Ρε άντε από 'δω πέρα που μου θέλετε και 35ωρο - δουλέψτε σαν τους Κινέζους, αλλιώς άντε γεια

Το πανό της φωτογραφίας είναι 100 χρονών, από την εποχή που οι εργάτες διεκδικούσαν -και τελικά κατέκτησαν- το 8ωρο.

Σήμερα, 100 χρόνια μετά, ξηλώνονται και τα τελευταία υπολείμματα όλων αυτών των κατακτήσεων, παρά το ότι η τεχνολογική πρόοδος έχει επιτρέψει στην ανθρωπότητα να παράγει πολύ περισσότερο πλούτο από ποτέ άλλοτε στην ιστορία της. Τι να κάνουμε όμως, τα κέρδη 'πρέπει' να τα τσεπώσουν οι "λίγοι κι εκλεκτοί", την ίδια ώρα που οι εργάτες βυθίζονται ξανά στη φτώχεια και τη μιζέρια άλλων, σκοτινότερων εποχών.

Στη Γαλλία, είχαν κατακτήσει πριν κάποια χρόνια το 35ωρο σε κάποιους κλάδους, δηλαδή 7ωρη εργασία/μέρα.

Αυτά πλέον ξηλώνονται με ταχύτητα αστραπής, παρότι στην πραγματικότητα μόνο με μείωση του ωραρίου μπορεί να υπάρξει δουλειά για όλους.

Στην προκρούστεια κλίνη το 35ωρο στη Γαλλία

Μύθος και άπιαστο όνειρο είναι για τους Γάλλους το περίφημο 35ωρο -ένα θέμα που έχει προκαλέσει αμέτρητες αντιπαραθέσεις, σε όλα τα επίπεδα, από τα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν θεσπίστηκε από την τότε κυβέρνηση των Σοσιαλιστών, της οποίας ηγούνταν ο Λιονέλ Ζοσπέν. Κι αν όχι για όλους τους Γάλλους εργαζομένους, αυτό ισχύει σίγουρα για περίπου τους μισούς, οι οποίοι ως επί το πλείστον εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με έκθεση του υπουργείου Εργασίας, ο μέσος όρος του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας στη Γαλλία διαμορφώθηκε το 2011 στις 39,5 ώρες. Παρά δε το γεγονός ότι ο αριθμός αυτός υπολείπεται του μέσου όρου της Ε.Ε., που είναι στις 40,3 ώρες, αλλά και του χρόνου εργασίας στη Γερμανία και τη Βρετανία -41 και 42,4 ώρες αντιστοίχως- επισημαίνεται πως αυτό που έχει σημασία είναι πως καταγράφεται ανοδική τάση: το 2003, οι Γάλλοι εργάζονταν κατά μέσο όρο 38,9 ώρες εβδομαδιαίως, κάτι που σημαίνει ότι μέσα σε μια δεκαετία τις έχουν αυξήσει κατά 1,5%.

Ωστόσο, οι επικριτές του 35ώρου και γενικότερα του οικονομικού μοντέλου της Γαλλίας ισχυρίζονται ότι ο ρυθμός αυτός δεν αρκεί και συμβάλλει αποφασιστικά ώστε η χώρα να έχει μείνει πολύ πίσω σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας.

Ήδη, από τα πρώτα χρόνια εφαρμογής του 35ώρου, είχαν συναφθεί αρκετές επιχειρησιακές συμφωνίες, που είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας κατά 4 ώρες, με αντάλλαγμα περισσότερες μέρες πληρωμένης άδειας. Επίσης, όσον αφορά στο μεσαίο και ανώτερο στελεχικό δυναμικό των επιχειρήσεων, ο αριθμός των πραγματικών ωρών εργασίας είναι πολύ υψηλότερος και συνεχίζει να αυξάνεται όσο εντείνεται ο ανταγωνισμός και η οικονομική κρίση.

Την ίδια στιγμή, τα συνδικάτα στον δημόσιο τομέα, τα οποία εκπροσωπούν περίπου 5,3 εκατ. εργαζομένους, δεν κάνουν ούτε βήμα πίσω όσον αφορά στο 35ωρο. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουν ενταθεί οι πιέσεις προς τον Φρανσουά Ολάντ και την κυβέρνησή του για να «δουλέψουν περισσότερο» οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Ανάμεσα στις προτάσεις που έχουν ακουστεί είναι να υπάρξει συμφωνία με τα συνδικάτα για αύξηση του χρόνου εργασίας με τις ίδιες αποδοχές, κίνηση η οποία -σε συνδυασμό με τις συνταξιοδοτήσεις- εκτιμάται πως θα μειώσει το προσωπικό και τις δαπάνες κατά 5% μέσα σε μια πενταετία.

 Οι πιο επιθετικοί, βεβαίως, ανάμεσα στους οποίους είναι οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο, τάσσονται υπέρ της πλήρους κατάργησης του 35ώρου, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα -κάτι, ωστόσο, που θα σήμαινε μια κατά μέτωπο σύγκρουση του Ολάντ και της κυβέρνησης με την κοινωνία, σε μια περίοδο, μάλιστα, που δεν είναι ιδιαιτέρως ισχυροί πολιτικά.

Παρατηρήστε την παράνοια του καπιταλισμού:

Αν μειώναμε τις ώρες εργασίας, θα χρειαζόμασταν περισσότερους εργαζόμενους για την ίδια δουλειά, και θα δημουργούνταν έτσι θέσεις εργασίας για τους άνεργους, και μάλιστα οι θέσεις αυτές θα ήταν πλέον θέσεις με πολύ πιο ξεκούραστα ωράρια.

Όμως, αυτή η κίνηση θα μείωνε τα κέρδη του καπιταλιστή, που θα έπρεπε να πληρώσει 2 μισθούς αντί για έναν. Και όχι μόνο θα είχε αυτή την οικονομική απώλεια, αλλά παράλληλα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει και τους υπόλοιπους ανταγωνιστές τους, που έχοντας μικρότερο μισθολογικό κόστος να καλύψουν, θα τους νικούσαν, διότι θα μπορούσαν να πουλήσουν φτηνότερα τα προϊόντα τους στην αγορά και να κυριαρχήσουν (αυτό έχει πάθει άλλωστε και η Γαλλία σε μεγάλο βαθμό - είναι αυτό που οι καπιταλιστές αποκαλούν "απώλεια ανταγωνιστικότητας" και την έχει όντως "βυθίσει" έναντι του διεθνούς ανταγωνισμού με τα άλλα κράτη).

Βλέπουμε δηλαδή πως ο καπιταλισμός έχει από τη μία δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να υπάρξει ευημερία για όλους τους παραγωγούς του πλούτου, αλλά από την άλλη οι καπιταλιστές στέκονται εμπόδιο σε αυτό το πράγμα, θέλοντας να προστατέψουν τα κέρδη τους, ξεζουμίζοντας τον εργάτη.

Πέρα λοιπόν από τους "διαλόγους" των "κοινωνικών εταίρων" που ευαγγελίζονται διάφοροι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, πέρα από "σεβασμό στα δημοκρατικά δικαιώματα" και το σεβασμό στο "κράτος δικαίου", οι λαοί πρέπει να αντικρίσουν την πραγματικότητα κατάματα:

Αυτοί που χρησιμοποιούν ως σκλάβους σε κάτεργα  τους Κινέζους εργαζόμενους δεν είναι υπερασπιστές κανενός άλλου δικαιώματος εκτός από το δικό τους "δικαίωμα" να βγάζουν λεφτά εις βάρος μας. Και δεν προωθούν κανέναν άλλο "πολιτικό πολιτισμό' εκτός από τον "πολιτισμό" του μεσαίωνα. Είναι αυταπάτη να περιμένει κανείς "δημοκρατία" από αυτούς που απλά αναβιώνουν φεουδαρχικού τύπου εκμετάλλευση των λαών. Μη ζητάτε "δημοκρατία", να ζητάτε να κυβερνήσουν οι εργάτες, εξοντώνοντας τους καπιταλιστές που τους στέκονται εμπόδιο και όλους τους υποστηρικτές τους.