Μήπως τελικά κάποιες εξεγέρσεις έχουν μπει σε μουσεία;

Ένα από τα πιο γνωστά συνθήματα που ακούγεται πολύ κάθε χρόνο αυτές τις μέρες στις πορείες για την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι το "οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία - εμπρός για τις γενιάς μας τα πολυτεχνεία".

Το σύνθημα αυτό καθεαυτό με βρίσκει ασφαλώς σύμφωνο και το έχω φωνάξει και εγώ πολλές φορές. Το πρόβλημα είναι όμως ότι πολλοί το φωνάζουν...και μετά απλά κάνουν την εθιμοτυπική πορεία για το Πολυτεχνείο, συμμετέχουν ίσως και σε κάποιες εθιμοτυπικές ομιλίες για το τι έγινε τότε, κτλ, κτλ, κτλ.

Με λίγα λόγια, αντί να εμπνεόμαστε από τους αγώνες του παρελθόντος, απλά τα θυμόμαστε, και το χειρότερο απ' όλα είναι ότι ακόμα και όσοι έχουν διάθεση να ξανακάνουν ένα "νέο Πολυτεχνείο", αδυνατούν να κατανοήσουν ότι εκτός από ομοιότητες, υπάρχουν και διαφορές με τότε, και άρα χρειάζεται και διαφορετική αντιμετώπιση. Έτσι, μπορεί να υπάρχουν παλιοί, αλλά και νέοι αγωνιστές, που θέλουν την ανατροπή, αλλά φαντασιώνονται ότι η σημερινή κατάσταση μπορεί τάχα να αλλάξει μόνο με πολιτικό αγώνα.

Η σημερινή κατάσταση δεν αφορά μόνο τη μορφή του πολιτεύματος, μιας και η καπιταλιστική κρίση είναι πολύ βαθύτερη, έχει παγκόσμιες διαστάσεις, και αναγκάζει τους πάντες να εξετάσουν όλα τα επίπεδα, δηλαδή όχι μόνο το πολιτικό-κοινωνικό-ιδεολογικό (όπως επί χούντας), αλλά και το οικονομικό.

Επίσης, έτυχε σήμερα να διαβάσω μερικά άρθρα από το leninreloaded, που περιέγραφαν άριστα κάτι που ήθελα και εγώ να γράψω, ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν να μιλάς ξανά και ξανά για τους αγώνες του τότε, αλλά να αγνοείς συστηματικά τους αγώνες του σήμερα: Αυτές τις μέρες, υπάρχουν αγωνιστές που συλλαμβάνονται επειδή....συνδικαλίζονταν (αλλά επειδή δεν συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο, ή επειδή ανήκουν σε άλλο κόμμα από το δικό μας δεν μας ενδιαφέρει καν).

Ποιο είναι το νόημα να μιλάς για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όταν αδυνατείς να κατανοήσεις τη σημερινή πραγματικότητα, ή όταν αγνοείς τους σημερινούς αγώνες και τη σημερινή καταστολή, μόνο και μόνο επειδή οι αγωνιστές που διώκονται δεν ανήκουν στο ίδιο κόμμα με εσένα;

Στο Αυτόφωρο απεργοί της «Coca-Cola»
Σε δίκη το προεδρείο του Συνδικάτου εργαζομένων στο ΙΓΜΕ

Κοκτέιλ Μολότωφ #322

Δεν έχει καμία σημασία ότι όλες ανεξαιρέτως οι αναρτήσεις για τις δικαστικές καταδίκες συνδικαλιστών για το αδίκημα του συνδικαλίζεσθαι, με μάρτυρες χρυσαυγίτες και με βάση νομοθετικό πλαίσιο που δήθεν είχε ως στόχο την καταστολή του φασισμού, σημειώνουν αρνητικά ρεκόρ επισκεψιμότητας.

Σημασία έχει ότι, αφού το πρώτο θέμα του Νοέμβρη του 2013 είναι το τι συνέβη τον Νοέμβρη του 1973, τότε το 2053 όλοι θα συζητούν τι πραγματικά συνέβη τον Νοέμβρη του 2013.

Αυτό μας οδηγεί σε ένα παρήγορο συμπέρασμα: από τους αριστερούς συντρόφους που θα μας υποστηρίξουν με πάθος το 2053 δεν μας χωρίζουν τόσο οι αγεφύρωτες πολιτικο-ιδεολογικές διαφορές. Μας χωρίζουν περισσότερο αυτά τα 40 ψωροχρόνια.

Και κάτι ακόμα, που νομίζω ταιριάζει με το γενικότερο θέμα της ανάρτησης:

"...Σε κάθε Επανάσταση δίπλα στους αληθινούς εκπροσώπους της προωθούνται και  άνθρωποι διαφορετικής κοψιάς. Μερικοί απ' αυτούς είναι οι επιζώντες  προηγούμενων επαναστάσεων που έμειναν πιστοί σ' αυτές, χωρίς κατανόηση  του τωρινού κινήματος, μα διατηρώντας ακόμα μεγάλη επιρροή στο λαό χάρη  στη γνωστή τους τιμιότητα και το γνωστό τους θάρρος ή απλώς και μόνο χάρη στη δύναμη της παράδοσης. Άλλοι πάλι είναι απλοί φωνακλάδες που  επαναλαβαίνοντας χρόνια συνέχεια τις ίδιες στερεότυπες απαγγελίες  ενάντια στην κυβέρνηση της ημέρας, απόχτησαν τη φήμη καθαρόαιμων  επαναστατών. Ύστερα απ' τις 18 του Μάρτη εμφανίστηκαν επίσης τέτοιου  είδους άνθρωποι και σ' ορισμένες περιπτώσεις έπαιξαν μάλιστα σημαντικό  ρόλο. Όσο περνούσε από το χέρι τους εμπόδιζαν την πραγματική δράση της  εργατικής τάξης, ακριβώς όπως άνθρωποι αυτού του είδους εμπόδισαν την  πλήρη ανάπτυξη κάθε προηγούμενης επανάστασης. Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν ένα αναπόφευκτο κακό. Με τον καιρό τους ξεφορτώνεται κανείς,  μα ίσα ίσα καιρός δε δόθηκε στην Κομμούνα."
- Κ. Μαρξ