Ότι περισσεύει πρέπει να εξοντωθεί [Αναδημοσίευση]

Αναδημοσίευση από avantgarde2009:

 

Κ. Μαραγκός|sort link: http://wp.me/pryYN-1pN

Έχουν περάσει ήδη 40 μέρες από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η χώρα επανέρχεται στους κανονικούς της ρυθμούς, αφού πρώτα κοντέψαμε να πάθουμε μια μίνι κρίση ταυτότητας με τον “καταιγισμό” αποκαλύψεων γύρω από τη ΧΑ και τον αντιφασισμό του Σαμαρά και του Δένδια. Και ω εκ θαύματος ο καθεστωτικός αντιφασισμός μας τελείωσε εν μια νυκτί και τη θέση του πήραν απανωτά ρεπορτάζ για τους ρομά που αρπάζουν παιδιά και επιδίδονται σε εμπόριο βρεφών, αφού ενδιάμεσα βιάζουν τα μικρότερα παιδιά των καταυλισμών, για τη βιομηχανία επιδομάτων που έχουν στήσει βουλιάζοντας προφανώς τα δημόσια ταμεία ενώ με τις ανεξέλεγκτες και δωρεάν γέννες τους, κουβαλώντας και τους ρομά όλων των βαλκανίων, έχουν ρίξει έξω ολόκληρο το ΕΣΥ, για τους “λαθρομετανάστες” που επελαύνουν εκ νέου στην Ευρώπη (βλέπε Λαμπεντούζα) και στην Ελλάδα (βλέπε αντίσκηνα στον λιμένα Μυτηλίνης) είναι τόσοι όσοι και οι άνεργοι, για τις νέες επιχειρήσεις κατά του λαθρεμπορίου, παρουσία υφυπουργού, που βρίσκει άσυλο στην ΑΣΟΕΕ, για την ανασύσταση της “τρομοκρατίας” με το εντυπωσιακό κτύπημα που ετοιμάζουν οι “αδίστακτοι” Μαζιώτης και Παλαιοκώστας. Ταυτόχρονα δειλά-δειλά τα ρεπορτάζ και οι έρευνες (του Τέλογλου) ανακαλύπτουν ότι στο Πέραμα το Συνδικάτο μετάλλου πράγματι δρούσε ως μια άλλη μαφία (παράλληλα με αυτή του Λαγού) επιβάλλοντας τα μεροκάματα της συλλογικής σύμβασης στους κακόμοιρους εργοδότες, ασκώντας ταυτόχρονα βία σε όσους δεν ακολουθούσαν τις προτροπές του συνδικάτου, ενώ αγανακτισμένοι νοικοκυραίοι που οι τράπεζες τους κατάσχουν τις λιγοστές οικονομίες τους για χρέη προς το δημόσιο σκέπτονται πλέον να ψηφίσουν ΧΑ παρά τις δημοκρατικές τους καταβολές (βλέπε Ευαγγελάτο). Και όλα αυτά με τον Φαήλο να δηλώνει ότι φυλάει τις  σφαίρες του για τους πραγματικούς εχθρούς (το αριστερό άκρο), για να κατατάξει λίγο αργότερα εξ αφορμής της 28ης τον Μεταξά στην κεντροδεξιά.

Αν αυτά αφορούν την ιδεολογική διαχείριση της κρίσης από τη μεριά της κυβέρνησης και του κράτους, η πραγματικότητα είναι αναλόγως αφόρητη και ασφυκτική. Η ανεργία βρίσκεται επίσημα κάτι λίγες χιλιάδες πριν το 1,5 εκ., ενώ η πλειοψηφία όσων κάπου απασχολούνται ακόμα και οι μικροαστοί αυτοαπασχολούμενοι δουλεύουν χωρίς να είναι ασφαλισμένοι. Αυτό σημαίνει ότι εκατομμύρια πλέον άνθρωποι δεν έχουν πλέον καμία πρόσβαση στη δημόσια υγεία, ενώ με τα εισιτήρια των 25 ευρώ, την αύξηση της συμμετοχής στα φάρμακα και τα κλεισίματα νοσοκομείων και των πολυιατρίων του ΕΟΠΠΥ (πρώην ΙΚΑ) από τον Άδωνη δεν θα έχουν ούτε οι ασφαλισμένοι.

Η συζήτηση για τα νέα μέτρα που δεν θα παρθούν γιατί υποτίθεται η χρονιά θα έκλεινε με πρωτογενές πλεόνασμα κατέληξε σε ένα φτηνό επικοινωνιακό παιχνίδι του Σαμαρά που δήθεν συγκρούεται με την τρόικα που θέλει να επιβάλλει νέα μέτρα από 3 μέχρι και 5 δις. Στην πραγματικότητα βεβαίως δεν υπάρχει κανένα πρωτογενές πλεόνασμα, απλά πρόκειται για λογιστικές αλχημείες, με τις οποίες κρύβονται κάτω από το χαλί οι τεράστιες τρύπες στα ασφαλιστικά ταμεία (γύρω στα 2 δις) και πάνω από όλα των τραπεζών και άλλων επισφαλειών κρατικοδίαιτων καπιταλιστών που το κράτος έχει μπει εγγυητής, για ποσά που περνάνε κατευθείαν στο χρέος και όχι στο δημοσιονομικό έλλειμμα του τρέχοντος έτους. Γι’ αυτό άλλωστε ενώ υποτίθεται δεν υπάρχουν πρωτογενή ελλείμματα το χρέος από 305 δις στις αρχές του έτους βρίσκεται ήδη στα 321 δις στις 30/6. Να θυμίσουμε εδώ ότι στο πρωτογενές πλεόνασμα ή έλλειμμα, δεν υπολογίζονται οι τόκοι από το χρέος που φέτος θα είναι γύρω στα 9δις. Και εν πάση περιπτώσει αν κανείς δεν υπολογίζει τώρα τους τόκους, ας μην τους υπολόγιζε ούτε και το 2009 ή το 2010 που ήταν 12 ή 13 δις και τότε το έλλειμμα δεν θα ήταν 13% αλλά 7%. Είναι προφανές ότι τα περί βιωσιμότητας του χρέους, ακόμα και ο υπολογισμός του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού είναι προϊόν πολιτικής απόφασης και ως εκ τούτου δεν έχει κανένα νόημα να μπαίνει κανείς σ’ αυτή τη γελοία συζήτηση, με αυτούς τους αγύρτες, ψάχνοντας δήθεν μια λύση στο πρόβλημα.

Ο νέος φόρος για τα ακίνητα έρχεται να μονιμοποιήσει τον έκτακτο (υποτίθεται για 2-3 χρόνια) κεφαλικό φόρο στα ακίνητα (χαράτσι ΔΕΗ), φορολογεί με τον πιο απίστευτο τρόπο τα χωράφια που αν έχουν ένα μικρό εξοχικό πάνω θα τετραπλασιάζεται ο φόρος, την ίδια ώρα που απαλλάσσει από την προοδευτική φορολόγηση την πραγματικά μεγάλη περιουσία, αφού κάθε ακίνητο θα φορολογείται ξεχωριστά και όχι ως συνολική περιουσία με αυξανόμενους συντελεστές στα μεγαλύτερα κλιμάκια Απεναντίας δεν προβλέπεται κανένα αφορολόγητο και έτσι από δω και στο εξής σε μόνιμη βάση κάποιος που έτυχε να έχει ένα σπίτι στην Αθήνα και ένα χαμόσπιτο στο χωριό του με λίγα στρέμματα γύρω θα φτάνει να πληρώνει 1000-1500 ευρώ φόρο ακίνητης περιουσίας. Τέλος στα μέτρα που “δεν θα πάρει” η κυβέρνηση περιλαμβάνεται το πετσόκομμα των συντάξεων σε πρώτη φάση των επικουρικών και των εφάπαξ που το κράτος παύει πια να εγγυάται και στη συνέχεια των συντάξεων του ΟΑΕΕ που ως φαίνεται και για αυτές δεν υπάρχουν πλέον εγγυήσεις. Και οι διαθεσιμότητες που κατά τα λεγόμενα του αρμόδιου υπουργού (Κ. Μητσοτάκης) θα είναι οι γνωστές 12500 για τον Δεκέμβρη που ίσως πάνε για το Γενάρη και 30000 (από 25000) για το 2014. Ως γνωστόν από αυτές 15000 τουλάχιστον θα είναι απολύσεις.

Η αριστερά των φαντασιώσεων

Η αριστερά όλων των ειδών ανέμενε από το καλοκαίρι ένα παρατεταμένο θερμό φθινόπωρο. Η αριστερά του κοινοβουλίου το ενέτασσε σε μια στρατηγική φθοράς της κυβέρνησης που θα κατέληγε στην κεφαλαιοποίηση της δυσαρέσκειας στις κάλπες. Η αριστερά εκτός κοινοβουλίου ήλπιζε σε ένα νέο γύρο 25 γενικών απεργιών σαν αυτό του 2010-12, αφού όπως και η ίδια υπογραμμίζει μέσω των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών της επιτελείων ο αγώνας θα είναι μακρύς και παρατεταμένος. Είναι γεγονός ότι το θερμό φθινόπωρο δεν ήρθε και η τόσο πολλά υποσχόμενη απεργία των καθηγητών κατέρρευσε από την τρίτη μέρα, παρά τα πανηγυρτζίδικα παλαμάκια του πρώτου διημέρου. Παρόλα αυτά τίποτα δεν φαίνεται να διαταράζει τον βαθύ ύπνο του εγχώριου ρεφορμισμού και των συναφή εξωκοινοβουλευτικών δορυφόρων του. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το ΚΚΕ που παρά την αριστερίζουσα -αλλά ανέξοδη πάντα- ρητορική του, φροντίζει σε όλες τις κρίσιμες μάχες (βλέπε καθηγητές- να σπέρνει την ηττοπάθεια και τελικά να λειτουργεί ως απεργοσπαστικός μηχανισμός, στο όνομα πάντα της αναγκαιότητας της διαμόρφωσης καλύτερων όρων πάλης όταν διαμορφωθούν οι όροι. Σ’ αυτό το σημείο συναντιόνται όλες οι υπάρχουσες αριστερές, στην αναβολή της αναμέτρησης για την επόμενη φορά που όταν έρθει θα ανακαλύψουν ότι πάλι την επόμενη φορά θα υπάρχουν καλύτεροι συσχετισμοί για να δοθεί η μάχη.

Τώρα αυτή η αριστερά περιμένει να ξεσπάσει η δυσαρέσκεια από το νέο φόρο για τα ακίνητα και από την διάψευση του Success Story του Σαμαρά από την ίδια την τρόικα, ενώ το κάπως λιγότερο ενσωματωμένο κομμάτι της (έξω κοινοβούλιο) να περιμένει αυτό που άλλωστε περίμενε πάντα από το 1974: την οικονομική κατάρρευση, που προφανώς θα γίνει το υπόστρωμα για να ξεδιπλωθεί -πάνω στα ερείπια- η αυθόρμητη και από τα κάτω επανάσταση. Ο καθένας έχει τον οικονομισμό που του ταιριάζει, αρκεί τα πράγματα να γίνουν από μόνα τους. Σε πρώτη πάντως φάση οι περισσότερες συνιστώσες αυτής της αριστεράς συγκλίνουν στο ότι η κυβέρνηση είναι αδύναμη και όπου να ναι καταρρέει. Άλλωστε αυτή η αριστερά έχει όλα τα ρεκόρ στις πτώσεις κυβερνήσεων, αρκεί να θυμηθούμε τις πιο πρόσφατες, όπως του ΓΑΠ (Οκτώβρης 2011) και του Παπαδήμου (Φλεβάρης 2012), ακόμα κι αν η κάθε φορά διάδοχη λύση ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Εννοείται ότι η αποχώρηση του Κουβέλη από την κυβέρνηση μετά από μερικές πιρουέτες με αφορμή την ΕΡΤ πιστώνεται στο λαϊκό κίνημα που εκπροσωπεί η αριστερά μας. Εξυπακούεται λοιπόν ότι και ο Σαμαράς πλέον “βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης” και ως εκ τούτου επιβεβαιώνεται η ορθότητα της πολιτικής τακτικής η οποία μάλιστα δεν μπορεί να μπει σε κριτική δεδομένου ότι ο αγώνας ακόμα και μετά από τα απανωτά στραπάτσα που έχει φαει το κίνημα και η αριστερά συνεχίζεται. Μετά μάλιστα την τελευταία “νίκη του αντιφασιστικού κινήματος” που “επέβαλε” στην κυβέρνηση την “εξάρθρωσης της εγκληματικής ΧΑ”, η αριστερά μπορεί να χαίρεται με τα κατορθώματά της, μόνο που εδώ τελειώνει η πλάκα, μαζί και οι φαντασιώσεις.

Δεν είναι εικονική, είναι η νέα πραγματικότητα

Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει η αριστερά των 70′s, είναι ότι αυτό που ζούμε είναι πλέον η νέα πραγματικότητα του καπιταλισμού μετά την τελευταία παγκόσμια κρίση. Δεν πρόκειται για μια προσωρινή κατάσταση, από την οποία θα δραπετεύσουμε με τρόπο και επικοινωνιακούς εξυπανακισμούς σαν αυτόν του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς που προτείνει για πρόεδρο της κομισσιόν τον Αλ. Τσίπρα. Ούτε φυσικά με μια κυβέρνηση με κορμό τον Σύριζα που θα διαπραγματευτεί τη δανειακή σύμβαση, αφού πρώτα θα… ακυρώσει το μνημόνιο. Η αριστερά αυτή επιμένει στις ανώδυνες και χωρίς κανένα κόστος λύσεις, αποδεικνύοντας όχι μόνο το ουτοπικόν του πράγματος, αλλά κάτι ακόμα βαθύτερο, την αδυναμία να καταλάβει ποια είναι η νέα πραγματικότητα. Νομίζει ότι ο καπιταλισμός μπορεί να επιστρέψει σε μια προηγούμενη κατάσταση ισορροπία, όπου η αγορά εργασίας και κεφαλαίου ήταν ρυθμισμένη και το κοινωνικό συμβόλαιο εξασφάλιζε μια ταξική πάλη μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Ξεχνά ότι σε αυτή τη συνθήκή το σύστημα δεν μπορεί πλέον να αναπαραχθεί.

Ο καπιταλισμός όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο, μπορεί να επιβιώσει μόνο καταστρέφοντας όλη την περίσσια πλεονάζοντας κεφαλαίου και εργασίας. Εδώ οι επιλογές είναι αμείλικτες και το ξεκαθάρισμα δεν μπορεί να γίνει με λογικές φιλικής αναμέτρησης, αλλά αδυσώπητου ταξικού πολέμου. Και επειδή οι σχέσεις κεφαλαίου εργασίας δεν είναι αδιαμεσολάβητες, το ξεκαθάρισμα αφορά επίσης και τις όποιες εκπροσωπήσεις τους. Εδώ είναι που ακυρώνεται ο διαπραγματευτικός ρόλος των συνδικάτων και η απαξίωση όλων των θεσμών ταξικής διαμεσολάβησης και μαζί τους το δίκαιο (εργατικό δίκαιο, δημοκρατικές πολιτικές ελευθερίες) που κανονικοποιούσε αυτή την σχέση. Μαζί τους συμπαρασύρονται και οι θεσμοί αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, μια αναπαραγωγή που σε ένα ορισμένο βαθμό είχε αναλάβει το κράτος (πρόνοιας) εξασφαλίζοντας στις υποτελείς τάξεις μια ορισμένη εκπαίδευση, μια σχετική πρόσβαση στο σύστημα υγείας και μια πρόνοια (επιδόματα για τους αναξιοπαθούντες, συντάξεις κοκ). Είναι προφανές ότι το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης περνάει πλέον αποκλειστικά στον καθένα ξεχωριστά, που πρέπει να φροντίσει μόνος του πλέον για ότι μέχρι τώρα εγγυούνταν το κράτος.

Στις συνθήκες αυτές κάτι πρέπει να αντικαταστήσει το προηγούμενο κοινωνικό συμβόλαιο. Εδώ ακριβώς χτίζεται μια νέα εθνική ταυτότητα, μια νέα αφήγησή της. Στο πλαίσιο αυτό τελειώνει η ανοχή σε όσους δεν στοιχίζονται στον εθνικό κορμό, και όσοι δεν συντάσσονται με τη νέα αφήγησή του. Οι τσιγγάνοι πχ. δεν μπορούν πλέον να γίνονται ανεκτοί, όχι μόνο στην Ελλάδα του Σαμαρά, αλλά ούτε στη Γαλλία του Ολάντ. Οι μετανάστες από την Αφρική θα πνίγονται πριν τα καΐκια φτάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος και στη συνέχεια οι υποκριτές ευρωπαίοι θα παραδίδουν μαθήματα για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Την ίδια άλλωστε υποκρισία που δείχνουν και για τη μικρή Μαρία και τις υιοθεσίες μεταξύ τσιγγάνων. Εδώ ο Σαμαράς κατάφερε να δώσει μαθήματα νομιμοφροσύνης και ρατσισμού σε όλη την Ευρώπη. Ακόμα και στην μακρινή Ιρλανδία η αστυνομία φρόντισε να μιμηθεί της ΕΛΑΣ μπουκάροντας σε σπίτι τσιγγάνων και απαγάγωντας ένα 7χρονο ξανθό επίσης κοριτσάκι ως πιθανό απαχθέν, ακόμα κι αν δύο μέρες αργότερα αποδείχτηκε ότι οι φυσικοί γονείς του παιδιού ήταν αυτοί που δήθεν το είχαν απαγάγει. Τόσο στην Ιρλανδία όσο και εδώ η όλη επιχείρηση ήταν μια καλοστημένη απάτη προκειμένου να δικαιολογηθεί ένα πογρόμ κατά των τσιγγάνων. Όλοι ήξεραν ότι η εξαθλίωση των ανθρώπων αυτών τους αναγκάζει πολλές φορές να αφήνουν τα παιδιά τους να τα μεγαλώσουν άλλες οικογένειες που ίσως μπορεί να τους επιφυλάξουν μια καλύτερη μοίρα. Και είναι πολύ φυσικό να διαλέγουν οικογένειες της ίδιας φυλής ή και συγγενείς τους όπως στην περίπτωση της Μυτιλήνης. Αλήθεια, οι καθαρόαιμοι έλληνες δεν άφησαν ποτέ τα παιδιά τους σε συγγενείς ή ακόμα και σε οικογένεια που εμπιστεύονταν για να τα μεγαλώσουν. Μα δεν ήταν νόμιμες οι υιοθεσίες. Μάλιστα ότι δεν περνάει από το Χαμόγελο του Παιδιού τώρα, ή από το ίδρυμα της Φρειδερίκης κάποτε, δεν είναι νόμιμο. Το κράτος της καθαρής Ελλάδας πρέπει να αποφασίζει αυτό, που θα μείνουν τα παιδιά, όσων δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν και όχι οι δικοί τους γονείς. Το ίδιο κράτος που έχει στο περιθώριο τους εκατοντάδες χιλιάδες τσιγγάνους όσο τους έχει εδώ και αιώνες η κατά τα άλλα ανεκτική και δημοκρατική Ευρώπη, επιφυλάσσοντάς τους διωγμούς, διώξεις και γενοκτονίες, τώρα ζητάει από τα θύματά του και τα ρέστα. Μα παίρνουν τσάμπα επιδόματα. Μάλιστα, ενώ οι καπιταλιστές και οι εφοπλιστές που έχουν φαει τρισεκατομμύρια σ’ αυτή τη χώρα μέσα από τα άτοκα δάνεια από τα ασφαλιστικά ταμεία, τους αναπτυξιακούς και τα ΕΣΠΑ, ή μέσα από τις πιο αδιανόητες φοροαπαλλαγές δεν έφαγαν τίποτα. Οι τσιγγάνοι και τα επιδόματα πρόνοιας έριξαν την οικονομία έξω. Λοιπόν, τα επιδόματα αυτά τα έδινε το κράτος για να διατηρεί σε αυτές τις εξαθλιωμένες ομάδες ένα μίνιμουμ ενσωμάτωσης στο σύστημα. Όπως άλλωστε σε όλες τις κατηγορίες δικαιούχων, τα επιδόματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν και ως ένα είδος συναλλαγής με την εξουσία. Όχι με τους “πολιτικούς”, αλλά με την εξουσία. Δεν αποφάσιζε μόνο ο βουλευτής για τα επιδόματα, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα, γιατρών, δικηγόρων, δικαστικών, παπάδων, αστυνομικών, κρατικών οργανισμών, τοπικών παραγόντων κοκ. Όλοι ήξεραν και όλοι βολεύονταν με αυτά και πάνω απ’ όλα το κράτος. Στο καπιταλισμό μετά την κρίση, τα επιδόματα μαζί και οι συντάξεις, η ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία, η πρόνοια και γενικά η ανεκτικότητα στους πιο αδύναμους δεν είχε πλέον καμία θέση. Το κράτος παραιτείται από όλα αυτά, όχι γατί ενδιαφέρεται να γίνει αξιοκρατικό αλλά γιατί εις γνώση του, προωθεί την εξόντωση αυτού του πληθυσμού, με τον ίδιο τρόπο που εξοντώνεται το περίσσιο κεφάλαιο, ιδιαίτερα το πιο μικρό μέσα από την ασφυκτική πίεση του ΣΔΟΕ, των απανωτών χαρατσιών, των υποχρεωτικών κατασχέσεων για χρέη σε δημόσιο και ταμεία.

Δεν πρόκειται λοιπόν για την αλλαγή της ατζέντας, ούτε για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα “πραγματικά” της προβλήματα, όπως νομίζει συνήθως η βρισκόμενη σε άνοια αριστερά. Το τηλεοπτικό λιντσάρισμα των τσιγγάνων ή των μεταναστών, με μια υπόθεση που στήθηκε από την ασφάλεια (αφού ήταν γνωστή σε 3 πόλεις του κάμπου) δεν έγινε ούτε για να μεταφερθεί το ενδιαφέρον από τη ΧΑ ή τα νέα μέτρα του μνημονίου στους τσιγγάνους, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσουν το -τηλεοπτικό;;- κοινό της αριστεράς και των κινημάτων. Ούτε οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του Σαμαρά περί λαθρομετανάστευσης λίγο πριν αναλάβει την προεδρία της ΕΕ, είναι και αυτή μια τηλεπικοινωνακή μπλόφα. Ούτε το ξαφνικό ενδιαφέρον για την Μαρφίν, ή η ανασύσταση του αντάρτικου πόλεων από κάποιους φυγάδες. Όποιος αντιλαμβάνεται όλα τούτα σαν αντιπερισπασμό ή απλά σαν ένα παιχνίδι διαμόρφωσης τηλεοπτικών συσχετισμών ζει σε μια εικονική πραγματικότητα.

Πρόκειται για μέρος του ίδιου πολέμου, ενός εμφυλίου πολέμου της άρχουσας τάξης εναντίον της εναπομένουσας εργατικής τάξης και τμημάτων που έχουν περιθωριοποιηθεί και που η ύπαρξή τους αποτελεί πλέον μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του συστήματος. Η ολοκληρωτική εξαθλίωση αυτών των στρωμάτων, η επιβίωσή τους στις πιο ελεεινές συνθήκες θα πρέπει να προκύψει με τη σύμφωνη γνώμη ενός άλλου κομματιού της κοινωνίας που θα ταυτίζεται με αυτές τις επιλογές επιβίωσης του νέου καπιταλισμού. Είσαι άνεργος; Μάλιστα. Αν θέλεις επίδομα, να ξέρεις ότι θα το πάρεις μόνο αν δεν το πάρουν όλοι αυτοί οι άχρηστοι χαραμοφάηδες που μέχρι τώρα τα λυμαίνονταν. Ποιοι είναι αυτοί; Οι τσιγγάνοι, οι “λαθρομετανάστες”, οι τεμπέληδες, τα λαμόγια και οι αριστεροί που τους υποστηρίζουν. Η κυρίαρχη προπαγάνδα προσφέρει μια γκάμα από λόγους για να ταχθεί κανείς στο πλευρό της. Για να γίνει αρωγός της κάθαρσης από το “μεταπολιτευτικό σύστημα που βούλιαξε τη χώρα”.

Το λιντάρισμα λοιπόν κατά των τσιγγάνων είναι η αρχή ενός πογκρόμ εναντίον τους και όχι μια αλλαγή της τηλεοπτικής ατζέντας για να παρασυρθούν οι ψηφοφόροι της αριστεράς. Το πογκρόμ αυτό είναι αυτή τη στιγμή το πιο πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να απαντηθεί χωρίς καμία προϋπόθεση του στυλ “να κάνουν κι αυτοί κάτι για να μην προκαλούν το κοινό αίσθημα”. Η υπεράσπιση χωρίς όρους του αγώνα στις Σκουριές είναι επίσης ένα μέτωπο που η άμυνα πρέπει να είναι λυσσαλέα, όπως και με κάθε κοινωνικό αγώνα που βρίσκεται στο στόχαστρο της κρατικής τρομοκρατίας. Όποιος δεν υπερασπίζεται το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, όταν καταπατούνται τα στοιχειώδη δικαιώματα της ύπαρξής του, την δυνατότητα να ζει και να εργάζεται σε ένα ασφαλές περιβάλλον που να του εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή διαβίωση, στην πραγματικότητα δέχεται τα όρια που επιβάλλει το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που έχει επιβληθεί από την άρχουσα τάξη εδώ και 3 χρόνια. Ο αγώνας ενάντια στην επιχείρηση νόμος και τάξη δεν είναι απλώς ένας ιδεολογικός αγώνας, αλλά ένας αγώνας επιβίωσης για το προλεταριάτο και για οποιαδήποτε δομή παράγει ή αναπαράγεται έξω από τον έλεγχό του κράτους. Ένας καπιταλισμός που αφού έχει παραιτηθεί από κάθε συμμετοχή του στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, κλείνει τις στρόφιγγες αξιοπρεπούς επιβίωσης σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους δείχνοντας τους μόνο την έξοδο από τη χώρα, (ή αλλιώς την παραμονή τους ως δουλοπάροικοι, σε καθεστώς εξαίρεσης) και ταυτόχρονα τους εμποδίζει να αναπτύξουν οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα έστω για να μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι είτε μόνοι τους είτε με δομές αλληλοβοήθειας να επιβιώσουν σε αυτές τις νέες συνθήκες. Τι άλλο εκτός από αυτό είναι οι μπούκες της αστυνομίας σε καταυλισμούς τσιγγάνων ψαχουλεύοντας τίνος είναι τα παιδιά, την ώρα που οι τσιγγάνοι επιβιώνουν μόνο χάρη σε ένα σύστημα ενδοκοινοτικής αλληλοβοήθειας που συμπεριλαμβάνει και την ανατροφή των παιδιών με ευθύνη όχι μόνο της ατομικής οικογένειας αλλά και της κοινότητας. Αυτή τη δυνατότητα το κράτος επιχειρεί να την τσακίσει, επιβάλλοντας στη φυλή αυτή όρους ύπαρξης που αντιστοιχούν στις πυρηνικές οικογένειες της καπιταλιστικής μητρόπολης, που όμως για να επιβιώσουν κι αυτές έχουν ανάγκη από ένα ισχυρό κρατικό δίκτυο κοινωνικής προστασίας. Τι άλλο είναι επίσης το ντου στους Γιατρούς του κόσμου, και στο κοινωνικό ιατρείο στο Ελληνικό ψάχνοντας δήθεν για ναρκωτικά; Μα ακριβώς το ίδιο με τα ντου που ψάχνουν για απαγμένα παιδιά. Δεν φτάνει που πετάνε τη μισή κοινωνία έξω από κάθε διαδικασία παραγωγής και αναπαραγωγής της στη συνέχεια καταστέλλουν και κάθε απεγνωσμένη δραστηριότητα για την επιβίωσή της. Ακριβώς το ίδιο είναι και οι συνεχείς επιχειρήσεις κατά του “παρεμπορίου”. Αποκλεισμένοι κυρίως ασιάτες και αφρικανοί μετανάστες και πρόσφυγες, χωρίς καμία πιθανότητα να νομιμοποιήσουν την ύπαρξή τους και να δουλέψουν κάπου “νόμιμα”, βρίσκουν μοναδική διέξοδο σε αυτοσχέδιες αγορές κατά μήκος πεζοδρόμων που κυκλοφορεί ο κόσμος, μήπως και πουλήσουν κάτι για να φάνε ένα σουβλάκι. Το πλανόδιο εμπόριο στην εποχή του κοινωνικού συμβολαίου αντιμετωπίζονταν πάντοτε με μια ορισμένη ανοχή, αφού εξ ορισμού ένας πλανόδιος ίσα που εξασφάλιζε ένα πιάτο φαγητό. Γι’ αυτό και κατά κάποιο τρόπο υπήρχε μια σχετική φορολογική ασυλία. Το ίδιο που συνέβαινε και με τους αγρότες ή με τους παραγωγούς στις λαϊκές. Ή με τους κατοίκους παραμεθόριων και μειονεκτικών περιοχών που άνοιγαν επιχειρήσεις χωρίς υποχρέωση ταμειακής και με ασφάλιση στον ΟΓΑ και όχι στο ΤΕΒΕ. Όλα αυτά ήταν μέρος μια ανοχής σε ορισμένα τμήματα του πληθυσμού προκειμένου να φροντίσουν οι ίδιοι για την αναπαραγωγή τους στο βαθμό που το ίδιο το κράτος και η λευκή οικονομία, δεν μπορούσε να τους προσφέρει μια διέξοδο. Τώρα δεν διώκονται μόνο οι πλανόδιοι μετανάστες, αλλά και οι αγρότες είναι υποχρεωμένοι να μεταμορφωθούν σε επιχειρηματίες με βιβλία εσόδων εξόδων, και ενίοτε αν έχουν και ένα ουζερί στην ορεινή Ικαρία να ασφαλιστούν στον ΟΑΕΕ, δηλαδή να το κλείσουν.

Όλα αυτά δεν είναι μια παραφροσύνη, αλλά ο νέος καπιταλισμός που χτίζεσαι για τα επόμενα πενήντα χρόνια, προετοιμάζοντας ένα ακόμα μακρύ κύμα “ανάπτυξης” με κόστος έναν ακήρυκτο πόλεμο κατά όλων όσων δεν χωράνε. Και που θα πάνε όλοι αυτοί; Μα ακριβώς αυτοί θα σχηματίσουν το νέο προλεταριάτο. Χωρίς δικαιώματα, χωρίς προσδοκίες, υλικό μόνο για ανελέητη εκμετάλλευση, κυνηγημένοι από παντού, τσακισμένοι, όχι μόνο από την καταστολή, αλλά και από τα τμήματα εκείνα της κοινωνίας που θα έχουν ανανεώσει το συμβόλαιό τους με το νέο αστικό μπλοκ εξουσίας. Μια αστική τάξη που θα “καθαρίζει” διαρκώς τις γραμμές της. θα γίνεται πιο λευκή, πιο σωματώδης, πιο ακμαία, πιο άρια, εθνικά πιο καθαρή και κυρίως θα συγκροτείται στον πόλεμο με τους κοινωνικούς της εχθρούς, ορίζοντας εκ νέου τα όρια της κοινωνικής κινητικότητας και της νέας ταξικής ισορροπίας. Τέρμα πια με τις ανοιχτές κοινωνίες του Πόπερ, την ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων και εμπορευμάτων, τέρμα πια με τα δικαιώματα που μας έφεραν μέχρι εδώ. Τέρμα με τα κοινωνικά συμβόλαια που μας κατσικώθηκαν και δεν αφήνουν το κεφάλαιο να δράσει, τέρμα πια με τα ανταποδοτικά συστήματα που μας γέμισαν χρέη. Αυτό είναι το όραμα του καπιταλισμού που έρχεται.

Υπάρχει επιστροφή;

Η αριστερά και οι συνδικαλιστικές της παραφυάδες νομίζουν ότι ζούμε απλά έναν εφιάλτη και όπου να ναι θα ξυπνήσουμε και θα γίνουν όλα όπως τα ξέραμε. Η ΕΚΤ θα αρχίσει να τυπώνει ευρώ, η Κομισιόν θα μοιράζει πακέτα ντελόρ και αγροτικές επιδοτήσεις, η κυβέρνηση επιδόματα ανεργίας και συντάξεις, και ο Τσίπρας αν δεν γίνει πρόεδρος της Κομισιόν τουλάχιστον θα γίνει πρωθυπουργός της χώρας κι ο βασικός θα επιστρέψει στα προ του 2009 επίπεδα.

Καλώς ή κακώς όμως, ο εφιάλτης αυτός είναι η νέα πραγματικότητα και δεν πρόκειται να επιστρέψουμε ποτέ σε αυτά που ξέραμε. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό ίσως οι από κάτω και όσοι αρνούνται ρόλους πραίτορα σε ένα καπιταλισμό που επιφυλάσσει μόνο καρπαζιές για τους από κάτω, ίσως υπάρχει άλλος δρόμος. Όχι βεβαίως για το κράτος πρόνοιας, αλλά για την επανάσταση. Σε οριακές εποχές που δεν χωράνε όλοι, τότε πράγματι κάποιοι πρέπει να αδειάζουν τη γωνιά. Σε αυτό έχουν απόλυτο δίκιο όλα τα think tank της σχολής του Σικάγου και του LSE, με τη διαφορά ότι για μας αυτός που πρέπει να μας την αδειάσει είναι τα ζόμπι του καπιταλισμού. Στην αναμέτρηση αυτή όσο κι αν σε μερικούς φάνηκε να είναι η εύκολη λύση, δεν έχουν θέση κάθε είδους νοσταλγοί του παρελθόντος, όπως οι αγανακτισμένοι. Οι αγανακτισμένοι, όχι ως προσομοίωση της αρχαίας αγοράς στην κάτω πλατεία, αλλά ως σύνολο, ως μέση συνείδηση, αυτών που επένδυσαν στην συνύπαρξη εθνόπληκτων, χίπιδων, αριστερών και φασιστών, Κολωνακίου και Περιστερίου, είτε για να πάνε οι 300 στο γουδί, είτε για να εγκαθιδρυθεί ένα σύστημα “άμεσης” στη θέση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Οι 25-30 γενικές απεργίες της ΓΣΕΕ, οι αγανακτισμένοι των πλατειών, οι μεμονωμένες απεργίες που θέλουν να υπερασπιστούν τα κεκτημένα του κλάδου τους, αλλά ηττώνται πριν καν ξεκινήσουν, όλα αυτά είναι το κύκνειο άσμα της καθώς πρέπει ταξικής πάλης στα πλαίσια του κοινωνικού συμβολαίου. Στο καπιταλισμό που χτίζεται μέσα από μια αστική αντεπανάσταση αυτό το είδος ταξικής πάλης δεν έχει πλέον καμία τύχη. Πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να συγκινήσει το νέο προλεταριάτο που θα βγει από τα συντρίμμια του ρυθμισμένου καπιταλισμού. Μαζί της θα χαθεί και η αριστερά που εδώ και έναν αιώνα παραμυθιάζει τον κόσμο και τον εαυτό της, με τους ειρηνικούς δρόμους προς το σοσιαλισμό ή με τις ιστορικές νομοτέλειες που δήθεν προδιαγράφουν το τέλος του καπιταλισμού πετυχαίνοντας μόνο να αποκοιμίζουν κάθε επαναστατικό βολονταρισμό. Ακόμα και για εκείνη την αριστερά που δρούσε στις άκρες μιας κατά τα άλλα ρυθμισμένης ταξικής πάλης, νομίζοντας ότι η επανάσταση θα έλθει με την κλιμάκωσή των διεκδικητικών αγώνων, σε μια εποχή που αυτοί πράγματι απέδιδαν κατακτήσεις. Όμως κατακτήσεις που μπορούσε να ενσωματώσει το σύστημα στο πλαίσιο της αναπαραγωγής του. Η αριστερά αυτή τώρα βρίσκεται σαν το ψάρι έξω από το νερό. Βλέπει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, να έχει χάσει εντελώς τον προσανατολισμό της.

Όπως και σε άλλες αντίστοιχες εποχές, το επαναστατικό κίνημα, έπρεπε πρώτα να διαβάσει σωστά τον κόσμο γύρω του, κόβοντας το γόρδιο δεσμό που το δεσμεύει στις προηγούμενες ταξικές ισορροπίες, έτσι πρέπει να κάνει και τώρα. Αυτό μπορεί να δυσαρεστήσει όσους δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τις αναμνήσεις τις δεκαετίας του 80, αλλά τι να κάνουμε, την ιστορία από δω και πέρα δεν θα την γράψουν οι νοσταλγοί του παρελθόντος. Ας ασχοληθεί με αυτό το κοινό ο Κουβέλης και ο Δραγασάκης και όσοι νομίζουν ότι το πρόβλημα της επανάστασης σήμερα θα λυνόταν αν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κήρυσσε απεργία διαρκείας.

Η επαναστατική προοπτική θα χτιστεί στους σκληρούς αγώνες του νέου προλεταριάτου και των αποκλεισμένων από τις διαδικασίες παραγωγής και αναπαραγωγής του συστήματος. Αυτό θα είναι το νέο κοινωνικό υπόβαθρο της επανάστασης. Όμως χωρίς επαναστατικό βολονταρισμό, χωρίς την οργάνωση της συνειδητής επαναστατικής μειοψηφίας, χωρίς ένα σχέδιο για την κατάληψη της εξουσίας και την επόμενη μέρα, η επανάσταση των ξεβράκωτων θα ηττάται ξανά και ξανά, όπως συμβαίνει άλλωστε μέχρι σήμερα. Η κοινωνική ενέργεια δεν είναι ανεξάντλητή και το σύστημα έχει μάθει πώς να την διοχετεύει στο τίποτα. Η επανάσταση είναι συνείδηση και όποιος το αρνείται αυτό είναι ή ανόητος ή αγύρτης.

Συνεχεια από δω: Ότι “περισσεύει” πρέπει να εξοντωθεί, 12/8/2013