Υπολογίζουμε ότι το 30% των φόρων που θα βάλουμε δε θα εξοφληθούν, και ετοιμαζόμαστε για κατασχέσεις

"When neither their property nor honour is touched, the majority of men live content."
-Machiavelli

[Όταν η περιουσία και η τιμή τους δεν θίγεται, η πλειοψηφία των ανθρώπων ζει ικανοποιημένη" - Μακιαβέλι]

Σύμφωνα με υπολογισμούς της ίδιας της κυβέρνησης, θα μπουν φόροι ύψους 4,15 δις ευρώ για τους ιδιοκτήτες ακινήτων το Σεπτέμβριο, εκ των οποίων θα εισπραχθεί "μόνο" το 70%, δηλαδή 2,9 δισ. ευρώ. Τα υπόλοιπα δε θα εισπραχθούν, διότι οι φορολογούμενοι δε θα έχουν να πληρώσουν.

Αυτά είναι -ξαναλέμε- τα επίσημα νούμερα,με την πραγματική εικόνα να είναι πιθανότατα ακόμα χειρότερη.

Οι κατασχέσεις είναι απλά θέμα χρόνου λοιπόν, εκτός και αν η κυβέρνηση δεν αντέξει, και αποφασίσουν να πάνε σε εκλογές, ώστε να πάρουν πρώτα μια "φρέσκια ψήφο εμπιστοσύνης από το λαό", και μετά να περάσουν ό,τι μέτρο θέλουν.

Επίσης, εκτός από κατασχέσεις ακινήτων, θα μπορούσαμε να δούμε κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών, ή και πληρωμές από το δημόσιο με τη μορφή ομολόγων αντί για χρήματα (διότι το κράτος θα επικαλεστεί τα άδεια ταμεία ώστε να αρχίσει να εξοφλεί τις οφειλές του σε ομόλογα, που όλοι ξέρουν ότι κουρεύονται).

Τέλος πάντων, ας δούμε και τη σχετική είδηση από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, και μετά κάνουμε και ένα σύντομο σχόλιο:

Ερχονται φόροι 4,15 δις ευρώ για τους ιδιοκτήτες ακινήτων το Σεπτέμβριο – Η κυβέρνηση ελπίζει να εισπράξει τα 2,9 δισ. ευρώ - Τα υπόλοιπα 1,25 δισ. ευρώ θα καταστούν ληξιπρόθεσμα

Ο ενιαίος φόρος ακινήτων που θα επιβληθεί το επόμενο έτος (εφόσον επέλθει συμφωνία με την τρόικα) θα επιβαρύνει το σύνολο των ιδιοκτητών ακινήτων, οι περισσότεροι εκ των οποίων θα πληρώσουν στην εφορία υψηλότερους φόρους για τα ακίνητα που κατέχουν σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χρονιά.

 Όπως αναφέρει δημοσίευμα της Καθημερινής, σύμφωνα με τον σχεδιασμό των τεχνικών κλιμακίων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στους ιδιοκτήτες ακινήτων θα καταλογιστούν φόροι ύψους 4,15 δισ. ευρώ. Ωστόσο, εκτιμούν ότι από το ποσό αυτό θα εισπραχθεί το 70%, δηλαδή 2,9 δισ. ευρώ. 

Τα υπόλοιπα 1,25 δισ. ευρώ θα καταστούν ληξιπρόθεσμα σύμφωνα με τις προβλέψεις των πιστωτών μας, τα οποία η φορολογική διοίκηση θα κληθεί να τα εισπράξει πιέζοντας τους υπόχρεους ακόμα και με κατασχέσεις ακινήτων. Ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε τη βεβαίωση φόρων ύψους 3,27 δισ. ευρώ για να εισπραχθούν έσοδα 2,7 δισ. ευρώ. Η αμφιβολία όμως που εκφράζεται τόσο από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσο από το ΔΝΤ οδήγησαν την κυβέρνηση στην αύξηση των 33 συντελεστών που θα συνοδεύουν τον ενιαίο φόρο ακινήτων.

Την ίδια ώρα, τα χρέη ήδη είναι δυσβάσταχτα:

Ληξιπρόθεσμες οφειλές που αντιστοιχούν στο 1/3 του ΑΕΠ χρωστούν οι φορολογούμενοι

«Βουνό» έχουν γίνει τα χρέη των πολιτών και των επιχειρήσεων προς την εφορία. Στο πρώτο εξάμηνο του 2013 αγγίζουν πλέον τα 60 δις. ευρώ και ένας στους πέντε πολίτες βρίσκεται με ληξιπρόθεσμη οφειλή προς το δημόσιο.

 Πρόκειται για ένα ποσό το οποίο αντιστοιχεί στο ένα τρίτο περίπου του ΑΕΠ (183 δις. ευρώ) προκαλώντας τον έντονο προβληματισμό της κυβέρνησης για τη νέα γενιά ληξιπρόθεσμων οφειλών που έχει δημιουργηθεί από τους φόρους και τα «χαράτσια» του μνημονίου.

Από τις αρχές του έτους τα χρέη αυτά είναι αυξημένα κατά 4 δις. ευρώ - δείγμα της τραγικής οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκονται τα ελληνικά νοικοκυριά.

Παρά ταύτα η εφορία έχει βάλει στο «μάτι» 2.006.611 φυσικά πρόσωπα (μισθωτοί, συνταξιούχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες) με οφειλές 21,5 δισ. ευρώ κάτι που σημαίνει ότι ο κάθε οφειλέτης χρωστά στην εφορία, κατά μέσο όρο 10.729 ευρώ!

Τα περισσότερα από τα πρόστιμα αυτά δεν πρόκειται να εξοφληθούν ποτέ από τους φορολογούμενους, καθώς είναι δυσθεώρητα και εξοντωτικά.

Είμαι φανερό ότι υπάρχουν -και με το παραπάνω- οι συνθήκες για μια κοινωνική έκρηξη, που πάντως θα είναι χαοτική.

Ήδη νομίζω πολλοί φωνάζουν και καλούν τον κόσμο να βγει στο δρόμο, και είναι σίγουρο ότι το επόμενο διάστημα οι φωνές αυτές θα πυκνώσουν.

Οπότε εγώ θα πω κάτι άλλο:

Στην Ελλάδα, η "Δεξιά" πήρε ιστορικά την εξουσία δίνοντας στον κόσμο μια ψεύτικη υπόσχεση: Υποσχέθηκε ότι όλοι θα έχουν από ένα σπίτι, ένα χωράφι, κτλ, και παράλληλα κατηγόρησε τους κομμουνιστές ότι "αυτοί θα σας πάρουν τα σπίτια, μείνετε μακρυά τους".

Μόνο που η Δεξιά "ξέχασε" να μας πει ότι, όπως και στο κλασσικό επιτραπέζιο παιχνίδι της μονόπολυς, έτσι και στην πραγματική ζωή, τα τετραγωνάκια τελικά καταλήγουν ΠΑΝΤΑ να συγκεντρώνονται σε λίγα χέρια, με τους υπόλοιπους να χρεωκοπούν, και όχι απλά να μην έχουν σπίτι, αλλά ούτε ένα πιάτο φαΐ να φάνε.

Δε γίνεται να ξεκινάς να παίζεις μονόπολυ, και όταν τελικά αρχίζουν οι χρεωκοπίες να ζητάς οι χρεωκοπίες αυτές να μην συμβούν. Οι χρεωκοπίες αυτές, και η λεηλασία των χρεωκοπημένων παικτών από τους λίγους που κερδίζουν είναι ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ κομμάτι του πααιχνιδιού.

Δεν έχει νόημα να ζητάμε καπιταλισμό χωρίς χρεωκοπίες, κατασχέσεις, κτλ (όπως κάνουν κάτι "αριστεροί" τύπου ΣΥΡΙΖΑ, κτλ). Αυτοί είναι λαοπλάνοι, που απλά λένε στον κόσμο αυτό που θέλει να ακούσει.

Η μόνη πραγματική λύση είναι η κατάργηση του συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας. Πρέπει να παίξουμε ένα διαφορετικό παιχνίδι, όπου τα "τετραγωνάκια της μονόπολυς" δεν ανήκουν σε κάποιον, αλλά χρησιμοποιύνται όλα από τους εργάτες για τους εργάτες.

Μακρινό όνειρο θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο, αλλά από την άλλη αυτή είναι η μόνη λύση, και κάποιος πρέπει να την πει, έστω για να την σκεφτούν οι άνθρωποι μετά από αρκετό καιρό, και αφού πρώτα έχουν δοκιμάσει όλα τ' άλλα (και έχουν φάει τα μούτρα τους).

"Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για την σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς – τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες τους μικροέμπορους, πραγματευτάδες επαγγελματίες κλπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για να αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί. Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκοταν οι πελάτες και οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι οταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί ! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!

Διάσωση της ιδιοκτησίας! Όμως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο που τρώγανε, ούτε το κρεβάτι που κοιμούνταν άνηκαν σε αυτούς. Απ’ αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που τους είχε εμπιστευθεί σ’ αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πούληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε παραδώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ’αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης! Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερεις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη.

Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι τσακίζοντας τους εργάτες, παράδωσαν τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχθηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη. Η ονομαστική ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απείραχτη τόσο καιρό, όσο χρειάζοταν για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης, εν ονόματι της ιδιοκτησίας. Τώρα που είχε ξεκαθαριστεί ο μεγάλος λογαριασμός με το προλεταριάτο, μπορούσε να ξαναξεκαθαριστεί ο μικρός λογαριασμός με τον μπακάλη. Στο Παρίσι, το συνολικό ποσό των γραμματίων που εκκρεμούσε η πληρωμή τους ήταν πάνω από 21 εκατομμύρια φράγκα, στις επαρχίες πάνω από 11 εκατομμύρια. Οι ιδιοκτήτες πάνω από 7.000 εμπορικών επιχειρήσεων του Παρισιού δεν είχαν πληρώσει το νοίκι τους από το Φλεβάρη."

-Κ. Μαρξ, "Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία 1848-1850"