"Μήπως έχουμε χαώσει τη συζήτηση;" (για την αριστερά και την αιμοδοσία του ΚΚΕ)

Συνήθως δεν ασχολούμαι με τέτοια θέματα - αλλά πήρα ένα ενδιαφέρον mail με την εύστοχη παρατήρηση ότι "είχαμε δεν είχαμε, πάλι τη χαώσαμε τη συζήτηση ως αριστερά".

Για όσους δεν το έχουν πάρει χαμπάρι λοιπόν, αυτές τις μέρες το ΚΚΕ πήρε την απόφαση να διοργανώσει μια αιμοδοσία, αποκλειστικά όμως "για τις ανάγκες της εργατικής τάξης".

"Σιγά την είδηση" θα πουν κάποιοι, αλλά στο μικρόκοσμο της αριστεράς, όλα αυτά είναι τεράστιες ειδήσεις (διότι επειδή δε μπορούν να αντιμετωπίσουν στα σοβαρά την άρχουσα τάξη, προτιμούν να αναλώνουν μεγάλο μέρος του χρόνου και των δυνάμεων τους στο να βρίζουν ο ένας τον άλλο. Όχι ότι δεν πρέπει να λέμε τι κάνει  πχ ένας οπουρτουνιστής αριστερός, αλλά δεν γίνεται αυτό το πράγμα να καταλαμβάνει πάνω από τα μισά άρθρα στα media της αριστεράς!!! Πάντως, η συγκεκριμένη είδηση έχει όντως ενδιαφέρον, και επειδή ξεσήκωσε και αντιδράσεις αξίζει να τη σχολιάσουμε και να πούμε και μερικά δικά μας πράγμα με αφορμή αυτό το συμβάν).

Κλικάροντας εδώ λοιπόν μπορείτε καταρχήν να δείτε ένα άρθρο-απάντηση στην αιμοδοσία του ΚΚΕ της Μαριάννας Τζιαντζή, ένα από τα σχετικά "προβεβλημένα" στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που κατά την άποψη μου είναι παντελώς υπερτιμημένη, αλλά τέλος πάντων, όλοι υπερτιμημένοι μου φαίνονται, για να μην πω ότι μερικοί είναι εντελώς χάλια, οπότε ας το αφήσουμε αυτό). Το άρθρο έχει τίτλο "Από το «True Blood» στο Ταξικό Βlood ή μάλλον στην ταξική αιμοδοσία του ΠΑΜΕ".

Στη συνέχεια, κλικάρετε εδώ και εδώ, με δύο άρθρα του φιλο-ΚΚΕ blog "leninreloaded", το οποίο προσπαθεί να απαντήσει στο άρθρο της Μαριάννας Τζιαντζή (ναι, το ξέρω ότι όλα αυτά είναι κουραστικά, αλλά εντάξει, αυτά απασχολούν την εγχώρια αριστερά πάνω από οτιδήποτε άλλο, και πάντως έχουν ένα ενδιαφέρον αν μπείτε στο νόημα - τώρα το πόση αξία έχουν, αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα).

Τώρα, δε γνωρίζω πόσοι από εσάς διαβάσατε όλα αυτά τα άρθρα, αλλά πάντως θα σας κάνω μια περίληψη των όσων κατάλαβα εγώ, και που διαφωνώ, αρχικά με τη Τζιαντζή, και μετά με το ΚΚΕ:

Η άποψη της Μαριάννας Τζιαντζή είναι ουσιαστικά ότι "εντάξει ρε σύντροφοι, είπαμε να είμαστε κομμουνιστές, επαναστάτες, κτλ, αλλά σε μερικά θέματα ας είμαστε...ουμανιστές, και αντί να κοιτάμε πως θα τσακίσουμε τους καπιταλιστές και το σύστημα τους, ας αγκαλιαστούμε και μερικές φορές όλοι μαζί ως άνθρωποι, all we are saying is give piece a chance όπως λέει και το γνωστό τραγούδι, και κάτι τέτοια τέλος πάντων". Εδώ ένα σχετικό κομμάτι από το άρθρο της:

Σίγουρα το ιδιωτικό και το δημόσιο σύστημα υγείας δεν είναι ταξικά ουδέτερα, όμως η προσφορά αίματος είναι μια πράξη που θα έπρεπε να υπερβαίνει τα ταξικά, τα φυλετικά ακόμα και τα εθνικά σύνορα.

Αυτά είναι ουμανιστικές ονειροπολήσεις, που αγνοούν τη σκληρή πραγματικότητα του κόσμου γύρω μας: Θα δίνατε ποτέ αίμα (ή οτιδήποτε άλλο) σε αυτόν που πχ απολύει χιλιάδες εργάτες και μετά μεταφέρει το εργοστάσιο του στην Κίνα για να δίνει μεροκάματα πείνας στους εκεί εργάτες;

Αν ναι, τότε "συγχαρητήρια, μόλις χάσατε".

Εδώ έχουμε ταξικό πόλεμο, και όπως βλέπετε ο αντίπαλος είναι αμείλικτος (πχ δε ξέρω αν "στενοχωριέται" ή όχι ο καπιταλιστής, αλλά πάντως στο τέλος πηγαίνει μια χαρά στην Κίνα, ώστε να δίνει μισθούς πείνας, να πληρώνει μηδαμινούς φόρους, και άσε τους εργάτες να μένουν άνεργοι και να ψοφάνε, μέχρι να δεχτούν και αυτοί την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη "κινεζοποίηση" τους).

Εγώ λοιπόν δηλώνω ότι δε θέλω να δώσω τίποτα σε τέτοιους ανθρώπους - ίσα ίσα που πιστεύω ότι ήδη τους έχω δώσει πάρα πολλά, και θα ήθελα να τα πάρω πίσω, όχι να τους δώσω κι άλλα. Δε θέλω να τους βοηθήσω, ούτε καν με μια "ουμανιστική" αιμοδοσία, θέλω να βοηθήσω μόνο αυτούς που όντως βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο με εμένα, και όχι αυτούς που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη. Αφού αν βοηθήσω τους καπιταλιστές, αυτοί μετά θα γίνουν καλά και θα συνεχίσουν να μου ρουφάνε το αίμα. Σιγά μην τους βοηθήσω κιόλας. Αντίθετα, αν βοηθήσω κάποιον που θέλει να ανατρέψει αυτή την κατάσταση, θα έχω σώσει έναν σύμμαχο στον κοινό αγώνα, και αυτή είναι όντως μια ζωή που αξίζει να σωθεί.

Εδώ η Τζιατζή ξανά, σε ένα ακόμα απόσπασμα του άρθρου της:

Συναισθηματική ξηρασία φανερώνει αυτός ο διαχωρισμός των ανθρώπων που βρίσκονται στο κατώφλι του θανάτου ή που ξέφυγαν απ’ αυτόν σε  λαϊκούς αγωνιστές και σε τέκνα της πλουτοκρατίας.

Ως απάντηση στη Τζιαντζή, εγώ θα θυμίσω απλά ότι η αριστερά που βρέθηκε στη πρώτη γραμμή των επαναστάσεων (πχ Ιακωβίνοι στη Γαλλική Επανάσταση, Μπολσεβίκοι, ή και σε όλες τις παλιότερες μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις) διαχώριζε τους ανθρώπους - κάποιοι ήταν με την επανάσταση, και κάποιοι ήταν κατά. Η αριστερά λοιπόν, όταν δεν ήταν σάπια όπως σήμερα, όχι απλά δεν έδινε αίμα ή οτιδήποτε άλλο στα "τέκνα της πλουτοκρατίας", αλλά αντιθέτως τους έκοβε τα κεφάλια και τους έπαιρνε τον πλούτο και την εξουσία που είχαν συσσωρεύσει.

Θα θυμίσω επίσης στη Μαριάννα Τζιαντζή και στους ΑΝΤΑΡΣΥους τα λόγια του Γκαίτε (λέτε να είχε και αυτός "συναισθηματική ξηρασία";)

 "Μόνο εκείνος που ήταν ο πιο ευαίσθητος μπορεί να γίνει ο πιο ψυχρός και ο πιο σκληρός, γιατί αυτός πρέπει να περιβάλλεται από ένα σκληρό κέλυφος και συχνά αυτό το κέλυφος θα του γίνεται βάρος."

Λυπάμαι, αλλά αν όντως θέλει κανείς να πάνε μπροστά τα πράγματα, θα πρέπει να ξεχωρίσει τον εχθρό του και να τον πολεμήσει. Ο ουμανισμός (ανθρωπισμός) είναι στην πραγματικότητα μια βάρβαρη ιδεολογία, διότι εξομοιώνει τον εκμεταλλευτή με τον εκμεταλλευόμενο, στα πλαίσια του ότι τάχα "είμαστε όλοι άνθρωποι".

Ναι, είμαστε όντως όλοι άνθρωποι, και πράγματι ο τελικός στόχος είναι να είμαστε όλοι αδελφωμένοι. Αυτό όμως ΔΕΝ μπορεί να επιτευχθεί όσο ο κόσμος είναι χωρισμένος σε ανθρώπους που εκμεταλλεύονται και σε ανθρώπους που πέφτουν θύματα αυτής της εκμετάλλευσης.

Πραγματικός φίλος της ανθρωπότητας δεν είναι αυτός που "κουκουλώνει" αυτή τη διάκριση, ούτε αυτός που κάνει τα στραβά μάτια, προκειμένου να μην υπάρξει "φασαρία". Ίσα ίσα που αυτός είναι υποκριτής και φαρισαίος, διότι έστω και άθελα του, τελικά βοηθά τον εκμετάλλευτή, διότι διδάσκει στον εκμεταλλευόμενο να μην επιτεθεί εναντίον του εκμεταλλευτή του ("ε όχι και να επιτεθώ εναντίον του συνάνθρωπου μου - και τι έγινε μωρέ που με έχει ρημάξει, όλοι αδέρφια είμαστε". Αυτά βλέπουν οι καπιταλιστές και παίρνουν ακόμα περισσότερο θάρρος ώστε να μας ρημάξουν ακόμα περισσότερο. Αυτοί βλέπετε δεν είναι ιδιαίτερα ουμανιστές, γιατί ξέρουν ότι η δική του καλοπέραση βασίζεται στο ξεζούμισμα μας, και αυτό ακριβώς κάνουν).

Φίλος λοιπόν της ανθρωπότητας είναι αυτός που αντιλαμβάνεται ότι η ανθρωπότητα δε μπορεί να ζήσει αγαπημένη παρά μόνο αν δωθεί ένα τέλος στην εκμετάλλευση - και άρα φίλος της ανθρωπότητας είναι αυτός που οργανώνει τα θύματα του σημερινού συστήματος προκειμένου να το ανατρέψουν.

Με αυτή τη λογική, απορρίπτω λοιπόν την Μαριάννα Τζιαντζή. Αλλά παρόλα αυτά δε μου άρεσε και το ΚΚΕ.

Καταρχήν, για τα δύο άρθρα του leninreloaded που έβαλα στην αρχή του άρθρου, δε ξέρω αν τα διαβάσατε, αλλά έχουν καταφέρει να "χαώσουν τη συζήτηση" και να χάσουν εντελώς την ουσία του άρθρου της Τζιαντζή, στο οποίο προσπαθούν να απαντήσουν. Στα δύο αυτά άρθρα, απλά βλέπουμε έναν φίλο του ΚΚΕ να βρίζει όλους τους άλλους, αλλά να το κάνει με τέτοιο τρόπο που να χάνει το δίκιο του.

Αντί να κάνει κριτική στην ουμανιστική σκέψη της Τζιαντζή, που αφοπλίζει τον προλετάριο και του λέει "ας είμαστε όλοι και λίγο αδελφωμένοι μωρέ, ας μην είμαστε εντελώς μαλωμένοι μεταξύ μας", στο πρώτο άρθρο κατηγορεί τη Τζιαντζή για αντιγραφή της "ναζιστικής προπαγάνδα περί αιμοδιψούς κομμουνισμού" (επειδή είχε και μια φωτογραφία από το True Blood, που θα το σχολιάσω στο τέλος).

Όσο για το δεύτερο άρθρο, μιλά για ευγονική, κτλ - στο τέλος λέει και μερικά ενδιαφέροντα για το τι είναι η τάξη, αλλά πάντως και εκεί αδυνατεί πλήρως να καταλάβει ότι η Τζιαντζή απλά είναι ουμανίστρια στο άρθρο της αυτό, και επίσης επειδή είναι και οπορτουνίστρια έβαλε και μια φωτογραφία απ' το true blood για να τσιμπήσει και κανά κλικ παραπάνω, παρότι δε συνδέεται ιδιαίτερα με το περιεχόμενο του άρθρο της.

Δυστυχώς, αντί να επικεντρωνόμαστε στην ουσία, βγάζουμε τη Τζιαντζή ως "ναζιστική προπαγάνδα περί αιμοδιψούς κομμουνισμού", μετά η Τζιαντζή θα απαντήσει και θα πει -δικαίως- ότι άλλα έλεγα εγώ και κακώς με κατηγορείς για τέτοια πράγματα, μετά θα έχουμε κι άλλες τέτοιες συγκρούσεις, και η ουσία του άρθρου θα έχει χαθεί, με την αριστερά να συνεχίζει ως συνήθως τις ατέρμονες συγκρούσεις της που χάνουν την ουσία.

Αλλά τέλος πάντων, προχωρώ και από το Leninreloaded, που άλλωστε δεν είναι και το επίσημο ΚΚΕ.

Το πρόβλημα μου λοιπόν με το ΚΚΕ είναι ότι η κίνηση του αυτή μπορεί να εκληφθεί κυρίως ως μια συμβολική κίνηση-απάντηση και στην αιμοδοσία της Χρυσής Αυγής "μόνο για Έλληνες".

Η αιμοδοσία αυτή δείχνει και τη σαπίλα του εθνικισμού - σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο σκέψης, οι μόνοι που αξίζουν να βοηθηθούν είναι όσοι έχουν ελληνική ταυτότητα ή διαβατήριο, διότι δεν έχει σημασία αν είναι εκμεταλλευτές ή εκμεταλλευόμενοι, αρκεί να είναι ντόπιοι. Αντίθετα, ακόμα και να είναι κάποιος "το καλύτερο παιδί", αν είναι από μία άλλη χώρα, τότε δεν μας κάνει, και δεν του δίνουμε αίμα (έλεος). Αν όμως είναι Έλληνας, τότε να τον βοηθήσουμε, ακόμα και αν είναι το μεγαλύτερο λαμόγιο (και πάλι έλεος).

Το ΚΚΕ λοιπόν θέλησε προφανώς να δώσει μια δική του απάντηση, και να δείξει έτσι ότι "σύμφωνα με το δικό μας τρόπο σκέψης, πρέπει να βοηθήσουμε μόνο όσους βρίσκονται στο πλευρό της εργατικής τάξης".

Ωραία, αλλά η ένσταση που έχω είναι κυρίως "επικοινωνιακή":

Υπάρχουν εργάτες που είναι εντελώς λαμόγια, αντιδραστικοί, φασίστες, τσιράκια και υποτακτικοί του αφεντικού, κτλ. Και υπάρχουν επίσης και μικροαστοί που στηρίζουν όμως τον εργάτη και παίρνουν το μέρος του. Πρέπει να ξεκαθαριστεί αυτό, πρέπει δηλαδή το ΚΚΕ ΝΑ Βγει και να πει ότι "κάνω αυτή τη συμβολική κίνηση, για να δείξω στον κόσμο ότι εγώ προσπαθώ να αναδείξω το διαχωρισμό της κοινωνίας σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, και καλώ όσους θέλουν την ανατροπή να έρθουν και να σχηματίσουμε το δικό μας στρατόπεδο, ΑΠΕΝΑΝΤΙ από τους άλλους".

Τώρα, υπάρχουν άνθρωποι που σου λένε ότι "εγώ δεν είμαι εργάτης, άρα το ΚΚΕ με έχει πετάξει έξω, παρότι θέλω να αγωνιστώ" (πχ ο άνθρωπος που μου έστειλε το mail και με ώθησε να γράψω αυτό το άρθρο). Δε ξέρω πως το σκέφτηκε το ΚΚΕ, αλλά ήταν -το λιγότερο- άγαρμπο να μην ξεκαθαρίσει λίγο παραπάνω τα πράγματα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά διώχνει και κόσμο που θα μπορούσε να πάρει με το μέρος του, πιθανότατα μάλιστα χωρίς να υπάρχει και ουσιαστικός λόγος.

Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ακόμα και ο Ένγκελς, ο επιστήθιος φίλος και σύντροφος του Μαρξ δεν ήταν εργάτης, είχε κάποια χρήματα από την σχετικά εύπορη οικογένεια του, τα οποία όμως προτίμησε να τα δώσει στον Μαρξ για να χρηματοδοτήσει το έργο του. Ο Ένγκελς είναι ένα πού γνωστό παράδειγμα "αποστάτη της τάξης του", υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι που επιλέγουν να στηρίξουν τον εργάτη, ακόμα και αν οι ίδιοι δεν είναι τέτοιοι.

Αυτοί, όπως και όλοι όσοι επιλέγουν το μέρος του εργάτη, είναι ευπρόσδεκτοι, και το ΚΚΕ νομίζω ότι το ξέρει, και θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικό στις διατυπώσεις του.

Αλλά πάντως αν το ΚΚΕ έχει πρόβλημα στη διατύπωση του, οι ΑΝΤΑΡΣΥοι που χάφτουν τον ουμανισμό τύπου Μαριάννα Τζιαντζή και μετά μας πουλάνε μούρη ως "επαναστάτες" έχουν 1000 φορές παραπάνω πρόβλημα - διότι αυτοί δεν έχουν επικοινωνιακό πρόβλημα, έχουν ιδεολογικό πρόβλημα.

Αν θέλουν, ας δώσουν αίμα να σώσουν τους συνανθρώπους τους, τώρα που το σκέφτομαι δώστε και λεφτά και ρούχα και φαγητό, δώστε ακόμα και λεφτά στον τραπεζικό λογαριασμό που έχει ανοίξει το κράτος για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Δώστε ότι νομίζετε τέλος πάντων.

Εμείς πάντως ως κομουνιστές πρέπει να τα απορρίψουμε όλα αυτά, και να βοηθήσουμε μόνο όσους αξίζουν και μπορούν εν δυνάμει να συνεισφέρουν στον αγώνα. Αντίθετα, όσοι θέλουν να συνεχίσουν και να διαιωνίσουν τη σημερινή εκμετάλλευση μας, όχι απλά δεν πρέπει να βοηθηθούν, αλλά αντιθέτως εμείς είμαστε αυτοί που θα πρέπει να πάρουμε πίσω όλα αυτά που τόσο καιρό μας έχουν αρπάξει.

Κάποτε η αριστερά έλεγε "ούτε γη ούτε ύδωρ στους ιμπεριαλιστές". Τώρα τι ακριβώς λέει; "Ούτε γη ούτε ύδωρ...αλλά αν θέλουν αίμα να τους το δώσουμε;".

Δεκτό και το "ανθρώπινο δράμα" και κάτι τέτοια που λέει η Τζιαντζή, ένα πρόβλημα υγείας έχει όντως την ικανότητα να σε κάνει πιο ταπεινό. Αλλά αν είναι να βοηθήσουμε κάποιον που υποφέρει και χρειάζεται αίμα, και μετά αυτός να αρπάξει μερικά εκατομμυριάκια εις βάρος του εργάτη, τότε άστο καλύτερα. Πείτε με "συναισθηματικά ξερό", πείτε με "κολλημένο" πείτε με όπως θέλετε, εγώ πάντως όχι απλά επιμένω, αλλά θα κατηγορώ κιόλας ότι ο ανθρωπισμός σας σας έχει τυφλώσει και δε βλέπετε ότι βοηθάτε τον εχθρό, και μετά αυτός μας ρημάζει. Ευχαριστώ, αλλά να μου λείπει το βύσσινο.

ΥΓ: Κάτι τελευταίο, για το τηλεοπτικό σίριαλ "true blood", που ανέφερε και η Τζιατζή, και ο Leninreloaded.

Έχει τύχει να δω μερικά επεισόδια, όχι πολλά βέβαια, πλέον δε βλέπω τίποτα στην τηλεόραση εδώ και χρόνια. Επειδή όμως η σειρά ήταν πετυχημένη, κάθισα και είδα λίγα επεισόδια, κάτι που το κάνω για πολλές πετυχημένες σειρές, ώστε να "πάρω μια γεύση" για το τι βλέπει ο κόσμος σήμερα.

Έχουν περάσει μεριά χρόνια από τότε, αλλά θυμάμαι λοιπόν τα εξής:

1) Το πιο "φανερό" σημείο που πρέπει να σχολιάσουμε είναι ότι η σειρά ασχολείται με το αν οι άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν μαζί με τους βρικόλακες ειρηνικά. Αυτό το ερώτημα το βλέπουμε σε πολλές σειρές και ταινίες πλέον, σε αντίθεση με παλιότερες ταινίες, όπου οι βρικόλακες ήταν εχθρικοί και οι άνθρωποι προσπαθούσαν ξεκάθαρα να τους σκοτώσουν, ώστε να μην του πιουν το αίμα. Αυτό δείχνει ότι οι άνθρωποι σήμερα έχουν αρχίσει να ξαναντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν στον κόσμο γύρω τους κάποιοι που τους "ρουφάνε το αίμα", αλλά ακόμα δεν έχουν κατανοήσει ότι θα πρέπει να πολεμήσουν εναντίον τους, και έχουν ακόμα αυταπάτες ότι τάχα "υπάρχει τρόπος" να συνυπάρξουν ειρηνικά. Πολλές ταινίες το καλλιεργούν αυτό, σε αντίθεση με παλιότερες ταινίες που καλλιεργούσαν στον κόσμο τη νοοτροπία ότι τους βρικόλακες τους σκοτώνεις, δεν τους πιάνεις φίλους. Αυτό ας το σκεφτεί λιγάκι και η Τζιαντζή που παριστάνει τη μαρξίστρια στα λόγια, αλλά προωθεί τον ουμανισμό στην πράξη.

2) Το True Blood οφείλει την επιτυχία του όχι απλά στο γνωστό πλέον συνδυασμό "σεξ-αίμα-βία", ούτε μόνο στους βρικόλακες, κτλ. Αυτά είναι μια επιφανειακή ανάλυση. Στην πραγματικότητα, το true blood μιλά για τις κοινωνικές σχέσεις, έστω και αν μιλά βγάζοντας λάθος συμπεράσματα και διδάγματα. Μιλά για ανθρώπους στην Αμερική που ζουν στη φτώχεια (τους θυμάμαι μερικούς να ζουν σε κάτι καλύβες, με αυτοκίνητα-σαράβαλα, και γενικά μια εικόνα της Αμερικής που δεν τη βλέπουμε συχνά), μιλά για καθυστερημένους χωριάτες και τις κοινωνίες τους, μιλά για τα τοπικά κουτσομπολιά, μιλά ακόμα και για ρατσισμό, το φόβο για την ομοφυλοφιλία, μιλά για το αν πρέπει να κοιτάς τη δουλειά σου ώστε να είσαι κοινωνικά αποδεκτός ή αν θα πρέπει να "παραβιάσεις μερικές κοινωνικές συμβάσεις" για χάρη αυτού που θεωρείς δίκαιο, κτλ. Δεν βγάζει βέβαια και πολύ φοβερά συμπεράσματα για αυτά τα θέματα, μην περιμένετε κάτι το..."καταπληκτικό" (έλεος). Αλλά πάντως μιλά και για τέτοια θέματα, και αυτό είναι κάτι που περνάει στον κόσμο. Μην υποτιμούμε την πολιτιστική προπαγάνδα και το ρόλο που παίζει.