Ακροδεξιά και "τάξη και ασφάλεια" - τι θα πρέπει να κάνουν οι εργάτες

Τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής

Τις τελευταίες μέρες, βλέπουμε νομίζω μια κλιμάκωση της "μάχης του δρόμου" στην Ελλάδα - δείτε πχ εδώ, εδώ και εδώ:

Καθώς η κρίση φουντώνει, δε μπορεί να περιοριστεί εύκολα εντός του κοινοβουλίου, ή σε ανακοινώσεις και προπαγάνδα στα ΜΜΕ ή ξέρω και εγώ τι άλλο.

Καλώς ή κακώς, η "μάχη του δρόμου" θα κρίνει και αυτή πολλά.

Παρόλα αυτά, εγώ θα προτιμήσω εδώ να εστιάσω σε κάτι άλλο, που κατά την άποψη μου θα κρίνει ακόμα περισσότερα: Ίσως να σας φανεί παράξενο, αλλά θα σας πάω μια μικρή βόλτα...στην Αμερική, για να σας δείξω ένα 12λεπτο βίντεο από εκπομπή του CBS. Ξέρω τι θα μου πείτε, εδώ γίνεται χαμός στην Ελλάδα και εγώ κοιτάζω εκπομπές από την Αμερική. Το συγκεκριμένο απόσπασμα όμως νομίζω δείχνει κάτι πολύ σημαντικό, που αξίζει το χρόνο σας και ξεπερνά τα στενά σύνορα της Αμερικής ή οποιασδήποτε άλλης χώρας, αφορά δηλαδή όλες αυτές τις περιπτώσεις, οπουδήποτε και αν συμβαίνουν στον κόσμο:
Περιληπτικά, για όσους δεν έχουν το χρόνο ή τη διάθεση να δουν το βίντεο, δείχνει μια πόλη στις ΗΠΑ με μεγάλη εγκληματικότητα (γκέτο) και συμμορίες, που έλεγχαν σε μεγάλο βαθμό της περιοχή τους, πλακώνονταν μεταξύ τους για το ποιος θα ελέγχει τι, και δημιουργούσαν ένα σωρό προβλήματα στους κατοίκους.

Ως απάντηση λοιπόν σε αυτή την κατάσταση, ένας πρώην πρασινοσκούφης που είχε πολεμήσει στο Ιράκ, και τώρα ένα γίνει αστυνομικός, αποφάσισε να εφαρμόσει στην πόλη αυτή των ΗΠΑ...τις ίδιες τακτικές που εφάρμοζαν στο Ιράν, αντιμετωπίζοντας την πόλη αυτή ως "εχθρικό έδαφος" που έπρεπε να το "ανακαταλάβουν" (τώρα βέβαια δίνω ιδέες στους ντόπιους κυβερνώντες που θέλουν και αυτοί να "ανακαταλάβουν τις πόλεις", αλλά μάλλον και αυτοί κάτι τέτοιο έχουν στο μυαλό τους, δε νομίζω ότι χρειάζεται εγώ να τους δώσω την ιδέα, το έχουν σκεφτεί από μόνοι τους).

Τέλος πάντων, ο πρασινοσκούφης αυτός εκπαίδευσε μια ομάδα αστυνομιών, που περιπολεί διαρκώς στην κοινότητα, και προσπαθεί να "δεθεί" με τους κατοίκους, ώστε αυτοί να τους βοηθήσουν, να τους δώσουν πληροφορίες, κτλ, ώστε να συλλάβουν τους εχθρούς.

Βέβαια, κάποιοι κάτοικοι, όπως δείχνει και το βίντεο, δε θέλουν να συνεργαστούν, διότι το βλέπουν ότι ουσιαστικά αναλαμβάνουν τα σώματα εξουσίας να επιβάλλουν "νόμο και τάξη". Στην Αμερική εξάλλου, η επίσημη κρατική πολιτική είναι εδώ και χρόνια αρκετά πιο ακροδεξιά σε αρκετά θέματα, και δεν υπάρχει -προς το παρόν τουλάχιστον- λόγος και αιτία να δημιουργηθεί πχ μια "Χρυσή Αυγή", γιατί το ίδιο το κράτος προωθεί αυτή την "στρατιωτικοποίηση" του καθεστώτος, άρα δε χρειάζεται το παρακράτος. Άσε που η κρίση στην Αμερική δεν είναι -προς το παρόν- τόσο μεγάλη όσο πχ στην Ελλάδα, οπότε δε χρειάζεται και φουλ ακροδεξιά για να κρατήσει υπό έλεγχο τα πλήθη. (Ομοίως και σε χώρες όπως πχ η Αγγλία, όπου επειδή η κρίση δεν είναι τόοοσο άγρια προς το παρόν, και επειδή και το εργατικό κίνημα δεν πιέζει και πολύ, η ακροδεξιά ναι μεν ανεβαίνει διαρκώς, αλλά ανεβαίνει σε μια πιο "ήπια" μορφή, όχι ναζιστική)

Επιστρέφοντας στην πόλη αυτή της Αμερικής τώρα, η εγκληματικότητα έχει πέσει κατά 25% από τότε που η πόλη αυτή κηρύχθηκε "εχθρική περιοχή", και το ντοκιμαντέρ παίρνει πολύ φανερά θέση υπέρ της στρατιωτικοποίησης αυτής (εντάξει, μιλάμε για το CBS, ένα κανάλι-κολοσσός δηλαδή, σιγά μην ήταν και εναντίον). Υπάρχουν λοιπόν και αρκετοί κάτοικοι που δηλώνουν και αυτοί υπέρ, διότι μπορούν να περπατήσουν πιο ελεύθερα στους δρόμους, να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο χωρίς να φοβούνται τόσο πολύ όσο πρώτα, κτλ.

Όλα αυτά μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνονται λιγάκι"άσχετα" με την περίπτωση της "Χρυσής Αυγής". Και όντως έως ένα βαθμό είναι, διότι η Χρυσή Αυγή κάνει και ρατσιστικές επιθέσεις, έχει ναζιστική ιδεολογία, είναι παρακράτος και όχι το επίσημο κράτος, κτλ.

Ωστόσο, ένα μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού θα κριθεί σε αυτό το σημείο που μόλις περιγράψαμε για την Αμερική: Στη μάχη δηλαδή για "νόμο και τάξη" στους δρόμους.

Στην Αμερική, το ίδιο το επίσημο κράτος εφαρμόζει τέτοιες τακτικές, για να "ανακαταλάβει τις πόλεις" από τις συμμορίες των γκέτο που υπάρχουν εκεί. 

Στην Ελλάδα, το επίσημο κράτος δεν είναι τόσο ισχυρό, ποτέ δεν ήταν, γι' αυτό και πάντα χρειαζόταν και το παρακράτος, που πλέον παίρνει όμως και φασιστική μορφή, και όχι μόνο αυτό, αλλά διεκδικεί και αυξημένο πολιτικό ρόλο. Δεν μιλάμε δηλαδή πλέον "απλά" για ένα παρακράτος που κάνει τη βρωμοδουλειά που το επίσημο κράτος δε θέλει ή δε μπορεί να κάνει μόνο του, αλλά μιλάμε για ένα παρακράτος που προωθείται για να αναλάβει και κεντρικότερο πολιτικό ρόλο, μιας και η ένταση της κρίσης δείχνει ότι το επίσημο κράτος δε μπορεί μόνο του να τα φέρει βόλτα, και χρειάζεται μια ενισχυμένη δόση "νόμου και τάξης", ρατσισμού, ακόμα και ωμού ναζισμού.

Σε πρόσφατο άρθρο μου, είχα γράψει κάτι που νομίζω ταιριάζει και εδώ. Το άρθρο ήταν για τις συμμορίες και τα γκέτο που εμφανίζονται εδώ, και δεν ασχολούνταν τόσο με ρατσισμό ή με πολιτικό επίπεδο, ακροδεξιά, κτλ. Ασχολούνταν περισσότερο με το κοινωνικό επίπεδο και τη δράση των κυκλωμάτων της νύχτας, του οργανωμένου εγκλήματος, κτλ. Η λογική όμως δεν διαφέρει και τόσο πολύ όσο νομίζετε (μάλιστα, δεν είναι και τυχαίο που πολλοί από τη Χρυσή Αυγή είναι μέσα στα διάφορα αυτά "κυκλώματα της νύχτας"). Ακολουθεί ένα απόσπασμα από αυτό το άρθρο, με κάποιες "φρέσκες" συμπληρώσεις που τις έχω βάλει με κόκκινο για να ξεχωρίζουν:

[...] Από τη μία, η φτώχεια και η ανεργία ωθεί ολοένα και περισσότερους στο έγκλημα. Από την άλλη, το κράτος κατά μία έννοια "υποχωρεί", διότι δε θέλει/δε μπορεί να ελέγξει τα πάντα, δημιουργώντας ένα "κενό εξουσίας", όπως θα έλεγαν οι αστοί αναλυτές. Βέβαια, το κράτος είναι πάντα κυρίαρχο, και όταν πραγματικά θέλει και χρειάζεται, πάντα βρίσκει έναν τρόπο να συντηρεί πχ ένα σωρό διμοιρίες των ΜΑΤ, δακρυγόνα, γκλομπ, κτλ, προκειμένου να χτυπήσει διαδηλωτές. Και αν χρειάζεται, ενεργοποιεί και προωθεί τις εφεδρείες του ακροδεξιού παρακράτους

Όμως, η παντοκρατορία του "επίσημου" κράτους μειώνεται, και όντως δημιουργείται ένα "κενό εξουσίας", που σπεύδουν να το καλύψουν το παρακράτος, αλλά και διάφοροι "ιδιωτικοί στρατοί".

Τέτοιους "ιδιωτικούς στρατούς" έχουν κάποιες μεγάλες εταιρίες, ενώ υπάρχουν και εταιρίες που παρέχουν αυτές ιδιωτικούς στρατούς σε όσους τους πληρώσουν (δηλαδή στους "πλούσιους"). Εννοείται επίσης ότι "ιδιωτικοί στρατοί' που παίρνουν και αυτοί ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας και γίνονται και αυτοί "κράτος εν κράτη" είναι και οι στρατοί του "οργανωμένου εγκλήματος". Άλλωστε, όλοι θα έχετε ακούσει ιστορίες για τη Μαφία στη Σικελία που ελέγχει πόλεις, ή μπορεί να έχετε δει έστω τον κινηματογραφικό "Νονό", με την εξουσία του μαφιόζου να υποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό το κράτος, σε ότι αφορά τουλάχιστον τα σύνορα της "περιοχής του".

Αν δείτε πάντως τις "συμμορίες της Νέας Υόρκης", θα δείτε και κάτι ακόμα: Η ταινία προσπαθεί να περιγράψει μια περίοδο όπου ακόμα το "επίσημο" Αμερικανικό Κράτος δεν είναι 100% κυρίαρχο, διότι η χώρα βρίσκεται ακόμα στην "εφηβεία" της, ακόμα αναπτύσσεται, μεγαλώνει, και ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να ελέγξει πλήρως τα πάντα. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, υπάρχουν πολλές συμμορίες, που κάνουν κουμάντο και παλεύουν μεταξύ τους για τη λεία.

Καθώς ο καπιταλισμός αναπτύσσεται, κάποια στιγμή "ωριμάζει", και θέλει να δημιουργήσει ένα "σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον", ώστε να υπάρχει ένα κοινό νομικό πλαίσιο, που να επιτρέπει τη μέγιστη δυνατή παραγωγή πλούτου. Για να φτάσει σε αυτό το σημείο, πρέπει η κρατική εξουσία να επιβληθεί και να κυριαρχήσει σε όλους, είτε μέσω της κρατικής βίας, είτε μέσω της ιδεολογικής βίας (πχ το κράτος μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα σωρό ιδεολογικούς μηχανισμούς όπως το σχολείο, τα ΜΜΕ, κτλ προκειμένου να πείσει τους "πολίτες του" να υπακούουν στους νόμους του, κτλ).

Η αλήθεια είναι πως ποτέ το κράτος δε μπορεί να κυριαρχήσει 100%, και πάντα υπάρχουν και "ιδιωτικές συμμορίες" που δρουν πέρα και πάνω από αυτό, είτε οι "νόμιμες" συμμορίες πχ μιας πολυεθνικής εταιρίας που συχνά πυκνά παραβιάζει ένα σωρό νόμους και κλέβει τον κόσμο ή το επίσημο κράτος, κτλ, είτε οι παράνομες συμμορίες που πάντα υπάρχουν και λειτουργούν παρανόμως, χωρίς να δίνουν φόρους στο κράτος, ή κάνοντας δραστηριότητες που έχουν ζήτηση στη αγορά, αλλά έχουν κηρυχθεί παράνομες, ή κάνοντας δραστηριότητες που το κράτος έχει αποφασίσει ότι θα τις κάνει αυτό και μόνο αυτό με μονοπωλιακό τρόπο (πχ τζόγος)).

Έστω κι έτσι, για να γίνει πιο οργανωμένη η εκμετάλλευση του εργάτη, ώστε να αποδώσει τα μέγιστα, χρειάζεται μια κεντρική αρχή, μία "επίσημη μαφία" δηλαδή που θα ελέγχει τα πράγματα, θα βγάζει νόμους, θα έχει αν γίνεται το μονοπώλιο των όπλων, θα εισπράττει φόρους, κτλ, παρέχοντας όμως ένα κεντρικό σύνολο νόμων και κανόνων, αλλά και θα έχει και διαιτητικό ρόλο, προκειμένου να διασφαλίσει κάποιο μίνιμουμ επίπεδο τήρησης τους) εντάξει, εννοείται ότι στην πράξη οι κρατικοί αξιωματούχοι παραβιάζουν σωρηδόν τους νόμους τους, ώστε να τσεπώσουν οι ίδιοι λεφτά, σε βάρος του κεντρικού κρατικού μηχανισμού("διαφθορά"). Και όσο πιο κοντά στην κατάρρευση είμαστε, τόσο μεγαλύτερο είναι αυτό το τελευταίο φαινόμενο).

Τέλος πάντων, η κατάσταση στη Δύση είχε "ωριμάσει", με την έννοια ότι τα κράτη είχαν κυριαρχήσει σε ικανοποιητικό βαθμό έναντι των επί μέρους συμμοριών.

Πλέον, αυτό αλλάζει, εξ ου και η επανεμφάνιση των "Συμμοριών της Νέας Υόρκης", είτε των "νόμιμων" συμμοριών (ιδιωτικοί στρατοί των πλουσίων), είτε των "παράνομων" συμμοριών, με μερικούς ηγέτες να μαζεύουν από τους δρόμους αυτούς που άλλοτε θα έβρισκαν μια δουλειά και θα ενσωματώνονταν πιο εύκολα στον επίσημο κρατικό μηχανισμό, και να δημιουργούν μαφίες που ελέγχουν περιοχές, καταστήματα, κτλ.

Επαναλαμβάνουμε ότι αυτού του είδους οι "συμμορίες" πάντα υπήρχαν - απλά σήμερα ξαναεμφανίζονται ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ, δηλαδή πλέον διεκδικούν ένα μεγαλύτερο κομμάτι της εξουσίας, "συμπληρώνοντας" με έναν ανεπίσημο τρόπο την κρατική εξουσία όπου αυτή δε θέλει ή δε μπορεί να ελέγξει μόνη της τα πράγματα. Αυτά όλα ισχύουν για την περίπτωση του "οργανωμένου εγκλήματος", αλλά σε πολιτικό επίπεδο πρέπει να συμπληρώσουμε ότι οι "συμμορίες" αυτές αναλαμβάνουν διπλό ρόλο: Σε ότι αφορά τη "μάχη των δρόμων", όχι απλά υπόσχονται "νόμο και τάξη", αλλά και χτυπάνε και τους "ξένους που μας παίρνουν τις δουλειές", τάζοντας έτσι δουλειές στους ντόπιους για να τους πάρουν με το μέρος τους. Αντί δηλαδή οι εργάτες να ενωθούν για να ανατρέψουν αυτούς που του έχουν εξαθλιώσει, οι εργάτες διαχωρίζονται και χτυπούν οι ντόπιοι τους ξένους και τούμπαλιν, για το ποιος θα πρωτοπάρει τις ελάχιστες δουλειές που υπάρχουν και δε φτάνουν για όλους, ακόμα και αν αυτές οι δουλειές είναι με άθλιους μισθούς και συνθήκες. Επιπλέον οι ακροδεξιές αυτές συμμορίες προσπαθούν να πάρουν και περισσότερη εξουσία, ώστε να περάσουν διά νόμου αυτά που το "επίσημο κράτος" δε μπορεί/θέλει να περάσει μόνο του εναντίον των εργατών.

Για να δώσω πάντως και μια νότα αισιοδοξίας, θα βάλω -περιληπτικά- κάτι από Μαρξ και Παρισινή Κομμούνα, μπας και εμπνευστεί κανένας από μια αριστερά που όντως είχε κάτι να πει και να προτείνει, πέρα από μεγάλα λόγια και άπειρους συναισθηματισμούς:

***

Ηταν, αλήθεια, θαυμάσια η αλλαγή που είχε φέρει στο Παρίσι η  Κομμούνα! Ούτε ίχνος πια από το ακόλαστο Παρίσι της δεύτερης  αυτοκρατορίας. Δεν ήταν πια το Παρίσι τόπος συνάντησης για τους  Βρετανούς τσιφλικάδες, τους Ιρλανδούς άμπσεντιρς, τους Αμερικάνους πρώην  δουλοχτήτες και νεόπλουτους, τους Ρώσους πρώην φεουδάρχες και τους  μπογιάρους της Βλαχίας. Δεν εκθέτανε πια πτώματα στα νεκροτομεία για  αναγνώριση, δε γίνονταν πια νυχτερινές διαρρήξεις και σταμάτησαν σχεδόν  ολότελα οι κλοπές. Για πρώτη φορά από τις μέρες του Φλεβάρη του 1848  οι δρόμοι του Παρισιού ήτανε πάλι πραγματικά ασφαλείς, κι αυτό χωρίς  κανενός είδους αστυνομία. "Δεν ακούμε πια να γίνεται λόγος - είπε ένα  μέλος της Κομμούνας - για φόνους, ληστείες και επιθέσεις σε πρόσωπα.  Φαίνεται πραγματικά σαν να τράβηξε μαζί της η αστυνομία στις Βερσαλίες  όλους τους συντηρητικούς φίλους της". Οι κοκότες ξαναβρήκαν τα ίχνη  των προστατών τους που το είχαν σκάσει, τους ανθρώπους της οικογένειας,  της θρησκείας και πάνω απ' όλα της ιδιοχτησίας. Στη θέση τους ξαναβγήκαν  στην επιφάνεια οι πραγματικές γυναίκες του Παρισιού - ηρωικές,  ανοιχτόκαρδες και αφοσιωμένες σαν τις γυναίκες της αρχαιότητας. Ηταν το  Παρίσι που εργαζόταν, που σκεφτόταν, που μαχόταν, που μάτωνε, που  αφοσιωμένο όπως ήταν στη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας, ξεχνούσε σχεδόν  τους κανίβαλους που βρίσκονταν έξω από τις πύλες του, που αχτινοβολούσε  μέσα στον ενθουσιασμό της ιστορικής του πρωτοβουλίας». 

Ιδού και τα μέτρα που είχε εφαρμόσει η Κομμούνα ώστε να φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά και σε πολλά ακόμα:

1) Κατάργηση του μόνιμου στρατού και αντικατάσταση του από τον ένοπλο λαό - ναι, όσο και σας φαίνεται απίστευτο και αν δε το χωρά ο νους σας, θα πρέπει να αναλάβετε εσείς τα όπλα, αλλιώς μοιραία θα οδηγηθούμε σε μια κατάσταση όπου τα όπλα θα τα έχει μια μειοψηφία, και άντε μετά να της πας κόντρα (Αυτό νομίζω ότι είναι σημείο-κλειδί, δηλαδή θα χρειαστεί ανάμεσα στα άλλα και υπάρξουν και συγκρούσεις, όπως ήδη υπάρχουν. Οι συγκρούσεις αυτές θα πρέπει να γίνουν όχι απλά όμως απέναντι στους φασίστες, αλλά και απέναντι σε ολόκληρο το κράτος, ώστε να επιτευχθεί και το αποτέλεσμα που περιέγραφε και ο Μαρξ παραπάνω. Είναι πραγματικά ειρωνικό το ότι η μοναδική περίπτωση που "οι δρόμοι ήταν πραγματικά ασφαλείς" ήταν όταν οι εργάτες επαναστάτησαν βίαια εναντίον των εκμεταλλευτών τους, και παρόλα αυτά σήμερα η αριστερά δεν τολμά να το πει-προτείνει αυτό, και περιορίζεται σε πασιφιστική γραμμή, αφήνοντας του φασίστες να αυτοπροβάλλονται ως αυτοί που θα δώσουν λύση σε προβλήματα όπως η εγκληματικότητα, κτλ. Η ίδια η ιστορία της αριστεράς και του εργατικού κινήματος δείχνει το δρόμο, μας δείχνει ότι μόνο μέσα από τη δική μας δράση μπορούν να λυθούν [και] αυτά τα ζητήματα, αλλιώς όχι απλά δε θα λυθούν, αλλά θα φάμε στα μούτρα και τους φασίστες, ή τον πρασινοσκούφη από το Ιράκ που θα έρθει να ανακαταλάβει την πόλη αντιμετωπίζοντας την ως "εχθρικό έδαφος". Μην το γελάτε, όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την κλασσική ρήση του Μαρξ «η αυτοκρατορία ήταν η μόνη δυνατή μορφή διακυβέρνησης σε μια εποχή που η αστική τάξη είχε χάσει πια την ικανότητα να κυβερνά το έθνος και η εργατική τάξη δεν είχε ακόμα αποκτήσει αυτή την ικανότητα»)

«Το πρώτο διάταγμα της Κομμούνας ήταν η κατάργηση του μόνιμου στρατού και η αντικατάσταση του από το ένοπλο έθνος». (Καρλ Μαρξ «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία»

2) Έλεγχος της αστυνομίας από το λαό

«Η αστυνομία που έως τότε ήταν μάλλον ένα όργανο της Κυβέρνησης αποστερήθηκε αμέσως από όλες της τις πολιτικές λειτουργίες και έγινε ένα υπεύθυνο και ανακαλούμενο όργανο της Κομμούνας» (Μαρξ, ο.π.π.)

3) Λογοδοσία όλων των κρατικών αξιωματούχων στο λαό και αμοιβή τους με το μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη με κατάργηση κάθε άλλου ειδικού προνομίου.

«Το ίδιο εφαρμόσθηκε και για τους αξιωματούχους όλων των άλλων διοικητικών κλάδων. Από τα μέλη του Συμβουλίου της Κομμούνας, έως τον τελευταίο εργάτη, όλοι στις δημόσιες υπηρεσίες πληρώνονταν με τον ίδιο μισθό ως απλοί εργάτες. Όλα τα προνόμια και οι ιδιαίτερες επιχορηγήσείς που προσφέρονταν στις υψηλές θέσεις του Κράτους εξηφανίσθησαν μαζί με τις θέσεις αυτές» . (Μαρξ, ο.π.π.)

4) Αντικατάσταση της ακριβής και σπάταλης γραφειοκρατικής κρατικής μηχανής με ένα φτηνό εργατικό κράτος

«Η Κομμούνα πραγματοποίησε το σύνθημα αυτό όλων των αστικών επαναστάσεων, να αποκτήσει δηλαδή μια Κυβέρνηση με μικρά έξοδα καταργώντας δυο από τα σπουδαιότερα ελαττώματα της-τον στρατό και τη γραφειοκρατία». (Μαρξ, ο.π.π.)

5) Συγκέντρωση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας στα όργανα της λαϊκής θέλησης- τα εργατικά και λαϊκά συμβούλια

«Η Κομμούνα (έγραφε ο Μαρξ) δεν ήταν κοινοβουλευτικός, αλλά εργατικός οργανισμός, νομοθετικός και εκτελεστικός συγχρόνως. Ενώ πρώτα αποφάσιζε κάθε τρία ή κάθε έξι χρόνια το ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα «αντιπροσώπευε» και θα «καταπίεζε τον λαό μέσα στο Κοινοβούλιο, η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει τώρα στον λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες, ως μέσο για την εξεύρεση των απαιτούμενων εργατών, ελεγκτών και λειτουργών για τις ανάγκες του, όπως ακριβώς ένα άτομο εκλέγει τους ατομικούς υπαλλήλους για τις δικές του ανάγκες». (Λένιν, «Κράτος και Επανάσταση»)

6) Ανακλητότητα όλων των κρατικών αξιωματούχων και των λαικών αντιπροσώπων

«Ο έλεγχος όλων των αρχόντων, χωρίς εξαίρεση, με την γενική εφαρμογή της αρχής της εκλογής και της ανάκλησης σε κάθε στιγμή καθώς και η ελάττωση των μισθών τους στο κοινό εργατικό ημερομίσθιο, όλα αυτά είναι απλά και «επιβεβλημένα» δημοκρατικά μέτρα, που εναρμονίζουν τελείως τα συμφέροντα των εργατών και της πλειοψηφίας των χωρικών, και συγχρόνως χρησιμεύουν ως γέφυρα που φέρνει από τον Καπιταλισμό στον Σοσιαλισμό.» (Λένιν, ό.π.π.)

---

Για το τέλος, ένα ακόμα σχόλιο , αυτή τη φορά για το "αντιρατσιστικό νομοσχέδιο" που προωθεί η κυβέρνηση. Όπως σωστά λέει και το ΚΚΕ, αυτά τα νομοσχέδια προωθούνται από την ΕΕ, που θέλει να ποινικοποιήσει οποιαδήποτε άποψη αντιτίθεται στα σχέδια και τις πολιτικές της άρχουσας τάξης.

Προς το παρόν, και μιλώντας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι πολιτικές αυτές  που προωθούν στην Ευρώπη δεν είναι ναζιστικές. Είναι φουλ ιμπεριαλιστικές, ρημάζουν τους λαούς, αλλά όχι με ναζιστικό τρόπο, με πόλεμο, με ρατσισμό, κτλ. Βέβαια, όλα αυτά εφαρμόστηκαν και στη Γερμανία του Μεσοπολέμου, και οδήγησαν τελικά το Χίτλερ στην εξουσία, δηλαδή η άρχουσα τάξη τελικά το γύρισε στο ναζισμό μετά από αυτές τις πολιτικές.

Προς το παρόν όμως, δεν τις θέλουν, θέλουν να μας ρημάξουν χωρίς ναζισμό, "αστικοδημοκρατικά" δηλαδή, όχι με Χίτλερ. Γι' αυτό και ποινικοποιούν και το ρατσισμό, αλλά ποινικοποιούν με "αντιτρομοκρατικά" νομοσχέδια και τη διαμαρτυρία, τις πορείες, κτλ.

Το χειρότερο έιναι μάλιστα κατά την άποψη μου ότι η ντόπια άρχουσα τάξη το βλέπει ότι το "επίσημο κράτος" στην Ελλάδα "δεν τραβάει" από μόνο του, και χρειάζονται το παρακράτος. Άλλωστε, και στην κυβέρνηση έχουν μαζευτεί ένα σωρό ακροδεξιοί, πχ Βορίδης, κτλ.

Αυτό σημαίνει ότι δύσκολα θα ψηφίσουν έναν τέτοιο ευρωπαϊκό νόμο εναντίον του ρατσισμού, διότι κατά βάθος τη θέλουν τη Χρυσή Αυγή, έστω και σε "βοηθητικό ρόλο". Οπότε ίσως να τον ψηφίσουν κουτσουρεμένο, να μην τον εφαρμόσουν πλήρως, ή και να τον καταργήσουν πλήρως στο μέλλον αν δουν ότι τα πράγματα έχουν αγριέψει. Αντίθετα, τους "αντιτρομοκρατικούς" νόμους που θα κυνηγήσουν τους αγωνιστές σιγά μην τους καταργήσουν - το αντίθετο, θα τους ενισχύσουν ακόμα περισσότερο.