Στην Αμερική, για να σπουδάσει κάποιος πρέπει να πληρώσει μεγάλα δίδακτρα, τα οποία μάλιστα έχουν αυξηθεί πάνω από 500% (!) από το 1985 ως σήμερα. Αυτό αποκλείει τα κατώτερα αλλά και τα μεσαία (πλέον) στρώματα της κοινωνίας από το να πάρουν μια καλή εκπαίδευση, ενώ παράλληλα η παρακμή της Αμερικής και η "απώλεια της ανταγωνιστικότητας" της έναντι πχ της Κίνας σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δουλειές για τους πτυχιούχους (ή, αν υπάρχουν, έχουν πολύ χαμηλούς μισθούς).
Επίσης, παρότι τα δίδακτρα έχουν αυξηθεί, συχνά το επίπεδο και το περιεχόμενο των σπουδών έχει πέσει (εντάξει, όχι περιμένουμε πολλά από τα αστικά πανεπιστήμια για διάπλαση χαρακτήρα ή κάτι τέτοιο, αλλά πλέον τα πανεπιστήμια δεν προσφέρουν καν σοβαρή αστική εκπαίδευση σε δεξιότητες και γνώσεις που έχουν ζήτηση στην αγορά, και αντ' αυτού προσφέρουν διακοσμητικά πτυχία, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο).
Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι σημερινοί πτυχιούχοι δυσκολεύονται να βρουν δουλειά, ή αν βρίσκουν, τα λεφτά που παίρνουν δεν επαρκούν για να αποπληρώσουν τα σπουδαστικά δάνεια που έχουν πάρει για να σπουδάσουν.
Έτσι, δημιουργείται μια ολόκληρη γενιά που όχι απλά θα είναι "προσοντούχοι άνεργοι", αλλά ήδη χρωστάνε ένα σωρό λεφτά, παρότι μόλις τώρα ξεκινάνε ουσιαστικά τη ζωή τους. Οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι καταδικασμένοι.
Πάμε τώρα να δούμε την αντίστοιχη κατάσταση στη Γερμανία:
Όχι βέβαια ότι εκεί τα πράγματα είναι ειδυλλιακά - κάθε άλλο, με τους μισθούς να πέφτουν και εκεί, ειδικά για τους ανειδίκευτους εργάτες.
Παρόλα αυτά, ο πτυχιούχος στη Γερμανία έχει καλύτερες πιθανότητες να βρει δουλειά, και δε χρωστάει και λεφτά για σπουδαστικά δάνεια.
Η αλήθεια είναι ότι [και] η Γερμανία είχε επιβάλλει κάποια δίδακτρα εδώ και λίγα χρόνια στα πανεπιστήμια της. Αυτό ήταν στα πλαίσια της συνθήκης της Μπολώνιας και άλλων τέτοιων ευρωπαϊκών συνθηκών που εφαρμόζονται και στην Ελλάδα, και που θα οδηγήσουν σε εισαγωγή διδάκτρων και στη χώρα μας (με ότι συνέπειες θα έχει αυτό - δες και την περίπτωση της Αμερικής για μια εικόνα από το μέλλον μας).
Στη Γερμανία όμως, ΔΕΝ ενδιαφέρονται να τσακίσουν τη νέα γενιά, ούτε τη θεωρούν ως 'χαμένη γενιά". Αντίθετα, θέλουν να εκμεταλλευτούν τους νέους πτυχιούχους, για να συνεχίσουν να αναπτύσσονται ως χώρα (στα πλαίσια πάντα του καπιταλισμού βέβαια, δεν το συζητάμε αυτό).
Η Γερμανία δηλαδή θεωρεί ότι η νέα γενιά εργατών είναι αρκετά ανταγωνιστική, και περιμένει να βγουν από τα πανεπιστήμια με αρκετές γνώσεις και δεξιότητες ώστε να συνεχίσει η χώρα να παράγει ανταγωνιστικά εμπορεύματα και υπηρεσίες.
Αντίθετα, η Αμερική (και γενικά η υπόλοιπη Δύση) το έχει πάρει απόφαση ότι οι εργάτες της ΔΕΝ είναι αρκετά ανταγωνιστική, και τους τσακίζει, ώστε να πεινάσουν και έτσι να δεχτούν πολύ χαμηλότερους μισθούς και πολύ λιγότερα δικαιώματα.
Αυτό βέβαια θα "βουλγαροποιήσει" τις χώρες της Δύσης, δηλαδή θα οδηγήσει σε μια κατάσταση όπου όλες σχεδόν οι δυτικές χώρες θα έχουν ένα σωρό φτηνούς, αλλά ανειδίκευτους εργάτες (διότι λίγοι θα έχουν αρκετά χρήματα για να σπουδάσουν). Αυτό βέβαια θα δημιουργήσει ένα "φαύλο κύκλο", αντί να φέρει την "ανάκαμψη", διότι όταν θα υπάρχουν πολλοί φτηνοί εργάτες σε ένα σωρό χώρες, τότε και πάλι κάποιοι θα περισσεύουν, άρα παρά τη μείωση των μισθών, η ανεργία θα εξακολουθεί να είναι υψηλή.
Αντίθετα, η Γερμανία επενδύει στην εκπαίδευση, και έχει την υποδομή (επιχειρήσεις) για να αξιοποιήσει τη νέα γενιά των εξειδικευμένων εργατών της (έστω στα πλαίσια του καπιταλισμού, δε συζητάμε για επανάσταση). Μάλιστα, στη Γερμανία δε φτάνουν οι ντόπιοι εξειδικευμένοι εργάτες, και απορροφά και εργάτες με προσόντα από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.
Προκειμένου να αυξήσει την παραγωγή εξειδικευμένου προσωπικού από τα πανεπιστήμια της μάλιστα, η Γερμανία τώρα...καταργεί τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια της!
Γι' αυτό και λέμε ότι υπάρχει σαφέστατη διαφοροποίηση στην στρατηγική της Γερμανίας για το μέλλον, σε σχέση με την υπόλοιπη Δύση: Η Γερμανία είναι ανταγωνιστική, και συνεχίζει να αναπτύσσεται (με τον γνωστό καπιταλιστικό τρόπο, δηλαδή πατώντας επί πτωμάτων), ενώ η υπόλοιπη Δύση αντιμετωπίζει τη νέα γενιά ως μια "χαμένη γενιά", την οποία θα την αφήσει να πεινάσει ώστε να "κινεζοποιηθεί" όσο το δυνατόν περισσότερο.
Εδώ και η σχετική είδηση για την κατάργηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια της Γερμανίας (καμία σχέση με τη Αμερική, αλλά ούτε και με την υπόλοιπη Δύση, που την έχει αντιγράψει [και] στο θέμα των διδάκτρων, ή ετοιμάζεται να την αντιγράψει, όπως πχ συμβαίνει στην Ελλάδα, με την προωθούμενη εισαγωγή διδάκτρων στην εκπαίδευση και εδώ):
Germany Backtracks on Tuition
While fees are an increasingly heavy burden on students in places like England, Ireland, the United States and parts of Canada — and fee-paying campuses are proliferating around the world in emerging education markets — Germany is going the other way.
Introduced to inject additional financing into an overstretched public education system, tuition never caught on in a country where open education is seen as a key to social and economic progress.
“Politicians know they can’t talk about tuition fees without losing votes,” said Felix Grigat, , editor of a Forschung & Lehre, the monthly trade magazine of the German Association of University Professors and Lecturers. “We simply don’t have the tradition” of paying privately to attend a public school.
Under the German Constitution, the 16 state governments control and finance higher education. After a federal court decision in 2005 opened the way, eight states — all in the former West Germany — took advantage of the opportunity to introduce modest tuition charges, with universities promising to use the money to improve teaching, expand services and modernize infrastructure.
Still, the concept of paying for education remained deeply unpopular with students and the general public, and most states that introduced fees threw them out again in short order, starting with Hesse, in 2008.
Most recently, Baden-Württemberg and the city-state of Hamburg abandoned tuition charges last autumn. Among the remaining holdouts, Bavaria, normally a bastion of fiscally conservative politics, will do away with them this year. A poll commissioned by the public broadcaster Bayerischer Rundfunk found that 72 percent of Bavarians backed abolition.
Lower Saxony, home to Leibniz University Hanover, will be the last to fall into line when it drops its fees at the start of the 2014-15 academic year.
Though the fees are low by North American or British standards, opponents say they have acted as an economic barrier to some students. Mr. Tessenow, for one, said the extra €1,000 a year charged by Hanover was one hurdle too many: “There are enough barriers besides the fees,” he said.
According to Malte Hübner, an economist with the German Council of Economic Experts, the introduction of tuition in Germany might have caused an estimated 20,000 potential students, representing 6.8 percent of all university entrants, to forgo enrollment in 2007.
“Initially there was this deterrent effect, but it would probably have subsided after a while,” Mr. Hübner said.
Still, while the introduction of fees might have turned off some students, it appears to have had little impact on the growth of Germany’s student population as a whole, which has risen by roughly half a million since 2006.
In returning to free university access for its citizens, Germany will be rejoining some of Europe’s most economically and socially advanced countries, including Denmark, Norway and Sweden. Still, there is a difference: Germany, with its approximately 2.5 million active students, has by far the largest higher education budget to finance. By comparison, Britain, which has roughly an equal number of students, raised annual tuition caps last year to £9,000, or $14,000.
In France, where some 2.3 million students attend post-secondary institutions, most public universities charge a few hundred euros per year. Tuition fees at the elite grandes écoles, however, tend to be a good deal higher.
Though the German debate around tuition seems to have abated for now, academics and administrators predict that rising demands on the university system will eventually bring the fees back.
“Once austerity measures hit, people will realize that state funding is insufficient,” said Horst Hippler, president of the German Rectors’ Conference, an association of state and state-recognized universities. “The states are simply not rich enough,” to shoulder the full cost burden, he said.
No comments:
Post a Comment