Κύριε Μίχαλε, είναι πλέον "αργά για δάκρυα"

Όσοι παρακολουθούν τα έργα και τις ημέρες του "κυρίου" Μίχαλου, θα έχουν παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια μια ενδιαφέρουσα μεταστροφή:

Ο Μίχαλος (πρόεδρος της ένωσης των βιοτεχνών για όσους δε θυμούνται) πρωταγωνιστούσε εδώ και χρόνια σε κάθε προσπάθεια μείωσης των μισθών, χειροτέρευση του ωραρίου, μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, περιορισμού των εργατικών διαδηλώσεων (πχ δείτε εδώ). Ξαναλέω ότι όχι απλά στήριζε όλες αυτές τις προσπάθειες, αλλά είχε αποδειχθεί..."βασιλικότερος του βασιλέως", με θέσεις που ξεπερνούσαν συχνά σε αγριότητα εναντίον των εργατών ακόμα και τον ΣΕΒ (την ένωση των μεγάλων βιομηχάνων, όχι των "μικρών" επιχειρήσεων που εκπροσωπεί αυτός).

"Πρόσεχε τι εύχεσαι":

Εδώ και κάμποσο διάστημα όμως, κρύος ιδρώτας έχει αρχίσει να περιλούζει το Μίχαλο. Όχι, μη φανταστείτε ότι ξαφνικά τα πήρε όλα πίσω και ξαφνικά θέλει να στηρίξει την...προλεταριακή επανάσταση.

Όμως, διαπιστώνει ότι τώρα με το μνημόνιο και όλα αυτά τα μέτρα, οι μισθοί μειώνονται, τα ωράρια χειροτερεύουν, οι διαδηλώσεις πάνε να περιοριστούν, αλλά...οι μικροί επιχειρηματιές (τους οποίους εκπροσωπεί) πάνε κατά διαόλου. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να σας περιγράψω την κατάσταση, την ξέρετε όλοι, με τις "μικρομεσαίες" επιχειρήσεις να βάζουν λουκέτο η μία μετά τη άλλη, να συρρικνώνονται, να απορροφούνται μέσω συγχωνεύσεων από μεγαλύτερες, κτλ, κτλ, κτλ.

Όλοι αυτοί οι "μικροί παίκτες" της αγοράς βλέπουν πλέον με τρόμο ότι τα εφαρμοζόμενα μέτρα όχι απλά δεν τους ευνοούν, αλλά αντίθετα τους εξοντώνουν. Αυτοί που πραγματικά κάνουν κουμάντο και ευνοούνται είναι οι τραπεζίτες, και οι ΜΕΓΑΛΕΣ επιχειρήσεις, τα ολιγοπώλια, οι πολυεθνικές που αν θέλουν μπορούν όντως να έρθουν στην Ελλάδα και να βρουν εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό με χαμηλούς μισθούς, κτλ (σημείωση: Ήδη βλέπουμε μερικές τέτοιες κινήσεις, πχ με τη ΝΟΚΙΑ να ενισχύει την παρουσία της στη χώρα. Εννοείται όμως ότι αυτά τα παραδείγματα είναι "περιορισμένης εμβέλειας", δηλαδή δεν πρόκειται να πάρουν μεγάλη έκταση και να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας ή να φέρουν την πολυπόθητη "ανάκαμψη").

Όσο για τους μικρούς επιχειρηματίες, αυτοί υποφέρουν - δείτε πχ το Μίχαλο, για μια ακόμα φορά (δεν είναι η πρώτη), να τάσσεται "εναντίον του μνημονίου":

Κ. Μίχαλος: «Το μνημόνιο ήταν ένα μεγάλος λάθος»

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, σχεδόν 3 στους 4 (73%), υποστηρίζει ότι η απόφαση να ακολουθήσουμε τις υποδεικνυόμενες λύσεις των μνημονίων πριν από τρία χρόνια ήταν λανθασμένη, ενώ πιστεύει ότι ο δρόμος αυτός δεν θα οδηγήσει στην ανάκαμψη. Επιπλέον, μόλις το 18% υποστηρίζει την υιοθέτηση της μνημονιακής πολιτικής, ενώ το 9% αποφάσισε να μην απαντήσει στην ερώτηση. Αυτό προκύπτει από την δεύτερη ποσοτική έρευνα με τίτλο «Οικονομικό Βαρόμετρο» για το έτος 2013, η οποία πραγματοποιείται κατ’ εντολή του ΕΒΕΑ από την εταιρία ALCO, ενώ τα ευρήματα της επεξεργάζονται από το Κέντρο Μελετών και Έρευνας του ΕΒΕΑ.

Δίνοντας στη δημοσιότητα την έρευνα ο πρόεδρος της ΚΕΕΕ και του ΕΒΕΑ Κωνσταντίνος Μίχαλος τόνισε: «Οι επιλογές των πολιτών στα ζητήματα που έθεσε η έρευνα είναι σαφής. Το μνημόνιο ήταν ένα μεγάλος λάθος. Η κυβέρνηση πρέπει να σκληρύνει τη στάση της έναντι στη τρόικας. Τέλος, οι πολίτες προκρίνουν αλλαγές στα υπουργεία που ασχολούνται με το κοινωνικό κράτος και την καθημερινότητα έναντι εκείνων που ασχολούνται με την οικονομία».

Εμείς ξαναθυμίζουμε κάτι από τα παλιά, από το έργο του Μαρξ "Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία 1848-1850 ":

"Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για την σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς – τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες τους μικροέμπορους, πραγματευτάδες επαγγελματίες κλπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για να αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί. Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκοταν οι πελάτες και οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι οταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί ! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!

Διάσωση της ιδιοκτησίας! Όμως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο που τρώγανε, ούτε το κρεβάτι που κοιμούνταν άνηκαν σε αυτούς. Απ’ αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που τους είχε εμπιστευθεί σ’ αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πούληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε παραδώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ’αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης! Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερεις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη.

Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι τσακίζοντας τους εργάτες, παράδωσαν τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχθηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη. Η ονομαστική ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απείραχτη τόσο καιρό, όσο χρειάζοταν για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης, εν ονόματι της ιδιοκτησίας. Τώρα που είχε ξεκαθαριστεί ο μεγάλος λογαριασμός με το προλεταριάτο, μπορούσε να ξαναξεκαθαριστεί ο μικρός λογαριασμός με τον μπακάλη. Στο Παρίσι, το συνολικό ποσό των γραμματίων που εκκρεμούσε η πληρωμή τους ήταν πάνω από 21 εκατομμύρια φράγκα, στις επαρχίες πάνω από 11 εκατομμύρια. Οι ιδιοκτήτες πάνω από 7.000 εμπορικών επιχειρήσεων του Παρισιού δεν είχαν πληρώσει το νοίκι τους από το Φλεβάρη."

Και κάτι ακόμα, για την κατάσταση της εργατικής τάξης τότε (περιμπιπτόντως, δείτε και αυτό από το σήμερα, με τον εκπρόσωπο της τρόικας να είναι και αυτός "έκπληκτος" με το πόσο πολύ έχουν νικήσει τον εργάτη, που πλέον νοιώθει αδύναμος να παλέψει και γι' αυτό και χθες δεν κατέβηκε στην πορεία):

"Ο Ναπολέων δεν ήταν για τους αγρότες ένα πρόσωπο, αλλά ένα πρόγραμμα. […] Όχι άλλοι φόροι, κάτω οι πλούσιοι, κάτω η δημοκρατία, ζήτω ο αυτοκράτορας! Πίσω απ’ τον αυτοκράτορα κρυβόταν ο πόλεμος των χωρικών. Η δημοκρατία που καταψήφισαν ήταν η δημοκρατία των πλουσίων […] Για τη μικροαστική τάξη ο Ναπολέων σήμαινε την κυριαρχία του οφειλέτη πάνω στον πιστωτή» 

Οι γελασμένοι σε όλες τους τις ελπίδες από τη δημοκρατία που γέννησε η Φεβρουριανή Επανάσταση, και καταστραμμένοι περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αγρότες εναπόθεσαν πλέον τις ελπίδες τους στο αντιπλουτοκρατικό πρόγραμμα του Βοναπάρτη.

Η εργατική τάξη ήταν αρκετά αποδυναμωμένη πολιτικά μετά την ήττα του Ιούνη του 1848, δεν συγκροτούσε κοινωνική δύναμη σε επαναστατική κατεύθυνση, για να αποτελέσει πόλο ταξικής συμμαχίας με τους μικροαστούς αγρότες. Άλλωστε, το προλεταριάτο ψήφισε μαζί με τη μικροαστική αγροτική τάξη Λουδοβίκο Βοναπάρτη, καθώς «η εκλογή του Ναπολέοντα σήμαινε […] την αποπομπή του αστικού δημοκρατισμού, την ακύρωση της νίκης του Ιούνη », την ήττα, τελικά, της πλουτοκρατικής δημοκρατίας των φόρων. 

Οι εργάτες έτσι «απόδειξαν πως η ήττα του Ιούνη 1848 τους είχε κάνει για χρόνια ανίκανους για πάλη και πως η ιστορική πορεία θα πρέπει να συνεχίσει το δρόμο της περνώντας πρώτα-πρώτα πάνω από τα κεφάλια τους»

Οι Γάλλοι αγρότες, εντούτοις, όχι μόνο ψήφισαν μαζικά στις 10 Δεκέμβρη 1848 τον Λουδοβίκο Βοναπάρτη αλλά και τον στήριξαν εξίσου μαζικά στο πραξικόπημά του στις 2 Δεκέμβρη 1851, νομιμοποιώντας τον ανοικτά και με την ψήφο τους. Γράφει ο Μαρξ: «Η ιστορία τους κρατούσε από τον λόγο της και η πλειοψηφία ήταν σε τέτοιο βαθμό δεσμευμένη από τις αυταπάτες της που ίσα - ίσα στους πιο κόκκινους νομούς ο αγροτικός κόσμος ψήφισε ανοικτά το Βοναπάρτη»."