Πότε είπαμε έγραψε ο Χίτλερ το "Αγών μου";

Πριν λίγες μέρες είχα γράψει ένα άρθρο για το Δελαστίκ και τη Χρυσή Αυγή, και είχα υποσχεθεί ότι θα επανερχόμουν. Βέβαια, ο χρόνος μου είναι εντελώς περιορισμένος, και οι εξελίξεις τρέχουν, αλλά θα προσπαθήσω να συνδέσω τις σημερινές συλλήψεις των χρυσαυγιτών με όλα τα προηγούμενα, για να έχουμε μια πλήρη εικόνα της κατάστασης:

Πολλοί λοιπόν βγαίνουν σήμερα και "πανηγυρίζουν" για μια "νίκη της δημοκρατίας" (sic) έναντι του φασισμού. Ανάμεσα σε αυτούς περιλαμβάνεται και μια μερίδα αριστερών (κυρίως της ροζ αριστεράς), αλλά και κάμποσοι πολιτικάντηδες της κυβέρνησης, δημοσιογράφοι-φερώφωνα της άρχουσας τάξης που ως χθες έκαναν τα στραβά μάτια, ή και προωθούσαν τους ναζί. Για την ιστορία, ρίξτε και μια ματιά στο αυριανό πρωτοσέλιδο του "Βήματος":

Εμείς βέβαια σε αυτό το blog δεν ταυτιζόμαστε καθόλου με αυτές τις απόψεις - ίσα ίσα που τις απορρίπτουμε πλήρως:

Στην πραγματικότητα, ο φασισμός ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με τον Μιχαλολιάκο, ή τον Κασιδιάρη, κτλ. Ούτε καν αρχίζει και τελειώνει στη Χρυσή Αυγή. Και όσοι πολιτικά αφελείς και ανιστόρητοι "πανηγυρίζουν" σήμερα για την μεγάλη "νίκη της δημοκρατίας", το πιθανότερο είναι να σαρωθούν τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα.

Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουμε τι γίνεται, είναι να δούμε το ιστορικό παράδειγμα της Γερμανίας επί Χίτλερ:

Η Γερμανία λοιπόν είχε χάσει στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, και η παραγωγική της βάσης είχε υποστεί μεγάλη ζημιά, με αποτέλεσμα να υπάρχει ανεργία, φτώχεια, πείνα, κτλ. Η κατάσταση μάλιστα επιδεινωνόταν από τις πολύ μεγάλες πολεμικές αποζημιώσεις που έπρεπε να καταβάλλει το γερμανικό κράτος στους νικητές του πολέμου.

Ειδικά μετά το ξέσπασμα του Κραχ του 1929, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση δίνει το "χαριστικό χτύπημα" - η Γερμανία περνά έναν υπερπληθωρισμό του νομίσματος της (γιατί δεν είχε άλλο τρόπο να καλύψει τα έξοδα της από το να τυπώνει μάρκα με τη σέσουλα).

Οι πεινασμένοι εργάτες διαμαρτύρονταν, κινητοποιούνταν, και ας μην ξεχνάμε ότι τότε υπήρχε και η πρόσφατη -και επιτυχημένη- επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, που ενέπνεε τους εργάτες όλου του κόσμου. Μάλιστα, η αριστερά κυβέρνησε για λίγο στη Γερμανία  - αλλά μετά την εξουσία την πήρε τελικά ο Χίτλερ και οι ναζί, που είχαν τη χρηματοδότηση και τη στήριξη μεγάλων μερίδων του γερμανικού κεφαλαίου, που έβλεπαν ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να ελέγξουν το εξαγριωμένο και εξαθλιωμένο προλεταριάτο, να το αναγκάσουν να δεχτεί τη φτώχεια του και την εξουσία τους, και να τσακίσουν παράλληλα και τον "μπολσεβικισμό".

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο όμως που θα πρέπει να δούμε, είναι η πορεία των ναζί προς την εξουσία: Δεν έχω τις γνώσεις, ούτε και τον χρόνο να κάνω αναλυτική παρουσίαση, αλλά πάντως είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ είχε και αυτός φυλακιστεί από τους "δημοκράτες", που βάζω στοίχημα ότι θα πανηγύριζαν και αυτοί όπως πανηγυρίζει σήμερα το "Βήμα", ή και κάμποσοι ροζ αριστεροί,  κτλ.

Όμως, όπως η ιστορία απέδειξε, η φυλάκιση του Χίτλερ ΔΕΝ ανέκοψε την άνοδο του φασισμού. Ίσα ίσα που ο Χίτλερέκατσε και έγραψε το γνωστό του βιβλίο "Ο Αγών μου" όσο διάστημα ήταν στη φυλακή, αναπροσαρμόζοντας την τακτική του: Μέχρι τότε σκόπευε να πάρει την εξουσία πραξικοπηματικά (γι' αυτό άλλωστε και τον είχαν φυλακίσει, λόγω ενός αποτυχημένου πραξικοπήματος που είχε δοκιμάσει να κάνει). Μετά τη φυλάκιση του, αποφάσισε να δοκιμάσει να την πάρει με "δημοκρατικά μέσα", δηλαδή μέσω εκλογών. Και τελικά τα κατάφερε).

Διαβάζουμε πχ από το sansimera.gr:

Ο Αδόλφος Χίτλερ έγραψε το «Μάιν Καμπφ» στη φυλακή Λάντσμπεργκ της Βαυαρίας το 1924, όταν είχε καταδικαστεί σε πέντε χρόνια φυλάκιση με την κατηγορία της σύστασης συμμορίας και απόπειρας ανατροπής του δημοκρατικού καθεστώτος, μετά το «Πραξικόπημα της Μπυραρίας», όπως έμεινε στην ιστορία η πρώτη προσπάθεια των ναζί να καταλάβουν την εξουσία. Πρώτα το υπαγόρευσε στον συγκρατούμενό του Εμίλ Μόρις και στη συνέχεια στον Ρούντολφ Ες.

Η φυλάκιση του Χίτλερ ούτε μόνιμη ήταν, ούτε τον ανέκοψε. Αντιθέτως, λειτούργησε ως "καταλύτης" για να "στρογγυλέψει" λιγάκι τις θέσεις και την τακτική του.

Οι καπιταλιστές στήριζαν το Χίτλερ, γουστάροντας το τσάκισμα του εργατικού κινήματος, που θα προστάτευε την εξουσία τους από τον κίνδυνο μιας νέας "Οκτωβριανής Επανάστασης". Αλλά δεν ήθελαν και να κυβερνηθεί η Γερμανία από μπράβους και τραμπούκους "του δρόμου".

Γι' αυτό και ο φασισμός πέρασε από διάφορα στάδια "ξεσκαρταρίσματος" πριν εδραιωθεί και επικρατήσει. Για παράδειγμα, στο κόμμα του Χίτλερ υπήρχαν αλήτες και τραμπούκοι του δρόμου, που είχαν σχηματίσει τα λεγόμενα "Τάγματα Εφόδου". Αυτοί αποτελούσαν ουσιαστικά την πιο "ακραία" και "ωμή" μορφή φασισμού μέσα στο κόμμα των ναζί. Αν θέλετε να τους συγκρίνετε με τους χρυσαυγίτες στην Ελλάδα (αν και οι συγκρίσεις είναι μάλλον αδόκιμες), θα λέγαμε ότι τα Τάγματα Εφόδου σήμερα στην Ελλάδα είναι οι μπράβοι και οι "άνθρωποι της νύχτας" που στελεχώνουν τη Χρυσή Αυγή, και είναι κατάλληλοι για τις βρώμικες δουλειές, αλλά όχι για να κυβερνήσουν και να μιλάνε δημόσια, κτλ.

Ίσως λοιπόν πολλοί να μην το γνωρίζουν, ή να μην το θυμούνται, αλλά ο Χίτλερ είχε εξοντώσει τα Τάγματα Εφόδου πριν πάρει την εξουσία. Η εξόντωση αυτή όχι απλά δεν αποδυνάμωσε τους ναζί, αλλά τελικά ήταν μάλλον απαραίτητη για αυτούς, προκειμένου να πάρουν την εξουσία. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους όσοι νομίζουν ότι τάχα η επίθεση εναντίον των "ακραίων στοιχείων" της Χρυσής Αυγής "αποτελούν "νίκη της δημοκρατίας" (πχ Βήμα, ροζ αριστερά), ή "εξυπηρετούν τα συμφέροντα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ", όπως αφελώς υποστήριζε ο Δελαστίκ στο άρθρο του που είχα κατακρίνει.

Εντάξει, από τους αστούς δεν περιμένω πολλά, ούτε από τους ροζ αριστερούς. Αλλά να βλέπεις και "στελέχη πρώτης γραμμής" της αυτοαποκαλούμενης "επαναστατικής αριστεράς" να μην μπορούν να καταλάβουν τι γίνεται, είναι εντελώς τραγικό.

Η νυχτα των μεγαλων μαχαιριων

Ως Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών (γερμ. Nacht der langen Messer) νοείται το τριήμερο μαζικών δολοφονιών από τις 30 Ιουνίου έως τις 2 Ιουλίου 1934 στη Γερμανία, όταν εκκαθαρίστηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ ολόκληρη η ηγεσία της παραστρατιωτικής οργάνωσης Sturmabteilung. Με την ευκαιρία θανατώθηκαν επίσης άλλοι δεξιοί πολιτικοί που δεν είχαν σχέση με τα SA, αλλά και διάφοροι αντίπαλοι του Χίτλερ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα διέθετε δύο ένοπλα σώματα που λειτουργούσαν ως παραστρατιωτικές οργανώσεις: τα SA (SturmΑbteilung, τμήμα εφόδου) και τα SS (SchutzStaffel, τάγμα προστασίας). Μαζικότερα ήταν τα SA που εκείνη την περίοδο ξεπερνούσαν σε μέλη τα τρία εκατομμύρια και ήταν επιφορτισμένα να συγκρούονται στους ταραγμένους δρόμους των γερμανικών πόλεων με κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, συνδικαλιστές κλπ. Τα SS, των οποίων ρόλος ήταν η προστασία των υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών, τυπικά θεωρούνταν επίλεκτη μονάδα των SA και δεν ξεπερνούσαν τους 30.000 άνδρες στην περίοδο που αναφερόμαστε.

Η διαφορά ανάμεσα στα δύο σώματα δεν ήταν μόνο ποσοτική αλλά και κοινωνική-πολιτική. Τα SA στελεχώνονταν κυρίως από τις μάζες και προσδοκούσαν ότι μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, θα ετίθεντο σε εφαρμογή οι αντικαπιταλιστικές εξαγγελίες του εθνικοσοσιαλιστικού προγράμματος. Αντίθετα τα SS αποτελούνταν κυρίως από την ελίτ των κομματικών μελών και ελέγχονταν πλήρως από την ηγεσία.

Με την συμμετοχή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση δεξιού συνασπισμού το 1933, τα SA έγιναν πρακτικά ανεξέλεγκτα, με αποτέλεσμα να μπουν στο στόχαστρο των συντηρητικών κομμάτων που στήριζαν τον καγκελάριο Χίτλερ και των κοινωνικών τάξεων που αυτά εκπροσωπούσαν. Οι στρατιωτικοί ήξεραν πως ο Ρεμ πίεζε το φίλο και ομοϊδεάτη του να καταργηθεί ο στρατός και να αντικατασταθεί από την SA, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες ενοχλούνταν από την αντικαπιταλιστική (εκ δεξιών) ρητορική τους, οι αριστοκράτες φοβούνταν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως μέσον για να απαλλοτριωθεί η γη τους, η μεσαία τάξη τρόμαζε από τις τραμπούκικες μεθόδους τους.

Ο Χίτλερ έβλεπε μεν την SA ως εμπόδιο για την ομαλή συνεργασία του με τους παραπάνω, καθώς και ως εν δυνάμει πηγή αμφισβήτησης της μονοκρατορίας του εκ των έσω, δίσταζε όμως να λάβει μέτρα αφού οι άνδρες της SA έκαναν όλη τη βρώμικη δουλειά για το κόμμα του. Αποφάσισε να δράσει μόνο την άνοιξη του 1934, όταν σύσσωμος ο παλαιός συντηρητικός πολιτικός κόσμος τον απείλησε ότι θα άρει την κοινοβουλευτική υποστήριξή του στην κυβέρνηση, εάν δεν περιορίσει τις αυθαιρεσίες των ανδρών του Ρεμ.

Αυτό που γίνεται λοιπόν είναι ότι ο φασισμός κάνει ένα "ξεσκαρτάρισμα", ώστε να μείνουν "λιγότεροι, αλλά καλύτεροι" (καλό θα ήταν και στην αριστερά να γινόταν ένα ξεσκαρτάρισμα, μιας και εμφανώς πολλοί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, αλλά η αριστερά είναι ανίκανη ακόμα και αυτό να κάνει. Πολλοί κατηγορούν το ΚΚΕ για τις διαγραφές που κατά καιρούς κάνει, αλλά εγώ έχω να πω ότι το να μην κάνεις καθόλου διαγραφές, παρότι εμφανώς πολλοί άνθρωποι και πολλές απόψεις δεν αξίζουν, είναι 100 φορές χειρότερες από το να έχεις τουλάχιστον την πολιτική ωριμότητα να κάνεις διαγραφές. Το πόσο σωστές είναι αυτές οι διαγραφές, και τα κριτήρια που γίνονται, είναι μια άλλη συζήτηση).

Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε στα του φασισμού:

Σήμερα η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα "πρέπει" να πάρει πολύ σκληρά μέτρα εναντίον των εργατών, αλλά και πολλών μικροαστών που μέχρι τώρα τη στήριζαν. Η ανεργία και η φτώχεια θεριεύουν, και θα φουντώσουν ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον. Υπάρχει μάλιστα και το ζήτημα-σταθμός με τους πλειστηριασμούς των σπιτιών, που θα προκαλέσει τεράστιες κοινωνικές εκρήξεις στην Ελλάδα, διότι η άρχουσα τάξη είχε στηρίξει μεγάλο μέρος της κυριαρχίας της στην υπόσχεση ότι τάχα όλοι θα έχουν ένα σπίτι, ενώ αν επικρατήσουν οι κομμουνιστές "θα έρθουν να σας πάρουν τα σπίτια".

Προκειμένου λοιπόν να περάσουν αυτά τα μέτρα, οι καπιταλιστές χρειάζονται τους φασίστες. Είναι εντελώς αφελές (και άρα πολιτικά επικίνδυνο) να νομίζει κανείς ότι τάχα η άρχουσα τάξη θέλει να χτυπήσει τους φασίστες. Η άρχουσα τάξη τους χρειάζεται, και γι' αυτό και τους εξέθρεψε κιόλας, με μεγάλη προώθηση στα ΜΜΕ, με το να κάνει τα "στραβά μάτια" τόσα χρόνια, με το να τους χρηματοδοτεί, να τους εκπαιδεύει, κτλ. Το ότι σήμερα συνέλαβε μερικούς από αυτούς, ή άρχισε εδώ και λίγες μέρες να παίρνει "εχθρική" στάση απέναντι τους μετά τη δολοφονία, οφείλεται σε δύο λόγους:

1) Κάποιοι καπιταλιστές δε θέλουν το φασισμό, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά κυρίως γιατί ξέρουν ότι κινδυνεύει και η ίδια τους η θέση. Όπως και ο Χίτλερ, έτσι και οι χρυσαυγίτες θα χτυπήσουν μερικούς παλιούς εκπρόσωπους του παλιού και χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού της χώρας. Έτσι, θα εδραιώσουν την εξουσία τους, δίνοντας στο λαό μερικά εξιλαστήρια θύματα, τους "ψεύτες και προδότες πολιτικούς" (την ίδια ώρα βέβαια, αυτοί που όντως κάνουν κουμάντο, δηλαδή οι τραπεζίτες οι εφοπλιστές, οι παπάδες, οι βιομήχανοι, κτλ, θα συνεχίζουν να ρημάζουν το λαό, μιας και οι φασίστες όχι απλά δεν έχουν σκοπό να τους χτυπήσουν, αλλά αντίθετα από αυτούς παίρνουν εντολές)

2) Η άρχουσα τάξη το βλέπει ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν επαρκούν, δεν έχουν την απαραίτητη "πυγμή' για να περάσουν τόσο σκληρά μέτρα (για τον Κουβέλη δεν το συζητάμε καν, αυτόν τον παραμέρισαν εδώ και καιρό). Θέλουν λοιπόν τους φασίστες, αλλά θέλουν πρώτα να κάνουν ένα "ξεσκαρτάρισμα", ώστε να "στρογγυλέψουν" λίγο το προφίλ τους. Όλες αυτές οι εξελίξεις λοιπόν θα οδηγήσουν σε έναν πιο "εκλεπτυσμένο φασισμό" (ξέρω ότι η έκφραση είναι λίγο αδόκιμη, αλλά νομίζω καταλαβαίνετε τι εννοώ: Η άρχουσα τάξη θέλει να ξεφορτωθεί τα κομμάτια εκείνα των νεοναζί που δολοφονούν ωμά στους δρόμους, και που είναι καλοί για να κάνουν τη "βρώμικη δουλειά", αλλά όχι για να κυβερνήσουν μια χώρα).

Ο Δελαστίκ στο άρθρο του ισχυριζόταν ότι τάχα η Χρυσή Αυγή θα αποδυναμωθεί από αυτές τις εξελίξεις, και θα ευνοηθούν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Υπάρχουν δύο μεγάλα λάθη σε αυτή τη σκέψη:

- Ο Δελαστίκ, όπως και πολλοί άλλοι, σκέφτεται ακόμα με στενά κομματικούς όρους, αντί να σκέφτεται ταξικά: Σε περιόδους κρίσης, τα στενά κομματικά συμφέροντα τείνουν να μειώνονται, και πρέπει να σκεφτόμαστε με βάση τα ευρύτερα συμφέροντα της κάθε τάξης. Για παράδειγμα, η άρχουσα τάξη είδε ότι δεν μπορούσε κανένα κόμμα να κυβερνήσει μόνο του, και γι' αυτό δοκίμασε πρώτα τη λύση της "κυβέρνησης τεχνοκρατών", και μετά τη λύση της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που κάποτε υποτίθεται ότι ήταν "εχθροί". Επίσης, η άρχουσα τάξη δε δίστασε να "κάψει" το χαρτί του ΠΑΣΟΚ, που πέρασε όσα περισσότερα μέτρα μπορούσε όταν ακόμα ήταν στην εξουσία, και τώρα δεν πρόκειται να ξαναπαίξει μεγάλο ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Είναι λάθος να βλέπουμε το "ποιος ωφελείται" με στενά κομματικούς όρους, όπως έκανε ο Δελαστίκ. Πρέπει να βλέπουμε πια τάξη ωφελείται, αλλά τελικά η άρχουσα τάξη το ξέρει αυτό καλύτερα από την αριστερά, γι' αυτό και στην αριστερά ακόμα ο καθένας κοιτάει το στενό κομματικό του μαγαζάκι, ενώ οι αστοί κινούνται εξυπνότερα, και τώρα που τα πράγματα ζορίζουν προετοιμάζουν πυρετωδώς και τη λύση του φασισμού.

- Το δεύτερο λάθος που κάνουν πολλοί είναι ότι σκέφτονται εφήμερα, και όχι μακροπρόθεσμα. Για παράδειγμα, πολλοί λένε ότι "μετά τα τελευταία γεγονότα, η εκλογική απήχηση της Χρυσής Αυγής στα γκάλοπ έπεσε". Ή λένε ότι "η δημοκρατία έβαλε στη φυλακή το φασισμό". Αυτά είναι εντελώς εφήμερα. Ο Χίτλερ είχε και αυτός πάει φυλακή, και είχε και αυτός εξοστρακίσει από το κόμμα του τους "ακραίους" των Ταγμάτων Εφόδου. Όλα αυτά όμως τα γεγονότα μακροπρόθεσμα τον έκαναν πιο δυνατό, και τελικά τον οδήγησαν στην εξουσία.

Γι' αυτό και γελάω πικρά βλέποντας αυτές τις ανιστόρητες και επιφανειακές αναλύσεις, ειδικά όταν τις κάνουν οι "ψαγμένοι" και "πρωτοκλασάτοι" αναλυτές της "επαναστατικής αριστεράς".

Αυτά που βλέπουμε σήμερα είναι το απαραίτητο "ξεσκαρτάρισμα" των ναζί, προκειμένου σύντομα να αναλάβουν θέση στην συγκυβέρνηση της Ελλάδας. Αυτό άλλωστε το ζητάνε πλέον καθαρά και ευθέως οι καπιταλιστές. Δείτε για παράδειγμα ένα απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο στο bankingnews.gr, γνωστό όργανο του τραπεζικού κεφαλαίου στην Ελλάδα:

Τι χρειάζεται για να αλλάξει η Χρυσή Αυγή ώστε να μετεξελιχθεί σε κόμμα που θα μπορούσε να συγκυβερνήσει στην Ελλάδα

Το πρόσφατο γεγονός της δολοφονίας, της απόλυτα καταδικαστέας δολοφονίας πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο αλλαγής της φιλοσοφίας  της Χρυσής Αυγής.
Δυστυχώς σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας η Χρυσή Αυγή θεωρείται δολοφονική συμμορία.
Η έννοια δολοφονική συμμορία είναι προσβλητική και ατιμωτική για την Χρυσή Αυγή και η ηγεσία της πρέπει να δράσει τώρα.
Σε πρόσφατο άρθρο του πρώην υφυπουργός και συνεργάτης του bankingnews.gr ως αρθογράφος παρουσίασε μια άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση για το πώς μπορεί να εκδημοκρατιστεί στα μάτια της κοινωνίας η Χρυσή Αυγή.
Πέραν της κριτικής που ασκήθηκε αποκαλύφθηκαν και οι δήθεν τιμητές της δημοκρατίας.
Ορισμένα κατάπτυστα σχόλια του τύπου αποκαλύφθηκαν οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής και άλλα τέτοια έδειξαν ότι κυριαρχεί η μισαλλοδοξία σε ορισμένους.
Η μικρότητα τους, η ανεπάρκεια τους, τους περιχαρακώνει γύρω από το μηδέν καθώς ορισμένοι δήθεν δημοκράτες είναι μηδενικά.
Η άποψη για το πώς θα εκδημοκρατιστεί η Χρυσή Αυγή μπορεί να εκλαμβάνεται ως ένα ακόμη οπαδός της Χρυσής Αυγής.
Αυτά είναι αστεία πράγματα.
Δεν είναι όμως αστεία η στάση μέρους της κοινωνίας που θεωρεί ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση.
Θεωρούμε και θα συμφωνήσουμε με το πρόσφατο άρθρο του πρώην υφυπουργού και αρθρογράφου ότι η Χρυσή Αυγή πρέπει να αδράξει την ευκαιρία και να αποτινάξει την ρετσινιά.
Η Χρυσή Αυγή όντως στηρίζεται σε ορισμένους τραγικούς τύπους αλλά στηρίζεται και σε μια πλατιά βάση ψηφοφόρων ή οπαδών που έχουν σιχαθεί την υποκρισία, την παρακμή.
Η Χρυσή Αυγή αν καταφέρει να περιθωριοποιήσει τους τραγικούς τύπους και να αναδείξει ένα πολιτικό λόγο όσο οξύς και αν είναι θα καταφέρει να επικρατήσει σε μερίδα των ελλήνων ψηφοφόρων.
Αν η Χρυσή Αυγή καταφέρει να εκδημοκρατιστεί στην λογική της έξωθεν και έσωθεν καλής μαρτυρίας τότε είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει τον επόμενο πόλο συγκυβέρνησης.
Μια κυβερνητική συνεργασία μεταξύ της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής δεν θα πρέπει να θεωρείται ούτε ουτοπική ούτε ακραία.

Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου στον ΣΚΑΙ του εφοπλιστή Αλαφούζου, που ζητάει μια "σοβαρότερη" Χρυσή Αυγή για να συγκυβερνήσει:

Ο Δελαστίκ στο άρθρο του διερωτόταν "ποιος ωφελείται", και κατέληγε στο "μεγαλειώδες" συμπέρασμα ότι ωφελείται..η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Εμείς λέμε ότι αυτός που ωφελείται είναι η άρχουσα τάξη, και ειδικά το τμήμα της αυτό που θέλει μεν τους φασίστες στη συγκυβέρνηση, αλλά θέλει πρώτα να τους "σουλουπώσει", και γι' αυτό προωθεί ένα "ξεσκαρτάρισμα" πρώτα, όπως ακριβώς είχε γίνει και στη Γερμανία την εποχή του Χίτλερ.

Υπάρχει ένα γνωστό ρητό που λέει "γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος". Απευθυνόμενος λοιπόν στους αριστερούς, θα ήθελα να τους θέσω τον εξής προβληματισμό μου: Αν οι καπιταλιστές έβαλαν χειροπέδες στο Μιχαλολιάκο, που ήταν δεκανίκι τους και έως τώρα τον προωθούσαν, τον χρηματοδούσαν, κτλ, τί ακριβώς θα κάνουν εναντίον της αριστεράς (που ήδη δειλά-δειλά την αποκαλούν πλέον "αντισυνταγματική"); Γι' αυτό σας λέω ότι καλό θα ήταν να μην πανηγυρίζουμε και τόσο για το "θρίαμβο της δημοκρατίας" (που λέει και το "Βήμα"), και να δούμε ότι σύντομα θα έρθουν για εμάς, ειδικά αν εμείς δεν είμαστε έτοιμοι και οργανωμένοι. Και εμάς δεν πρόκειται να μας βγάλουν έξω από τη φυλακή (σε αντίθεση με τους φασίστες).