Nacht der langen Messer, αλά ελληνικά [Αναδημοσίευση]

 

Είναι γεγονός ότι η παραπομπή με βάση τον αντιτρομοκρατικό της στενής ηγεσίας της ΧΑ, μαζί με μικρό τμήμα του επιχειρησιακού της τομέα που δρα κυρίως στη Β’ Πειραιά, ήταν κάτι που πολλοί λίγοι περίμεναν ακόμα και μετά το φόνο του Παύλου Φύσσα πριν από 12 μέρες. Το γεγονός αυτό καθ’ αυτό αποτελεί ένα βαρύτατο πλήγμα στη ΧΑ, που με την ηγεσία της στη φυλακή και κυρίως με το διασυρμό της, χωρίς οικονομική υποστήριξη (κρατική και ιδιωτική), και με σακατεμένα τα τάγματα εφόδου, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να συγκρατήσει τις δυνάμεις της: Τόσο τις επιχειρησιακές όσο και την ευρύτερη εκλογική της επιρροή. Είναι προφανές ότι το ανθρώπινο κατακάθι που εναπόθεσε τα ιδιοτελή του συμφέροντα στην άνοδο της ΧΑ, τώρα πρέπει να σκεφτεί δυο και τρεις φορές αν θα συνεχίσει να περιφέρεται εδώ και κει διατυμπανίζοντας με κάθε τρόπο τις κανιβαλικές του συμπεριφορές και τα ρατσιστικά του βοθρολύματα. Πολλοί μετανάστες, αλλά και ντόπιοι που δεν πληρούν τις προδιαγραφές των νεοναζίδων, τώρα θα μπορούν να κυκλοφορούν με μια μεγαλύτερη άνεση στους δρόμους και τις πλατείες έχοντας να αντιμετωπίσουν προς το παρόν την κρατική καταστολή και όχι τους μαχαιροβγάλτες της ΧΑ. Οι τελευταίοι πρέπει να απασχοληθούν με την εξαφάνιση των στοιχείων που τους δένουν με την “οργάνωση”, την αποκαθήλωση των ελληνικών σημαιών από τα μπαλκόνια τους, και την αλλαγή κόμης και ενδυμασίας προκειμένου να μην βρεθούν σε δύσκολη θέση ιδιαίτερα τώρα που οι ενδοεπικοινωνίες τους μπορούν να θεωρηθούν και ποινικά κολάσιμες. Το γενικό αυτό κλίμα δίνει τη δυνατότητα στο αντιφασιστικό κίνημα να κερδίσει έδαφος στις γειτονιές που οι φασίστες είχαν ήδη επιβάλει το δικό τους απαρτχάιντ, αποκαθιστώντας την ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων και διακίνηση των ιδεών που οι φασίστες με την τρομοκρατία τους είχαν βάλει στο γύψο.

Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών

Το χτύπημα στη ΧΑ είναι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο στρατόπεδο της αστικής αντεπανάστασης, ένας εμφύλιος για την ηγεμονία του αστικού στρατοπέδου. Η ΧΑ πάρα τις αναλύσεις που την παρουσιάζουν σαν το “μακρύ χέρι του συστήματος”, το “μαντρόσκυλο των εφοπλιστών” ή ακόμα και σαν “παρακρατική οργάνωση” που δρα υπό τις εντολές του βαθέως κράτους, ήταν εξ αρχής μια αυτονομημένη φασιστική οργάνωση με το δικό της πολιτικό σχέδιο.  Η ΧΑ μπορεί σε μια ιστορική κλίμακα να είναι μια οργάνωση στην υπηρεσία του συστήματος, όμως δεν ταυτίζεται με τους εκάστοτε διαχειριστές του, με τον ίδιο τρόπο που ταυτίζεται για παράδειγμα η αστυνομία ή το συγκρότημα Λαμπράκη. Εξάλλου στο αστικό στρατόπεδο δεν υπάρχει μια μόνο γραμμή και τα εκάστοτε ταξικά τους συμφέροντα οι καπιταλιστές μπορεί να τα επενδύουν ακόμα και την ίδια στιγμή σε διαφορετικά πολιτικά σχέδια. Η κρίση και η καταστροφή κεφαλαίων προκαλεί δυσαρέσκεια και οργή όχι μόνο στην εργατική τάξη, αλλά και σε τμήματα της άρχουσας τάξης και των μικροαστών που συνθλίβονται από την κρίση. Αυτά τα τμήματα δεν θα είχαν κανένα δισταγμό να επενδύσουν σε μια ΧΑ που έδειχνε μέχρι προχθές να έχει δυναμική εξουσίας.

Η καταστροφή του προηγούμενου κοινωνικού συμβολαίου, η ανασύνθεση του αστικού μπλοκ εξουσίας, η αναζήτηση ενός νέου μοντέλου ταξικής συνεργασίας, δημιούργησε ένα τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό κενό που η ΧΑ διεκδίκησε να καλύψει με τον ίδιο τρόπο που το έκανε και η αριστερά, με τη διαφορά ότι είχε αρωγό δύο σημαντικούς παράγοντες. Πρώτον την κρατική υπόθαλψη, όχι μόνο επιχειρησιακά, αλλά και ιδεολογικά (εθνικισμός, ρατσισμός, κανιβαλισμός-επιβίωση του ισχυρότερου). Και δεύτερον την ήττα των κοινωνικών αγώνων και την απογοήτευση που φέρνουν στον κόσμο που επένδυσε σε αυτή την προοπτική. Εκεί η ΧΑ βρήκε χώρο, σε τέτοιο βαθμό που θεώρησε ότι πλησιάζει η ώρα της τελικής αναμέτρησης. Δεν πρόκειται λοιπόν για το μαντρόσκυλο που αυτονομείται από το αφεντικό του. Τα μαντρόσκυλα δεν έχουν δική τους βούληση. Μακριά από τα αφεντικά τους δεν έχουν καμία τύχη και αυτό το γνωρίζουν. Μια ανάλυση που αντιλαμβάνεται τη ΧΑ σαν υποκινούμενη από το κράτος, το σύστημα, ή πολύ περισσότερο σαν βραχίονα της αστυνομίας, δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί το κράτος την “εξαρθρώνει” με μια επιχείρηση που θυμίσει νύχτα των μεγάλων μαχαιριών. Θα αρκούσε να τα φορτώσει όλα στον Ρουπακιά, άντε να φτάσει μέχρι τον Πατέλη και εκεί να τελειώσουν όλα. Ο “αρχηγός” σίγουρα θα αισθανόταν μια σχετική ανακούφιση. Η συμμαχία κράτους-ΧΑ θα συνεχιζόταν μετά το σχετικό κουκούλωμα, όπως άλλωστε είχε γίνει μέχρι τώρα με τις υποθέσεις φόνων κατά μεταναστών που η υπόθεση έκλεινε με την ποινική δίωξη των φυσικών αυτουργών ή κατέληγε ως ανεξιχνίαστη υπόθεση στο αρχείο αφού πρώτα ο φόνος χρεωνόταν ως ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ μεταναστών. Γιατί άραγε τώρα έπρεπε να ξηλωθεί ολόκληρη η ΧΑ; Μήπως το μαντρόσκυλο έπαθε λύσσα και πρέπει να θανατωθεί; Η ΧΑ δεν είναι πλέον χρήσιμη στο κράτος; Τι παραπάνω έκανε για να την πληρώνει με αυτόν τον τρόπο; Μια λάθος μαχαιριά στην καρδιά, αντί χαμηλά στη μέση ή τα πόδια;
Η ΧΑ δεν το παράκανε, ούτε πρόκειται για λάθος χτύπημα. Η ΧΑ δεν αυτονομήθηκε ξαφνικά δια τους φουσκώματός της. Καμία αυτονόμηση δεν γίνεται με αυθόρμητο τρόπο γιατί πήραν τα μυαλά ορισμένων αέρα. Η ΧΑ δεν είναι αυθόρμητο κίνημα, που αποκτά συνείδηση του εαυτού του και της δύναμής του κατά τη διάρκεια της κίνησής του. Η ΧΑ είχε πάντα συνείδηση του ρόλου της, είχε πάντα το δικό της κοινωνικό όραμα (ένα διαρκές κράτος εξαίρεσης), γιατί ήταν και συνεχίζει να είναι όχι απλά μια μαφιόζικη και εγκληματική οργάνωση, αλλά ένα φασιστικό κίνημα. Και όποιος δεν το έχει αντιληφθεί ακόμα ας περιμένει τους αδιάφθορους της Ελας να την εξαρθρώσουν και ας ασχοληθεί με κανένα κοινωνικό παντοπωλείο. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι για κάτι περισσότερο.
Ο Σαμαράς χτύπησε τη ΧΑ όταν ένιωσε ότι πλέον απειλείται από τη δράση της. Όταν είδε ότι η δυναμική της δεν ανακόπτεται με άλλα μέσα. Όταν ακόμα και μέσα στη γειτονιά του, τον Μελιγαλά Μεσσηνίας, οι χρυσαυγίτες επιχείρησαν να τον ξεφτιλίσουν, μπροστά στους ανήμπορους ψοφοδεείς ψηφοφόρους του. Όταν αντελήφθη ότι η τρομοκρατία της ΧΑ στρέφεται και εναντίον της ΝΔ. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει πλέον ανεκτό. Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα πύκνωνε η αρθρογραφία (βλ. Μπάμπης Παπαδημητρίου) για μια εξημερωμένη και χρήσιμη ΧΑ που θα μπορούσε να γίνει ο ένας πυλώνας μιας πλατιάς συντηρητικής συμμαχίας μαζί με τη ΝΔ, αποκόπτοντας οριστικά τον κίνδυνο μιας εκλογικής νίκης του Συριζα, αλλά κυρίως την κρυσταλλοποίηση σε μια ευρύτερη περίοδο, του νέου αστικού μπλοκ εξουσίας. Φάνηκε όμως πως η ΧΑ δεν είχε διάθεση να μπει σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση. Η καταστολή της ήταν ο μόνος τρόπος πλέον τα τιθασευτεί το “τέρας”.  Ο φόνος του Φύσσα αν και αρχικά αντιμετωπίστηκε από το κράτος και τα ΜΜΕ με την κλασική ρουτίνα του κουκουλώματος, στη συνέχεια έγινε η μεγάλη ευκαιρία για να τελειώσουν οι εκκρεμότητες μαζί της. Ας σκεφτεί κανείς τι θα συνέβαινε αν στις διπλές εκλογές του Μάη Ιούνη για ευρωβουλή και δημοτικές, η ΧΑ συγκέντρωνε ποσοστά της τάξης του 20%. Και με το επίσημο κράτος να έχει καταπιεί αμάσητες δολοφονίες και έκτροπα των ταγμάτων εφόδου, χωρίς σε όλα αυτά να συνυπολογίσουμε την αντίδραση από τον διαρκώς αυξανόμενο σε δυναμική μάχιμο αντιφασισμό. Το επιτελείο του Σαμαρά, ενδεχομένως και με τις προτροπές των διεθνών του συμμάχων, αποφάσισε ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για την κάθαρση της πολυκατοικίας. Το πόσο απολυμαντικό θα πέσει είναι υπό συζήτηση. Προφανώς όσο χρειαστεί για να ελεγχθεί η κατάσταση χωρίς περαιτέρω απώλειες και σίγουρα χωρίς να επηρεαστεί ο γενικός ταξικός συσχετισμός.
Το στοίχημα για την κυβέρνηση θα είναι να καλύψει το κενό που αφήνει η ΧΑ. Όχι μόνο εκλογικά, αλλά και επιχειρησιακά. Δεδομένου ότι η ΧΑ έκανε μια δουλειά στο δρόμο που δεν μπορούσε να κάνει το επίσημο κράτος, ούτε φυσικά η ανύπαρκτη ΟΝΝΕΔ. Να οργανώνει τον υπόκοσμο, το μπούλινγκ στα σχολεία στρατολογώντας αδιακρίτως κάγκουρες με iq  ραδικιού, και όλα τα ορφανά της “μεγάλης” Ελλάδας του χρηματιστηρίου, των δανείων, του πανευρωπαϊκού και των ολυμπιακών, της οικοδομικής φούσκας, της εκμετάλλευσης των μεταναστών, της λεηλασίας του δημοσίου, των σκυλόμπαρων και της παραλιακής. Της Ελλάδας που ψόφησε μαζί με την κρίση και που άφησε πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες ρεμάλια χωρίς αντικείμενο και προσδοκίες. Ποιος θα τους μαζέψει όλους αυτούς χωρίς τη ΧΑ; Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι χρήσιμοι, για την υπάρχουσα εξουσία, ηλίθιοι, και τι θα απογίνει η ίδια η κυβέρνηση χωρίς αυτούς; Αυτό είναι ένα ζητούμενο που ο Σαμαράς όσο και να παριστάνει τον βοναπάρτη, δεν μπορεί να λύσει.

Νίκη του κινήματος;

Οι συλλήψεις των στελεχών και των τραμπούκων της ΧΑ θεωρήθηκε από ένα τμήμα της εγχώριας ρεφορμιστικής και “επαναστατικής” αριστεράς ως νίκη του αντιφασιστικού κινήματος. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να ξηλώσει τη ΧΑ κάτω από την πίεση μιας τεράστιας αντιφασιστικής κινητοποίησης που ακολούθησε αμέσως μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα και της κοινωνικής κατακραυγής που προκάλεσαν οι αποκαλύψεις για την εγκληματική δράση της. Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Όμως δεν ήταν ανάλογες των δεκεμβριανών. Στο Κερατσίνι συγκεντρώθηκαν την άλλη μέρα 20000 κόσμος κυρίως νεολαία με παρουσία όμως όλης της αριστεράς και της αναρχίας. Το ίδιο έγινε και στην αντιφασιστική την Τετάρτη με την πορεία προς τα γραφεία της ΧΑ στη μεσογείων. Μόνο που εδώ το ΚΚΕ προτίμησε να κινητοποιηθεί μερικές ώρες πριν και όχι με πολύ κόσμο. Στις κινητοποιήσεις αυτές και με τους 2000 που έμειναν (ΣΥΡΙΖΑ, ΓΣΕΕ, ΔΕΑ, ΜΛ κλπ) στο Σύνταγμα, όλη τη μέρα δεν διαδήλωσαν περισσότεροι από 30000 κόσμου. Τα επεισόδια κοντά στη Μιχαλακοπούλου και τη Μεσογείων ήταν μικρής έντασης, χωρίς τα Ματ να χάσουν πουθενά τον έλεγχο. Τα γκάλοπ όλες αυτές τις μέρες δεν έδειχναν καμία πτώση της ΝΔ, ούτε καμία άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και για τη ΧΑ έδειχναν μια μικρή κάμψη της τάξης του 2-3%, ψίχουλα δηλαδή σε σχέση με τις αποκαλύψεις του χαρακτήρα της οργάνωσης, τις σχέσεις της με το έγκλημα όλων των ειδών κοκ. Γιατί λοιπόν να πιεστεί σε τέτοιο βαθμό ο Σαμαράς και να εκτελέσει τη ΧΑ; Την “υποκινούμενη”, το “μαντρόσκυλο”, με τον “ΚΥΠίτη αρχηγό”, το “μακρύ χέρι του μεγάλου κεφαλαίου”. Τι έπαθε ο Σαμαράς τρελάθηκε; Δεν έχει ανάγκη τον ακροδεξιό σύμμαχό του, που θα τον έκανε και κυβερνητικό του εταίρο; Κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Όσοι πιστεύουν ότι επέβαλαν τη διάλυση της ΧΑ στην κυβέρνηση, παριστάνοντας τους νικητές, είναι οι ίδιοι που πιστεύουν ότι έριξαν τον Γ. Παπανδρέου με τις φωνές τους στην 28η οκτωβρίου 2011 για να έρθει ο… Παπαδήμος, και που λίγο αργότερα τον Φλεβάρη του 2012 έριξαν τον Παπαδήμο για να έλθει ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης. Είναι επίσης οι ίδιοι, που νομίζουν ότι οι φαντασιακοί τους σύντροφοι στη Λιβύη έριξαν τον Καντάφι για να έλθει ο Σαρκοζί με τον Μπερλουσκόνι, στην Αίγυπτο έριξαν τον Μουμπάρακ για να έρθει ο Μόρσι και μετά τον ξανάριξαν για να επιστρέψουν στην αρχική τους θέση οι πραιτοριανοί του Μουμπάρακ. Όλοι αυτοί οι πλακατζήδες που βλέπουν νίκες στον ύπνο τους, καλά θα κάνουν να συνέλθουν, γιατί το παραμυθάκι τους δεν θα έχει ωραίο τέλος.
Η μέχρι στιγμής εξέλιξη, μπορεί να αξιοποιηθεί από την αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα. Με τον ίδιο τρόπο που το αστικό στρατόπεδο εκμεταλλεύεται τα αλληλομαχαιρώματα των αντιπάλων του.

Η ΧΑ ήταν ένας απρόσμενος σύμμαχος στο σχέδιο αποκατάστασης της τάξης, τόσο ύστερα από τα Δεκεμβριανά (2008) και την εξέγερση για το φόνο του Γρηγορόπουλου, όσο και αργότερα για τα 2 χρόνια κοινωνικής έντασης (Απρίλης 2010-Φλεβάρης 2012). Μέχρι το σημείο που τα σχέδια του επίσημου αστικού πολιτικού κόσμου με το σχέδιο της ΧΑ συνέπιπταν και αλληλοτροφοδοτούντο. Ο ρατσισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός ήταν η κοινή βάση και των δύο σχεδίων. Η ΧΑ όλο αυτό το διάστημα οργάνωσε την αντεπανάσταση από τα κάτω, υπό τον μανδύα μιας αντιμνημονιακής-αντιευρωπαϊκής ρητορικής. Η αριστερά στο ίδιο διάστημα παρίστανε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Μέχρι που έπεσαν οι πρώτες καρπαζιές στο τηλεοπτικό πλατό, μερικά καψίματα γραφείων, ξυλοδαρμοί μελών της χωρίς φυσικά απάντηση και 400 χιλιάδες ψήφοι στους φασίστες. Τότε κατάλαβε ότι τα πράγματα έχουν σκουρύνει για τα καλά.  Εκεί αντελήφθη ότι η βία των φασιστών δεν αφορά μόνο τους “λαθραίους” αλλά και την ίδια, ακόμα και τους καλοβαλμένους “ακτιβιστές που στο φως της ημέρας τρέχουν για τα προβλήματα του λαού και του τόπου”. Αντελήφθη επίσης ότι οι φασίστες όταν κοπανάνε αυτούς τους λαοπρόβλητους ακτιβιστές που έχουν όνομα και επίθετο και δεν φορούν ποτέ κουκούλες, κανείς δεν μιλάει γιατί τους έχει κυριεύσει ο τρόμος, και όχι μόνο αυτό αλλά ξαφνικά χιλιάδες ζώα επευφημούν για τα κατορθώματα των παιδιών με τα μαύρα που έχουν βάλει σκοπό “να ξεβρομίσει το τόπος”. Κάπου εκεί έγινε και το φονικό στο Κερατσίνι. Αυτή λοιπόν η αριστερά που δεν μπόρεσε ποτέ στα σοβαρά να αντιμετωπίσει τις φασιστικές συμμορίες (με εξαίρεση τις αντιφασιστικές δράσεις κυρίως από το χώρο της αναρχίας και των antifa και μεμονωμένων αγωνιστών και ομάδων από την αριστερά) έρχεται τώρα να καρπωθεί τη “μεγάλη νίκη” του αντιφασιστικού κινήματος. Βγάζοντας ξανά λάθος καθήκοντα, καλώντας δηλαδή την κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη να ολοκληρώσει την αντιφασιστική κάθαρση και σχεδόν πανηγυρίζοντας για τα κατορθώματα της… αντιτρομοκρατικής.
Το λέμε για ακόμα μια φορά. Η επιχείρηση κατά της ΧΑ είναι ένας εμφύλιος στο μπλοκ της αντεπανάστασης. Μια αντεπανάσταση που είναι σε εξέλιξη εδώ και 4 χρόνια με αιχμές την αποψίλωση όλων των εργατικών κατακτήσεων, τον εξευτελισμό της αξίας της εργατικής δύναμης, τον περιορισμό των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών, την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και την εγκαθίδρυση ζωνών απαρτχάιντ στα πλαίσια ενός κράτους εξαίρεσης (μετανάστες χωρίς κανένα δικαίωμα και προοπτική ένταξης), και σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης (διαρκής καταστολή, υποβάθμιση κοινοβουλίου, συνεχή διατάγματα, επιστρατεύσεις). Σε αυτό το περιβάλλον άκμασε η ΧΑ σε τέτοιο βαθμό που αμφισβήτησε τον ηγεμόνα. Γι’ αυτό και έπρεπε να συντριφτεί.

Βεβαίως το αντιφασιστικό κίνημα μπορεί και πρέπει να επωφεληθεί παίρνοντας τις δικές του πρωτοβουλίες και όχι παριστάνοντας τους κλακαδόρους της αντιτρομοκρατικής ή της αστικής νομιμότητας, όπως κάνει με τον πιο χυδαίο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ, με μοναδική κριτική ότι αυτά έπρεπε να είχαν γίνει προ πολλού. Απίστευτη σχέση με το χωροχρόνο. Είναι σαν να λεει κανείς στη δίκη της Νυρεμβέργης ότι θα έπρεπε να είχε γίνει πριν ξεσπάσει ο πόλεμος γιατί έτσι θα προλαβαίναμε το ολοκαύτωμα. Λογικό βεβαίως για μια σχολή σκέψης που δεν βλέπει πουθενά συγκρούσεις, αλλά μόνο “έλλογες” διευθετήσεις των κοινωνικών προβλημάτων. Ας πιέσουμε λοιπόν κύριοι αυτής της αριστεράς τον κ Δένδια να ολοκληρώσει τη “νίκη” μας και την δικαιοσύνη να κάνει το έργο της. Αυτός είναι ο ρόλος μιας αριστεράς λόμπι που ξέρει μόνο να πιέζει τους αντιπάλους της αλλά όχι να επιβάλει τις δικές της λύσεις. Μόνο που έτσι εξαρτιέται απ’ αυτούς ακριβώς τους “αντιπάλους” της. Γιατί όπως μέχρι χθες “έτρεφαν” τη ΧΑ, γιατί αύριο να μην το ξανακάνουν; Μήπως θα σας φοβηθούν; Τι ακριβώς να φοβηθούν; Τις φωνές σας; Το λόγο σας; Τα επιχειρήματά σας; Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Η ΧΑ δεν σταμάτησε γιατί κάποιοι την ξεμπρόστιασαν. Ούτε γιατί ξαφνικά ξύπνησαν τα δημοκρατικά ένστικτα της Βούλτεψη και του Μαρκογιαννάκη;  Ας απαντήσει η ίδια η αριστερά στα ερωτήματα που βάζει. Γιατί τώρα και όχι πριν; Γιατί, δεν τα ξέρανε όλα αυτά; Μα φυσικά σύντροφοι, τα ξέρανε, αλλά τους βόλευε. Τώρα τι νομίζετε ότι άλλαξε η συνταγή. Ότι η κυβέρνηση θα σταματήσει το ρατσιστικό της ντελίριο, το εθνικιστικό της μένος; Ότι κατάλαβε το λάθος της, όπως θα το καταλάβει αύριο και στην οικονομία;  Ότι θα κυβερνήσει από δω και στο εξής όχι με προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις αλλά μόνο μέσα από εξαντλητική συζήτηση στα νομοθετικά όργανα; Ότι θα κλείσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Ότι θα δώσει πίσω τους καταλυμένους κοινωνικούς χώρους και την Αγορά της κυψέλης; Ότι θα σταματήσει την άγρια καταστολή των κοινωνικών αγώνων δίνοντας αμνηστία στους διωκόμενους στις Σκουριές; Όχι βέβαια, ποιος τα πιστεύει αυτά;
Η ΧΑ ξηλώνεται από το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, από το ίδιο το βαθύ κράτος που όλα αυτά τα χρόνια συνεργάστηκε με τον πλέον προκλητικό τρόπο. Ο Σαμαράς πιστεύει ότι έτσι εμπεδώνει το κράτος έκτακτης ανάγκης. Ότι νομιμοποιείται εκ νέου ο ρόλος του. Ότι έτσι ασκεί μια επιπλέον πίεση στο ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματωθεί πλήρως στο “συνταγματικό τόξο”, όπως αυτό ορίζεται στην υπαρκτή του διάσταση και όχι όπως το έχουν στο μυαλό τους (ως διαχρονική αξία) οι νοσταλγοί της κοινωνικής διαπραγμάτευσης του θα “σας ταράξουμε όλους στη νομιμότητα”. Το ξήλωμα της ΧΑ γίνεται με αυτούς τους όρους και όχι με τους όρους του κινήματος.

Ας ξέρουμε λοιπόν ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και εκεί να δούμε τις εκκρεμότητες που αφήνει αυτή η εξάρθρωση. Εκεί πρέπει το αντιφασιστικό κίνημα να πάρει τις δικές του επιθετικές πρωτοβουλίες. Τσακίζοντας τις συμμορίες όπου κι αν επιχειρήσουν να ξαναεμφανιστούν. Χτίζοντας παντού ένα δίκτυο ομάδων αντιφασιστικής αυτοάμυνας, το απαραίτητο συμπλήρωμα μιας πλατιάς αντιφασιστικής προπαγάνδας σε γειτονιές, γήπεδα, χώρους δουλειάς και σχολές. Αφαιρώντας κάθε έδαφος από τους φασίστες προκειμένου να ανακάμψουν. Γνωρίζοντας όμως ότι το κράτος μπορεί αύριο να τους επιστρέψει τα όπλα που τώρα τους αφαιρεί με την ίδια ταχύτητα που το κάνει και τώρα. Όποιος πιστεύει ότι το κράτος είναι συσχετισμός δύναμης ας επικεντρώσει εκεί και ας εξαντληθεί σε θεσμικές πρωτοβουλίες. Όποιος όμως πιστεύει ότι το κράτος είναι μηχανισμός επιβολής και αναπαραγωγής της ταξικής κυριαρχίας, πρέπει να ξέρει ότι δεν μπορεί να εξαρτά την τύχη του και την προστασία του από την φασιστική αντεπανάσταση από ένα τέτοιο κράτος.

Και με τις αιτίες που γεννούν το τέρας

Η αριστερά εκτός από την ανικανότητά της να δώσει μια σοβαρή εξήγηση για τα τεκταινόμενα περί της ΧΑ, έχει επιδοθεί ξανά στο αγαπημένο της σπορ την κοινωνιολογίας της γ’ Λυκείου. Ε’ εντάξει τώρα με τις συλλήψεις, αλλά το θέμα είναι οι αιτίες που γεννούν το φασισμό. Μάλιστα, ευκαιρία να κοινωνιολογήσουμε: Ας ξεκινήσουμε με τα ερωτήματα που απασχολούν και τι εκπομπές της Τατιάνας Στεφανίδου. Γιατί ο Ρουπακιάς αυτό το φτωχόπαιδο που εκινείτο μεταξύ Β’ Αθήνας και β’ Πειραιά αντί για αριστερός έγινε φασίστας; Γιατί ο κόσμος ψηφίζει ΧΑ; Και να μερικές προφανείς απαντήσεις του αυτού επιπέδου: Μα φυσικά το μνημόνιο, η λιτότητα, η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση, μια αγνή ψήφος ενάντια στο σύστημα. Εσείς που μας φέρατε το μνημόνιο μας φέρατε και τους φασίστες. Επομένως για να αντιμετωπίσουμε το φασισμό πρέπει να τελειώνουμε με το μνημόνιο. Φοβερά καθήκοντα προκύπτουν από όλη αυτή την ανάλυση της κακιάς ώρας. Προφανώς και δεν ασχολούμαστε με τον ίδιο το φασισμό και τους φασίστες, (αφού κι αυτοί είναι θύματα παραπλανημένοι) αλλά με τις αιτίες, δηλαδή το μνημόνιο.
Κανένα ειδικό αντιφασιστικό καθήκον δεν προκύπτει από αυτές τις μπούρδες, πολύ περισσότερο κάποια μορφή αυτοάμυνας. Η ΧΑ άλλωστε είναι εγκληματική οργάνωση κι με αυτά ασχολείται η αστυνομία και η δικαιοσύνη. Εκεί καταλήγουν οι κοινωνιολογίες της Κουμουνδούρου και των συναφή δεξαμενών -βαρετής- σκέψης. Αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός αυτών των σκέψεων: να κάτσουμε στα αυγά μας.
Όσο αφορά τις “αιτίες” που μας υποδεικνύει η κάθε κουμουν-δούρου να εξαντλήσουμε τις πνευματικές μας δυνάμεις, είναι προφανές ότι πρόκειται για κοινοτυπίες της κακιάς ώρας. Αν η κρίση, η φτώχεια και η ανεργία γεννάει τη ΧΑ τότε τι είναι αυτό που γεννάει τον ΣΥΡΙΖΑ ή την Ανταρσυα; Η καλοπέραση, η ανάπτυξη, η μηδενική ανεργία και τα ψηλά εισοδήματα; Κι αν ισχύει αυτό τότε γιατί τα προηγούμενα 30 χρόνια αυτές οι δυνάμεις είχαν οι μεν πρώτοι 4% και οι δεύτεροι 0,2% όσο δηλαδή και η ΧΑ;
Μια κατάσταση σαν τη σημερινή μπορεί να γεννήσει τα πάντα. Από την επανάσταση μέχρι το φασισμό. Ο φασισμός δεν προκύπτει αυτόματα από μια κατάσταση κρίσης. Δεν είναι μια φυσική αντίδραση των πεινασμένων ανέργων, ούτε των συνθλιμμένων μικροαστών. Με τον ίδιο τρόπο φυσικά που κανείς δεν γίνεται κομμουνιστής επειδή τον έκοψε η λόρδα. Όλοι αυτοί που περιφέρουν τη βλακεία τους στα κανάλια και ξεστομίζουν ως αριστεροί αυτές τις ανοησίες, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δικαιολογούν αντικειμενικά τη φασιστική εναλλακτική λύση. Η κρίση φυσικά τροφοδοτεί το φασισμό, μπορεί όμως να τροφοδοτήσει και την επανάσταση. Το ίδιο και η δυσπιστία του κόσμου στον αστικό κοινοβουλευτισμό. Είναι προφανές ότι το αστικό σύστημα περνάει από μια βαθιά κρίση νομιμοποίησης και αμφισβήτησης από στρώματα που μέχρι τώρα σχημάτιζαν την πίσω αυλή του. Η κρίση με αυτή την έννοια δεν “παράγει” απλώς το φασισμό, αλλά την αστική αντεπανάσταση, μέσα στα σπλάχνα της οποία τρέφεται ο φασισμός. Αυτή είναι η μια πλευρά του εκκρεμούς. Το ένα άκρο που λεει και ο Χρύσανθος. Στην άλλη μεριά παράγεται μια επαναστατική διαδικασία, η αντικαπιταλιστική κομμουνιστική προοπτική ενάντια, όχι απλώς στις αιτίες της κρίσης αλλά, στο σύστημα που τις γεννάει. Για την ακρίβεια οι εναλλακτικές αυτές δεν παράγονται, ούτε γεννιούνται στην κρίση, υπάρχουν και βρίσκουν έδαφος στα συντρίμμια της κρίσης, σε μια κατάσταση που σπάνε οι ταξικές συνεννοήσεις, που η μηχανισμοί της συναίνεσης πάυουν να λειτουργούν, που οι ταξικές διαφορές εμφανίζονται με όλη τους την οξύτητα.
Η αριστερά χωμένη στον οικονομισμό μέχρι το μεδούλι δεν μπορεί να εξηγήσει τις πολιτικές επιλογές των ανθρώπων, ούτε τη δύναμη της -κυριάρχης- ιδεολογίας. Ο φασισμός στην Ελλάδα ανδρώνεται εδώ και 20 χρόνια από τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, από τα ελληνορθόδοξα τόξα, από τα Ίμια και τα 12 μίλια στο αιγαίο, από τις εξορμήσεις του ελληνικού καπιταλισμού στα Βαλκάνια, από το ρατσιστικό μένος που κυρίευσε το πατριδομάνι την ίδια στιγμή που άρπαζε τις ευκαιρίες στον αέρα ενός κακοπληρωμένου εργατικού δυναμικού χωρίς πολιτικά ούτε καν ανθρώπινα δικαιώματα, από τις αρπαχτές του χρηματιστηρίου και την οικοδόμηση ενός βλαχομάτσο life style που γα..ει και δέρνει, που ξημερώνεται στα σκυλόμπαρα και τις παραλιακές, που παίζει τα εφάπαξ και τα κέρδη στη φούσκα του χρηματιστηρίου, που λουμπενοποιείται μέσα από όλες αυτές τις επικερδής δραστηριότητες, που αντιλαμβάνεται πλέον το δημόσιο χώρο μόνο ως πεδίο πλιάτσικου, που ενώ τα χάνει σαν μαλ..ας από το σκάσιμο της φούσκας στη Σοφοκλέους, αντί να επιτεθεί σε όσους τον πιάσανε κώτσο, έψαξε για νέες αρπαχτές. Η ολυμπιάδα ήταν μια ευκαιρία όχι μόνο για εθνικές προσδοκίες αλλά και για τρελές μπίζνες. Δίπλα στις ολυμπιάδες στήθηκαν εκατοντάδες μανωλάδες προκειμένου να σπάσουν όλα τα ρεκόρ υπεραξίας και κλοπής “λαθραίας” κατά τα άλλα εργατικής δύναμης. Η κατάκτηση του ευρωπαϊκού το 2004 εξαγρίωσε εντελώς κάθε ελληνάρα. Ο Χριστόδουλος όλα αυτά τα χρόνια είχε φροντίσει να απενεχοποιήσει την άκρα δεξιά διαδίδοντας το σκοταδιστικό του κήρυγμα πουλώντας τρέλα με τα 666, ενώ οι κάθε είδους λιακόπουλοι ισοπέδωναν κάθε προσπάθεια επαναφοράς στα στάνταρτ του διαφωτισμού. Στο τέλος ήρθαν τα δάνεια για να αποκτήσει ο καθένας σπίτι, βίλα, κάμπριο και μήνα του μέλιτος στο Ντουμπάι και ταυτόχρονα να υποθηκεύσει την ελευθερία του για τα επόμενα 40χρόνια. Οι ταξικοί δεσμοί, όλα αυτά τα χρόνια έγιναν κουρέλι. Οι αγώνες είχαν το πλέον οικονομίστικο περιεχόμενο (1400 βασικός, δικαιώματα στο πτυχίο κοκ) την ώρα που το εργατικό κίνημα έκανε την πάπια στην ελεεινή εκμετάλλευση του ξένου προλεταριάτου. Η κομμουνιστική προοπτική είχε αξία μόνο σαν μνημόσυνο για το 1917 και ως νοσταλγία για την ανατολική Ευρώπη.
Η κρίση ήρθε να βάλει τέλος στην Belle Époque του ελληνικού ονείρου. Εντούτοις ήταν τέτοια η αποβλάκωση που οι αντιδράσεις στα μνημόνια ακόμα και από τους άμεσα ενδιαφερόμενος, δεν απέκτησαν ποτέ ένα ταξικό περιεχόμενο. Ο εχθρός, ο υπαίτιος ήταν πάντα έξω από τη χώρα: Οι γερμανοί, οι ευρωπαίοι, οι τοκογλύφοι, οι μασόνοι, οι εβραίοι. Στόχος η επιστροφή στην Belle Époque, ακόμα και με έναν συνταγματάρχη στο τιμόνι της χώρας. Η αριστερά έγλυφε συστηματικά όλες αυτές τις αντιδράσεις νομίζοντας ότι δεν υπάρχει άλλος, αποδέκτης της λαϊκής αντίδρασης στην κατάρρευση. Κι όμως υπήρχε κι αυτός ήταν η ΧΑ, που υιοθετούσε ατόφιο το ιδεολογικό ρεπερτόριο των αγανακτισμένων. Η επένδυση της ΧΑ στο ρατσισμό, με τη στοχοποίηση των μεταναστών της έδωσε μια πρώτη μαζικότητα. Αυτό το είχε ήδη πετύχει πριν ξεσπάσει η κρίση, όταν όμως ήταν ήδη ορατή στις περιοχές του κέντρου της Αθήνας. Επένδυσε στην μικροαστική αγανάκτηση και είχε εκπληκτικά αποτελέσματα. Αυτό συνέβη στον Αγ. Παντελεήμονα, επιβάλλοντας εκεί μια μικρογραφία της κοινωνίας που ονειρεύεται. Από κει το έδαφος ήταν ανοιχτό για την υπόλοιπη χώρα. Αυτά την έφεραν στο 7%. Η ήττα των αγώνων, της προοπτικής που έβαζε η αριστερά, και της αδυναμίας της να δώσει λύσεις, έφεραν τη ΧΑ μέσα σε ένα χρόνο από το 7% σε διπλάσια δημοκοπικά ποσοστά και πλέον με άφθονο χρήμα, νέα κάστρα, μπραβιλίκια σε όλη τη χώρα, βόλεμα κόσμου στα τάγματα, γερές σχέσεις με το βαθύ κράτος (αυτό το λένε “διείσδυση”, αστεία πράγματα όταν οι μισοί ένστολοι ψηφίζουν ΧΑ) και προοπτική εξουσίας.
Αυτά έφεραν ως εδώ τη ΧΑ και όχι απλά η κρίση.  Και όσο η αριστερά δεν έδινε τη μάχη ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό και τον φασισμό όταν έπρεπε, αυτό αποθράσυνε εντελώς τα στελέχη της ΧΑ, δίνοντας μια εικόνα, στον βλακομάνι που μάζευαν, ενός αήττητου και παντοδύναμου στρατού που δεν υπάρχει τίποτα να τον σταματήσει.

Από δω και πέρα

Ο φασισμός πλέον δεν είναι μια υπόθεση που εξαντλείται στη ΧΑ. Όταν ακόμα και μετά το φονικό, ένα 12% στην Α’ Αθήνας, χωρίς αναγωγή, επιμένει στην ΧΑ αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για μια εντελώς συνειδητή επιλογή εκατοντάδων χιλιάδων που στηρίζουν ανοιχτά το σχέδιο της ΧΑ. Στο βαθμό που η ΧΑ αντέξει στην καταστολή δεν θα ήταν απίθανο να ανασυγκροτηθεί με το ίδιο ή άλλο όνομα ακόμα και αν για ένα διάστημα περιορίσει την δράση της στο δρόμο, και τα ποσοστά της περιοριστούν στο 3-4%. Όσοι πιστεύουν ότι με την ηγεσία της στην φυλακή (άραγε για πόσο διάστημα;), η οργάνωση θα εξοντωθεί “ενώπιον του νόμου” ή θα αναγκαστούν τα ρετάλια της να “εξημερωθούν”, ας κρατήσουν από τώρα μικρό καλάθι. Βεβαίως αν κανείς πιστεύει ότι η ΧΑ είναι υποκινούμενη, τότε πράγματι η ΧΑ έχει τελειώσει με τον ίδιο τρόπο που τελειώνει μια συμμορία όταν μπαίνει φυλακή. Όλα αυτά θα φανούν πολύ γρήγορα. Όμως τίποτα δεν πρέπει να μείνει στην τύχη του, ούτε στις διαθέσεις του Σαμαρά. Η ΧΑ πρέπει να συντριφτεί από το ίδιο το κίνημα, και ταυτόχρονα να αποδιοργανωθούν όλα τα κυκλώματα που αναπαράγουν την επιρροή της. Η πίεση πάνω της πρέπει να γίνει ασφυκτική μέχρι να αντιληφθεί και ο τελευταίος της ψηφοφόρος ότι η κοινωνία δεν θα γίνει έρμαιο του κάθε χαπακωμένου μπράβου. Και αν η αριστερά ενδιαφέρεται για τις αιτίες που γεννούν τον φασισμό δεν έχει παρά να τις τσακίσει. Κι αυτές είναι ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο κανιβαλισμός, ο σκοταδισμός και όλες οι εθνικές συνομωσιολογικές αναγνώσεις της κρίσης που κρύβουν συστηματικά κάτω από το χαλί την ταξική της διάσταση.
Καμία λοιπόν εμπιστοσύνη στις αγαθές “αντιφασιστικές” προθέσεις της κυβέρνησης. Καμία συμμετοχή σε οποιοδήποτε συνταγματικό τόξο. Κανένας περιορισμός των δημοκρατικών ελευθεριών. Παρακολουθούμε χωρίς αυταπάτες το ξήλωμα της ΧΑ από το βαθύ κράτος χωρίς κανένα οίκτο για τα φασιστικά καθάρματα. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, συνεχίζεται.

Αναδημοσίευση από avantgarde2009

Διεθνή: Μετά την αποτυχία στη Συρία, οι ΗΠΑ επικεντρώνονται στο Ιράν

Σήμερα που έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο, ας δούμε και μερικές εξελίξεις από το μέτωπο του Ιράν, που έτσι κι αλλιώς ήταν ο βασικός στόχος των ΗΠΑ εδώ και καιρό.

Άλλωστε, όπως φαίνεται και από το χάρτη που βάλαμε, μόνο η Συρία έχει απομείνει ως "γέφυρα" επικοινωνίας του Ιράν με τη Μεσόγειο (και το στόλο της Ρωσίας στην περιοχή), και αυτός ήταν ένας από τους βασικότερους λόγους που η Συρία επιλέχθηκε από τους Αμερικάνους πριν από το Ιράν.

Βέβαια, οι ΗΠΑ στραπατσαρίστηκαν στη Συρία, και πλέον η οικονομική τους αδυναμία αρχίζει να επηρεάζει ορατά και τις πολιτικές και στρατιωτικές τους δυνατότητες.

Η ψεύτικη προπαγάνδα τους κατέρρευσε (μάλιστα, ακόμα και οι "αποδείξεις" που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να μας πλασάρουν αποδείχθηκαν πλαστές: Πριν λίγες μέρες, η δημοσιογράφος του Associated Press που υποτίθεται ότι βρήκε αυτές τις "αποδείξεις", βγήκε και είπε ότι δεν έχει καμία σχέση, και πως το ρεπορτάζ είναι πλαστό, και κακώς αποδόθηκε στο όνομα της. Είναι και αυτό μία από τις πολλές "γαργαλιστικές" λεπτομέρειες που τα δυτικά ΜΜΕ επέλεξαν να μην προβάλλουν, ειδικά τώρα που η Συρία ξεχάστηκε).

Επίσης, τα κράτη της Μέσης Ανατολής είδαν πλέον εμπράκτως ότι η Αμερική δεν είναι πλέον τόοοσο δυνατή όσο ήταν παλιά, και επίσης είδαν ότι η Κίνα με τη Ρωσία, αλλά και με τη Γερμανία να παίρνει διακριτικά το μέρος τους, μπορούν να ανακόψουν τις ΗΠΑ. Αυτό αλλάζει τα δεδομένα στην περιοχή, και αξίζει να δούμε ξανά ένα πρόσφατο άρθρο από το gulfnews.com, γνωστή εφημερίδα των πετρελαιάδων της Μέσης Ανατολής:

UAE, Russia bolster ties  
Mohammad’s meeting with Putin is in tune with the dynamics of a world in which not even a superpower can claim to have answers to all the problems

The recent visit to Russia by General Shaikh Mohammad Bin Zayed Al Nahyan, Abu Dhabi Crown Prince and Deputy Supreme Commander of the UAE Armed Forces, has many investment and economic dimensions. According to recent reports, the UAE will invest $5 billion (Dh18.39 billion) in Russia’s infrastructure, while annual trade between the two countries has not surpassed the $1.5 billion mark.

The UAE’s investment added more significance to the visit, in addition to certain political dimensions. However, most analyses in local papers focused only on the investment and economic aspects.

The question that presents itself here is: Since when did Emirati-Russian trade relations necessitate a meeting between two top officials from two of the world’s prominent countries? As things stand, the current assumption is that this visit also represents a dimension different from the one touched upon by analysts and local papers. This brings us to another question: Is the visit related to current regional and international security and political events? The answer is yes. However, no details were given about such discussions.

The world today is changing and such an analysis is neither new nor a secret. The only new aspect is that a former superpower is beginning to rise from the ashes like a phoenix, following a long period spent in renovating and redeveloping its capabilities that were destroyed by the chaos that ensued following the perestroika reforms that sought to destroy the standing of a world power.

During that time of renovation and redevelopment, which resulted in Moscow being able to stand on its own two feet, the world lost its balance through wars waged by the US, which took advantage of the chaos and unease in the international scene. Afghanistan and Iraq were invaded, and later, regimes in countries that were close to the Soviet Union, such as Libya and Syria, were undermined. At present, Syria is in a war that shows no sign of ending any time soon.

However, it is now clear that whoever is dominant in the world is not necessarily capable of solving all of the world’s problems. The US ego, on the other hand, hindered its ability to comprehend that its power had waned. This made it difficult for the country to overcome this challenge that took its toll on its military capabilities and economy. The US today suffers from a trade deficit and its debts are valued at $16 trillion, which is equivalent to the country’s gross domestic product.

Abu Dhabi has taken notice of these critical and significant changes and is making the most of a historic moment that may never come again.

It is worth noting that Gulf Cooperation Council (GCC) security once originated in Damascus. In the face of Iranian threats, Syria was a trusted ally of GCC nations — either playing the role of the GCC messenger to Iran or applying pressure on Iran to refrain from hostility towards the Gulf nations. Everybody is aware of the outcome of the current events in Syria. The question that remains is for how long will the current situation continue?

The stand that Russia and China have taken on the Syrian situation in the United Nations Security Council, and against the US, is a strong sign and message to GCC countries and the world. This stand has shown that there is no longer a single superpower and their message to the world is that they now need to be respected because they share that position of power.

So far as troubled Egypt is concerned, the GCC countries, particularly the UAE and Saudi Arabia, have pledged to help regain its strength. If Egypt never recovers, the Arab world will never rise again. Egypt is a key player in the region and it needs to reprise that role in the entire region. Egypt must be empowered to play the role it played in the 1960s and ‘70s — in a much more advanced way. The US is now reluctant to give the annual financial and military aid to Egypt. Therefore, Egypt must open up to the East to re-establish its relations which were once strong. Egypt must find alternatives when necessary. These issues topped the agenda of the meeting held between Shaikh Mohammad and Putin in Moscow.

Τέλος πάντων, τώρα που "ξεχάστηκε" και η Συρία, η Αμερική φαίνεται να επικεντρώνεται στο μεγάλο της στόχο δηλαδή στο Ιράν. Θυμίζουμε ότι το Ιράν είναι από τα μεγαλύτερα μέλη του ΟΠΕΚ, με μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου, και πριν λίγα χρόνια είχε προσπαθήσει να πουλήσει το πετρέλαιο αυτό σε ευρώ αντί για δολάρια (τα οποία ο Αχμαντινετζάντ τα είχε αποκαλέσει "άχρηστα κομμάτια χαρτί).

Οι πετρελαιάδες δεν είναι και τόοοσο χαζοί όσο πολλοί νομίζουν: Καταλαβαίνουν ότι αυτό που πουλάνε έχει τεράστια αξία, και είναι αναντικατάστατο. Γι' αυτό και δε θέλουν πλέον να πληρώνονται σε ένα νόμισμα που διαρκώς χάνει την αξία του. Και γι' αυτό οι Αμερικάνοι είναι "υποχρεωμένοι" να βομβαρδίζουν τον Σαντάμ, τον Καντάφι και όποιον άλλο έχει σχέδια να ξεφορτωθεί το δολάριο αν θέλουν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους.

Το πρόβλημα των Αμερικάνων με το Ιράν είναι ότι εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο "ζόρικα", διότι το Ιράν όχι μόνο έχει τη Ρωσία και την Κίνα από πίσω του, αλλά επίσης είναι και από μόνο του αρκετά δυνατό: Έχει οργανωμένο στρατό, με αρκετά σύγχρονα οπλικά συστήματα, έχει περισσότερο πλούτο από ότι πχ το Αφγανιστάν, επίσης ελέγχει τα στενά του Χορμούζ, που αποτελούν στρατηγικό πέρασμα για τα τάνκερ που μεταφέρουν το πετρέλαιο, κτλ.

Πώς λοιπόν θα καταφέρουν οι Αμερικάνοι να τσακίσουν το Ιράν, ειδικά όταν ο στρατός τους έχει βαλτώσει στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, και η οικονομική τους αιμορραγία είναι πλέον φανερή σε όλους;

Αυτός είναι εν ολίγοις ο λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμα μπουκάρει στο Ιράν. Έχουν όμως εφαρμόσει μια άλλη τακτική, που ομολογουμένως έχει φέρει αρκετά καλά αποτελέσματα: Το οικονομικό εμπάργκο του Ιράν, που έχει δημιουργήσει πολλά οικονομικά προβλήματα στη χώρα, και δεν τις επιτρέπει να πουλήσει εύκολα το πετρέλαιο της (αν και η Κίνα με την Ινδία το αγοράζουν, αγνοώντας το εμπάργκο των Αμερικάνων).

Επειδή λοιπόν η οικονομική κατάσταση έχει χειροτερεύσει, και το νόμισμα του Ιράν έχει χάσει ένα τεράστιο μέρος της αξίας του, οι Ιρανοί εξαναγκάστηκαν πρόσφατα να ψηφίσουν έναν πιο "μετριοπαθή" πρόεδρο αντί για τον Αχμαντινετζάντ.

Μη βιαστείτε βέβαια να πείτε ότι ο νέος πρόεδρος είναι ανδρείκελο των ΗΠΑ - κάθε άλλο, και αυτός με τους Κινεζορώσους είναι. Παρόλα αυτά, κάνει κάποιες υποχωρήσεις, ώστε να σπάσει το εμπάργκο, και να βελτιώσει την οικονομική κατάσταση στη χώρα (άλλωστε, αυτή ήταν η βασική προεκλογική δέσμευση που έκανε και χάρη σε αυτή βγήκε και πρόεδρος).

Δε μπορούμε να ξέρουμε τις θέσεις του νέου προέδρου για το θέμα του δολαρίου - προς το παρόν, αυτά δεν έχουν διαρρεύσει στον τύπο (που έτσι κι αλλιώς ψιλοθάβει το συγκεκριμένο ζήτημα, και πρέπει να ψάξει κάποιος πολύ για να βρει ότι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Ιράν, κτλ είναι ότι αυτές οι χώρες αποτελούσαν απειλή για το δολάριο ως μέσο πληρωμής για το πετρέλαιο). Πάντως, ήδη έχει αναγνωρίσει το Ολοκαύτωμα, ώστε να "καλμάρει" κάπως και το Ισραήλ, σε αντίθεση με τον Αχμαντινετζάντ που δε δεχόταν ότι υπήρξε Ολοκαύτωμα (!), ενώ αυτές τις μέρες άνοιξε και "γέφυρες διαλόγου" με τις ΗΠΑ, σε μια ιστορική συγκέντρωση.

[Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ είχαν φέρει τη δικτατορία [και] στο Ιράν, με αποτέλεσμα ο λαός εκεί να επαναστατήσει, και από τότε να γίνει ένα θεοκρατικό καθεστώς με πολύ άσχημες σχέσεις με τις ΗΠΑ. Υπάρχουν δηλαδή και ιστορικοί λόγοι για την εχθρότητα μεταξύ των δύο κρατών].

Obama Sets Stage for Shift With Iran

President Barack Obama told world leaders that an agreement with Iran to contain its nuclear program should be achievable and offered Tehran improved diplomatic relations, setting the stage for heightened efforts this week to forge a rapprochement between Washington and Tehran.

Στις συζητήσεις αυτές, που έγιναν με τις ευλογίες της Κίνας και της Ρωσίας, το Ιράν συζήτησε για το πυρηνικό του πρόγραμμα, δεσμευόμενο να το αναπτύξει αποκλειστικά και μόνο για "ειρηνικούς" σκοπούς. Είναι ένας έξυπνος ελιγμός για να δώσει στους Αμερικάνους κάτι που θέλουν, και παράλληλα να μην έχουν πλέον άλλοθι για το εμπάργκο που έχουν κηρύξει. Έτσι, θα μπορούσε να πιέσει για άρση του εμπάργκο:

Iran wants nuclear deal in months, says President Rouhani

Iranian President Hassan Rouhani says he wants to reach a deal with world powers on Tehran's nuclear programme in three to six months.

He told the Washington Post he saw a resolution of the issue as a "beginning point" in easing US-Iran relations. Mr Rouhani said he was fully empowered by Iran's Supreme Leader Ayatollah Khamenei to negotiate on the issue.

Ο Ομπάμα βγήκε και είπε ότι η Αμερική ΔΕΝ επιθυμεί την ανατροπή του καθεστώτος στο Ιράν, που προφανώς είναι μια σημαντική δήλωση (αν και οι δηλώσεις αυτές εύκολα ξεχνιούνται και εύκολα ανατρέπονται - έστω κι έτσι όμως, πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή στην στάση των ΗΠΑ, και πιθανολογώ -χωρίς βέβαια να είμαι σίγουρος- ότι πλέον το έχουν πάρει απόφαση ότι δε μπορούν να επιτεθούν στο Ιράν, άσχετα αν το θέλουν ή όχι). Ας δού ετι λέει το γνωστό αμερικανοκίνητο think-tank Stratfor επί του θέματος:

The Slow U.S.-Iran Rapprochement Continues

An apparent U.S. decision to try to end nearly 35 years of unremitting hostility with Iran represents a major geopolitical shift.

Obama's declaration in his speech that Washington is not seeking regime change in Tehran was indeed a major development. Moreover, Obama also recognized Iranian Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei's recent fatwa against the use of nuclear weapons, and the president acknowledged the CIA's involvement in the 1953 coup that toppled a democratically elected Iranian leader. These were not random observations; they were carefully worded statements that addressed key Iranian demands.

The clerical regime in Tehran has long demanded that the Americans accept and respect Iran as it is and admit that the United States has acted against the Islamic Republic before talks with Washington could be held. Indeed, the Rouhani administration has been engaged in intense back-channel communications with the White House in an attempt to extract such concessions. Rouhani's recent calls for "prudent moderation" aside, he needed such gestures from the White House to be able to convince Iranian stakeholders to support his diplomatic initiative. Rouhani's decision to not meet with Obama even casually spoke volumes about the constraints under which the Iranian leader is operating.

Ιρανικός Τύπος: «Ο Ομπάμα αναγνώρισε τα σφάλματα του παρελθόντος»

Ως δημόσια απολογία κατά την οποία αναγνώρισε «τα σφάλματα του παρελθόντος» των ΗΠΑ απέναντι στην Ισλαμική Δημοκρατία, υποδέχεται ο ιρανικός Τύπος την ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ χαιρετίζοντας μία «νέα διεθνή συγκυρία υπέρ του Ιράν».

Η οικονομική εφημερίδα Donaye Eghtessad χαιρετίζει την «αλλαγή τόνων» απέναντι στο Ιράν, ενώ η Jomouri Islami επαναλαμβάνει τη δήλωση του αμερικανού προέδρου ότι «οι ΗΠΑ δεν επιδιώκουν την αλλαγή του καθεστώτος» στην Τεχεράνη.

Σύμφωνα με τη Shargh (μεταρρυθμιστική), «οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες βρίσκονται σε νέο δρόμο και ακόμη και οι πιο αδιάλλακτοι αποδέχονται το γεγονός ότι έχει φθάσει η στιγμή της αλλαγής». Στο κύριο άρθρο της η εφημερίδα σχολιάζει ότι «η διεθνής συγκυρία έχει μεταβληθεί σημαντικά υπέρ του Ιράν» τη στιγμή που ο πρωθυπουργός του Ισραήλ «βρίσκεται απομονωμένος».

Πράγματι πάντως, το Ισραήλ δε βλέπει με καθόλου καλό μάτι την αδυναμία των ΗΠΑ, που δε θέλουν (ή μάλλον δε μπορούν) να επιτεθούν στρατιωτικά εναντίον του Ιράν. Το Ισραήλ  απειλείται άμεσα από τους Ιρανικούς πυραύλους, και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι το καθεστώς του Ισραήλ είναι εντελώς θεοκρατικό-ημιφασιστικό, και άρα και πιο "ωμό' στις αντιδράσεις του. Οπότε, παρότι ο νέος πρόεδρος του Ιράν αναγνώρισε το Ολοκάταυτωμα, ανοίγοντας έτσι μια "γέφυρα επικοινωνίας" και με το Ισραήλ, το Ισραήλ δεν συγκινήθηκε ιδιαίτερα:

Ισράηλ: Δυσφορία για την «προσέγγιση» ΗΠΑ και Ιράν

Τη δυσφορία του για την διαφαινόμενη «προσέγγιση» μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν για το θέμα του πυρηνικού προγράμματος εξέφρασε με έντονο τρόπο ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες, μιας χώρας που είναι σταθερός σύμμαχος του ιμπεριαλισμού στην Μέση Ανατολή και βασικός θύτης των λαών της περιοχής.

Είπε χαρακτηριστικά σε έντονο τόνο: «Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να μην συμφωνεί (με τους Αμερικανούς), όμως δεν μου αρέσει αυτός ο περιφρονητικός τόνος, κι άλλοι έχουν επίσης μυαλό και σκέφτονται, όχι μόνον εμείς». Και πρόσθεσε: «Οφείλουμε να μιλήσουμε και να προσπαθήσουμε να τους επηρεάσουμε τους Αμερικανούς».

Μάλιστα, ένας από του υπουργούς της Ισραηλινής κυβέρνησης βγήκε δημόσια και δήλωσε ότι "το Ιράν θα έχει όπλα μαζικής καταστροφής σε έξι μήνες, άρα πρέπει να δράσουμε τώρα":

No time left for negotiations with Iran: Israeli minister

Iran is on course to develop a nuclear bomb within six months and time has run out for further negotiations, a senior Israeli minister said.

Strategic Affairs Minister Yuval Steinitz said Iran still believed it had room for maneuver in dealing with world powers, and that unless it faced a credible threat of U.S. military action, it would not stop its nuclear activities.

"If the Iranians continue to run, in another half a year they will have bomb capability," he said.

 Israel has dismissed overtures to the West by new Iranian President Hassan Rouhani, and his pledge in an interview on U.S. television that Iran would never develop nuclear weapons.
 
"One must not be fooled by the Iranian president's fraudulent words," Netanyahu's office said in a statement on Thursday. "The Iranians are spinning in the media so that the centrifuges can keep on spinning."

Την ίδια ώρα, ακόμα και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι παραδέχονται σε επίσημη έρευνα τους ότι το μόνο κράτος που έχει αποδεδειγμένα παράνομα όπλα μαζικής καταστροφής στην περιοχή είναι...το Ισραήλ:

Israel has 80 nuclear warheads, can make 115 to 190 more, report says

Israel has 80 nuclear warheads and the potential to double that number, according to a new report by U.S. experts.

Although widely assumed a nuclear power, Israel has never acknowledged possessing nuclear weapons or capabilities and continues to maintain its decades-old "strategic ambiguity" policy on the matter, neither confirming nor denying foreign reports on the issue.

"Αν δεν έχουν πυρηνικά όπλα τα δικά μου πιόνια, τότε δε θα έχουν ούτε τα δικά σας"

Παλιότερα, το θέμα των πυρηνικών όπλων που έχει το Ισρήλ ήταν "ταμπού", διότι το Ισραήλ είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ, και κανένας δεν τολμούσε να αντιμηλήσει. Πλέον όμως τα πράγματα αλλάζουν - τώρα ο Πούτιν έσπασε αυτό το ταμπού, και δήλωσε ότι αν είναι να υποχωρήσει το ιράν, τότε θα πρέπει να ελεγθούν και τα πυρηνικά όπλα του Ισραήλ. Ίσως βέβαια αυτή η δήλωση να είναι περισσότερο 'λόγια του αέρα", μιας και δύσκολα θα πραγματοποιηθούν, αλλά πάντως τα λόγια αυτά δείχνουν ότι πλέον οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει:

"What about Israel's nuclear weapons?" asks Putin

Russian President Vladimir Putin has asked the big question that has been the elephant in the corner as the debate continues about Syria's possession and use of chemical weapons: What about Israel's nuclear weapons?

Putin was speaking in defence of Moscow's position on the Syrian crisis, in particular the chemical weapons issue. Observers were surprised by the reference to Israel's nuclear arsenal, which is normally off-limits in such international forums, and Putin's attempt to link the caches of weapons of mass destruction in both countries.

The Russian president pointed out that Syria's chemical weapons have served as a counter to the threat posed by Israel's nuclear weapons; he called for the Middle East to be a nuclear-free zone.

Ο Πούτιν ΔΕΝ είναι μόνος του - όπως είπαμε και στην αρχή του άρθρου, πολλά κράτη πλέον καλοβλέπουν μια συμμαχία με τη Ρωσία. Για παράδειγμα, η Αίγυπτος τάχθηκε με τον Πούτιν, και ζήτησε και αυτή έλεγχο στα πυρηνικά του Ισραήλ (εννοείται ότι τα δυτικά ΜΜΕ δεν βλέπουν, ή κάνουν ότι δεν βλέπουν, καμία από όλες αυτές τις εξελίξεις):

Israel must sign non-nuclear treaty: Egypt's FM

Egyptian Foreign Minister Nabil Fahmy has called for a nuclear-free Middle East in his address to world leaders at the United Nations.

The Non-Aligned Movement (NAM) also has recently invoked major concerns over the Israeli regime’s undeclared nuclear weaponry, stressing they embody the highest threat to Middle East peace and security.

Earlier this week, Fahmy said Egypt's relations with the United States are "unsettled" as the country struggles to redefine its national interests.

Με έχουν πιάσει τα νεύρα μου - έδωσα στους Αμερικάνους το δικαίωμα να βάλουν στην Τουρκία την αντιπυραυλική τους ασπίδα, και αυτοί τώρα δεν ρίχνουν ούτε έναν πύραυλο. Εγώ περίμενα να βομβαρδίσουν τη Συερία, και τώρα έχω μείνει ξεκρέμαστος, άσε που θα έρθουν και ένα σωρό Σύριοι πρόσφυγες, που δε θα γουστάρουν καν την Τουρκία για τη στάση της που ήταν 100% φιλοαμερικάνικη...

Τουρκία: Σκεπτικισμός για τη συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας για την καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας

Η Τουρκία χαιρέτισε σήμερα Κυριακή τη ρωσο-αμερικανική συμφωνία που επιτεύχθηκε το Σάββατο στη Γενεύη για την καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας, εκφράζοντας ωστόσο το σκεπτικισμό της για την επιτυχία της, προειδοποιώντας πως δεν θα πρέπει να τύχει «εκμετάλλευσης» από το συριακό καθεστώς.

"Η Τουρκία χαίρεται, από θέση αρχής, για την καταστροφή όλων των όπλων μαζικής καταστροφής στον κόσμο, και των χημικών ιδιαίτερα, στην περιοχή μας», υπογραμμίζεται σε μία ανακοίνωση.

Όμως η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, που μοιράζεται μακρά σύνορα με τη Συρία, καλεί τη διεθνή κοινότητα να είναι πολύ προσεκτική όσον αφορά την εφαρμογή της συμφωνίας αυτής, η οποία «δεν πρέπει να τύχει εκμετάλλευσης από το συριακό καθεστώς (...) προκειμένου να επιδιώξει να κερδίσει χρόνο ώστε να διαπράξει νέες σφαγές».

Η Τουρκία, που φιλοξενεί περισσότερους από 500.000 σύρους εκτοπισμένους στο έδαφός της, είχε ζητήσει μια ισχυρή διεθνή απόκριση στη χημική επίθεση που προκάλεσε εκατοντάδες νεκρούς στις 21 Αυγούστου κοντά στη Δαμασκό.

Ως "αντίποινα" για τη στάση των ΗΠΑ, που απογοήτευσε εκτός από το Ισραήλ και την Τουρκία, ο Ερντογάν έδωσε τα καινούργια συμβόλαια για τους πυραύλους της χώρας...στην Κίνα, προκαλώντας την αντίδραση των ΗΠΑ (και τα πανηγύρια των Κινέζων). Βέβαια, η Τουρκία μάλλον επιλέγει τη στρατηγική του "χαμαιλέοντα που πάει με όλους", αλλά τελικά θα μείνει με τους Αμερικάνους κατά την εκτίμηση μου:

Τurkey goes for Chinese take-away defense

On September 26, 2013, Turkey made the rather eyebrow-raising decision to put its long range missile defense eggs in a Chinese basket, announcing it had awarded a US$3 billion contract to the People's Republic of China for its truck-mounted "shoot and scoot" FD-2000 system.

The Chinese FD-2000 is based on the Hong Qi missile, which has been around since the 1990s. The FD-2000 is an export version of the HQ-9 that appeared in 2009 and is marketed as a next-generation improvement on the Russian S-300 system, but whose fire control radar looks more like the radar matching US-based Raytheon's Patriot missile system (with the implication that the PRC filched the technology, maybe with some help from Israel).

Political issues aside - and there were a lot of political issues - the deciding factor for Turkey was probably low price, and China's willingness to do co-production and technology transfer.

Press reports from June already implied that Turkey was leaning toward the Chinese system. However, Turkey's announcement in the midst of the Syrian chemical weapons negotiations still looks like a slap at the United States, which makes the Patriot missile system, and the North Atlantic Treaty Organization, which is now manning six Patriot batteries at present installed in Turkey.

Turkish PM Recep Tayyip Erdogan certainly is feeling piqued at the US-led detour into chemical weapon destruction in Syria, instead of support for the quick regime collapse that he has been craving ever since he made the precipitous and rather premature decision to call for the fall of Bashar al-Assad in the summer of 2011.  

In 2011, the Obama administration announced that Turkey's participation in the US/NATO integrated ballistic missile defense system would be limited to hosting a radar station at Malatya - without any NATO provided missile defense. Unsurprisingly, Iran announced that a NATO radar station in Turkey would have a bull's eye painted on it and Turkey was left to its own devices to deal with the Iranian threat. Therefore, the Turkish government embarked on its procurement odyssey seeking a defense against long range (ie Iranian) missiles, which ended with the announcement of the purchase of the FD-2000.

It can be assumed that Turkey, eager to maintain its regional clout as an independent security actor, made the conscious decision to stick a finger in Iran's eye by siding with the US and NATO on the radar (while stipulating that Iran must never be formally identified as the radar's target), and to try to manage Iran's extreme displeasure by deploying a more Turkish, non-NATO, presumably less confrontationally managed missile defense system.

Performance questions aside, the Syrian trauma has reinforced Turkey's desire for a non-NATO missile defense system.

Perhaps Erdogan has abandoned his dreams of full partnership with NATO and the European Union, and doesn't see Turkey as Europe's front line state in the Middle East. He wants his own, independent missile defense capability to protect distinctly Turkish targets and manage his relationships with Iran and Syria on a more bilateral basis. 

"σε ένα δυό μήνες δε θα πιάνει ούτε 2%" (για τη Χρυσή Αυγή)

Στο χθεσινό μας άρθρο υπάρχει ένα σχόλιο που λέει τα εξής:

Ναι αλλά η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται αλλά ως φάρσα. Φυσικά και θέλει επαγρύπνηση το όλο θέμα, αλλά η άποψή μου είναι οτι με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά θρυμματίστηκε η "πατριωτική" εικόνα της ΧΑ, ράγισε το "ελληνικό" της προφίλ, ξεγυμνώθηκε μέσα από την έρευνα για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος η "αντισυστημική" της μορφή, σύμφωνα με την προπαγάνδα,
και πλέον οι αγαθοί "νυκοκυραίοι" και υπερσυντηρητικοί έλληνες που την ψήφιζαν έχουν αηδιάσει με τις "αποκαλύψεις", λες και έπρεπε να σκοτωθεί ένας έλληνας από τη Σκατί Αυγή για να καταλάβουν οτι είναι όντως δολοφονική, παραστρατιωτικού τύπου (κοινώς μπάζα και ανεκπαίδευτοι) οργάνωση μαφιόζικη και νεοναζιστική.
Πλέον κατάλαβαν όλοι οτι η Σκατί συμμορία δεν είχε σκοπό να σώσει την Ελλάδα από τα μνημόνια αλλά να τρομοκρατεί όποιον διαφωνεί, να μαχαιρώνει και να σκοτώνει αριστερούς, και άρα να επιβάλλει κλίμα φόβου ώστε ο κόσμος να μην αντιδρά στην εφαρμοζόμενη πολιτική.
Πάντως πιστεύω ακράδαντα οτι σε ένα δυό μήνες δε θα πιάνει ούτε 2%.
Και φυσικά οι δηλωμένοι χρυσαυγίτες δε θα χουν που να κρυφτούν. Εδώ κρύβεται ο υπαρχηγός τους για να διαφύγει τη σύλληψη. Κότες όλοι. Ο Χίτλερ ήταν παρανοϊκός με αυταπάτες μεγαλείου. Και ο Μιχαλολιάκος τα ίδια. αλλά 1000 πιο γελοίος και η σημερινή απομυθοποίηση της δύναμης της νεοναζιστικής ξεφτίλας θα είναι καταλυτική...

Αυτό το σχόλιο δείχνει νομίζω το πόσο πίσω είναι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου (αλλά και της αριστεράς), και πόσο πολιτικά αφελείς είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι.Δε θέλω να προσβάλλω κανέναν, ούτε θέλω να το πάρουν προσωπικά - θέλω όμως να σκεφτούν λιγάκι ταξικά, και να μη στέκονται μόνο σε εφήμερα γεγονότα.

Καταρχήν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα εξής:

Ο φασισμός ΔΕΝ θα εξαλειφθεί, διότι δεν έχουν εξαλειφθεί οι αιτίες και τα συμφέροντα που τον γεννούν και τον θρέφουν. Ίσως βέβαια πράγματι η Χρυσή Αυγή ως πολιτικό κόμμα να σβήσει, ή έστω να μικρύνει πολύ. Επίσης, ίσως ο Μιχαλολιάκος να παίξει το ρόλο του "αποδιοπομπαίου τράγου" και να εξαφανιστεί και αυτός, όπως και άλλα "μεγάλα στελέχη" της Χρυσής Αυγής.

Ακόμα και έτσι όμως, θα πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι, όπως και τα ονόματα και τα σύμβολα των κομμάτων. Έτσι, θα μπορούσαμε πχ να δούμε στο μέλλον μια πιο "σιμαζεμένη" έκδοση του φασισμού, με άλλους ανθρώπους στην ηγεσία, ή ακόμα και με άλλο όνομα κόμματος, κτλ. Αυτά όλα είναι αναλώσιμα, και μπορούν να αλλάξουν.

Αυτό που ΔΕΝ είναι αναλώσιμο, και ΔΕΝ μπορεί να αλλάξει, είναι η ΑΝΑΓΚΗ της άρχουσας τάξης για έναν "σοβαρό" φασισμό. Όπως έχουμε γράψει και σε παλιότερα άρθρα (πχ εδώ), η άρχουσα τάξη δεν έχει αυτή τη στιγμή την απαιτούμενη σκληράδα και ωμότητα προκειμένου να τσακίσει το λαϊκό κίνημα, και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, διότι πολύς κόσμος θα μείνει νηστικός και άστεγος, και τότε η κατάσταση θα είναι πολύ ζόρικη. Προκειμένου λοιπόν να καταφέρουν να περάσουν αυτά τα μέτρα, οι καπιταλιστές ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ τους φασίστες.

Γι' αυτό και όσοι νομίζουν ότι "το κράτος μας έσωσε από το φασισμό", ή ότι "το κράτος επιτέλους έκανε κάτι για να αντιμετωπίσει τους χρυσαυγήτες" μακροπρόθεσμα θα τρέχουν και δε θα φτάνουν.

Είναι τεράστιο πολιτικό λάθος ιστορικών διαστάσεων να νομίζει κανείς ότι το κράτος θα τα βάλει με το φασισμό. Το κράτος απλά θα "σουλουπώσει" το φασισμό, που άλλωστε οι ίδιοι οι καπιταλιστές γέννησαν/χρηματοδότησαν/προέβαλλαν στα ΜΜΕ, κτλ.

Τελικός σκοπός είναι η δημιουργία ενός πιο "εκλεπτυσμένου" (λέμε τώρα) φασιστικού μορφώματος, που θα μπορεί να συγκυβερνήσει, και να βοηθήσει με τη βρώμικη δουλειά, ειδικά τώρα που έρχονται κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, κτλ. Για να δημιουργηθεί αυτό το πράγμα, έπρεπε πρώτα ο φασισμός να απαλλαχθεί από μαχαιροβγάλτες και τραμπούκους της νύχτας, ή τουλάχιστον να τους βάλει "στα μετόπισθεν" (ώστε να μην πολυφαίνονται δημοσίως), και όχι στην πρώτη γραμμή της πολιτικής ζωής της χώρας (όχι τίποτα άλλο, αλλά υπάρχουν πολλοί "φιλήσυχοι πολίτες", που δεν έχουν μεγάλο πρόβλημα με τα μαχαιρώματα, αρκεί όμως αυτά να γίνονται μακρυά τους και μακρυά από τα "φώτα της δημοσιότητας". Προκειμένου να εξασφαλίσουν λοιπόν τη ψήφο και τη στήριξη/ανοχή αυτών των ανθρώπων, χρειάζεται ο φασισμός να γίνει πιο "διακριτικός", και όχι ωμός και "του δρόμου").

Επίσης, να έχουμε υπόψη ότι πιο μακροπρόθεσμα η Ελλάδα κάποια στιγμή θα κηρύξει -και επίσημα- πτώχευση, μιας και ήδη είναι χρεωκοπημένη, απλά οι πιστωτές έχουν επιλέξει να την κρατάνε τεχνητά στο χείλος της χρεωκοπίας, για να βγάζουν λεφτά από τους τόκους των ομολόγων, ή για να μην υπάρχει πρόβλημα με το ευρώ, με τις τράπεζες που έχουν δανείσει λεφτά στην Ελλάδα, κτλ. Σιγά σιγά όμως οι πιστωτές έχουν ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα, έχουν αρπάξει τα φιλέτα, οπότε κάποια στιγμή θα αφήσουν τη χώρα να χρεωκοπήσει, πετώντας την "σαν στημένη λεμονόκουπα". Τότε οι φασίστες θα είναι ακόμα πιο απαραίτητοι στην άρχουσα τάξη.

Γι' αυτό και δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι τάχα ο φασισμός "σε ένα δυό μήνες δε θα πιάνει ούτε 2%", μόνο και μόνο επειδή μπήκαν στη φυλακή μερικά μεγαλοστελέχη του. Τα στελέχη έρχονται και παρέρχονται. Αυτό που μετράει είναι ότι τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης κάνουν απαραίτητους τους φασίστες, απλά σε μια πιο "σοβαρή" έκδοση τους, την οποία και προσπαθούν πυρετωδώς να στήσουν.

Το "χτύπημα" στη Χρυσή Αυγή ΔΕΝ ήρθε τόσο "από τα κάτω", όσο "από τα πάνω", και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε: Δηλαδή η Χρυσή Αυγή ΔΕΝ χτυπήθηκε ιδιαίτερα από το λαϊκό κίνημα, όσο από την απόφαση των "από πάνω" να δημιουργήσουν ένα πιο "σοβαρό" φασισμό. Ίσως ο Μιχαλολιάκος να μην είναι κατάλληλος/πρόθυμος να κάνει κάτι τέτοιο, οπότε απομακρύνθηκε. Αργότερα, ίσως να επανέλθει, ή ίσως να βρεθεί ένας άλλος ηγέτης, πιο "σοβαρός" από το Μιχαλολιάκο. Όπως και να έχει, η άποψη ότι τάχα "το κράτος χτυπά τον φασισμό" όχι απλά είναι λάθος, αλλά είναι ΚΟΛΟΣΣΙΑΊΟ λάθος, και θα το πληρώσουμε όλοι μας πολύ ακριβά αν τελικά αυτή είναι η άποψη που θα επικρατήσει στον κόσμο (δυστυχώς, κάτι τέτοιο μου φαίνεται ότι γίνεται).

ΥΓ: Αξίζει να δείτε και ένα άρθρο του Θεοδωράκη, που κάποτε είχε προωθήσει τους Χρυσαυγήτες στην τηλεοπτική εκπομπή του ("Πρωταγωνιστές), και τώρα μας πληροφορεί ότι οι κυβερνώντες ίσως να πάνε σε εκλογές. Εμείς βέβαια έχουμε γράψει εδώ και μήνες ότι αυτό είναι πολύ πιθανό ενδεχόμενο, ειδικά όσο πλησιάζει η ώρα των πλειστηριασμών.

Ο Θεοδωράκης λοιπόν συνδέει τις εκλογές με το χτύπημα έναντι της Χρυσής Αυγής, που θα οδηγήσει πολλούς "ψηφοφόρους της Δεξιάς" πίσω στη ΝΔ, ώστε έτσι να κερδίσει τις εκλογές, και μετά να μπορέσει να περάσει όσα περισσότερα μέτρα μπορεί, έχοντας μια φρέσκια πολιτική εντολή.

Δεν αποκλείω καθόλου ένα τέτοιο σενάριο, αλλά πάντως δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε ότι ο φασισμός, αλλά και γενικότερα ο καπιταλισμός δε θα πέσουν με κρατική παρέμβαση των από πάνω. Χρειάζεται εμείς να τους τσακίσουμε. Αλλιώς, άσχετα με το ποιο κόμμα κυβερνά, θα περάσει τα "απαραίτητα" μέτρα ώστε να τσακιστούν οι εργάτες και να γίνουν έτσι πιο "ανταγωνιστικοί", και παράλληλα θα αξιοποιήσουν τους φασίστες για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Στο μέλλον, όταν τα πράγματα γίνουν ακόμα πιο ζόρικα, οι φασίστες όχι απλά δε θα περιθωριοποιηθούν στο 2%, αλλά θα αναλάβουν και μεγαλύτερες ευθύνες/εξουσίες, διότι η άρχουσα τάξη δεν έχει άλλο τρόπο να ελέγξει τα εξαγριωμένα πλήθη σε μια χρεωκοπημένη χώρα εκτός από τους φασίστες.


«η αυτοκρατορία ήταν η μόνη δυνατή μορφή διακυβέρνησης σε μια εποχή που η αστική τάξη είχε χάσει πια την ικανότητα να κυβερνά το έθνος και η εργατική τάξη δεν είχε ακόμα αποκτήσει αυτή την ικανότητα»
- Κ. Μαρξ

Πότε είπαμε έγραψε ο Χίτλερ το "Αγών μου";

Πριν λίγες μέρες είχα γράψει ένα άρθρο για το Δελαστίκ και τη Χρυσή Αυγή, και είχα υποσχεθεί ότι θα επανερχόμουν. Βέβαια, ο χρόνος μου είναι εντελώς περιορισμένος, και οι εξελίξεις τρέχουν, αλλά θα προσπαθήσω να συνδέσω τις σημερινές συλλήψεις των χρυσαυγιτών με όλα τα προηγούμενα, για να έχουμε μια πλήρη εικόνα της κατάστασης:

Πολλοί λοιπόν βγαίνουν σήμερα και "πανηγυρίζουν" για μια "νίκη της δημοκρατίας" (sic) έναντι του φασισμού. Ανάμεσα σε αυτούς περιλαμβάνεται και μια μερίδα αριστερών (κυρίως της ροζ αριστεράς), αλλά και κάμποσοι πολιτικάντηδες της κυβέρνησης, δημοσιογράφοι-φερώφωνα της άρχουσας τάξης που ως χθες έκαναν τα στραβά μάτια, ή και προωθούσαν τους ναζί. Για την ιστορία, ρίξτε και μια ματιά στο αυριανό πρωτοσέλιδο του "Βήματος":

Εμείς βέβαια σε αυτό το blog δεν ταυτιζόμαστε καθόλου με αυτές τις απόψεις - ίσα ίσα που τις απορρίπτουμε πλήρως:

Στην πραγματικότητα, ο φασισμός ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με τον Μιχαλολιάκο, ή τον Κασιδιάρη, κτλ. Ούτε καν αρχίζει και τελειώνει στη Χρυσή Αυγή. Και όσοι πολιτικά αφελείς και ανιστόρητοι "πανηγυρίζουν" σήμερα για την μεγάλη "νίκη της δημοκρατίας", το πιθανότερο είναι να σαρωθούν τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα.

Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουμε τι γίνεται, είναι να δούμε το ιστορικό παράδειγμα της Γερμανίας επί Χίτλερ:

Η Γερμανία λοιπόν είχε χάσει στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, και η παραγωγική της βάσης είχε υποστεί μεγάλη ζημιά, με αποτέλεσμα να υπάρχει ανεργία, φτώχεια, πείνα, κτλ. Η κατάσταση μάλιστα επιδεινωνόταν από τις πολύ μεγάλες πολεμικές αποζημιώσεις που έπρεπε να καταβάλλει το γερμανικό κράτος στους νικητές του πολέμου.

Ειδικά μετά το ξέσπασμα του Κραχ του 1929, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση δίνει το "χαριστικό χτύπημα" - η Γερμανία περνά έναν υπερπληθωρισμό του νομίσματος της (γιατί δεν είχε άλλο τρόπο να καλύψει τα έξοδα της από το να τυπώνει μάρκα με τη σέσουλα).

Οι πεινασμένοι εργάτες διαμαρτύρονταν, κινητοποιούνταν, και ας μην ξεχνάμε ότι τότε υπήρχε και η πρόσφατη -και επιτυχημένη- επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, που ενέπνεε τους εργάτες όλου του κόσμου. Μάλιστα, η αριστερά κυβέρνησε για λίγο στη Γερμανία  - αλλά μετά την εξουσία την πήρε τελικά ο Χίτλερ και οι ναζί, που είχαν τη χρηματοδότηση και τη στήριξη μεγάλων μερίδων του γερμανικού κεφαλαίου, που έβλεπαν ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να ελέγξουν το εξαγριωμένο και εξαθλιωμένο προλεταριάτο, να το αναγκάσουν να δεχτεί τη φτώχεια του και την εξουσία τους, και να τσακίσουν παράλληλα και τον "μπολσεβικισμό".

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο όμως που θα πρέπει να δούμε, είναι η πορεία των ναζί προς την εξουσία: Δεν έχω τις γνώσεις, ούτε και τον χρόνο να κάνω αναλυτική παρουσίαση, αλλά πάντως είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ είχε και αυτός φυλακιστεί από τους "δημοκράτες", που βάζω στοίχημα ότι θα πανηγύριζαν και αυτοί όπως πανηγυρίζει σήμερα το "Βήμα", ή και κάμποσοι ροζ αριστεροί,  κτλ.

Όμως, όπως η ιστορία απέδειξε, η φυλάκιση του Χίτλερ ΔΕΝ ανέκοψε την άνοδο του φασισμού. Ίσα ίσα που ο Χίτλερέκατσε και έγραψε το γνωστό του βιβλίο "Ο Αγών μου" όσο διάστημα ήταν στη φυλακή, αναπροσαρμόζοντας την τακτική του: Μέχρι τότε σκόπευε να πάρει την εξουσία πραξικοπηματικά (γι' αυτό άλλωστε και τον είχαν φυλακίσει, λόγω ενός αποτυχημένου πραξικοπήματος που είχε δοκιμάσει να κάνει). Μετά τη φυλάκιση του, αποφάσισε να δοκιμάσει να την πάρει με "δημοκρατικά μέσα", δηλαδή μέσω εκλογών. Και τελικά τα κατάφερε).

Διαβάζουμε πχ από το sansimera.gr:

Ο Αδόλφος Χίτλερ έγραψε το «Μάιν Καμπφ» στη φυλακή Λάντσμπεργκ της Βαυαρίας το 1924, όταν είχε καταδικαστεί σε πέντε χρόνια φυλάκιση με την κατηγορία της σύστασης συμμορίας και απόπειρας ανατροπής του δημοκρατικού καθεστώτος, μετά το «Πραξικόπημα της Μπυραρίας», όπως έμεινε στην ιστορία η πρώτη προσπάθεια των ναζί να καταλάβουν την εξουσία. Πρώτα το υπαγόρευσε στον συγκρατούμενό του Εμίλ Μόρις και στη συνέχεια στον Ρούντολφ Ες.

Η φυλάκιση του Χίτλερ ούτε μόνιμη ήταν, ούτε τον ανέκοψε. Αντιθέτως, λειτούργησε ως "καταλύτης" για να "στρογγυλέψει" λιγάκι τις θέσεις και την τακτική του.

Οι καπιταλιστές στήριζαν το Χίτλερ, γουστάροντας το τσάκισμα του εργατικού κινήματος, που θα προστάτευε την εξουσία τους από τον κίνδυνο μιας νέας "Οκτωβριανής Επανάστασης". Αλλά δεν ήθελαν και να κυβερνηθεί η Γερμανία από μπράβους και τραμπούκους "του δρόμου".

Γι' αυτό και ο φασισμός πέρασε από διάφορα στάδια "ξεσκαρταρίσματος" πριν εδραιωθεί και επικρατήσει. Για παράδειγμα, στο κόμμα του Χίτλερ υπήρχαν αλήτες και τραμπούκοι του δρόμου, που είχαν σχηματίσει τα λεγόμενα "Τάγματα Εφόδου". Αυτοί αποτελούσαν ουσιαστικά την πιο "ακραία" και "ωμή" μορφή φασισμού μέσα στο κόμμα των ναζί. Αν θέλετε να τους συγκρίνετε με τους χρυσαυγίτες στην Ελλάδα (αν και οι συγκρίσεις είναι μάλλον αδόκιμες), θα λέγαμε ότι τα Τάγματα Εφόδου σήμερα στην Ελλάδα είναι οι μπράβοι και οι "άνθρωποι της νύχτας" που στελεχώνουν τη Χρυσή Αυγή, και είναι κατάλληλοι για τις βρώμικες δουλειές, αλλά όχι για να κυβερνήσουν και να μιλάνε δημόσια, κτλ.

Ίσως λοιπόν πολλοί να μην το γνωρίζουν, ή να μην το θυμούνται, αλλά ο Χίτλερ είχε εξοντώσει τα Τάγματα Εφόδου πριν πάρει την εξουσία. Η εξόντωση αυτή όχι απλά δεν αποδυνάμωσε τους ναζί, αλλά τελικά ήταν μάλλον απαραίτητη για αυτούς, προκειμένου να πάρουν την εξουσία. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους όσοι νομίζουν ότι τάχα η επίθεση εναντίον των "ακραίων στοιχείων" της Χρυσής Αυγής "αποτελούν "νίκη της δημοκρατίας" (πχ Βήμα, ροζ αριστερά), ή "εξυπηρετούν τα συμφέροντα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ", όπως αφελώς υποστήριζε ο Δελαστίκ στο άρθρο του που είχα κατακρίνει.

Εντάξει, από τους αστούς δεν περιμένω πολλά, ούτε από τους ροζ αριστερούς. Αλλά να βλέπεις και "στελέχη πρώτης γραμμής" της αυτοαποκαλούμενης "επαναστατικής αριστεράς" να μην μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται, είναι εντελώς τραγικό.

Η νυχτα των μεγαλων μαχαιριων

Ως Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών (γερμ. Nacht der langen Messer) νοείται το τριήμερο μαζικών δολοφονιών από τις 30 Ιουνίου έως τις 2 Ιουλίου 1934 στη Γερμανία, όταν εκκαθαρίστηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ ολόκληρη η ηγεσία της παραστρατιωτικής οργάνωσης Sturmabteilung. Με την ευκαιρία θανατώθηκαν επίσης άλλοι δεξιοί πολιτικοί που δεν είχαν σχέση με τα SA, αλλά και διάφοροι αντίπαλοι του Χίτλερ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα διέθετε δύο ένοπλα σώματα που λειτουργούσαν ως παραστρατιωτικές οργανώσεις: τα SA (SturmΑbteilung, τμήμα εφόδου) και τα SS (SchutzStaffel, τάγμα προστασίας). Μαζικότερα ήταν τα SA που εκείνη την περίοδο ξεπερνούσαν σε μέλη τα τρία εκατομμύρια και ήταν επιφορτισμένα να συγκρούονται στους ταραγμένους δρόμους των γερμανικών πόλεων με κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, συνδικαλιστές κλπ. Τα SS, των οποίων ρόλος ήταν η προστασία των υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών, τυπικά θεωρούνταν επίλεκτη μονάδα των SA και δεν ξεπερνούσαν τους 30.000 άνδρες στην περίοδο που αναφερόμαστε.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σώματα δεν ήταν μόνο ποσοτική αλλά και κοινωνική-πολιτική. Τα SA στελεχώνονταν κυρίως από τις μάζες και προσδοκούσαν ότι μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, θα ετίθεντο σε εφαρμογή οι αντικαπιταλιστικές εξαγγελίες του εθνικοσοσιαλιστικού προγράμματος. Αντίθετα τα SS αποτελούνταν κυρίως από την ελίτ των κομματικών μελών και ελέγχονταν πλήρως από την ηγεσία.

Με την συμμετοχή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση δεξιού συνασπισμού το 1933, τα SA έγιναν πρακτικά ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα να μπουν στο στόχαστρο των συντηρητικών κομμάτων που στήριζαν τον καγκελάριο Χίτλερ και των κοινωνικών τάξεων που αυτά εκπροσωπούσαν. Οι στρατιωτικοί ήξεραν πως ο Ρεμ πίεζε το φίλο και ομοϊδεάτη του να καταργηθεί ο στρατός και να αντικατασταθεί από την SA, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες ενοχλούνταν από την αντικαπιταλιστική (εκ δεξιών) ρητορική τους, οι αριστοκράτες φοβούνταν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μέσον για να απαλλοτριωθεί η γη τους, η μεσαία τάξη τρόμαζε από τις τραμπούκικες μεθόδους τους.

Ο Χίτλερ έβλεπε μεν την SA ως εμπόδιο για την ομαλή συνεργασία του με τους παραπάνω, καθώς και ως εν δυνάμει πηγή αμφισβήτησης της μονοκρατορίας του εκ των έσω, δίσταζε όμως να λάβει μέτρα αφού οι άνδρες της SA έκαναν όλη τη βρώμικη δουλειά για το κόμμα του. Αποφάσισε να δράσει μόνο την άνοιξη του 1934, όταν σύσσωμος ο παλαιός συντηρητικός πολιτικός κόσμος τον απείλησε ότι θα άρει την κοινοβουλευτική υποστήριξή του στην κυβέρνηση, εάν δεν περιορίσει τις αυθαιρεσίες των ανδρών του Ρεμ.

Αυτό που γίνεται λοιπόν είναι ότι ο φασισμός κάνει ένα "ξεσκαρτάρισμα", ώστε να μείνουν "λιγότεροι, αλλά καλύτεροι" (καλό θα ήταν και στην αριστερά να γινόταν ένα ξεσκαρτάρισμα, μιας και εμφανώς πολλοί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, αλλά η αριστερά είναι ανίκανη ακόμα και αυτό να κάνει. Πολλοί κατηγορούν το ΚΚΕ για τις διαγραφές που κατά καιρούς κάνει, αλλά εγώ έχω να πω ότι το να μην κάνεις καθόλου διαγραφές, παρότι εμφανώς πολλοί άνθρωποι και πολλές απόψεις δεν αξίζουν, είναι 100 φορές χειρότερες από το να έχεις τουλάχιστον την πολιτική ωριμότητα να κάνεις διαγραφές. Το πόσο σωστές είναι αυτές οι διαγραφές, και τα κριτήρια που γίνονται, είναι μια άλλη συζήτηση).

Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε στα του φασισμού:

Σήμερα η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα "πρέπει" να πάρει πολύ σκληρά μέτρα εναντίον των εργατών, αλλά και πολλών μικροαστών που μέχρι τώρα τη στήριζαν. Η ανεργία και η φτώχεια θεριεύουν, και θα φουντώσουν ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον. Υπάρχει μάλιστα και το ζήτημα-σταθμός με τους πλειστηριασμούς των σπιτιών, που θα προκαλέσει τεράστιες κοινωνικές εκρήξεις στην Ελλάδα, διότι η άρχουσα τάξη είχε στηρίξει μεγάλο μέρος της κυριαρχίας της στην υπόσχεση ότι τάχα όλοι θα έχουν ένα σπίτι, ενώ αν επικρατήσουν οι κομμουνιστές "θα έρθουν να σας πάρουν τα σπίτια".

Προκειμένου λοιπόν να περάσουν αυτά τα μέτρα, οι καπιταλιστές χρειάζονται τους φασίστες. Είναι εντελώς αφελές (και άρα πολιτικά επικίνδυνο) να νομίζει κανείς ότι τάχα η άρχουσα τάξη θέλει να χτυπήσει τους φασίστες. Η άρχουσα τάξη τους χρειάζεται, και γι' αυτό και τους εξέθρεψε κιόλας, με μεγάλη προώθηση στα ΜΜΕ, με το να κάνει τα "στραβά μάτια" τόσα χρόνια, με το να τους χρηματοδοτεί, να τους εκπαιδεύει, κτλ. Το ότι σήμερα συνέλαβε μερικούς από αυτούς, ή άρχισε εδώ και λίγες μέρες να παίρνει "εχθρική" στάση απέναντι τους μετά τη δολοφονία, οφείλεται σε δύο λόγους:

1) Κάποιοι καπιταλιστές δε θέλουν το φασισμό, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά κυρίως γιατί ξέρουν ότι κινδυνεύει και η ίδια τους η θέση. Όπως και ο Χίτλερ, έτσι και οι χρυσαυγίτες θα χτυπήσουν μερικούς παλιούς εκπρόσωπους του παλιού και χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού της χώρας. Έτσι, θα εδραιώσουν την εξουσία τους, δίνοντας στο λαό μερικά εξιλαστήρια θύματα, τους "ψεύτες και προδότες πολιτικούς" (την ίδια ώρα βέβαια, αυτοί που όντως κάνουν κουμάντο, δηλαδή οι τραπεζίτες οι εφοπλιστές, οι παπάδες, οι βιομήχανοι, κτλ, θα συνεχίζουν να ρημάζουν το λαό, μιας και οι φασίστες όχι απλά δεν έχουν σκοπό να τους χτυπήσουν, αλλά αντίθετα από αυτούς παίρνουν εντολές)

2) Η άρχουσα τάξη το βλέπει ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν επαρκούν, δεν έχουν την απαραίτητη "πυγμή' για να περάσουν τόσο σκληρά μέτρα (για τον Κουβέλη δεν το συζητάμε καν, αυτόν τον παραμέρισαν εδώ και καιρό). Θέλουν λοιπόν τους φασίστες, αλλά θέλουν πρώτα να κάνουν ένα "ξεσκαρτάρισμα", ώστε να "στρογγυλέψουν" λίγο το προφίλ τους. Όλες αυτές οι εξελίξεις λοιπόν θα οδηγήσουν σε έναν πιο "εκλεπτυσμένο φασισμό" (ξέρω ότι η έκφραση είναι λίγο αδόκιμη, αλλά νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ: Η άρχουσα τάξη θέλει να ξεφορτωθεί τα κομμάτια εκείνα των νεοναζί που δολοφονούν ωμά στους δρόμους, και που είναι καλοί για να κάνουν τη "βρώμικη δουλειά", αλλά όχι για να κυβερνήσουν μια χώρα).

Ο Δελαστίκ στο άρθρο του ισχυριζόταν ότι τάχα η Χρυσή Αυγή θα αποδυναμωθεί από αυτές τις εξελίξεις, και θα ευνοηθούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Υπάρχουν δύο μεγάλα λάθη σε αυτή τη σκέψη:

- Ο Δελαστίκ, όπως και πολλοί άλλοι, σκέφτεται ακόμα με στενά κομματικούς όρους, αντί να σκέφτεται ταξικά: Σε περιόδους κρίσης, τα στενά κομματικά συμφέροντα τείνουν να μειώνονται, και πρέπει να σκεφτόμαστε με βάση τα ευρύτερα συμφέροντα της κάθε τάξης. Για παράδειγμα, η άρχουσα τάξη είδε ότι δεν μπορούσε κανένα κόμμα να κυβερνήσει μόνο του, και γι' αυτό δοκίμασε πρώτα τη λύση της "κυβέρνησης τεχνοκρατών", και μετά τη λύση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που κάποτε υποτίθεται ότι ήταν "εχθροί". Επίσης, η άρχουσα τάξη δε δίστασε να "κάψει" το χαρτί του ΠΑΣΟΚ, που πέρασε όσα περισσότερα μέτρα μπορούσε όταν ακόμα ήταν στην εξουσία, και τώρα δεν πρόκειται να ξαναπαίξει μεγάλο ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Είναι λάθος να βλέπουμε το "ποιος ωφελείται" με στενά κομματικούς όρους, όπως έκανε ο Δελαστίκ. Πρέπει να βλέπουμε πια τάξη ωφελείται, αλλά τελικά η άρχουσα τάξη το ξέρει αυτό καλύτερα από την αριστερά, γι' αυτό και στην αριστερά ακόμα ο καθένας κοιτάει το στενό κομματικό του μαγαζάκι, ενώ οι αστοί κινούνται εξυπνότερα, και τώρα που τα πράγματα ζορίζουν προετοιμάζουν πυρετωδώς και τη λύση του φασισμού.

- Το δεύτερο λάθος που κάνουν πολλοί είναι ότι σκέφτονται εφήμερα, και όχι μακροπρόθεσμα. Για παράδειγμα, πολλοί λένε ότι "μετά τα τελευταία γεγονότα, η εκλογική απήχηση της Χρυσής Αυγής στα γκάλοπ έπεσε". Ή λένε ότι "η δημοκρατία έβαλε στη φυλακή το φασισμό". Αυτά είναι εντελώς εφήμερα. Ο Χίτλερ είχε και αυτός πάει φυλακή, και είχε και αυτός εξοστρακίσει από το κόμμα του τους "ακραίους" των Ταγμάτων Εφόδου. Όλα αυτά όμως τα γεγονότα μακροπρόθεσμα τον έκαναν πιο δυνατό, και τελικά τον οδήγησαν στην εξουσία.

Γι' αυτό και γελάω πικρά βλέποντας αυτές τις ανιστόρητες και επιφανειακές αναλύσεις, ειδικά όταν τις κάνουν οι "ψαγμένοι" και "πρωτοκλασάτοι" αναλυτές της "επαναστατικής αριστεράς".

Αυτά που βλέπουμε σήμερα είναι το απαραίτητο "ξεσκαρτάρισμα" των ναζί, προκειμένου σύντομα να αναλάβουν θέση στην συγκυβέρνηση της Ελλάδας. Αυτό άλλωστε το ζητάνε πλέον καθαρά και ευθέως οι καπιταλιστές. Δείτε για παράδειγμα ένα απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο στο bankingnews.gr, γνωστό όργανο του τραπεζικού κεφαλαίου στην Ελλάδα:

Τι χρειάζεται για να αλλάξει η Χρυσή Αυγή ώστε να μετεξελιχθεί σε κόμμα που θα μπορούσε να συγκυβερνήσει στην Ελλάδα

Το πρόσφατο γεγονός της δολοφονίας, της απόλυτα καταδικαστέας δολοφονίας πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο αλλαγής της φιλοσοφίας  της Χρυσής Αυγής.
Δυστυχώς σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας η Χρυσή Αυγή θεωρείται δολοφονική συμμορία.
Η έννοια δολοφονική συμμορία είναι προσβλητική και ατιμωτική για την Χρυσή Αυγή και η ηγεσία της πρέπει να δράσει τώρα.
Σε πρόσφατο άρθρο του πρώην υφυπουργός και συνεργάτης του bankingnews.gr ως αρθογράφος παρουσίασε μια άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση για το πώς μπορεί να εκδημοκρατιστεί στα μάτια της κοινωνίας η Χρυσή Αυγή.
Πέραν της κριτικής που ασκήθηκε αποκαλύφθηκαν και οι δήθεν τιμητές της δημοκρατίας.
Ορισμένα κατάπτυστα σχόλια του τύπου αποκαλύφθηκαν οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής και άλλα τέτοια έδειξαν ότι κυριαρχεί η μισαλλοδοξία σε ορισμένους.
Η μικρότητα τους, η ανεπάρκεια τους, τους περιχαρακώνει γύρω από το μηδέν καθώς ορισμένοι δήθεν δημοκράτες είναι μηδενικά.
Η άποψη για το πώς θα εκδημοκρατιστεί η Χρυσή Αυγή μπορεί να εκλαμβάνεται ως ένα ακόμη οπαδός της Χρυσής Αυγής.
Αυτά είναι αστεία πράγματα.
Δεν είναι όμως αστεία η στάση μέρους της κοινωνίας που θεωρεί ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση.
Θεωρούμε και θα συμφωνήσουμε με το πρόσφατο άρθρο του πρώην υφυπουργού και αρθρογράφου ότι η Χρυσή Αυγή πρέπει να αδράξει την ευκαιρία και να αποτινάξει την ρετσινιά.
Η Χρυσή Αυγή όντως στηρίζεται σε ορισμένους τραγικούς τύπους αλλά στηρίζεται και σε μια πλατιά βάση ψηφοφόρων ή οπαδών που έχουν σιχαθεί την υποκρισία, την παρακμή.
Η Χρυσή Αυγή αν καταφέρει να περιθωριοποιήσει τους τραγικούς τύπους και να αναδείξει ένα πολιτικό λόγο όσο οξύς και αν είναι θα καταφέρει να επικρατήσει σε μερίδα των ελλήνων ψηφοφόρων.
Αν η Χρυσή Αυγή καταφέρει να εκδημοκρατιστεί στην λογική της έξωθεν και έσωθεν καλής μαρτυρίας τότε είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει τον επόμενο πόλο συγκυβέρνησης.
Μια κυβερνητική συνεργασία μεταξύ της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής δεν θα πρέπει να θεωρείται ούτε ουτοπική ούτε ακραία.

Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου στον ΣΚΑΙ του εφοπλιστή Αλαφούζου, που ζητάει μια "σοβαρότερη" Χρυσή Αυγή για να συγκυβερνήσει:

Ο Δελαστίκ στο άρθρο του διερωτόταν "ποιος ωφελείται", και κατέληγε στο "μεγαλειώδες" συμπέρασμα ότι ωφελείται..η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Εμείς λέμε ότι αυτός που ωφελείται είναι η άρχουσα τάξη, και ειδικά το τμήμα της αυτό που θέλει μεν τους φασίστες στη συγκυβέρνηση, αλλά θέλει πρώτα να τους "σουλουπώσει", και γι' αυτό προωθεί ένα "ξεσκαρτάρισμα" πρώτα, όπως ακριβώς είχε γίνει και στη Γερμανία την εποχή του Χίτλερ.

Υπάρχει ένα γνωστό ρητό που λέει "γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος". Απευθυνόμενος λοιπόν στους αριστερούς, θα ήθελα να τους θέσω τον εξής προβληματισμό μου: Αν οι καπιταλιστές έβαλαν χειροπέδες στο Μιχαλολιάκο, που ήταν δεκανίκι τους και έως τώρα τον προωθούσαν, τον χρηματοδούσαν, κτλ, τί ακριβώς θα κάνουν εναντίον της αριστεράς (που ήδη δειλά-δειλά την αποκαλούν πλέον "αντισυνταγματική"); Γι' αυτό σας λέω ότι καλό θα ήταν να μην πανηγυρίζουμε και τόσο για το "θρίαμβο της δημοκρατίας" (που λέει και το "Βήμα"), και να δούμε ότι σύντομα θα έρθουν για εμάς, ειδικά αν εμείς δεν είμαστε έτοιμοι και οργανωμένοι. Και εμάς δεν πρόκειται να μας βγάλουν έξω από τη φυλακή (σε αντίθεση με τους φασίστες).

Οι ΗΠΑ τυπώνουν 1 τρις δολάρια ετησίως, η αριστερά ούτε καν ασχολείται

Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, ειδικά μετά το δολοφονικό χτύπημα των φασιστών, είναι το #1 θέμα, και με αφορμή και την τελευταία μας ανάρτηση για το Δελαστίκ, θα άξιζε να γράψω κάτι παραπάνω, εξηγώντας καλύτερα το γιατί θεωρώ εκτός τόπου και χρόνου την ανάλυση του Δελαστίκ.

Υπόσχομαι ότι θα το κάνω αυτό την Κυριακή, μιας και προς το παρόν δεν έχω χρόνο. Στην πραγματικότητα, ούτε τώρα έχω χρόνο, απλά μόλις ολοκλήρωσα την παρακολούθηση ενός βίντεο του Mike Maloney, ενός επενδυτή που πάντως είχε προβλέψει την επρχόμενη κρίση, και μιλά για το χρυσό και τον επερχόμενο υπερπληθωρισμό του δολαρίου.

Το βιντεάκι είναι σύντομο, διαρκεί μόνο 35 λεπτά (εμένα βέβαια μου πήρε 3 μέρες για το δω, διότι δεν έχω πάνω από 10-15 λεπτά τη μέρα να διαθέσω). Επίσης, η παρουσίαση του Maloney είναι σχετικά απλή και κατανοητή, αν και περιέχει μερικά κραυγαλέα λάθη και παραλείψεις, και σε ορισμένα σημεία προσπαθώντας να δικαιολογήσει τον καπιταλισμό, γίνεται παιδιάστικος στα επιχειρήματα του.

Τέλος πάντων, εγώ δεν έχω ούτε τα χρήματα ούτε τον χρόνο για αντίστοιχες παρουσιάσεις και βίντεο, οπότε θα αρκεστούμε σε αυτά του Maloney, και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο σχόλιο (παρότι θα έπρεπε).

Ως επιδόρπιο για το θέμα, δείτε και τα εξής:

- "Mohammad’s meeting with Putin is in tune with the dynamics of a world in which not even a superpower can claim to have answers to all the problems" (Link). Το άρθρο είναι από εφημερίδα των πετρελαιάδων, και αξίζει οπωσδήποτε να το διαβάσετε, γιατί δείχνει το πόσο διαφορετικός είναι πλέον ο κόσμος, ειδικά στα μάτια αυτών που δεν ανήκουν στη Δύση, και άρα δεν έχουν και κάποιο "κόλλημα" στο να ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν πόσο πολύ έχει παρακμάσει η Αμερική (κάθε άλλο - αυτοί έχουν συμφέρον από αυτό το πράγμα).

- Η Κίνα συνεχίζει να αγοράζει χρυσό σε ποσότητες-ρεκόρ (σιγά το νέο, αλλά τέλος πάντων).

- Την ίδια ώρα, η Κίνα, και γενικά ο κόσμος συνεχίζει να ξεφορτώνεται τα αμερικανικά ομόλογα/δολάρια. Ίσως να μην το λένε δημοσίως, για να μην τους πάρουν χαμπάρι οι λαϊκές μάζες και γίνει πανικός, αλλά κατά βάθος όλοι το ξέρουν ότι η Αμερική δε μπορεί να εξοφλήσει όλες αυτές τις υποχρεώσεις/χρέη που έχει, παρά μόνο αν τυπώσει μαζικά δολάρια, υποτιμώντας όμως έτσι δραστικά την αξία του νομίσματος. Οπότε, σιγά-σιγά, όλοι ξεφορτώνονται τα δολάρια τους...

Για το τέλος, λίγη σάτιρα, "για να γελάσουμε και λίγο":

Άλλος έχει το όνομα, και άλλος τη χάρη

Όχι, δεν πρόκειται για φωτομοντάζ, ούτε για κάποιας μορφής "πλάκα". Η φωτογραφία είναι 100% αληθινή, με τους νεοναζί να φιλοξενούν το άρθρο του γνωστού οπορτουνιστή Γ. Δελαστίκ, μιας και δίνει άλλοθι στη δράση τους.

Το χειρότερο δεν είναι αυτό βέβαια  -αυτό που πραγματικά είναι το χειρότερο απ' όλα είναι ότι δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός να μαζευτούν αυτοί οι άνθρωποι. Βάζω στοίχημα ότι πολλοί σύντροφοι από τη "βάση" του ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι προβληματισμένοι από το άρθρο του Δελαστίκ, αλλά παρόλα αυτά οι περισσότεροι θα ακολουθήσουν τυφλά την ηγεσία, και κανένας δε θα βάλει χέρι στα "πρωτοκλασσάτα" στελέχη (αλίμονο, άλλωστε προέβλεψαν την κρίση (χαχα), ετοίμασαν σοβαρό και οργανωμένο σχέδιο (χαχαχα), έκαναν σοβαρές αναλύσεις (ο Δελαστίκ έλεγε στην αρχή της κρίσης ότι η Ελλάδα δεν είναι χρεωκοπημένη, γιατί μεγάλα χρέη έχει πχ και η Γαλλία, η Αμερική, κτλ, και αφού αυτές "δεν" (?) είναι χρεωκοπήμενες, γιατί να είμαστε εμείς; Αντί να καταλάβει ότι σχεδόν ολόκληρη η Δύση έχει χρεωκοπήσει, ο άλλος νόμιζε ότι ακόμα και η Ελλάδα δεν έχει χρεωκοπήσει, παρότι η Ελλάδα είναι εντελώς χρεωκοπημένη!).

Τέλος πάντων, επειδή για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι "άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει τη χάρη", αναδημοσιεύω ένα κείμενο που βρήκα εδώ.

Δεν το έχει γράψει βέβαια ο "πολύς" Δελαστίκ, ούτε κάποιοι άλλοι "μεγάλοι αναλυτές" που προωθεί η αριστερά (αλλά δεν τραβάνε, όσο σπρώξιμο και αν έχουν από τους κομματικούς μηχανισμούς, διότι απλούστατα τους λείπει το σοβαρό περιεχόμενο). Παρότι είναι γραμμένο από κάποιο "ανώνυμο" σύντροφο, και δε θα δημοσιευτεί στα "επίσημα" sites της αριστεράς, είναι εμφανώς ανώτερο -τουλάχιστον για εμένα- από τη σαβούρα που συνήθως μαζεύεται εκεί πέρα:

Ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, κύριοι!

Τα ψέματα τελείωσαν, κύριοι.

Ήρθε η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους:

Έγινε πλέον φανερό στον καθένα ποιος είναι ο εχθρός της Χρυσής Αυγής. Είναι η εργατική τάξη, Έλληνες και ξένοι εργάτες, η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Η δολοφονία του αντιφασίστα τραγουδιστή και εργάτη μετάλλου Παύλου Φύσσα αποτελεί την πιο βάρβαρη αλλά και συνάμα ξεκάθαρη απόδειξη.

Έγινε πλέον φανερό ποιός έχει κάθε λόγο να υποθάλπει και να ενισχύει τον φασισμό: η αστική τάξη, τα κόμματα της και οι μηχανισμοί της.

“Είμαστε αντισυστημικοί, μας πολεμούν”

Κανείς από την κυβέρνηση και το σύστημα δεν πολεμά τη Χρυσή Αυγή, απλά “καταδικάζουν” φραστικά “τα φαινόμενα βίας” -γενικώς και αορίστως. Η Χρυσή Αυγή είναι το τρίτο τη τάξει πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα, σύμφωνα με τη δυναμική του αυτή τη στιγμή. Έχει δηλώσει ανοιχτά υποστηρικτής του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου και της δικτατορίας του Μεταξά. Μέλη και στελέχη του οπλοφορούν, δολοφονούν, δέρνουν, έχοντας πλήρη ασυλία και υποστήριξη από τις κατασταλτικές δυνάμεις. Δεκάδες, εκατοντάδες επιθέσεις σε μετανάστες, σε αριστερούς, έφοδοι ταγμάτων ασφαλείας, επιθέσεις και βόμβες σε στέκια, έχουν καταγραφεί και καταγγελθεί -και στην χειρότερη γίνονται κάποιες προσαγωγές για τα μάτια του κόσμου.

Τι έγινε τις τελευταίες μέρες; Αφού μια συμμορία χρυσαυγιτών επιτέθηκε δολοφονικά σε μέλη του ΚΚΕ με ρόπαλα με καρφιά, οι αστυνομία διέταξε “έρευνα” -λες και δεν ξέρει ποιοι είναι. Μετά από λίγες μέρες, μια συμμορία 50 οπλισμένων φασιστών έστησε καρτέρι ενάντια σε 5 άτομα. Η αστυνομία ήρθε με 10 μπάτσους να φάνε ποπ-πορν και να δούμε το “ματς” με τα δύο “άκρα” -”καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται”. Και μόλις βγήκε μαχαίρι, η γυναίκα αστυνομικός ξεστόμισε: “ε όχι και μαχαίρι!”. Προς τιμήν της, έπιασε τον δολοφόνο, ενώ 9 άνδρες κοιτούσαν σαν χάνοι. Το ότι είμαστε αριστεροί δεν μας εμποδίζει να αναγνωρίζουμε το θάρρος και την τιμιότητα -από όπου και αν προέρχεται. Η αλήθεια όμως είναι ότι αν η συμμορία έδερνε μόνο, τότε θα την άφηναν να φύγει ανενόχλητη.

Ε ρε να ήτανε καμια συνέλευση σωματείου ή καμιά πορεία! Σκύλοι, ελικόπτερα, ΜΑΤ, ασφαλίτες θα έσπευδαν στο σημείο!

Αυτό που συμβαίνει εδώ και χρόνια είναι ότι ο φασιστικοποιημένος μηχανισμός της αστυνομίας συνδράμει πλήρως τη ΧΑ, βγάζοντας μέλη από κλούβες τους, αφήνοντας μέλη τους να περνούν μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας, καλύπτοντας τις δολοφονικές ενέργειες τους, φρουρώντας τα γραφεία τους. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η πλειοψηφία των σωμάτων ασφαλείας, του πιο βασικού πυλώνα του συστήματος, ψηφίζουν ΧΑ -που είναι "ενάντια στο σύστημα".

Πώς φέρεται η αστυνομία και η δικαιοσύνη ενάντια στο λαϊκό-εργατικό κίνημα και την αριστερά; 200 φοιτητές μαζεύονται για μια μαζική παράσταση στο ΕΚΠΑ και έρχονται κλούβες, σκυλιά, αντιτρομοκρατική. Μπάτσοι εισβάλλουν σε συνελεύσεις ΕΛΜΕ και άλλων σωματείων. Όλες οι σοβαρές απεργίες βγαίνουν παράνομες και επιστρατεύονται. Συνδικαλιστές απολύονται ή δικάζονται. Η Χαλκιδική είναι κατεχόμενη περιοχή και οι κουκουλοφόροι μπάτσοι σπάνε τις πόρτες και αρπάζουν τους κατοίκους μπροστά στα παιδιά τους. Τόνοι χημικών και άγριο ξύλο περιμένει κάθε μαζική διαδήλωση.

Να λοιπόν ποια είναι η αντιμετώπιση των “δύο άκρων”, δηλαδή του εξής ενός: του λαϊκού κινήματος! Και οι χρυσαυγίτες κλαίγονται γιατί ήρθε ο Καμίνης με τα ΜΑΤ και τους έκανε ένα “φσουτ” με τη φυσούνα για να φύγουν από την μία πλατεία και να πάνε στην άλλη!

Τα “δύο άκρα”, το εξής ένα

“Οι δύο ακραίες ιδεολογίες συγκρούονται. Εμένα τι με νοιάζει. Δε μπα να σφαχτούν μεταξύ τους.”

Αυτό το αντανακλαστικό φροντίζουν να αναπτύξουν στο λαό τα ΜΜΕ και οι ιδεολογικοί παράγοντες του συστήματος, βάζοντας συστηματικά στο ίδιο τσουβάλι τις απεργίες και τις καταλήψεις με τους ναζιστές, τον Στάλιν με τον Χίτλερ, τους κατακτητές με τον Γλέζο, τον κομμουνισμό με το φασισμό (σε αυτό το ζήτημα ας αναρωτηθούν επί τέλους μήπως έχουν ευθύνες οι αναρχικοί με την χυδαία στάση τους).

Αυτό το αντανακλαστικό είναι που προσπαθεί στην πραγματικότητα να αθωώσει την φασιστική ιδεολογία, μέσα από μια γενικόλογη αναφορά στο “όλοι φασίστες είναι”, για να ξεχάσουμε ποιοι είναι πραγματικά οι φασίστες, ποιοι τους προωθούν, ποιοι τους συγκαλύπτουν, ποιοι τους πολέμησαν και τους πολεμούν. Κάπως έτσι κάνουν πώς ξεχνούν τι ήταν τα “γουναράδικα”. Όπως ο Πρετεντέρης που τόσο ανησυχεί για τα “δύο άκρα” και τα “γουναράδικα” που τάχα εμείς θα τους πάμε, ταυτόχρονα όμως γράφει στα "ΝΕΑ": “μάλλον στην Αριστερά θέλουν να επαναφέρουν σκηνικό εμφυλίου ξεχνώντας ποιός τον κέρδισε -και καλά έκανε και τον κέρδισε”.

Ναι, θυμόμαστε ποιοι τον κέρδισαν τον... “εμφύλιο” κύριε Πρετεντέρη: οι Αμερικάνοι. Θυμόμαστε επίσης ποιοι έγδαραν τον Άρη στα γουναράδικα, και κρέμασαν το κεφάλι του στην πλατεία των Τρικάλων να το βλέπει ο κόσμος, για να νικήσετε στον εμφύλιο. Είναι οι ταγματασφαλίτες που φωνάξατε ξανά για να μας φοβερίσουν με τα μαχαίρια. Εσείς τα θυμάστε αυτά κύριε Πρετεντέρη; Τα θυμάστε και κάνετε ότι τα ξεχνάτε.

Όπως ξεχνούν διάφοροι πώς έγινε ο φύρερ Μιχαλιολιάκος δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα. Πώς έγινε; Θα σας θυμίσουμε εμείς πώς έγινε! Απέσυρε το ΛΑΟΣ (ναι αυτό το... δημοκρατικό κόμμα, που συγκυβέρνησε μαζί με τα άλλα δημοκρατικά κόμματα της δημοκρατικής σας κυβέρνησης!) τον υποψήφιο του και στήριξε τον Κακλαμάνη! Δεν ήξεραν οι εταιρίες δημοσκοπήσεων ότι με το να αφήσουν μόνο το Μιχαλολιάκο ακροδεξιό υποψήφιο θα βγει δημοτικός σύμβουλος; Το ξέραν, γιατί άλλες δημοσκοπήσεις διαβάζουν τα επιτελεία και άλλες βγάζουν στα κανάλια. Όπως και λίγο αργότερα, όταν διαλύσατε το ΛΑΟΣ προεκλογικά αφήνοντας όλο το γήπεδο στην ΧΑ να πάρει 7% στις εκλογές, και να δοκιμάσετε τις αντιδράσεις!

Όταν οι υπουργοί λένε ότι “οι μετανάστες απεργοί πείνας της Υπατίας είναι υγειονομική βόμβα”, στρώνουν το έδαφος στο φασισμό. Όταν ο Δένδιας δηλώνει “πρέπει να γίνει ανακατάληψη των πόλεων από τους μετανάστες”, κλείνει το μάτι στους ναζιστές και νομιμοποιεί τα πογκρόμ. Όταν οι απεργίες κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές. Όταν οι καταλήψεις άχρηστων (εσείς τα κάνατε άχρηστα) κτηρίων ποινικοποιούνται. Όταν τα ΜΑΤ φασιστικοποιούνται και μαθαίνουν να δέρνουν σαν χρυσαυγίτικες συμμορίες.

Τότε, είναι εγκληματική κάθε απόπειρα να ανακατέψετε το νερό με το λάδι και να μπλέξετε αυτόν που σηκώνει το μαχαίρι με αυτόν που το δέχεται, αυτούς που νίκησαν το ναζισμό με αυτούς που τον αμόλησαν, αυτούς που αντιστέκονται στην βαρβαρότητα με αυτούς που την υποθάλπτουν!

Όταν μιλάτε για τα "δύο άκρα", εχθρεύεστε το εξής ένα: το λαϊκό κίνημα.

Μη φοβάστε “ατρόμητα λιοντάρια”. Σας καλύπτουν!

“Ατρόμητα λιοντάρια” λένε ότι είναι οι χρυσαυγίτες. “Θα γυρίσουν και η γη θα τρέμει”. Κατ' αρχάς ας θυμηθούν αυτοί και οι ανιστόρητοι υποστηρικτές των δύο άκρων από που γύρισαν και ποιος τους έστειλε από εκεί που γύρισαν. Έχει έξι γράμματα, το πρώτο είναι “Σ” και το τελευταίο “ν”.

Δεύτερον, αφού “ξαναγύρισαν” (τους ξακακάλεσαν, δηλαδή τα αφεντικά τους), έχουν επιδοθεί σε δεκάδες επιθέσεις 20 και 50 θρασύδειλων εναντίων ανυποστήρικτων, αβοήθητων θυμάτων, μεταναστών, αριστερών, μικροπωλητών και άλλων φοβερών εχθρών του “συστήματος” (ποιου συστήματος δεν μας λένε ποτέ). Πάντα καλυμμένοι πίσω από τη δύναμη της μάζας, πάντα εξοπλισμένοι με κλομπ, μαχαίρια και λοστάρια.

Αυτοί είναι οι ατρόμητοι, λοιπόν; Που χαιρετούν ναζιστικά, αλλά τάχα δεν είναι ναζιστές (μεγάλοι ιδεολόγοι). Που είναι “λιοντάρια” αλλά όταν έχει αντιφασιστική συγκέντρωση κλαίγονται στην αστυνομία γιατί δεν τους προστατεύει. Που είναι ενάντια στο σύστημα αλλά τους υποστηρίζει η αστυνομία. Να δείτε τους ατρόμητους:

Θαυμάστε τους ατρόμητους! Πίσω από τον κρατικό μηχανισμό, (να τι θα πει παρακράτος!). Να τα “δύο άκρα”! Μόνο που στη μία πλευρά του “άκρου” βρίσκονται κάποιοι αντιφασίστες (με τον οποίων την πολιτική αντίληψη και πρακτική διαφωνούμε, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης), και στην άλλη μεριά του άκρου είναι η αστυνομία και οι χρυσαυγίτες! Μια μέρα αφότου “όλος ο πολιτικός κόσμος καταδίκασε τα φαινόμενα βίας και απομόνωσε τη Χρυσή Αυγή”!

Απολογισμός: 150 προσαγωγές και 25 συλληφθέντες αντιφασίστες, 1 συλληφθέντας χρυσαυγίτης – ο δολοφόνος.

Τι έχουν να πουν αλήθεια τα κανάλια, τα ΜΜΕ και οι... “Εβραίοι”, που είναι πίσω από όλα, για αυτούς τους ανθρώπους;

“Αγανακτισμένοι πολίτες”! Μάλιστα. Λέει ο Ευαγγελάτος λοιπόν: “τα επεισόδια γίνονται στην οδό Λαμπράκη και όλοι στην Ελλάδα γνωρίζουν τι σημαίνει το όνομα αυτό”. Ναι ξέρουμε τι σημαίνει! Σημαίνει ότι κάποτε κάτι κατακάθια σαν τον Ρουπακιά (σημ: ο δολοφόνος) με λοστάρια, μπροστά σε δεκάδες αστυνομικούς, σκότωσαν ένα βουλευτή της Αριστεράς. Και οι φασίστες-παρακρατικοί ονομάζονταν από τον Τύπο τότε με το ίδιο όνομα: “αγανακτισμένοι πολίτες”! Και εσύ, με το αίμα φρέσκο, ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει Λαμπράκης και “αγανακτισμένοι πολίτες”, κύριε Ευαγγελάτε!

Όπως γνώριζες, όταν είχες στο παράθυρο την “επιτροπή αγώνα κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα”, ότι είναι χρυσαυγίτες, αλλά τους έλεγες “πολίτες”! Και τους κάλυπτες λέγοντας ότι “δεν είναι ακροδεξιοί, είναι φιλήσυχοι πολίτες που θέλουν να πάψει η εγκληματικότητα”!

Να λοιπόν, με τη δική σου διακριτική βοήθεια, τη δικιά σου και των αφεντικών σου, και των αφεντικών των αφεντικών σου, πώς βοηθήθηκε και οπλίστηκε το χέρι του χρυσαυγίτη με το μαχαίρι! Γιατί με το ένα χέρι σηκώνετε το δάχτυλο και καταγγέλλετε το φασισμό και με το άλλο του χτυπάτε την πλάτη και του ψιθυρίζετε: “χτυπάτε τους εσείς και εμείς είμαστε εδώ, θα σας καλύψουμε!” Για κάνουν οι χρυσαυγίτες τη βρώμικη δουλειά, την οποία κατά βάθος πολύ θα θέλατε να κάνετε εσείς!

Τι είπανε τα ΜΜΕ στο πρωτάκουσμα της δολοφονικής επίθεσης;

“Τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο”! Τι κρίμα για τον ΣΚΑΙ που ο δράστης συνελήφθη επ' αυτοφόρω και ομολόγησε! Δεν μπόρεσαν να κουκουλώσουν την υπόθεση προς όφελος του ενός "άκρου"!

Να ποιοι είναι οι ένοχοι για το ανέβασμα, την ενθάρρυνση, τα χάιδεμα του ναζιστικού καρκινώματος, γιατί γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τον καθένα ποιον υπηρετεί και ποιον εχθρεύεται! Ήρθε η ώρα όμως, και αυτό είναι ευθύνη όλου του δημοκρατικού κόσμου, να το μάθει και ο λαός.

Πηγή: Όλα είναι δρόμος

---

ΥΓ: Οι αναρτήσεις στο blog θα ξαναρχίσουν, έστω και πολύ αραιές λόγω έλλειψης χρόνου, από την Κυριακή που μας έρχεται. Έως τότε, σας αφήνω με έναν ακόμα αριστερό, μουσικό αυτή τη φορά, που μάλιστα τον άκουγα φανατικά πιο πιτσιρικάς, έστω και αν εξέφρασε την αριστερά του περιθωρίου, όχι την μαζική αριστερά. Ο Γιάννης Αγγελάκας λοιπόν μας κάλεσε, ως νέος Γκάντι, να "είμαστε ήρεμοι και να σκοτώσουμε το φασίστα μέσα μας", την ίδια ώρα που οι ναζιστές σκοτώνουν...εμάς. Πολλοί θα τσαντιστούν που κατηγορώ το "ιερό είδωλο" τους, αλλά εμένα δε με νοιάζει και τόσο το ονομα και η εμφάνιση, όσο το περιεχόμενο του καθενός. Και η αριστερά του περιθωρίου αποδεικνύεται πολύ λίγη, όσα και αν έχει ή δεν έχει κατά τα άλλα προσφέρει.

Α, και κάτι ακόμα: Το "υπεράνω κάθε υποψίας", site bankingnews.gr δημοσίευσε άρθρο στο οποίο υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή στην κυβέρνηση, απλά με τον όρο να μην κάνει δολοφονίες. Έτσι για να ξέρουμε τι υποστηρίζουν οι τραπεζίτες και τα παπαγαλάκια τους. Να σημειωθεί επίσης ότι αυτή θα είναι μάλλον και η κατεύθυνση που θα πάρουν οι ναζί: Θα "στρογγυλέψουν' λιγάκι την εικόνα τους προς το έξω, αν και κατά βάθος θα συνεχίσουν να κάνουν όλη τη βρωμοδουλειά του καθεστώτος. Άλλωστε, γι' αυτό προωθούνται, για να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα, ειδικά εν όψη και των πλειστηριασμών, των νέων μέτρων, κτλ