Τώρα όμως, βγήκε στην επιφάνεια μια παλιά ιστορία, με το χρυσό των ναζί, που δείχνει ξεκάθαρα για ποιους μιλάμε και με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Δε γνωρίζω βέβαια το πως και το γιατί βγήκε η ιστορία αυτή τώρα, τη συγκεκριμένη δηλαδή χρονική στιγμή (και μάλιστα η ιστορία είναι ημιτελής, δηλαδή όποιος την διέρρευσε στον τύπο "ξέχασε" να μας πει σε ποιον κατέληξε αυτός ο χρυσός - μάλλον γιατί θα κατέληξε σε κάποια δυτική χώρα, πχ Αμερική, κτλ, και δε θέλουν να μαθευτεί ότι μια δυτική χώρα αγόρασε τον κλεμμένο χρυσό των ναζί).
Έστω κι έτσι πάντως, η BIS αποδεικνύεται πλέον και "επίσημα" ότι βοήθησε μέχρι και τους ναζί, επιστρατεύοντας μάλιστα και την BOE, την κεντρική τράπεζα της Αγγλίας, που ήταν -υποτίθεται- στο αντίπαλο στρατόπεδο!
Για τους τραπεζίτες εκείνης της περιόδους βέβαια, ο Χίτλερ δεν ήταν ποτέ ο εχθρός. Ο πραγματικός εχθρός ήταν σίγουρα η ΕΣΣΔ, και προκειμένου να την ρίξουν, μερικοί δεν είχαν πρόβλημα ούτε καν με τους ναζί (κάθε άλλο - είναι γνωστό άλλωστε ότι πολλοί βιομήχανοι, τραπεζίτες και άλλοι καπιταλιστες είδαν με "συμπάθεια" τους ναζί και τους χρηματοδότησαν, προκειμένου να τσακίσουν το εργατικό κίνημα εκείνης της εποχής).
Η BIS εδρεύει σήμερα στην Ελβετία, στη Μέκκα του τραπεζικού κεφαλαίου, και μάλιστα το κτίριο της είναι κάπως σαν το Βατικανό, δηλαδή δε μπορείς να το πλησιάσεις χωρίς άδεια, καθώς υπάγεται σε ειδικό καθεστώς ημιαυτονομίας σε σχέση με την υπόλοιπη Ελβετία, και οι νόμοι της χώρας δεν πολυισχύουν εκεί μέσα.
Η BIS αποκαλείται συχνά -και όχι άδικα- ως η "κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών", και σε αυτήν μετέχουν όντως ένας εκπρόσωπος από κάθε μεγάλη κεντρική τράπεζα του κόσμου, κυρίως των ευρωπαϊκών (Γερμανία Αγγλία, Ελβετία, κτλ). μετέχει βέβαια και εκπρόσωπος της FED, αλλά εκεί πέρα είναι λιγάκι απομονωμένος, διότι την πλειοψηφία την έχει η Ευρώπη.
Και μη νομίζετε ότι η BIS είναι μια ασήμαντη οργάνωση, κάθε άλλο; Η BIS αποτλεέι το ανώτατο επίπεδο συγκεντροποίησης για τους τραπεζίτες, και σε αυτή έχει ανατεθεί -ανάμεσα σε άλλα- η διαχείριση του χρυσού των κεντρικών τραπεζών.
Πρακτικά, αυτό γίνεται ως εξής:
Πολλοί νομίζουν ότι όταν μια κεντρική τράπεζα πουλάει η αγοράζει χρυσό, γίνεται μεταφορά αυτού του χρυσού από το ένα θησαυροφυλάκιο στο άλλο.
Κάποιες φορές γίνεται όντως αυτό το πράγμα, αλλά συνήθως γίνεται κάτι άλλο:
Ο χρυσός μέχρι στο ίδιο θησαυροφυλάκιο, και απλά γίνεται μια καταχώρηση στις βάσεις δεδομένων των τραπεζών ότι "η τάδε ποσότητα χρυσού που πριν ανήκε στον Χ, τώρα ανήκει στον Ψ".
Αυτό γίνεται κυρίως για λόγους ασφάλειας (για να μη μπορέσει κανένας να κλέψει το χρυσό κατά τη μεταφορά του).
Όπως και να έχει η BIS είναι επιφορτισμένη με τη "φροντίδα" του χρυσού, και γνωρίζει πολύ καλά τη σημασία του (τονίζουμε για μία ακόμα φρά ότι οι κεντρικές τράπεζες έχουν στα αποθέματα του χρυσό, όχι ασήμι, όχι διαμάντια, ή οτιδήποτε άλλο. Γνωρίζουν δηλαδή ότι ο χρυσός είναι χρήμα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα εμπορεύματα).
Η BIS γνωρίζει κατά την άποψη μου και κάτι ακόμα: Γνωρίζει ότι το δολάριο οδεύει προς υπερπληθωρισμό (άλλωστε η BIS ήταν από τους ελάχιστους οργανισμούς της άρχουσας τάξης που όντως προειδοποιούσε για την κρίση, έστω και αν βέβαια κρατούσε "χαμηλό προφίλ" και δεν πολυακουγόταν στα κυρίαρχα ΜΜΕ, που προβάλλουν την κάθε χαζομάρα του κάθε πολιτικάντη, αλλά σχεδόν ποτέ δεν προβάλλουν αναλύσεις από τη BIS ή άλλους τέτοιους οργανισμούς. Άλλωστε, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι (όχι όλοι βέβαια) είναι άσχετοι, αμόρφωτοι, χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον για να βελτιωθούν ή, ακόμα χειρότερα, είναι ΥΠΕΡ της άρχουσας τάξης και απλά προπαγανδίζουν ότι συμφέρει τα αφεντικά τους).
Τέλος πάντων, η BIS ξέρει ότι το σημερινό νομισματικό σύστημα είναι ένα απολίθωμα του παρελθόντος, καθώς η Αμερική έχει παρακμάσει, και απλά χρησιμοποιεί την προνομιακή θέση του δολαρίου για να τυπώσει όσα νομίσματα θέλει, προκειμένου να χρηματοδοτεί τα ελλείμματα της, εις βάρος όλων των άλλων (πχ η Κίνα στέλνει στην Αμερική εμπορεύματα, οι πετρελαιάδες της στέλνουν πετρέλαιο, κτλ, και η Αμερική απλά τυπώνει δολάρια για να τους πληρώσει, χωρίς να παράγει αντίστοιχο "πραγματικό πλούτο" (δηλαδή εμποεύματα/υπηρεσίες)).
Η BIS έχουμε δει ότι συχνά-πυκνά κάνει πλέον παρεμβάσεις στον τύπο, και δημοσιεύει αναλύσεις και προειδοποιήσεις για τις ΗΠΑ. Προφανώς οι κεντρικοί τραπεζίτες που συμμετέχουν σε αυτή, και είναι κατά πλειοψηφία Ευρωπαίοι, έχουν κάνει τα σχέδια τους για την επόμενη μέρα. Ίσως γι' αυτό να βγήκε και η συγκεκριμένη ιστορία με το χρυσό των ναζί στην επιφάνεια τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Έστω κι έτσι, δίνεται σε εμάς η δυνατότητα να μάθουμε ακόμα καλύτερα για τι σόι οργανισμό μιλάμε, και το πόσο αδίστακτοι είναι:
Πώς η BoE βοήθησε στην πώληση χρυσού των Ναζί
To 1939 η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας μεσολάβησε για την πώληση χρυσού που είχαν αρπάξει οι Ναζί από την τότε Τσεχοσλοβακία. Τι αποκαλύπτουν τα αρχεία της BοE, που δόθηκαν στη δημοσιότητα.Για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε και ένα απόσπασμα από άρθρο του Adam LeBor, συγγραφέα που έχει γράψει βιβλίο για τη BIS και την ιστορία της, και αποκαλύπτει "γαργαλιστικές λεπτομέρειες" που πραγματικά αξίζουν το χρόνο σας:
Η Τράπεζα της Αγγλίας (BoE) είχε σημαντικό ρόλο σε ένα από τα πιο σκοτεινά επεισόδια στην Ιστορία των κεντρικών τραπεζών, διευκολύνοντας την πώληση χρυσού που είχε κλαπεί από τους Ναζί μετά την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1938.
Σύμφωνα με τη μέχρι σήμερα αδημοσίευτη ιστορία των δραστηριοτήτων της Τράπεζας της Αγγλίας την περίοδο του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου η κεντρική τράπεζα πούλησε χρυσό για λογαριασμό της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας (Reichsbank) –τον οποίο είχε αρπάξει από την Τσεχοσλοβακία–, παρά την απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να παγώσει όλα τα στοιχεία ενεργητικού της χώρας στη Βρετανία.
Τον Μάρτιο του 1939, χρυσός αξίας £5,6 εκατ. την εποχή εκείνη, μεταφέρθηκε από τον λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας της Τσεχοσλοβακίας στην Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) -τη λεγόμενη και τράπεζα των κεντρικών τραπεζών- σε λογαριασμό της Reichsbank. (σ.σ. οι Τσεχοσλοβάκοι είχαν εμπιστευτεί το χρυσό τους στην BIS, που υποτίθεται είναι ένας υπερεθνικός και "ουδέτερος" οργανισμός, αλλά...την πάτησαν)
Το περιστατικό αυτό είναι μία από τις μαύρες σελίδες στην ιστορία της BIS. Ωστόσο, αυτό που δεν έχει γίνει γνωστό είναι ο ρόλος της BoE. Αυτό που προκύπτει από τα έγγραφα που δημοσιεύθηκαν την Τρίτη στην ιστοσελίδα της BoE είναι ότι η κεντρική τράπεζα της Βρετανίας προτίμησε να εξυπηρετήσει την BIS παρά να ικανοποιήσει τη βούληση της βρετανικής κυβέρνησης να παγώσει την πώληση στοιχείων ενεργητικού της Τσεχοσλοβακίας.
Η BoE, η οποία τότε έλεγχε τη θέση του επικεφαλής του διεθνούς οργανισμού μέσω του Otto Niemeyer, κρατούσε μεγάλη ποσότητα του χρυσού της BIS στα θησαυροφυλάκιά της στη Threadneedle Street. Το γεγονός ότι η BoE είχε στην κατοχή της τον χρυσό προκάλεσε αντιδράσεις μετά την αποκάλυψη της ιστορίας στα βρετανικά μέσα τον Μάιο του 1939.
Η ιστορία της κεντρικής τράπεζας το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία γράφτηκε από αξιωματούχους της BoE και ολοκληρώθηκε το 1950, χωρίς ωστόσο να δημοσιευτεί, καταγράφει ακόμα ότι η κεντρική τράπεζα της Βρετανίας πούλησε χρυσό για λογαριασμό των Ναζί μετά από πιέσεις της BIS – χωρίς να περιμένει να λάβει την έγκριση της βρετανικής κυβέρνησης.
 | |
| Εμείς ως BIS δεν είμαστε ναζιστές, αλλά αν είναι να βγάλουμε κέρδη και να τσακίσουμε το επαναστατικό εργατικό κίνημα, τότε...γιατί όχι; |
There is more to the tale of Czechoslovak gold being stolen by Germany than the Bank of England’s embarrassment – the Bank for International Settlements actually financed Hitler’s war machine, says Adam LeBor.ΥΓ: Πιστεύω ότι το άρθρο του Adam LeBor έχει πολύ μεγάλη ιστορική (και πολιτική) αξία, και αν είχα χρόνο θα το μετέφραζα στα ελληνικά, αλλά προφανώς δεν έχω. Ότι γράφω, το γράφω στα γρήγορα (δυστυχώς). Αν τυχόν κάποιος έχει χρόνο και διάθεση, ας κάνει τη μετάφραση και ας το δημοσιεύσει κάπου, ή ας μου το στείλει εμένα για δημοσίευση εδώ. Πιστεύω ότι θα άξιζε τον κόπο
The documents reveal a shocking story: just six months before Britain went to war with Nazi Germany, the Bank of England willingly handed over nearly $9-million worth of gold to Hitler – and it belonged to another country.
The official history of the bank, written in 1950 but posted online for the first time on Tuesday, reveals how we betrayed Czechoslovakia – not just with the infamous Munich agreement of September 1938, which allowed the Nazis to annex the Sudetenland, but also in London, where Montagu Norman, the eccentric but ruthless governor of the Bank of England agreed to surrender gold owned by the National Bank of Czechoslovakia.
The Czechoslovak gold was held in London in a sub-account in the name of the Bank for International Settlements, the Basel-based bank for central banks. When the Nazis marched into Prague in March 1939 they immediately sent armed soldiers to the offices of the National Bank. The Czech directors were ordered, on pain of death, to send two transfer requests.
The first instructed the BIS to transfer 23.1 metric tons of gold from the Czechoslovak BIS account, held at the Bank of England, to the Reichsbank BIS account, also held at Threadneedle Street.
The second order instructed the Bank of England to transfer almost 27 metric tons of gold held in the National Bank of Czechoslovakia’s own name to the BIS’s gold account at the Bank of England.
To outsiders, the distinction between the accounts seems obscure. Yet it proved crucial – and allowed Norman to ensure that the first order was carried out. The Czechoslovak bank officials believed that as the orders had obviously been carried out under duress neither would be allowed to go through. But they had not reckoned on the bureaucrats running the BIS and the determination of Montagu Norman to see that procedures were followed, even as his country prepared for war with Nazi Germany.
His decision caused uproar, both in the press and in Parliament. George Strauss, a Labour MP, spoke for many when he thundered in Parliament: “The Bank for International Settlements is the bank which sanctions the most notorious outrage of this generation – the rape of Czechoslovakia.”
Winston Churchill demanded to know how the government could ask its citizens to enlist in the military when it was “so butter-fingered that pounds 6 million worth of gold can be transferred to the Nazi government”.
It was a good question. Thanks to Norman and the BIS, Nazi Germany had just looted 23.1 tons of gold without a shot being fired.
The BIS was founded in 1930, in effect by Montagu Norman and his close friend Hjalmar Schacht, the former president of the Reichsbank, known as the father of the Nazi economic miracle. Schacht even referred to the BIS as “my” bank. The BIS is a unique hybrid: a commercial bank protected by international treaty. Its assets can never be seized, even in times of war. It pays no taxes on profits. The Czechoslovaks believed that the BIS’s legal immunities would protect them. But they were wrong.
The Bank of England’s historian argued that to refuse the transfer order would have been a breach of Britain’s treaty obligations with regard to the BIS. In fact there was a powerful counter-argument that the Nazi invasion of Czechoslovakia had rendered any such obligations null and void as the country no longer existed.
A key sentence in the Bank of England documents is found on page 1,295. It reads: “The general attitude of the Bank of England directors of the BIS during the war was governed by their anxiety to keep the BIS to play its part in the solution of post-war problems”. And here the secret history of the BIS and its strong relationship with the Bank of England becomes ever more murky.
During the war the BIS proclaimed that it was neutral, a view supported by the Bank of England. In fact the BIS was so entwined with the Nazi economy that it helped keep the Third Reich in business. It carried out foreign exchange deals for the Reichsbank; it accepted looted Nazi gold; it recognised the puppet regimes installed in occupied countries, which, together with the Third Reich, soon controlled the majority of the bank’s shares.
Indeed, the BIS was so useful for the Nazis that Emil Puhl, the vice-president of the Reichsbank and BIS director, referred to the BIS as the Reichsbank’s only “foreign branch”.
The BIS’s reach and connections were vital for Germany. So much so, that all through the war, the Reichsbank continued paying interest on the monies lent by the BIS. This interest was used by the BIS to pay dividends to shareholders – which included the Bank of England. Thus, through the BIS, the Reichsbank was funding the British war economy. After the war, five BIS directors were tried for war crimes, including Schacht. “They don’t hang bankers,” Schacht supposedly said, and he was right – he was acquitted.
Buried among the typewritten pages of the Bank of England’s history is a name of whom few have ever heard, a man for whom, like Montagu Norman, the primacy of international finance reigned over mere national considerations.
Thomas McKittrick, an American banker, was president of the BIS. When the United States entered the war in December 1941, McKittrick’s position, the history notes, “became difficult”. But McKittrick managed to keep the bank in business, thanks in part to his friend Allen Dulles, the US spymaster based in Berne. McKittrick was an asset of Dulles, known as Codename 644, and frequently passed him information that he had garnered from Emil Puhl, who was a frequent visitor to Basel and often met McKittrick.
Declassified documents in the American intelligence archives reveal an even more disturbing story. Under an intelligence operation known as the “Harvard Plan”, McKittrick was in contact with Nazi industrialists, working towards what the US documents, dated February 1945, describe as a “close cooperation between the Allied and German business world”.
Thus while Allied soldiers were fighting through Europe, McKittrick was cutting deals to keep the Germany economy strong. This was happening with what the US documents describe as “the full assistance” of the State Department.
The Bank of England history also makes disparaging reference to Harry Dexter White, an official in the Treasury Department, who was a close ally of Henry Morgenthau, the Treasury Secretary. Morgenthau and White were the BIS’s most powerful enemies and lobbied hard at Bretton Woods in July 1944, where the Allies met to plan the post-war financial system, for the BIS to be closed.White, the Bank history notes rather sneeringly, had said of the BIS: “There is an American president doing business with the Germans while our boys are fighting the Germans.”
No comments:
Post a Comment