Τα "κακόμοιρα" αυτά φερέφωνα των ιμπεριαλιστών κάνουν ότι μπορούν για να περάσουν στον κόσμο ότι "ο Ασάντ κάνει χρήση χημικών όπλων, και εμείς πρέπει να πάμε εκεί και να διορθώσουμε αυτή τη μεγάλη αδικία" (γιατί εμείς οι δυτικοί ιμπεριαλιστές είμαστε μεγάλες καρδιές και πολύ πονόψυχοι και σπαράζονται τα σωθικά μας όταν βλέπουμε αδικίες).
Σάλος ξέσπασε σήμερα μάλιστα όταν αποκαλύφθηκε ότι το BBC μετέδιδε φωτογραφίες από το 2003 στο Ιράκ ως..."φρέσκες" φωτογραφίες από τη Συρία, που αποδείκνυαν -τάχα- τη χρήση χημικών από τον Ασάντ. Στην Αγγλία μάλιστα έχουμε ένα ακόμα "σκάνδαλο" που βγήκε στην επιφάνεια, καθώς η Sunday Mail αποκάλυψε ότι η Αγγλία έδωσε χημικά στον Ασάντ, και τώρα άντε ο Κάμερον να εξηγήσει τα ανεξήγητα.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι μέσα στη γενικότερη παρακμή των Αμερικάνων και των συμμάχων τους, θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και την παρακμή της προπαγάνδας τους. Πλέον κανένας δεν τους πιστεύει, και χωρίς αποδείξεις δυσκολεύονται πάρα πολύ να χτίσουν μια "συμμαχία των προθύμων" που θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και θα χτυπήσει τη Συρία. Πού είναι οι "παλιές καλές μέρες" που η παντοδύναμη Αμερική χτύπαγε μόνη της όποιον ήθελε, και κανένας δεν της έφερνε αντίσταση, γιατί όλοι την φοβούνταν;
Πάνε αυτά τώρα:
Οι συνομωσιολόγοι γράφουν συνεχώς για τον Τρίτο Παγκόσμιο, ποστάρουν βίντεο και συνεντεύξεις Αμερικάνων στρατηγών και πολιτικών που αποκαλύπτουν τα σχέδια των ΗΠΑ για χτύπημα εναντίον της Συρίας, του Ιράν, για τη "νέα παγκόσμια τάξη", κτλ, κτλ, κτλ.
Κάποια από αυτά βέβαια είναι αλήθεια, και αξίζουν της προσοχής μας - είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν επίσημα σχέδια που έχουν κάνει οι ΗΠΑ για το πως θα κινηθούν στη Μέση Ανατολή, αλλά και γενικότερα.
Μόνο που οι ΗΠΑ δεν παίζουν πλέον χωρίς αντίπαλο. Πλέον, υπάρχουν κι άλλες δυνάμεις, που έχουν και αυτές τα δικά τους σχέδια. Ή μήπως νομίζετε ότι σχέδια για την κυριαρχία έχουν μόνο οι ΗΠΑ, και όχι η Κίνα, η Ρωσία, η Γερμανία, κτλ;
Στην πραγματικότητα, όλες οι δυνάμεις έχουν σχέδια - αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλα αυτά τα σχέδια θα εκτελεστούν και θα είναι και επιτυχημένα.
Για παράδειγμα, η Αμερική είναι σαφές ότι θα ήθελε να χτυπήσει τη Συρία (και μετά και το Ιράν). Και είναι επίσης αλήθεια ότι αυτό το χτύπημα υπάρχει ως σκέψη εδώ και χρόνια.
Όμως, είχαν όλοι αυτοί οι στρατηγοί και οι πολιτικάντηδες υπόψη τους το πόσο άφραγκη είναι η Αμερική; Είχαν λάβει υπόψη τους ότι η Κίνα και η Ρωσία θα ανέβαιναν τόσο πολύ; ΄[Ίσως να μην μπορούν ακόμα να τους κοιτάξουν στα μάτια σε στρατιωτικό επίπεδο, αλλά μπορούν να πουν ότι πχ "αυτή η χώρα είναι δική μου, και τη θεωρώ κόκκινη γραμμή. Αν προσπαθήσεις να μου την πάρεις, θα γίνει χαμός, και έχω ένα σωρό πυρηνικές κεφαλές, οπότε σκέψου το καλά πριν κάνεις ότι κάνεις"]
Αντί να ποστάρουμε λοιπόν ένα σωρό σχέδια που έκαναν κάποτε οι Αμερικάνοι, και να θεωρούμε ότι σώνει και καλά θα γίνουν πράξη, μήπως να βλέπαμε και το αν όλα αυτά τα σχέδια μπορούν όντως να υλοποιηθούν στην πράξη, με βάση τα σημερινά δεδομένα και τους συσχετισμούς δύναμης;
Για τη Συρία, η Αμερική αναγκάζεται λοιπόν αυτή τη στιγμή σε μια στρατηγική υποχώρηση, καθώς όχι απλά δεν έχει διεθνή στήριξη, όχι απλά δε μπορεί να τα βρει με τη Ρωσία, όχι απλά δε μπορεί να πείσει μέσω της προπαγάνδας της στα ΜΜΕ, όχι απλά δε μπορεί να φτιάξει μια "συμμαχία των προθύμων", αλλά δε μπορεί καν να έχει την Αγγλία στο πλευρό της (ναι, η δύναμη της έχει εξασθενήσει τόσο πολύ, που δεν αρκεί ούτε καν για να κρατήσει εύκολα κοντά της ούτε τη πιο πιστή της σύμμαχο-ακόλουθο).
Προσωπική μου άποψη είναι βέβαια ότι τελικά η Αμερική θα επιτεθεί. Δεν μιλάμε βέβαια για Γ' Παγκόσμιο, ούτε καν για μια μεγάλη εκστρατεία. Μιλάμε για μια σχετικά περιορισμένη -και φτηνή- εκστρατεία, όπως πχ στη Λιβύη. Και οι Αμερικάνοι ίσως να χρειάζονται λίγο παραπάνω χρόνο για να δουν τι ανταλλάγματα θα δώσουν στους Ρώσους στη Σύνοδο των G-20 σε 4 μέρες, αλλά και για να κατασκευάσουν κάποιες πιο πειστικές "αποδείξεις" ότι ο Ασάντ χρησιμοποιεί χημικά όπλα.
Έστω κι έτσι, η Αμερική δε νομίζω πλέον ότι έχει άλλη επιλογή από το να επιτεθεί. Αν δεν επιτεθεί, τότε η οικονομική της αδυναμία θα μετασχηματιστεί άμεσα σε πολιτική και στρατιωτική αδυναμία, και τότε η Αμερική θα χάσει πλέον κάθε επιρροή που έχει σε παγκόσμιο επίπεδο:
Σήμερα υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν πάρει χαμπάρι πόσο χρεωμένη είναι ως χώρα, αλλά θυμούνται ακόμα την Αμερική στην ακμή της, και τη φοβούνται, σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Αν όμως δει ο κόσμος ότι οι Αμερικάνοι απειλούν, αλλά τελικά δε μπορούν να χτυπήσουν, τότε θα καταλάβει ότι η Αμερική δεν είναι το ανίκητο φόβητρο που ήταν κάποτε, και θα "ξεθαρρέψει". Ήδη το καθεστώς Ασάντ πανηγυρίζει για τη "νίκη" (την προσωρινή υποχώρηση του Ομπάμα), ενώ οι αμερικανοκίνητοι "αντάρτες" στη Συρία δηλώνουν προβληματισμένοι και απογοητευμένοι.
Άρα, όσα χρήματα και αν της λείπουν, η Αμερική θα τα τυπώσει και θα επιτεθεί. Και θα μαζέψει και όσους "πρόθυμους" βρει και θα φτιάξει μια -μικρή έστω- "συμμαχία των προθύμων", για να μοιραστεί μαζί τους τα στρατιωτικά βάρη. Και θα βάλει τα πάμπολλα ΜΜΕ που ελέγχει να παρουσιάσουν κάποιες αποδείξεις, πραγματικές ή μη (δεν έχει και πολύ σημασία πλέον) για τα χημικά όπλα που χρησιμοποιεί ο Ασάντ.
Αν δεν το κάνει, τότε αυτομάτως η Αμερική γίνεται απλά μια ισχυρή χώρα "όπως όλες οι άλλες", και παύει να αποτελεί φόβητρο, τουλάχιστον όχι όπως σήμερα. Αυτό δε νομίζω ότι θα το δεχτεί η Αμερική, έστω και αν έτσι στραπατσάρει ακόμα περισσότερο την "ηθική της φήμη", ή αν επιβαρύνει την -ήδη άσχημη- οικονομική της θέση.
Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ όταν είχε εκλεγεί ο Ομπάμα. Ο ένας λαοπλάνος έχει προσδοκίες από τον άλλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προσδοκίες και από τον Ολάντ. Πολλοί έχουν προσδοκίες από το ΣΥΡΙΖΑ θα μου πεις, οπότε υπάρχουν και χειρότερα...
Όσο για τον Ομπάμα, που ανακοίνωσε ότι θα καθυστερήσει την τελική του απόφαση, και θα επιτεθεί μόνο αν πάρει την έγκριση του Κογκρέσου, θα πρέπει να που το εξής, ως τελευταίο σχόλιο για σήμερα:
Στην Αμερική, δεν είναι υποχρεωτικό για τον Πρόεδρο να ζητάει άδεια από το Κογκρέσο για να κάνει μια εκστρατεία (σε αντίθεση με την Αγγλία, με τον Κάμερον να το διαπιστώνει αυτό με τον πιο πικρό τρόπο).
Παρόλα αυτά, ο Ομπάμα αποφάσισε να κάνει πίσω σε σχέση με τις αρχικές του εξαγγελίες για άμεση εισβολή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έδωσε στο Κογκρέσο την τελική απόφαση, ώστε ότι και να γίνει, η ευθύνη να μη πέσει πάνω στους ώμους του, αλλά πάνω στο Κογκρέσο.
Ο Ομπάμα δεν έχει πολλούς στρατιωτικούς συμμάχους, και δεν έχει και διπλωματική συναίνεση σχεδόν από κανέναν. Ακόμα και το ΝΑΤΟ δήλωσε ότι δε θα πάει στον πόλεμο (!!!).
Επιπλέον, όλοι του ζητάνε να παρουσιάσει αποδείξεις για τη χρήση χημικών από τον Ασάντ, και αυτός το μόνο που έχει παρουσιάσει είναι...οι φωτογραφίες του BBC που αποδείχθηκαν πλαστές.
Όπως όμως εξηγήσαμε και πιο πριν, οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να κάνουν πίσω και να μην πάνε σε πόλεμο. Σε προσωπικό επίπεδο, ο Ομπάμα έχει ήδη βγει ψεύτης και πολεμοχαρής (του έδωσαν και νόμπελ ειρήνης - είχαν και "προσδοκίες" μερικοί-μερικοί από δαύτον). Τώρα, αν δεν επιτεθεί, θα βγει και θρασύδειλος, και θα μείνει στην ιστορία ως ο πρόεδρος που επίσημα υποβίβασε την Αμερική από "υπερδύναμη" σε "μια απλά μεγάλη δύναμη όπως όλες οι άλλες".
Τόσο η Αμερική, όσο και ο Ομπάμα προσωπικά, χρειάζονται πλέον αυτή την εισβολή. Ο Ομπάμα λοιπόν ποντάρει ότι το Κογκρέσο θα επικυρώσει την εισβολή (μιας και αυτό είναι πλέον απαραίτητο για τις ΗΠΑ), και παράλληλα θα του δώσει έτσι και μια σχετικά μεγαλύτερη "δημοκρατική νομομοποίηση" (διότι "εγώ ως Μπαράκ Ομπάμα είμαι πολύ δημοκράτης, και άφησα το εκλεγμένο από τους πολίτες Κογκρέσο να αποφασίσει, αντί να πάρω μόνος μου την απόφαση όπως θα μπορούσα. Αν το Κογκρέσο βέβαια πει "ναι" στην εκστρατεία, εγώ θα σεβαστώ την απόφαση του, που "συμπτωματικά" ταυτίζεται με τη δική μου πρόταση").
ΥΓ1: Δείτε και αυτό το άρθρο του zerohedge, που λέει αυτό που λέγαμε και εμείς χθες για την Κύπρο και τη Ρωσία, που τελικά όχι μόνο πήρε υπό τον έλεγχο της το Κυπριακό τραπεζικό σύστημα, αλλά, σε αντάλλαγμα για μια διευκόλυνση αποπληρωμής του δανείου που είχε δώσει στην Κύπρο, τώρα συμφώνησε να ΜΗΝ συμμετέχει η Κύρος στην εκστρατεία εναντίον της Συρίας.
ΥΓ2: Δείτε επίσης το σημερινό άρθρο του Alexis Παπαχελά στην "Καθημερινή", με τίτλο "Η Δύση σε πορεία στρατηγικής παρακμής". Ο Παπαχελάς είναι γνωστός αμερικανόδουλος, και εμφανίζεται πολύ προβληματισμένος για την παρακμή των ΗΠΑ. Το άρθρο του είναι ενδιαφέρον, ειδικά αν σκεφτούμε ποιος το έγραψε, αν και θα πρέπει να σημειωθεί ότι κάνει ένα λάθος: Σε κάποιο σημείο ο Παπαχελάς γράφει ότι η Αμερική "δεν κέρδισε τίποτα" από τις εισβολές σε Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν, κτλ. Αυτό είναι λάθος, διότι εμείς έχουμε εξηγήσει ότι η Αμερική κατάφερε να μην επιτρέψει σε κανέναν πετρελαιά να πουλήσει το πετρέλαιο σου σε άλλο νόμισμα από το δολάριο. Αυτό είναι ο βασικότερος πυλώνας στον οποίο στηρίζεται η οικονομία της Αμερικής: Αν οι Αμερικάνοι χάσουν το δολαριακό τους μονοπώλιο, με το πετρέλαιο να πουλιέται σήμερα μόνο σε δολάρια, τότε το δολάριο έχει εξοντωθεί. Άρα, μάλλον κερδισμένοι είναι οι Αμερικάνοι με τις εκστρατείες τους, παρότι αυτό δε φαίνεται με την πρώτη ματιά, και γι' αυτό και τις συνεχίζουν (όσο μπορούν). Έστω πάντως και με αυτό το λάθος, το άρθρο του Παπαχελά παρουσιάζει ενδιαφέρον...
"...You can't always get what you want
You can't always get what you want
You can't always get what you want
But if you try sometimes you might find
You get what you need..."
You can't always get what you want
You can't always get what you want
But if you try sometimes you might find
You get what you need..."
No comments:
Post a Comment