Εδώ οι πλειστηριασμοί, εκεί οι πλειστηριασμοί, πού είναι οι πλειστηριασμοί;

Επειδή το θέμα είναι και επίκαιρο, αλλά και σημαντικό:

Πολλοί αναρωτιούνται αν τελικά όντως θα γίνουν πλειστηριασμοί στα σπίτια ή όχι.

Οι πλειστηριασμοί λοιπόν θα γίνουν - είναι απλώς θέμα χρόνου. Όλη αυτή η κουβέντα και τα debate γίνονται διότι η ντόπια κυβέρνηση θέλει να το καθυστερήσει για μετά τις εκλογές.

Η τρόικα δε ζητά την ψήφο κανενός, οπότε θέλει να κάνει αυτό που συμφέρει την άρχουσα τάξη ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ: Θέλει δηλαδή να βγει μια απόφαση που θα λέει ότι "αν δεν έχεις λεφτά για να συντηρήσεις το σπίτι, ή να πληρώσεις το δάνειο που είχες πάρει για να το αποκτήσεις, τότε αυτό το σπίτι ΔΕΝ μπορεί να ανήκει σε εσένα, και θα πρέπει να πουληθεί σε πλειστηριασμό σε κάποιον που ΕΧΕΙ λεφτά, δηλαδή στους πλούσιους, που θα πέσουν σαν όρνεα να αρπάξουν μισοτιμής σπίτια, αυτοκίνητα και ότι άλλο μπορούν από αυτούς που φτωχαίνουν και ξεπουλάνε".

Οι Έλληνες πολιτικοί όμως έχουν πρόβλημα, διότι ναι μεν θέλουν να βοηθήσουν την ελίτ (ντόπια και ξένη), αλλά από την άλλη ξέρουν ότι θα έχουν μεγάλο "πολιτικό κόστος" αν υπογράψουν μια τέτοια απόφαση για μαζικούς πλειστηριασμούς. Μέχρι και κοινωνική έκρηξη φοβούνται, και όχι άδικα, και γι' αυτό προσπαθούν συνεχώς να το καθυστερήσουν και να παγώσουν το θέμα, με προφανή νομίζω σκοπό να φτάσουν μέχρι τις εκλογές: Αν τα καταφέρουν, τότε πρώτα θα πάρουν την ψήφο του κόσμου, και μετά θα έχουν ελεύθερο το πεδίο για να αρχίσουν κανονικά τους πλειστηριασμούς (και σε όσους διαμαρτυρηθούν θα πουν "ας μην μας ψηφίζατε").

Ας μην ξεχνάμε ότι ειδικά στην Ελλάδα, το κράτος βασίστηκε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ στην υπόσχεση ότι "αν μας στηρίξετε στον αγώνα εναντίον των κομμουνιστών, τότε θα έχετε ο καθένας από ένα σπίτι" - ας μην ξεχνάμε άλλωστε και το γνωστό σύνθημα "οι κομμουνιστές θα έρθουν να σας πάρουν τα σπίτια" επί εμφυλίου, που ουσιαστικά έλεγε στον κόσμο ότι "αν στηρίξετε εμάς τους καπιταλιστές, θα έχετε όλοι από ένα σπίτι και θα ζείτε το μικροαστικό όνειρο της μικρής ιδιοκτησίας, που μπορεί μια μέρα να τη μεγαλώσετε, κτλ".

Βέβαια, το όνειρο αυτό αποδεικνύεται -για ακόμα μια φορά στην ανθρώπινη ιστορία- εντελώς απατηλό: 

Στην πραγματικότητα, ο καπιταλισμός πάντα οδηγείται στη συγκέντρωση όλου του πλούτου σε λίγα χέρια, κάπως σαν τη μονόπολυ, όπου τελικά όλα τα τετράγωνα ανήκουν σε 1-2 παίχτες, και οι υπόλοιποι νομοτελειακά χρεωκοπούν. Είναι ένα "γλυκό" (και άρα πολύ ύπουλο) ψέμα ότι τάχα μπορούν όλοι να έχουν από μια μικρή ιδιοκτησία, διότι αργά ή γρήγορα "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό", και όσοι έχουν μικρή ιδιοκτησία κάποια στιγμή θα τη χάσουν από αυτούς που έχουν περισσότερα "τετραγωνάκια" (και τους έχει ανοίξει η όρεξη θέλοντας να αποκτήσουν ακόμα περισσότερα).

Αυτή η όλη κατάσταση δημιουργεί πολύ μεγάλες αντιφάσεις στην σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας, διότι οι πολιτικοί τους πρόγονοι είχαν υποσχεθεί ότι τάχα όλοι θα μπορούν να έχουν ένα σπίτι, και τώρα ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και τα άλλα παιδιά είναι υποχρεωμένοι να σπάσουν αυτή την υπόσχεση, δημιουργώντας μεγάλες κοινωνικές αναταράξεις.

Άσχετα πάντως με το πότε θα γίνουν οι πλειστηριασμοί (πριν τις εκλογές, όπως θέλει η τρόικα, ή μετά, όπως θέλουν οι ντόπιοι κυβερνώντες), το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: Πώς ακριβώς θα αντιδράσει ο εργάτης;

Για τους "πλούσιους" δεν το συζητάμε, θα πάρουν σε τιμής ευκαιρίας σπίτια, χωράφια, κτλ, οπότε γουστάρουν. Αλλά αυτοί που θα φτωχύνουν και θα μείνουν στο δρόμο τι ακριβώς θα κάνουν; Θα πέσουν σε κατάθλιψη και θα αυτοκτονήσουν; Θα εξεγερθούν τυφλά; Θα ξεκινήσουν από τώρα να οργανώνονται ζητώντας κατάργηση του συστήματος ατομικής ιδιοκτησίας; (ναι, ξέρω, αυτό το τελευταίο είναι "χλωμό" να συμβεί, αλλά είναι όμως και η μόνη διέξοδος που τους έχει απομείνει - αν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία, τότε ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα χωράφια και όλα αυτά θα καταλήξουν στα χέρια αυτών που έχουν τον πλούτο για να τα αποκτήσουν, και ΔΕΝ θα μείνουν στα χέρια αυτών που δεν έχουν χρήματα για να τα κρατήσουν).

ΥΓ: Ενδιαφέρον έχει και η στάση των ντόπιων τραπεζών για το θέμα, διότι αν παρακολουθήσετε τις πρόσφατες δηλώσεις τους, δηλώνουν ότι ΔΕΝ θέλουν να γίνουν τώρα πλειστηριασμοί.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ 
Χ. Γκόρτσος για πλειστηριασμούς: «Οι τράπεζες δεν θέλουν να ξαναμαζέψουν ακίνητα»

Παρά τις πολλές ερωτήσεις που δέχθηκε από βουλευτές για τους πλειστηριασμούς, ο γενικός γραμματέας της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΤ) Χρήστος Γκόρτσος, μιλώντας σήμερα στη Βουλή, ξεκαθάρισε πως «αφού η κυβέρνηση άνοιξε και αμέσως έκλεισε το θέμα, δεν βλέπει τον λόγο να το ξανανοίξει η Ένωση». Διαβεβαίωσε, όμως, ότι «η Ελληνική Ένωση Τραπεζών δεν άσκησε πιέσεις στην κυβέρνηση για το θέμα αυτό». 

«Οι τράπεζες δεν θέλουν να ξαναμαζέψουν ακίνητα, όπως μαζεύονταν στο παρελθόν τα αυτοκίνητα», είπε ο κ. Γκόρτσος και πρόσθεσε ότι ο αριθμός των πλειστηριασμών και εκεί ακόμα όπου επιτρέπονται είναι πολύ μικρός.

Επιπλέον ο γγ της ΕΕΤ τάχθηκε υπέρ της αύξησης της ελάχιστης μηνιαίας δόσης από το 10%, που προβλέπει το νομοσχέδιο, στο 20% ή και το 25%.

Γιατί όμως οι τραπεζίτες δε θέλουν πλειστηριασμούς και δέχονται διακανονισμούς, κτλ; Αφού ο τράπεζες θα αρπάξουν ένα σωρό σπίτια αν ανοίξουν οι πλειστηριασμοί, γιατί να μην το θέλουν αυτό;

Ένας λόγος είναι ότι και αυτές φοβούνται τις κοινωνικές αντιδράσεις. Αλλά αυτό δεν φτάνει, υπάρχει και ένας ακόμα πολύ βασικότερος λόγος για τις τράπεζες.

Είναι απλό, και εμείς το έχουμε εξηγήσει εδώ και χρόνια, με το παράδειγμα της Αμερικής, και της φούσκας των ακινήτων εκεί πέρα, που οδήγησε σε πολλές κατασχέσεις σπιτιών από τις τράπεζες. Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από το παλιότερο βιβλίο μου για το θέμα, που νομίζω ταιριάζει γάντι στη σημερινή κατάσταση των ελληνικών τραπεζών:

[...]Είδαμε πριν το πώς τα εισοδήματα των εργατών έχουν πέσει, και το πώς η μείωση αυτή της «αγοραστικής τους δύναμης» υποκαταστάθηκε μέσω των δανείων.

[...] Με απλά λόγια, οι τιμές των σπιτιών γίνονταν ολοένα και πιο «απλησίαστες» για τους εργάτες. Άρα, ολοένα και περισσότερο κατέφευγαν στο δανεισμό από τις τράπεζες. Για κάποια χρόνια, αυτό «φούσκωνε», τα σπίτια δηλαδή πουλιόνταν, οι τιμές συνέχισαν να αυξάνουν, και «όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά». Με το ξέσπασμα της κρίσης, αυτό που συνέβη ήταν ότι οι εργάτες αδυνατούσαν πλέον να πληρώσουν τις δόσεις του δανείου που είχαν πάρει, ή να πάρουν ένα νέο δάνειο. Αυτό σήμαινε βέβαια ότι οι τράπεζες θα έπρεπε να κατασχέσουν τα σπίτια αυτά – και όντως αυτό έγινε και συνεχίζει να γίνεται. Ο ακριβής αριθμός των σπιτιών που έχουν κατασχεθεί στις ΗΠΑ δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί, διότι, με βάση πχ τα επίσημα στοιχεία του Μάρτη του 2010, η Bank Of America, δήλωσε ότι θα αυξηθεί η δραστηριότητα κατασχέσεων της από 7500 μηνιαίως σε 45.000 κατασχέσεις/μήνα. Παρόμοια είναι η κατάσταση και με άλλες τράπεζες (αν και η Bank Of America είναι αυτή με τις περισσότερες κατασχέσεις).

Επτά εκατομμύρια αμερικανικών νοικοκυριών είναι πίσω στις πληρωμές υποθηκών τους. Οι κατασχέσεις έφτασαν τις 367.056 για το Μάρτη. Ένα εκατομμύριο κατασχέσεις προβλέπονται για το 2010. Ένα σε κάθε 138 νοικοκυριά των ΗΠΑ έλαβε μικρές επιδοτήσεις μόνο κατά το πρώτο τρίμηνο και μόνο. Από τα 230.000 περίπου «τυχερούς», τους λίγους που διασφάλισαν μια τροποποίηση στην υποθήκη τους (1,2 εκατομμύρια μπήκαν στο πρόγραμμα κατά το προηγούμενο έτος), το 75% χρωστάει περισσότερα από την νέα (χαμηλότερη, τώρα που έσκασε η φούσκα) τιμή αξίας του σπιτιού τους. Για πρώτη φορά στην ιστορία μάλιστα, οι τράπεζες κατέχουν περισσότερα σπίτια απ’ ότι όλοι οι υπόλοιποι Αμερικάνοι μαζί. 

Και οι κατασχέσεις συνεχίζονται ακάθεκτες όπως είπαμε, έχουμε δηλαδή δρόμο μπροστά μας: Έως και το ίδιο το Κογκρέσο των ΗΠΑ παραδέχεται σε επίσημη έκθεση του ότι «συνολικά δάνεια αξίας 1,4 τρισ. δολαρίων στην αμερικανική αγορά ακινήτων για επαγγελματική χρήση θα χρειαστούν αναχρηματοδότηση την προσεχή τετραετία, ενώ στο ήμισυ των περιπτώσεων το οφειλόμενο ποσό ξεπερνά αυτή τη στιγμή την αξία του ακινήτου... Οι προβλεπόμενες ζημίες, όταν τα συγκεκριμένα δάνεια μετατραπούν σε επισφαλή, πιθανότατα να αγγίξουν τα 200 έως 300 δισ. δολάρια, απειλώντας περίπου 3.000 μικρές και μεσαίου μεγέθους τράπεζες, οι οποίες θα βρεθούν με δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο ενεργητικού από το επαγγελματικό real estate στα λογιστικά βιβλία τους».

Όλα αυτά βέβαια τα στοιχεία με τις κατασχέσεις σπιτιών δείχνουν μια μεγάλη συγκέντρωση πλούτου στις τράπεζες - στο κάτω-κάτω της γραφής, πώς είναι δυνατόν να είναι χρεωκοπημένες όταν πλέον έχουν στην κατοχή τους τόσα σπίτια;

Αυτή η άποψη, αν εξεταστεί μακροπρόθεσμα, είναι σωστή: Όντως, όσες τράπεζες επιβιώσουν θα βγουν πανίσχυρες και θα ελέγχουν τεράστια κεφάλαια και ακίνητο πλούτο.

Πριν από αυτό όμως, έχουν να αντιμετωπίσουν το «σκάσιμο της φούσκας»: Καθώς τα σπίτια μένουν απούλητα, ή/και κατάσχονται από τις τράπεζες, η τιμή τους πέφτει. Αν κάποιος έμπορος δε μπορεί εξάλλου να πουλήσει πλέον το εμπόρευμα του, πρέπει να ρίξει την τιμή, ώστε να το ξεφορτωθεί, αλλιώς θα μείνει με «άχρηστο» (απούλητο) εμπόρευμα. Το πρόβλημα για τις τράπεζες είναι πως όταν ξεκίνησαν να χορηγούν τα στεγαστικά δάνεια πριν μερικά χρόνια, η τιμή των σπιτιών ήταν κατά πολύ υψηλότερη από τη σημερινή. 

Έτσι, αν πχ μια τράπεζα είχε δώσει δάνειο 100.000 δολαρίων για ένα σπίτι, και σήμερα ο δανειολήπτης δεν μπορεί να το αποπληρώσει, έχουμε το εξής φαινόμενο: Η τράπεζα κατάσχει το σπίτι, που όμως πλέον αξίζει πχ 70.000 δολάρια. Λόγω δηλαδή του «σκασίματος της φούσκας», η τράπεζα έχει τώρα στην κατοχή της ένα σπίτι αξίας 70.000 δολαρίων, όμως είχε δώσει δάνειο 100.000 δολαρίων. Άρα, στον ισολογισμό της, θα πρέπει να καταγράψει απώλειες ύψους 30.000 δολαρίων από αυτή την υπόθεση. Πολλαπλασιάστε αυτή την απώλεια για όλα τα σπίτια που κατάσχουν οι τράπεζες (μιλάμε για αμέτρητα σπίτια), και καταλαβαίνετε ότι οι τράπεζες είναι αναγκασμένες να εγγράψουν στα λογιστικά τους βιβλία τεράστιες απώλειες, που ουσιαστικά τις καθιστούν de facto χρεωκοπημένες.

Μιλώντας για τις ΗΠΑ, έχουν ήδη χρεωκοπήσει πάμπολλες, κυρίως μικρές και μεσαίες, τράπεζες: Το 2008 χρεωκόπησαν 25 τράπεζες, το 2009 140, ενώ το 2010 έχουν χρεωκοπήσει έως το Μάιο 78 τράπεζες (και έπεται συνέχεια).

Όσο για τις υπόλοιπες, όσες απομείνουν δηλαδή, είναι φανερό πως θα δημιουργήσουν μια ολιγοπωλιακή κατάσταση. Όχι πως έως τώρα τα πράγματα δεν ήταν ολιγοπωλιακά, ωστόσο η τάση αυτή πλέον διογκώνεται, και βέβαια δεν αφορά μόνο τις τράπεζες, καθώς αφού βάζουν λουκέτο οι δανειστές, τελειώνουν και τα δάνεια, και κλείνουν και επιχειρήσεις σε όλους τους κλάδους, δημιουργώντας ολιγοπωλιακές τάσεις παντού). Για να επιβιώσουν όμως, μιας και στην πραγματικότητα όλες είναι χρεωκοπημένες, από κάπου έπρεπε να βρουν λεφτά, για να «ισοφαρίσουν» τις απώλειες που έχουν. Και εδώ έρχονται τα «πακέτα σωτηρίας», με τις κυβερνήσεις να μεταφέρουν λεφτά από τα κρατικά ταμεία προς τις τράπεζες [...]

Αυτό ακριβώς είναι που ΔΕΝ θέλουν οι ελληνικές τράπεζες, που έτσι και αλλιώς υποφέρουν οικονομικά από τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, από επιχειρηματικά δάνεια, κτλ. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν είναι να αναγκαστούν να καταγράψουν απώλειες από πλειστηριασμούς σπιτιών. Προτιμούν λοιπόν να το καθυστερήσουν, ώστε να αρπάξουν πρώτα μερικά επιπρόσθετα "πακέτα σωτηρίας", και ΜΕΤΑ να κάνουν τους πλειστηριασμούς, έχοντας από πριν εξασφαλίσει αρκετά κεφάλαια για να αντέξουν τις απώλειες που θα έχουν