Το τραπέζι του πινγκ-πονγκ

Είχα δει πριν μερικά χρόνια μια ταινία με τίτλο "οι παραχαράκτες" (The counterfeiters), που είχε μάλιστα κερδίσει τότε και το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Η ταινία εννοείται ότι δεν έχει παιχτεί ποτέ στην τηλεόραση, πάντως σας την προτείνω ανεπιφύλακτα, διότι δεν πρόκειται για κάποια "υπέρ-διανοουμενίστικη" ταινία απ' αυτές που μόνο οι κριτικοί βλέπουν, αλλά για μια καταπληκτική ταινία με φοβερή υπόθεση και πλοκή.

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, κάπου στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Η Γερμανία αποφασίζει να χρησιμοποιήσει μερικούς Εβραίους παραχαράκτες, που τους είχε φυλακισμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, προκειμένου να τυπώσουν ένα σωρό πλαστά δολάρια και λίρες Αγγλίας, ώστε να τα διοχετεύσουν στις χώρες αυτές, προκαλώντας υπερπληθωρισμό στις οικονομίες των εχθρών τους.

Η πλαστογράφηση πηγαίνει τόσο καλά, που η Γερμανία αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τις λίρες Αγγλίας...για να χρηματοδοτήσει την ίδια την εκστρατεία της (χωρίς πλάκα, αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο - οι ναζί, ειδικά όταν έχαναν τον πόλεμο, χρηματοδότησαν την πολεμική τους μηχανή...με πλαστές λίρες Αγγλίας που τύπωναν οι ίδιοι).

Στο τέλος, οι Εβραίοι παραχαράκτες αρνούνται να συνεχίσουν και να τυπώσουν και πλαστά δολάρια, μην θέλοντας να βοηθήσουν άλλο τους ναζί.

Πέρα όμως από αυτή τη "γενική" ιστορία, υπάρχει μια ωραία σκηνή στην ταινία που τη θυμήθηκα σήμερα διαβάζοντας μια είδηση:

Οι ναζί, προκειμένου να τα έχουν καλά με τους παραχαράκτες τους, τους είχαν βάλει σε ένα ξεχωριστό κομμάτι του στρατοπέδου συγκέντρωσης, τους είχαν καλύτερα κρεβάτια, φαγητό, κτλ, και γενικά τους φέρονταν καλύτερα απ' ότι στους υπόλοιπους.

Κάποια στιγμή μάλιστα, ο Γερμανός αξιωματικός που ήταν υπεύθυνος για το πρόγραμμα αυτό, τους έκανε δώρο μέχρι και ένα...τραπέζι του πινγκ-πονγκ, ώστε να "ψυχαγωγούνται" και να αποδίδουν καλύτερα.

Στην ταινία λοιπόν, οι παραχαράκτες αρχικά χαίρονται βλέποντας το δώρο τους, και στήνουν το τραπέζι στην αυλή του στρατοπέδου, δίπλα σε έναν ξύλινο φράκτη που χώριζε το δικό τους κομμάτι από το υπόλοιπο στρατόπεδο όπου ζούσαν οι υπόλοιποι Εβραίοι κρατούμενοι.

Αρχίζουν λοιπόν με χαρά και ενθουσιασμό να παίζουν πινγκ-πονγκ, μέχρι που μετά από κανά δεκάλεπτο ακούν φωνές και βήματα πίσω από το φράχτη, και πριν καλά-καλά προλάβουν να καταλάβουν τι γίνεται, ακούν πυροβολισμούς, και μάλιστα μια σφαίρα διαπέρασε τις ξύλινες σανίδες του φράκτη και πέρασε στη δική τους πλευρά.

Αυτό ήταν μια "καθοριστική στιγμή" στην ταινία, διότι οι παραχαράκτες συνειδητοποιούν ότι λίγο πιο πέρα, στην άλλη πλευρά του φράχτη, οι ναζί κάνουν όργια εναντίον των υπολοίπων - όσο για το τραπέζι του πινγκ-πονγκ και τα υπόλοιπα δώρα, τους τα δίνουν απλά για να συνεχίσουν να τυπώνουν πλαστά νομίσματα και να χρηματοδοτούν έτσι τη Γερμανία.

Μερικοί τάσσονται υπέρ και μερικοί τάσσονται αρχικά κατά του να σαμποτάρουν το έργο, μην τυπώνοντας δολάρια. Στο τέλος, η καθυστέρηση αυτών των λίγων αποβαίνει σωτήρια, διότι οι Σύμμαχοι νικούν τους ναζί, και απελευθερώνουν και τους κρατούμενους αυτούς.

Τέλος πάντων, όλα αυτά τα θυμήθηκα, διότι...κάπως έτσι θα έλεγα ότι είναι και η δική μας κατάσταση: Πλέον, είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσουμε να κάνουμε ότι κάναμε, αφήνοντας τους καπιταλιστές ελεύθερους να ρημάζουν, ενώ εμείς παίζουμε "πινγκ-πονγκ", διότι πλέον οι σφαίρες πέφτουν δίπλα μας, και μάλιστα έχουν αρχίσει να "διαπερνούν το φράχτη"...

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΛΗΣΤΕΙΑΣ ΑΠΟ 70ΧΡΟΝΗ: ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΠΩΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΤΗ ΔΕΗ!

Η εικόνα του φτωχικού σπιτικού αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα του σοβαρού οικονομικού προβλήματος που αντιμετωπίζει, όπως αναφέρει η εφημερίδα, τόσο η ίδια όσο και ο σύζυγος της.

"Πριν από την κρίση ήμασταν καλύτερα. Δούλευαν τα παιδιά μας και εμείς τα περνούσαμε με τη σύνταξή μου και το επίδομα πρόνοιας της γυναίκας μου.
Τώρα και τα δύο παιδιά μας είναι άνεργα και τα βοηθάμε και αυτά όσο μπορούμε, αλλά έχουμε πλέον στεγνώσει", λέει ο σύζυγος της 70χρονης που έγινε το πρόσωπο των ημερών στο χωριό της και όχι μόνο.

"Όλο τον χειμώνα ανάβαμε την ηλεκτρική θερμάστρα για να ζεσταθούμε. Ο λογαριασμός της ΔΕΗ έφτασε τα 800 ευρώ μαζί με το χαράτσι.
Τα τελευταία χρήματα που είχα τα έδωσα στην κόρη μου που είναι άνεργη, χωρισμένη και με ένα παιδί. Δεν μπορούσα να την αφήσω έτσι.
Μετά, βέβαια, δεν είχα να πληρώσω τις δικές μου υποχρεώσεις. Φοβόμουν πως θα μου κόψει το ρεύμα η ΔΕΗ, γι’ αυτό έφτασα στο σημείο αυτό και ζητώ συγγνώμη.
Ντρέπομαι γι’ αυτό που έκανα, αλλά το βρήκα ως μοναδική λύση μέσα στη φτώχεια που ζούμε και βιώνουμε τα τελευταία χρόνια" λέει η ηλικιωμένη

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω πρόβλημα (πχ) με το να μαζευτεί μια παρέα και να ψήσει, όπως έκαναν πολλοί σήμερα. Πρόβλημα με αυτό έχουν μόνο κάτι ασκητές χριστιανοί που καλούν τον κόσμο να εγκαταλείψει τις "απολαύσεις της σάρκας" και να ζήσει...με προσευχές και μετάνοιες (έλεος).

Παρόλα αυτά, πλησιάζει η ώρα που "τα σκάγια" θα αρχίσουν να πετυχαίνουν και εμάς - για την ακρίβεια, έχουν ήδη αρχίσει να μας πετυχαίνουν. Γι' αυτό και εμείς πρέπει από τώρα να "προετοιμάσουμε το έδαφος", γιατί σήμερα πολλοί μπορεί ακόμα να λένε "άσε μας ρε φίλε με τα χαζοεπαναστατικά σου", αλλά αύριο αρκετοί από αυτούς τους ανθρώπους θα ψάχνουν για κάτι τέτοιο, και θα πρέπει εμείς να είμαστε έτοιμοι.

Ακόμα και στο στρατόπεδο με τους παραχαράκτες, πολλοί δεν ήθελαν αρχικά να πάνε κόντρα στους ναζί, και τάσσονταν υπέρ του να...παίξουν πινγκ-πονγκ και να τυπώσουν πλαστά δολάρια. Μέχρι και ξύλο ρίχνουν σε αυτόν που προτείνει να αντισταθούν αντί να τυπώσει! Στο τέλος όμως, τα δεδομένα αλλάζουν, και αυτός που πρωτοστάτησε εναντίον των ναζί "δικαιώθηκε". Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για εμάς από το να συνεχίσουμε.