"Κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε"

Σήμερα ήταν μέρα απεργίας, αλλά πλέον κάτι έχει αλλάξει (όπως φάνηκε και από τη χαμηλή  και "χλιαρή" συμμετοχή):

Πλέον δεν υπάρχει η αίσθηση ότι μπορεί να κερδίσουμε κάτι, ούτε ότι υπάρχει (ή ότι μπορεί να υπάρξει στο άμεσο μέλλον) μια οργάνωση, ένα σχέδιο και ένα όραμα που να αξίζει να το κυνηγήσουμε. Άρα, δεν υπάρχει κίνητρο συμμετχοής στην απεργία.

Βέβαια, κάποιοι θα επικαλεστούν το "φιλότιμο" ως κίνητρο, θα καλέσουν τον κόσμο να "αγωνιστεί μέχρι τέλους", "να μην σκύψει το κεφάλι", κτλ.

Όλα αυτά είναι ωραία και απαραίτητα  - αλλά όποιος είναι με τον κομμουνισμό και όχι με την αποθέωση του "αυθόρμητου των μαζών", γνωρίζει πολύ καλά ότι πρέπει εκτός από "αγωνιστικό πάθος" να έχεις και οργάνωση, σχέδιο, όραμα, στρατηγική, και διάφορες άλλες τέτοιες αρετές, που μπορεί να μην είναι τόσο "φαντεζί", είναι όμως απαραίτητες για να εμπνεύσουν τον κόσμο, και να τον κάνουν να πιστέψει ότι όντως μπορεί να κερδίσει.

Όσο ένα μεγάλο κομμάτι της σημερινής αριστεράς βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο πάθος, και δεν έχει να προσφέρει κανένα όραμα και σχέδιο-οργάνωση για να βαδίσουμε προς αυτό το όραμα, τα αποτελέσματα θα είναι πενιχρά. Ακόμα και αν υπάρχει περίσσιο πάθος, οι προσπάθειες θα καταλήγουν στην ήττα, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην βλέπει καν το λόγο να πολεμήσει.

Αυτά όμως θεωρώ ότι -πλέον- τα ξέρουν και τα καταλαβαίνουν (σχεδόν) όλοι, οπότε σε αυτή την ανάρτηση θα δούμε κάτι άλλο:

Πρόσφατα λοιπόν έτυχε να μιλήσω με ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο, που ξέρει τις απόψεις μου, άλλωστε με διαβάζει κιόλας εδώ και χρόνια.

Μου έλεγε λοιπόν ότι όλες αυτές οι αναλύσεις περί χρυσού, νομισμάτων, πετρελαίου, κτλ είναι ωραίες, και μαθαίνεις πολλά από αυτές, τόσο σε πρακτικό όσο και σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά..."αργούν να υλοποιηθούν". Όπως σωστά μου έλεγε, "ώσπου να υπερπληθωριστεί το δολάριο, όπως λες εσύ, εμείς θα έχουμε εξοντωθεί".

Και πράγματι έχει δίκιο - πράγματι, πολλοί θα έχουν εξοντωθεί μέχρι τότε, και δεν αποκλείεται μέσα σε αυτούς να είμαι και εγώ, ή ακόμα και εσύ αγαπητέ αναγνώστη.

Ο υπερπληθωρισμός του δολαρίου θα γίνει στα πλαίσια του συστήματος της αγοράς, και θα αφορά και ένα "ξεκαθάρισμα λογαριασμών" ανάμεσα στους διάφορους μεγάλους ιμπεριαλιστές του πλανήτη (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Γερμανία, πετρελαιάδες, Ιαπωνία, Αγγλία, κτλ). Δεν πρόκειται δηλαδή για κάτι που γίνεται για χατήρι του λαού.

Υπάρχει μια παλιά παροιμία στα αγγλικά, που λέει ότι “When two elephants fight, it is the grass that gets trampled” (όταν παλεύουν δύο ελέφαντες, το γρασίδι είναι αυτό που ποδοπατιέται).

Εμείς είμαστε το γρασίδι.

Θα υπάρξουν βέβαια και μερικοί που θα έχουν χρυσό και αυτοί θα βγουν από την κρίση με την πλευρά των νικητών. Αλλά οι περισσότεροι θα εξοντωθούν, κάτι που άλλωστε έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει, ή θα επιβιώσουν μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια (κάτι που επίσης έχει αρχίσει να συμβαίνει, αλλά και να γίνεται "αποδεκτό" από ολοένα και περισσότερους εργάτες, που δε βλέπουν καμία άλλη εναλλακτική πρόταση στον ορίζοντα).

Αυτά προσπάθησα να πω και στη φίλη που μου παραπονιόταν ότι "μέχρι να υπερπληθωριστεί το δολάριο, εμείς θα έχουμε εξοντωθεί". Αυτό που δεν της είπα είναι το εξής:

Σε μερικά χρόνια, όλα αυτά θα έχουν (σχεδόν) ξεχαστεί. Ή τέλος πάντων ίσως να μην έχουν ξεχαστεί, αλλά δε θα μετράνε και πολύ.

Αυτό είναι μια σημαντική "λεπτομέρεια", την οποία συχνά δεν την λαμβάνουμε υπόψη μας. Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι εντελώς αναλώσιμοι, με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι όντως το σύστημα τους οδηγεί στην εξόντωση και πουθενά αλλού.

Επίσης όμως, υπάρχει δυσκολία στο να καταλάβουν και το εξής: Όλη αυτή η "σιωπηλή γενοκτονία", και η εξαθλίωση-φτώχεια-μιζέρια που προκαλεί ο καπιταλισμός θα ξεχαστεί, διότι η φτώχεια αυτή αφορά μόνο εμάς, δηλαδή τους αναλώσιμους.

Ας σκεφτούμε λιγάκι τη έγινε στην προηγούμενη μεγάλη κρίση του καπιταλισμού, στο Μεγάλο Κραχ του 1929:

Τότε, η ανθρωπότητα πέρασε μια δεκαετία "λιτότητας", με κάποια μικρά ή μεγάλα σκαμπανεβάσματα, από το 1929 ως το 1940. Μέσα σε αυτή τη δεκαετία, πολλοί άνθρωποι εξοντώθηκαν, ή εξαθλιώθηκαν.

Στη συνέχεια, επειδή όλη αυτή η καταστροφή δεν ήταν αρκετή, ο καπιταλισμός έκανε και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και τότε εξοντώθηκαν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι, εξαθλιώθηκαν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι, καταστράφηκαν πόλεις, χώρες, βιομηχανίες, χωράφια, και ξέρω και εγώ τι άλλο.

Είναι σίγουρο ότι υπήρχαν και τότε πολλοί απελπισμένοι άνθρωποι. Κι όμως, η ιστορία διδάσκει (για όσους διδάσκονται από αυτήν) ότι 10 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, η ανθρωπότητα τα είχε αφήσει όλα αυτά πίσω της και χόρευε ροκ εντ ρολ:

Δεν κατηγορώ βέβαια τους ανθρώπους εκείνους, που θέλησαν να ξεφύγουν από τη μιζέρια και τη φτώχεια της κρίσης και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (Άσε που μου αρέσει και το ροκ)

Απλά θέλω να δείξω ότι μόλις οι επιβιώσαντες της κρίσης και του πολέμου βρήκαν δουλειά, και μπόρεσαν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, ξεπέρασαν, εύκολα ή δύσκολα, τις σφαγές και τη φτώχεια, και το έριξαν...στο χορό (ειδικά στις χώρες που κέρδισαν τον πόλεμο - φαντάζομαι ότι η κατάσταση στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν λιγάκι διαφορετική).

Μόλις λοιπόν ο καπιταλισμός ξεφορτώθηκε, μέσω του πολέμου, ένα σωρό εργάτες, και παράλληλα ισοπέδωσε τα πάντα, μετά οι λίγοι εργάτες που απέμειναν μπορούσαν εύκολα να βρουν δουλειά, αφού πλέον υπήρχαν πολλές θέσεις εργασίας για την ανοικοδόμηση των ερειπίων.

Κάποιοι όμως έπρεπε να εξοντωθούν για να φτάσουμε εκεί. Και εξοντώθηκαν. Όπως θα εξοντωθούν και σήμερα (έστω και σήμερα αυτή η εξόντωση γίνει κυρίως με οικονομικά μέσα, όχι με στρατιωτικά).

Αυτό είναι ένα σημαντικό μάθημα, που το ξέρουν οι καπιταλιστές, και θα πρέπει να το ξέρουμε και εμείς:

- Οι καπιταλιστές ξέρουν ότι όση ζημιά και αν προκαλέσουν, στο τέλος όσοι επιβιώσουν θα τα ξεπεράσουν όλα, θα το ρίξουν στο χορό, και θα τους αφήσουν σχεδόν ανενόχλητους να εκμεταλλεύονται τον εργάτη μέχρι να ξανάρθει η επόμενη κρίση, αρκεί να τους δώσεις μια δουλειά για να μπορούν να επιβιώσουν κάπως ανεκτά.

- Εμείς θα πρέπει να το ξέρουμε αυτό στο μέλλον, για να δείχνουμε στον εργάτη το πόσο αναλώσιμος είναι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, και επίσης για να τον καλούμε να πάρει τα όπλα και να ανατρέψει το σύστημα, διότι έτσι κι αλλιώς πολλοί από εμάς θα εξοντωθούν. Αν λοιπόν είναι να εξοντωθούμε, τουλάχιστον να παλέψουμε, αλλιώς θα εξοντωθούμε μέσω μιας "σιωπηλής γενοκτονίας", χωρίς καλά-καλά να βγάλουμε τσιμουδιά (πλέον δεν δεν υπάρχει κίνητρο ούτε καν για να βγουν οι εργάτες σε μια πορεία, μιας και είναι πλέον πολύ αργά για αυτά).

Επίσης, οι αναλύσεις και τα πλάνα μας οφείλουν να είναι πιο μακροπρόθεσμα, και όχι εφήμερα. Ξέρω πολύ καλά ότι ένας άνθρωπος που σήμερα δεν έχει δουλειά, δεν έχει να φάει, ή που χάνει το σπίτι του σε πλειστηριασμό, δεν ενδιαφέρεται και πολύ πχ για το πως θα είναι ο κόσμος σε λίγα χρόνια, όταν υπερπληθωριστεί το δολάριο.

Η αριστερά πρέπει να σταθεί όσο μπορεί δίπλα στο εργάτη αυτό, αλλά αν θέλει όντως να αποτελεί την πρώτη γραμμή του αγώνα, τη δύναμη εκείνη που θα οργανώσει την πάλη από εδώ και πέρα, θα πρέπει να έχει σοβαρή ανάλυση-οργάνωση-σχέδιο για το μέλλον, αλλιώς όχι μόνο δε θα βοηθήσει αυτόν τον εργάτη που υποφέρει σήμερα, αλλά δε θα μπορέσει να βοηθήσει και τους ακόμα περισσότερους εργάτες που θα υποφέρουν αύριο. Με αποτέλεσμα αυτοί να της γυρίσουν την πλάτη.