΜΜΕ ούτε καν αναφέρουν!!! Οι περισσότεροι στη Δύση δεν έχουν καν ακούσει για αυτές τις συμφωνίες σε νομισματικό και ενεργειακό επίπεδο, και αυτό δείχνει την παρακμή ΚΑΙ των δυτικών ΜΜΕ...).

Δείτε λοιπόν τώρα ένα απόσπασμα από χθεσινό άρθρο των Asia Times, εφημερίδας που προφανώς προωθεί τα συμφέροντα της Κίνας. Πιστεύω ότι αυτά δεν θα τα ακούσετε από τα δυτικά ΜΜΕ, μιας και περιγράφει τις εμπορικές συμφωνίες που υπογράφηκαν για το νέο "δρόμο του μεταξιού" που ανοίγει η Κίνα, μαζί με Ρωσία και Γερμανία (είχαμε δει και εμείς παλιότερο άρθρο εδώ):

China stitches up (SCO) Silk Rd

While the whole world was terrified by the prospect of the Obama administration bombing Syria, Chinese President Xi Jinping was busy doing the Silk Road.

One has to love that famous Deng Xiaoping dictum; "Always maintain a low profile". This being the second-largest economy in the world, "low profile" always packs a mighty punch. Cue to September 7, in Astana, Kazakhstan's capital, when Xi officially proposed no less than a New Silk Road in co-production with Central Asia.

Xi's official "economic belt along the Silk Road" is a supremely ambitious, Chinese-fueled trans-Eurasian integration mega-project, from the Pacific to the Baltic Sea; a sort of mega free-trade zone. Xi's rationale seems to be unimpeachable; the belt is the home of "close to 3 billion people and represents the biggest market in the world with unparalleled potential".

Talk about a "wow" factor. But does that mean that China is taking over all of the Central Asian "stans"? It's not that simple.

A roomful of mirrors
On Xi's Silk Road trip, the final destination was Bishkek, Kyrgyzstan's capital, for the 13th summit of the Shanghai Cooperation Organization (SCO). And to cap it all off, nothing less than a graphic reminder of the stakes involved in the New Great Game in Eurasia; a joint meeting on the sidelines of the SCO, featuring Xi, Russian President Vladimir Putin, and new Iranian President Hassan Rouhani.

In the nuclear front, Tehran and Moscow remain open for business. Russia will hand operation of Unit 1 of the Bushehr nuclear power plant over to Iran in less than two weeks. And there will be more "cooperation" ahead.

The importance of this triangulation cannot be overstated. Oh, to be a fly on the wall in that Xi-Putin-Rouhani Kyrgyz room. Tehran, Moscow and Beijing are more than ever united on bringing about a new multipolar international order. They share the vision that a victory for the axis of warmongers on Syria will be the prelude for a future war on Iran - and further harassment of both Russia and China. 

The God of the market, it's us
Meanwhile, monster business - and strategic - opportunities beckon in the Eurasian corridor. Xi's Silk Road Economic Belt, with trademark Chinese pragmatism, is all about free trade, connectivity and currency circulation (mostly, of course, in yuan). It's ready to go because there are no more border problems between Russia and Central Asia. It ties up perfectly with China's push to develop its Far West - as in Xinjiang; consider the extra strategic Central Asian support for the development of China's Far West.

Here's an example. At a China-Eurasia Expo in Urumqi, Xinjiang's capital, earlier this week, China Telecom and two Hong Kong telecom companies signed seven deals with the governments and companies from Kazakhstan, Tajikistan, Russia and Mongolia. Not many people know that Urumqi boasts more than 230 Internet companies; nearly half are connected with neighboring countries. Xinjiang is not only about Han Chinese encroaching on Uyghurs; it's no less than the communications base for the Eurasian corridor - a hub for broadband and cloud computing.

Beijing is already massively investing in new roads and bridges along the Eurasian Land Bridge - another denomination of the New Silk Road. As Asia Times Online has reported, the New Silk Road is all about highways, railways, fiber optics and pipelines - with now the added Chinese push for logistics centers, manufacturing hubs and, inevitably, new townships.

There are plenty of Pipelineistan gambits to implement, and a lot of mineral resources to be exploited. And, crucially - considering the original Silk Road traversed Afghanistan - there's also the prospect of an Afghan revival as a privileged bridge between Central, East and South Asia. Not to mention speeding up China's land access to both Europe and the Middle East. 


The Pipelineistan angle
Kashagan is your usual Pipelineistan nightmare. Significantly, on 9/11 this week, the North Caspian Operating Co, which runs Kashagan - one of the largest oil fields discovered in the past 40 years, with 35 billion barrels in reserves - said the first oil was finally in sight.
Kashagan is in the northern Caspian Sea. I've been there. Technically, oil extraction is immensely complex; that is certainly the case here. Production should have started in 2005. No less than US$46 billion has been spent by a consortium featuring Italy's ENI, France's Total, Royal Dutch/Shell, ExxonMobil and ConocoPhillips. Nasty bickering has been the norm. A week ago, Astana finally signed an agreement for China's CNPC to buy the former ConocoPhillips' 8.4% share.

With China stepping in, major hard cash will flow. Beijing is determined to become a major player in the Kazakh energy market. Ideally, Kashagan should be producing 370,000 barrels a day in 2014 and 1.6 million barrels by 2016.
China's strategy in Kazakhstan is basically about oil. But China also badly needs a lot of natural gas. Russia's Gazprom is betting on Beijing's non-stop thirst for gas to facilitate its shift from exporting mainly to Europe. But competition is stiff. And Turkmenistan is a key part of China's equation.

China is already planning expansions for the Central Asia-China pipeline - which it built and paid for. Exports should be up by 2015. In his Silk Road trip, Xi naturally hit Turkmenistan, inaugurating no less than one of the largest gas fields in the world, massive Galkynysh, which began production only three months ago. Most of the gas will flow through - where else - the pipeline to China. China is paying the bill, $8 billion so far, and counting.

Turkmenistan's economy now virtually depends on natural gas exports to China (at 60% of GDP). Beijing's ultimate strategy is to use its Turkmenistan leverage to extract better gas deals from Gazprom.

Kyrgyzstan also features in China's Pipelineistan strategy. Beijing will finance and operate the proposed Kyrgyzstan-China gas pipeline - which will be a key part of the fourth Turkmenistan-China pipeline. Beijing is also building a railroad linking it to with Kyrgyzstan and Uzbekistan.

Observing all this frenzy, we have to come back to the ultimate adage of the times; while the (Washington) dogs of war bark, the (Chinese) caravan does deals. (σ.σ. για όσους δε γνωρίζουν καλά αγγλικά, το άρθρο λέει μια μεγάλη αλήθεια, ότι δηλαδή "όσο τα αμερικανικά "σκυλιά του πολέμου" γαβγίζουν, η κίνα υπογράφει τη μία εμπορική συμφωνία μετά την άλλη")

Those three evils
The SCO is also involved in boosting this major transportation route connecting East Asia, West Asia and South Asia, and ultimately the Pacific to the Baltic Sea.

Yet Stalin's legacy lives - as in the demented way he partitioned Central Asia. China will need to shell out a fortune in transportation. Chinese trains are always in trouble traveling on Soviet-era railways. Airline service is dodgy. For instance, there's only one flight every two days between Uzbekistan and Kyrgyzstan (I took it; always crowded, the usual delays, stranded luggage ...)

The SCO was founded 12 years ago, when Uzbekistan joined the members of the original Shanghai Five; China, Russia, Kazakhstan, Kyrgyzstan and Tajikistan. Turkmenistan preferred its splendid isolation.

The original emphasis was on mutual security. But now the SCO encompasses politics and economics as well. Yet the obsession remains on what the Chinese define as "the three evil forces" of terrorism, separatism and extremism. That's code for the Taliban and its offshoots, the Islamic Movement of Uzbekistan (IMU) and the Uyghurs in Xinjiang. The SCO also tries to fight drug trafficking and arms smuggling.

Again in classic Chinese style, the SCO is spun as fostering "mutual trust, mutual benefit, equality, consultation, respect for diverse civilizations and seeking common development", in an atmosphere of "non-alliance, non-confrontation and not being directed against any third party."

It may go a long way before becoming a sort of Eastern NATO. But it's increasingly carving its territory as a direct counterpunch to NATO - not to mention Washington's Central/South Asian chapter of the Global War on Terror (GWOT) and the push for "color revolutions". The SCO is actively discussing its regional options after Washington's withdrawal from Afghanistan in 2014. China and Russia will be deeply involved. Same for Iran - for the moment a SCO observer.

Xi's Silk Road belt, in principle, is not detonating alarm bells in the Kremlin. The Kremlin spin is that Russia and China's economies are complementary - as in China's "sizable financial resources" matching Russia's "technologies, industrial skills and historical relations with the region".

One wonders what the adults in assorted rooms in the Beltway think about all this (assuming they know it's happening). Former US secretary of state Hillary Clinton used to wax lyrical about an American-propped New Silk Road. Well, after Xi's trip that sounds like yet another Barack Obama campaign promise.

Την ίδια ώρα, για να μην ξεχνιόμαστε και με την ευρωζώνη, η Γερμανία ετοιμάζεται μετά τις εκλογές να συνεχίσει το σχέδιο της για την κυριαρχία του ευρώ:

Το επόμενο βήμα είναι η δημιουργία μιας "τραπεζικής ένωσης". Πρακτικά, αυτή η ένωση θα βοηθούσε στη διαχείριση των χρεωκοπιών που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν στην ευρωζώνη. Η Γερμανία δεν έχει σκοπό να πληθωρίσει χωρίς όριο το νόμισμα της, όπως πχ κάνουν οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία, οδηγώντας το στον υπερπληθωρισμό.

Άρα, στην ευρωζώνη θα έχουμε χρεωκοπίες, τόσο τραπεζών, όσο και κρατών. Η Γερμανία έχει ήδη περάσει νόμους σύμφωνα με τους οποίους οι τράπεζες που χρεωκοπούν θα αρπάζουν τις καταθέσεις (επενδύσεις) που έχουν γίνει σε αυτές, μιας και δε θα πάρουν άλλα πακέτα σωτηρίας από την ΕΚΤ.

Εννοείται βέβαια ότι όταν τα πράγματα είχαν ζορίσει, τότε η Γερμανία δέχτηκε να τυπώσει ευρώ, ώστε να σώσει και τις δικές της τράπεζες, αλλά και όλες τις υπόλοιπες. Τώρα όμως που οι τράπεζες έχουν πάρει αρκετά λεφτά, η Γερμανία δε θέλει να τυπώσει άλλο, ώστε ο κόσμος να έχει ένα νέο αποθεματικό νόμισμα που δε θα πληθωρίζεται και θα μένει σταθερό, σε πλήρη αντίθεση με το δολάριο.

Κάμποσες τράπεζες, αλλά και ολόκληρα κράτη, θα χρεωκοπήσουν, και πολλοί θα υποφέρουν (πολύ περισσότερο απ' ότι σήμερα). Το νόμισμα όμως θα μείνει σταθερό, και αυτό θα το κάνει κατάλληλο για το ρόλο του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Έτσι, η Γερμανία θα έχει μεγάλο όφελος, και επίσης όσοι επιβιώσουν από όλη αυτή την εξοντωτική διαδικασία, θα πουν "άξιζε τον κόπο", γιατί το ευρώ θα αναβαθμιστεί σημαντικά στο μέλλον, όπως έχουμε ξαναεξηγήσει πιο αναλυτικά σε παλιότερα άρθρα μας.

Να σημειωθεί επίσης ότι το σχέδιο για τη δημιουργία μιας "τραπεζικής ένωσης" έως τώρα σκόνταφτε στο ότι έπρεπε να αλλάξει η συνθήκη της Λισσαβώνας, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω δημοψηφισμάτων. Για να μην έχουμε λοιπόν ξανά καταστάσεις όπως πχ με το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία πριν λίγα χρόνια, όπου ο λαός ψήφισε όχι και τον έβαλαν να ξαναψηφίσει, απειλώντας τον ότι θα τον διώξουν από την ΕΕ αν συνεχίσει να λέει όχι, η Γερμανία ψάχνει να βρει έναν τρόπο να περάσει το μέτρο που θέλει χωρίς δημοψηφίσματα. Θα δούμε τι θα καταφέρει μετά τις γερμανικές εκλογές:

Γερμανικό σχέδιο για τραπεζική ενοποίηση χωρίς αλλαγή συνθήκης

Η Γερμανία επεξεργάζεται ένα σχέδιο το οποίο θα επιτρέψει τη συμπλήρωση μιας τραπεζικής ένωσης της ευρωζώνης χωρίς να αλλάξει η υφιστάμενη νομοθεσία της ΕΕ, απομακρύνοντας ένα μεγάλο εμπόδιο για την ολοκλήρωση του πιο φιλόδοξου σχεδίου της ΕΕ από την έναρξη του ευρώ, δήλωσαν αξιωματούχοι.

"Η Καγκελαρία ετοιμάζει μια λύση για μετά τις γερμανικές εκλογές. Εργάζονται μαζί με αξιωματούχους της ευρωζώνης σε αυτό», δήλωσε μια πηγή της ευρωζώνης που εμπλέκεται στις διαπραγματεύσεις.

Στο Βερολίνο, υψηλόβαθμος αξιωματούχος δήλωσε πως η κυβέρνηση μελετά πολλά σενάρια, όχι μόνο ένα. Σοβαρές διαπραγματεύσεις θα διεξαχθούν μόνο τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο και επαφίενται στην κυβέρνηση που θα αναδείξουν οι εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου, δήλωσε η πηγή. Η επιλογή σχεδίου θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα των συνομιλιών του συνασπισμού.

Ο επικεφαλής των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, Γερούν Ντάισελμπλουμ, δήλωσε σήμερα πως μετά της γερμανικές εκλογές θα εντατικοποιηθεί η εργασία για τη δημιουργία της υπηρεσίας η οποία θα μπορεί να διατάζει την αναδιάρθρωση ή το κλείσιμο μιας τράπεζας της ευρωζώνης.

ΥΓ: Μου έστειλαν αρκετά emails τα τελευταίες μέρες, ζητώντας μου να γράψω για το Α ή το Β θέμα, και ζητώντας μου να γράφω περισσότερο και για την Ελλάδα, όπως έκανα παλιά. Ο χρόνος μου όμως είναι πολύ περιορισμένος, και δε μπορώ να γράφω για τα πάντα χωρίς οικονομική στήριξη. Επίσης, έχω ξαναγράψει ότι δε βλέπω κάποια λύση για την Ελλάδα πλέον, και γι' αυτό δε γράφω. Τα χρονικά περιθώρια έχουν εξαντληθεί, και η αριστερά ακόμα είναι πολύ πίσω, χωρίς να δείχνει καν ενδιαφέρον για βελτίωση. Οι ίδιοι άνθρωποι λένε τα ίδια πράγματα, παρότι εμφανώς αυτά που λένε δεν βρίσκονται στο ύψος των περιστάσεων. Με τέτοια αριστερά, δεν προκαλεί έκπληξη και το ότι ολόκληρος ο λαός είναι πίσω από τα γεγονότα, και δε θέλω να κοροϊδεύω ότι μπορώ να βοηθήσω, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορώ.