Η Γαλλία, η Αμερική, η Συρία, το ΝΑΤΟ, η αριστερά και...ο Ελ Σιντ

Σήμερα δεν έχω πολύ χρόνο, λόγω άλλων υποχρεώσεων, αλλά τουλάχιστον βλέπω ότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα άρθρα που προσφέρονται για αναδημοσιεύσεις.

Θα δούμε τώρα ένα τέτοιο άρθρο από το Δελαστίκ, που ώρες-ώρες γίνεται γραφικά επικίνδυνος (ειδικά όταν λέει για πολιτικούς που είναι "νέοι Τσολάκογλου", λες και η εγχώρια άρχουσα τάξη δε θέλει πχ να μειώσει μισθούς και να σώσει τις τράπεζες της, και απλά υπακούουν στους ξένους πιστωτές ως "άβουλοι" εντολοδόχοι, χωρίς να τους συμφέρουν καθόλου τους ίδιους αυτά τα μέτρα που παίρνουν εναντίον μας), αλλά πάντως το συγκεκριμένο άρθρο είναι σημαντικό.

Στο άρθρο του λοιπόν ο Δελαστίκ σχολιάζει ένα άρθρο της (Γαλλικής) Λε Μοντ, που αμφισβητεί την παρουσία της Ευρώπης στο ΝΑΤΟ. "Υπερβολές των δημοσιογράφων" θα μου πείτε, και όντως δε νομίζω ότι υπάρχει ΑΜΕΣΟ θέμα διάσπασης του ΝΑΤΟ. Στο μέλλον όμως;

Πριν πάμε παρακάτω, μια παρατήρηση: Πιστεύετε ότι είναι τυχαίο που βγήκε αυτό το άρθρο τώρα; Το timing δε μου φαίνεται καθόλου τυχαίο, μιας και η Γαλλία ζήτησε να βρεθεί "πολιτική λύση" για τη Συρία, και δε συμφωνεί σε οποιοδήποτε σχέδιο για στρατιωτική εισβολή. Οπότε, προκειμένου να πιέσει τις ΗΠΑ να δεχτούν τη θέση της, ξαφνικά θυμήθηκε ότι το ΝΑΤΟ "κοστίζει πολύ", και ότι μετά την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ "δεν έχει λόγο ύπαρξης", κτλ.

Γι' αυτό και δεν πιστεύω ότι η απειλή για διάλυση του ΝΑΤΟ είναι άμεση - πρόκειται απλά για ένα "διπλωματικό μέσο πίεσης" από τη Γαλλία.

Παρόλα αυτά, το άρθρο και η γενικότερη στάση της Γαλλίας είναι σημαντικές, για δύο λόγους:

(α) Σε ότι αφορά το θέμα της Συρίας, φαίνεται ότι η Αμερική-Ισραήλ δεν έχει τη συναίνεση της υπόλοιπης Δύσης για στρατιωτική εκστρατεία μεγάλης εμβέλειας.

(β) Γενικότερα, η Αμερική παρακμάζει, και δε μπορεί πλέον να έχει υπό τη επήρεια της ολόκληρη την Ευρώπη όπως παλιότερα.

Μάλιστα, παρατηρώ τις τελευταίες μέρες τις ανακοινώσεις της αριστεράς, και νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι ακόμα ζουν στην προηγούμενη δεκαετία, και λειτουργούν με βάση δεδομένα που δεν ισχύον πλέον: Πριν 10-15 χρόνια, όταν πχ η Αμερική μπούκαρε στο Ιράκ για να ανατρέψει τον Σαντάμ, έπαιζε όντως "χωρίς αντίπαλο". Οπότε βρήκε μια ψεύτικη δικαιολογία ότι τάχα ο Σαντάμ έχει όπλα μαζικής καταστροφής, το διοχέτευσε και στα κυρίαρχα ΜΜΕ, και μετά επιτέθηκε, ανέτρεψε το Σαντάμ, και "έφερε τη δημοκρατία" στο Ιράκ (δε χρειάζεται καν να το σχολιάσω αυτό).

Ένα από το πρώτα πράγματα που έκαναν οι Αμερικάνοι τότε, ήταν παρεμπιπτόντως να καταργήσουν τη συμφωνία που είχε υπογράψει ο Σαντάμ για να πουλάει πετρέλαιο και σε ευρώ, εκτός από δολάρια. Αυτή η συμφωνία καταργούσε ουσιαστικά το ρόλο του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, ειδικά αν έβρισκε κι άλλους μιμητές, διότι τώρα όλοι χρειάζονται δολάρια για να αγοράσουν πετρέλαιο. Έτσι, όλοι μετατρέπουν αναγκαστικά τα νομίσματα τους σε δολάρια, και μετά πληρώνουν με αυτά τους πετρελαιάδες. Αν όμως μπορέσει ο κόσμος να πληρώσει και σε "κάτι άλλο" για το πετρέλαιο, τότε η χρησιμότητα του δολαρίου θα εξανεμισθεί, και η αξία του θα πέσει κατακόρυφα. Οπότε οι Αμερικάνοι μπούκαρα, και ξόδεψαν όσα λεφτά, όσο εξοπλισμό και όσους στρατιώτες χρειάζονταν για να ρίξουν το Σαντάμ.

Ο πόλεμος στο Ιράκ κόστισε -και συνεχίζει να κοστίζει πάρα πολύ ακριβά - άσε που πλέον όλοι ξέρουν ότι η Αμερική κοροϊδεύει, επιτίθεται, λεηλατεί, κτλ, έχει δηλαδή χάσει και κάθε νομιμοποίηση στη διεθνή "κοινή γνώμη". Παρόλα αυτά, η Αμερική κατάφερε τότε να ελέγξει το Ιράκ, το δολάριο και το πετρέλαιο, και μπροστά σε αυτό το μεγάλο κέρδος, χαλάλι όλες οι άλλες ζημιές που είχε. Ακόμα και όταν σήμερα η Κίνα παίρνει πάρα πολλά συμβόλαια για την εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών του Ιράκ, η Αμερική δεν πολυνοιάζεται, γιατί ακόμα και αν η εταιρεία είναι κινέζικη, θα πληρώνεται αποκλειστικά σε δολάρια, άρα "όλα πάνε καλά".

Πολλοί σύμμαχοι της Αμερικής τότε, είχαν απέχει από την εκστρατεία στο Ιράκ, διαχωρίζοντας τη θέση τους. Το φαινόμενο αυτό το ξαναείδαμε και στην εκστρατεία στο Αφγανιστάν, που επίσης κόστισε -και κοστίζει- ένα σωρό λεφτά, εξοπλισμό και στρατιώτες στους Αμερικάνους (τους στρατιώτες τους αναφέρω τελευταίους όπως ίσως θα παρατηρήσατε, γιατί "εντάξει μωρέ, είναι αναλώσιμοι", άσε που όσο φτωχαίνουν εκεί στην Αμερική οι εργάτες, τόσο πιο πολύ θα εξωθούνται να πάνε να καταταγούν στο στρατό, ώστε να βρουν λεφτά για να συντηρήσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειες τους. Το να ψοφήσουν και μερικοί δε λέει και πολλά, ίσως να είναι και...θετικό για να μειωθεί η ανεργία). Τέλος πάντων όμως, παρά το μεγάλο κόστος και στο Αφγανιστάν, οι Αμερικάνοι έκαναν και αυτή τη δεύτερη εκστρατεία τους, και έχουν και εκεί την κατάσταση υπό έλεγχο (λέμε τώρα - στην πραγματικότητα χαμός γίνεται και ο λαός υποφέρει. Αλλά το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής εξακολουθεί να πουλιέται σε δολάρια, άρα "η κατάσταση είναι υπό έλεγχο").

Παρόμοια ιστορία με τη Λιβύη, όπου ο Καντάφι ήθελε να πουλήσει το πετρέλαιο σε χρυσό δηνάριο, αντί για δολάρια, όπως έχουμε ξαναδεί. Μόνο που εδώ οι Αμερικάνοι ΔΕΝ πρωτοστάτησαν στην εκστρατεία, με την σύμμαχο τους Αγγλία να αναλαμβάνει πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, μαζί με τη Γαλλία. Όσο για τους υπόλοιπους συμμάχους του ΝΑΤΟ, που έτσι κι αλλιώς δεν πολυγούσταραν και τις προηγούμενες εκστρατείες, στη Λιβύη είχαμε μια μεγάλη τομή: Η Γερμανία ούτε καν έκανε τα "τυπικά", και απείχε πανηγυρικά, δηλώνοντας ουδέτερη, ακολουθώντας ουσιαστικά τη γραμμή της Κίνας και της Ρωσίας.

Οι Αμερικάνοι θέλουν να διατηρήσουν το σημερινό δολαριακό καθεστώς πώλησης του πετρελαίου. Πριν μερικά χρόνια, αυτό ήταν σχετικά πιο εύκολο, διότι δεν υπήρχε αντίπαλο δέος (ενώ τώρα πρέπει να βλέπουμε και τι κάνουν Ρωσία-Κίνα). Επίσης, τότε η Αμερική είχε μια σχετική "δημοκρατική νομιμοποίηση" (δηλαδή υπήρχε κόσμος που την πίστευε όταν έλεγε ότι "θέλει να φέρει τη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή").

Και βέβαια, τότε η Αμερική είχε περισσότερο στρατό, ενώ τώρα ένα τεράστιο κομμάτι της στρατιωτικής της μηχανής είναι καθηλωμένο σε Ιράκ-Αφγανιστάν και δεν είναι εύκολο να κάνει και τρίτη μεγάλη εκστρατεία. Τέλος, σε οικονομικό επίπεδο η Αμερική έχει τώρα πολύ περισσότερα χρέη απ' ότι τότε, τόσο λόγω όλων αυτών των πολέμων, όσο βέβαια και λόγω των εμπορικών της ελλειμμάτων, που μεταφράστηκαν σε κρίση, "τοξικά δάνεια", "πακέτα σωτηρίας" προς τις τράπεζες, κτλ

Η Αμερική λοιπόν βρίσκεται σε πολύ διαφορετική θέση απ' ότι βρισκόταν μέχρι πριν από μερικά χρόνια: Δεν είναι πλέον και τόσο εύκολο να κάνει εκστρατείες (γι' αυτό και ανέλαβαν πχ οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές να ανατρέψουν τον Καντάφι).

Αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσει, διότι πχ ο Αχμαντινετζάντ στο Ιράν έχουμε δει ότι σε δηλώσεις του βρίζει και αυτός το δολάριο, χαρακτηρίζοντας το ως ένα "άχρηστο κομμάτι χαρτί", και έχει προσπαθήσει να πληρώνεται και αυτός σε ευρώ για το πετρέλαιο του Ιράν. Αυτό είναι κάτι που δεν αρέσει καθόλου στους Αμερικάνους. Αλλά εδώ και χρόνια "απλά" αρκούνται σε κυρώσεις, εμπάργκο, και κάνουν και τη γνωστή ψεύτικη προπαγάνδα ότι τάχα το Ιράν ετοιμάζει όπλα μαζικής καταστροφής (παρότι ακόμα και η ίδια η CIA και η Mossad του Ισραήλ παραδέχτηκαν πρόσφατα ότι το Ιράν ΔΕΝ έχει ακόμα αποφασίσει να φτιάξει ατομική βόμβα). Πόλεμο όμως δεν έχουν κάνει.

Αν λοιπόν δούμε τη στάση της αριστεράς, με βάση και την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ στη Συρία, βλέπουμε ότι, σύμφωνα με την αριστερά, "η παντοδύναμη Αμερική, μέσω του Ισραήλ, ετοιμάζεται να μπουκάρει και στο Ιράν, με απρόβλεπτες συνέπειες που θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι και τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο".

Εγώ έχω ξαναπεί ότι δεν ξέρω πολλά για τις "τοπικές ιδιαιτερότητες" της Μέσης Ανατολής. Και αυτό είναι ένα μειονέκτημα, ειδικά από τη στιγμή που μπαίνουν στη μέση και θρησκευτικά πάθη (πχ θεωρώ ότι η Αμερική δε θα πάει σε Γ' Παγκόσμιο, γιατί δεν τη συμφέρει, αλλά πχ το Ισραήλ, λόγω θρησκευτικού πάθους θα μπορούσε να ρίξει πυρηνικά, ακόμα και αν μακροπρόθεσμα δεν το συμφέρουν).

Αφού λοιπόν δεν ξέρω πολλά για τη Μέση Ανατολή, είμαι διατεθειμένος να δεχτώ οποιαδήποτε παρατήρηση, σχόλιο κτλ για την "τοπική" κατάσταση εκεί. Αλλά ΔΕΝ είμαι διατεθειμένος να δεχτώ καμία ανάλυση που θεωρεί την Αμερική ως "παντοδύναμη", και νομίζει ότι η Αμερική έχει την οικονομική, την πολιτική και τη στρατιωτική δυνατότητα να χτυπήσει τη Συρία και μετά και το Ιράν (το οποίο παρεμπιπτόντως έχει, θεωρητικά τουλάχιστον, πολύ πιο ισχυρό στρατό από Ιράκ ή Αφγανιστάν, και ελέγχει και τα στενά του Χορμούζ, που αν τα κλείσει θα κοπούν τα δρομολόγια για πολλά τάνκερ μεταφοράς πετρελαίου για την παγκόσμια οικονομία, προκαλώντας τεράστια ζημιά).

Η Γερμανία δε νομίζω να δεχτεί πλέον να στηρίξει καμία νέα εκστρατεία των Αμερικάνων για να υπερασπιστούν το δολάριο ως αποκλειστικό νόμισμα πληρωμής για το πετρέλαιο (έχω εξηγήσει σε παλιότερα άρθρα το γιατί, και το πως η Γερμανία προωθεί το ευρώ ως "αντι-δολάριο").

Η Ρωσία και η Κίνα έχουν επίσης τεράστια συμφέροντα στην περιοχή, είναι επίσης εναντίον του δολαρίου και των ΗΠΑ, και πλέον έχουν δύναμη, τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά, ώστε να ΜΗΝ αφήσουν την Αμερική να αλωνίζει λες και παίζει μπάλα μόνη της. Κοινώς, οι μέρες που η Αμερική σχεδίαζε εκστρατείες χωρίς κανένας ιμπεριαλιστής να μπορεί να της φέρει αντίρρηση είναι τελειωμένες. Γι' αυτό και λέω ότι οι αναλύσεις της αριστεράς μου φαίνονται βγαλμένες από την προηγούμενη δεκαετία, είναι λες και τις έχουν κάνει copy-paste από την εκστρατεία στο Ιράκ πριν 10-15 χρόνια.

Ακόμα χειρότερα, έχω την εντύπωση ότι η αριστερά αντιμετωπίζει την Αμερική κάπως σαν τον Ελ Σιντ, που ήταν κάποτε τόσο φοβερός πολεμιστής που οι εχθροί του τον φοβόντουσαν ακόμα και όταν ήταν πεθαμένος και είχαν βάλει το πτώμα του πάνω στο άλογο, ντυμένος με την πανοπλία του, ώστε να τους φοβήσει. Κάπως έτσι είναι και με την Αμερική, που βέβαια ΔΕΝ είναι πεθαμένη, αλλά πάντως είναι πολύ αποδυναμωμένη, και παράλληλα έχει και να αντιμετωπίσει την άνοδο ενός "αντίπαλου δέους".

Θα μπορούσα να δεχτώ βέβαια ότι τελικά η Αμερική, έστω μέσω των θρησκευτικά φανατισμένων Ισραηλινών, κάνει επίθεση σε Συρία, και τελικά στο Ιράν. Εξάλλου, το θέλουν να το κάνουν, και καμιά φορά το λένε κιόλας και γελάνε (!!!). Η Αμερική είναι ξεκάθαρο ότι θέλει να υπερασπιστεί το σημερινό σύστημα ελέγχου του πετρελαίου, και της πληρωμής του σε δολάρια. Δε μπορεί να επιτρέψει έτσι εύκολα στο Ιράν, ή σε οποιονδήποτε άλλο, να ξεφύγει από τον έλεγχο της.

Έστω λοιπόν ότι τελικά γίνεται επίθεση "μέχρι τέλους" σε Συρία και μετά και στο Ιράν. Αυτό όμως σημαίνει νέα στρατιωτικά βάρη, νέες διπλωματικές τριβές, νέα οικονομικά βάρη, και κυρίως σημαίνει ότι το "αντίπαλο δέος", που πλέον ΥΠΑΡΧΕΙ, θα απαντήσει:

Εσείς λέτε "τρίτος παγκόσμιος". Εγώ λέω ότι το μόνο που έχουν να κάνουν, σε μια τέτοια περίπτωση, είναι να σταματήσουν να δέχονται το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, και να σταματήσουν να πληρώνονται σε αυτό. Θα προτιμούσαν να το κάνουν σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, αλλά θα το κάνουν "εδώ και τώρα", και μετά πώς θα πληρώσουν οι Αμερικάνοι τους στρατιώτες; Εδώ θα γίνεται πανικός στους δρόμους των ΗΠΑ, από τον "απλό κόσμο", και θα κάνουν και εκστρατείες; Τι σόι ανταλλάγματα μπορούν να δώσουν οι Αμερικάνοι στους υπόλοιπους για να τους αφήσουν ανενόχλητους να κάνουν μία ακόμα εκστρατεία; Ίσως να βρουν κάτι, ποιος ξέρει τι παρασκήνιο θα παιχτεί, αλλά για πόσο χρόνο ακόμα;

Η Αμερική βρίσκεται σε πολύ διαφορετική θέση πλέον, και ο χρόνος κυλά αντίστροφά για αυτούς. Δεν είναι ακόμα νεκροί όπως ο Ελ Σιντ, αλλά πεθαίνουν, και τυχόν πολεμική εκστρατεία είναι περισσότερο μια "ηρωική έξοδος", παρά μια μακροπρόθεσμη στρατηγική.

Το ξέρω ότι οι περισσότεροι προτιμούν τις παλιές καλές αναλύσεις της αριστεράς, για τους "κακούς Αμερικάνους", που μόνοι τους αιματοκυλίζουν ολόκληρο τον πλανήτη χωρίς αντίπαλο. Άλλωστε, "αυτές τις αναλύσεις ξέρουν, αυτές εμπιστεύονται". Αυτά όμως πλέον δεν ισχύουν.

Η "Αμερική Αυτοκρατορία" καταρρέει. Ζει με "δανεικό χρόνο" ("borrowed time"), όπως λένε και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι.

Δηλαδή διατηρείται στην κορυφή επειδή οι αντίπαλοι της προτιμούν να μην κάνουν ακόμα την κίνηση τους, και απλά μαζεύουν χρυσό, κάνουν εμπορικές και ενεργειακές συμφωνίες, κτλ, ώστε όταν είναι πιο έτοιμοι, να απορρίψουν το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, και να βάλουν τέλος στο σημερινό καθεστώς, όπου οι Αμερικάνοι..."τυπώνουν πλούτο" (δηλαδή πληρώνουν τους πάντες με δολάρια που δεν αντιστοιχούν ούτε σε προϊόντα, ούτε σε υπηρεσίες, ούτε στο χρηματικό τους ισοδύναμο, δηλαδή στο χρυσό. Ενώ δηλαδή οι υπόλοιποι παράγουν πχ ρούχα και παπούτσια, ή έχουν πετρέλαιο στο υπέδαφος τους, και βασίζουν τον πλούτο τους εκεί, οι Αμερικάνοι παίρνουν όλο αυτόν τον πλούτο, δίνουν κάποια δικά τους προϊόντα και υπηρεσίες ως αντάλλαγμα, αλλά επειδή αυτά δε φτάνουν, τυπώνουν μερικά ακόμα δολάρια και αγοράζουν ότι γουστάρουν με την υπόσχεση ότι τάχα στο μέλλον θα παράγουν. Αυτό όμως δε συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, ίσα ίσα που τα ελλείμματα διογκώνονται. Ήρθε η ώρα για τους Αμερικάνους να πληρώσουν, και όσο κυλάει ο χρόνος, αυτοί βυθίζονται περισσότερο στα χρέη, και οι αντίπαλοι τους μαζεύουν χρυσό για να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα)

Τέλος πάντων, ξεφύγαμε, οπότε δείτε το άρθρο του Δελαστίκ, και θα επανέρθουμε στο θέμα του υπερπληθωρισμού ξανά σε μελλοντικά άρθρα. Όσοι μπορείτε ακόμα να σκέφτεστε με μαρξιστικούς όρους (=ο χρυσός είναι το χρήμα, τα σημερινά νομίσματα είναι απλά μια μορφής πίστωσης ή "πλασματικού κεφαλαίου" όπως το έλεγε ο Μαρξ και άρα πρέπει να αποπληρωθούν, αλλιώς χάνουν την αξία τους) θα σκεφτείτε λιγάκι τον υπερπληθωρισμό. Οι υπόλοιποι πιθανόν θα κάθεστε και θα θεωρείτε ότι η Αμερική είναι παντοδύναμη (και ας έχουν ένα σωρό χρέη, αυτά "δε μετράνε σε τίποτα επί της ουσίας μωρέ"), το δολάριο δε θα υπερπληθωριστεί ποτέ (όσο και αν τυπώνεται χωρίς αντίκρυσμα), ο χρυσός είναι φούσκα (παρότι οι αντίπαλοι των Αμερικάνων τον αγοράζουν non-stop σε ποσότητες-ρεκόρ), διαβάστε και κανά left.gr και κάτι τέτοια να αισθανθείτε αριστεροί, πείτε και κάτι για τους "νέους Τσολάκογλου" και τελειώσαμε:

ΕΥΡΩ-ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

Θέτει χωρίς περιστροφές το ζήτημα η γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ», παραδοσιακά συνδεόμενη στενά με το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών, σε ένα βαρυσήμαντο άρθρο της που φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η κρίση ταυτότητας του ΝΑΤΟ».

«Είναι μια βαθιά ταραχή, ίσως το πρελούδιο μιας πραγματικής υπαρξιακής κρίσης» αναφέρεται ευθύς από την αρχή στην ενδιαφέρουσα ανάλυση. Και ο αρθρογράφος συνεχίζει: «Είναι αποτέλεσμα ενός ερωτήματος με το οποίο έρχονται μερικές φορές αντιμέτωποι οι οργανισμοί: ''Μα τι πραγματικά υπηρετούμε;'' Αυτή την ερώτηση αρχίζουν να τη θέτουν στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. Υπουργικές σύνοδοι χωρίς ημερήσια διάταξη και σύνοδοι κορυφής χωρίς αποφάσεις. Το ΝΑΤΟ φυτοζωεί, ψάχνεται, προσπαθεί να ''επανακαθορίσει'' αυτό ή να θέσει σε επανεκκίνηση το άλλο» τονίζει απαξιωτικά ο αρθρογράφος της γαλλικής εφημερίδας. «Επιπρόσθετο σημάδι των σημερινών δυσκολιών είναι ότι μια σύνοδος κορυφής των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων του ΝΑΤΟ ματαιώθηκε επειδή δεν υπήρχε βεβαιότητα ότι θα παρίστατο ο Μπαράκ Ομπάμα» προσθέτει ανελέητα. Η γαλλική ανάλυση είναι γεμάτη στοιχεία πραγματικά, επιλεγμένα για να αποδείξουν ότι κανενός είδους σοβαρή ευρωαμερικανική συνεργασία δεν υπάρχει σήμερα στους κόλπους του ΝΑΤΟ, ότι οι Ευρωπαίοι είναι απρόθυμοι να δαπανούν πόρους για το ΝΑΤΟ και λόγω οικονομικών δυσκολιών και κυρίως επειδή δεν το θεωρούν πλέον όχι μόνο απαραίτητο, αλλά ούτε καν χρήσιμο για την ασφάλειά τους.

Το άρθρο επιτελεί πειστικότατα τον στόχο του. Υπονομεύει μεθοδικά και αριστοτεχνικά όλες τις κύριες πλευρές της συνεργασίας Αμερικανών και Ευρωπαίων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ - στρατιωτική, οικονομική, πολιτική. Μέχρι που φτάνει στο σημείο να υπογραμμίσει ότι «η κοινή χρηματοδότηση του ΝΑΤΟ μπορεί να σημαίνει περισσότερες πωλήσεις αμερικανικού στρατιωτικού υλικού και επιβολή σε όλα τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ της νόρμας ''κατασκευασμένο στις ΗΠΑ''». Η ουσία αυτής της απαξίωσης του ΝΑΤΟ εκ μέρους των Γάλλων -οι οποίοι άλλωστε ουδέποτε είχαν καλές σχέσεις με την Ατλαντική Συμμαχία- είναι σαφώς βαθύτερη. Το ΝΑΤΟ ήταν ανέκαθεν το μέσον στρατιωτικής κυριαρχίας των Αμερικανών στην Ευρώπη, αποτέλεσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οσο υπήρχαν η Σοβιετική Ενωση και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, η τότε Δυτική Γερμανία θεωρούσε το ΝΑΤΟ ζωτικής σημασίας για την ίδια την ύπαρξή της. Ηταν απολύτως πειθαρχική στις στρατιωτικές εντολές και απαιτήσεις της Ουάσιγκτον, υποχρεώνοντας έτσι και τη Γαλλία, η οποία, σημειωτέον, δεν συμμετείχε στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, να το ανέχεται. Μόλις κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση και επανενώθηκε η Γερμανία, το ΝΑΤΟ έχασε το στοιχείο της υπεράσπισης των κοινών συμφερόντων των αστικών τάξεων ΗΠΑ και Ευρώπης και διατήρησε αποκλειστικά τον χαρακτήρα του μέσου της στρατιωτικοπολιτικής επικυριαρχίας των Αμερικανών στη Γηραιά Ηπειρο.

Την προηγούμενη δεκαετία οι Ευρωπαίοι διερεύνησαν μήπως θα μπορούσαν να προσποριστούν κέρδη από επιθετικούς πολέμους, κατακτητικούς πολέμους του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη. Διαπίστωσαν όμως ότι η Ουάσιγκτον δεν είχε καμία απολύτως διάθεση να μοιραστεί τίποτα μαζί τους. Παράλληλα, με τη ραγδαία ενίσχυση της ηγεμονίας του Βερολίνου σε ολόκληρη την Ευρώπη μέσω του ευρώ και την αντικειμενική υπονόμευση εξ αυτού του γεγονότος της επιρροής των ΗΠΑ στη Γηραιά Ηπειρο, οι Γερμανοί αισθάνθηκαν επαρκώς ισχυροί ώστε να αρχίσουν να υπονομεύουν την αμερικανική στρατιωτική επικυριαρχία στην ήπειρό μας. Αθόρυβα έτσι προσέγγισαν τις γαλλικές θέσεις περί χαλάρωσης των δεσμών με το ΝΑΤΟ. Οι Γερμανοί έχουν πλήρη επίγνωση του ότι παρόλο που σήμερα η Γαλλία είναι ασύγκριτα ισχυρότερη της Γερμανίας στον στρατιωτικό τομέα, μια γαλλογερμανική στρατιωτική συνεργασία θα καταλήξει σύντομα σε υποτελή ρόλο για τη Γαλλία, η οποία είναι σοβαρότατα οικονομικά εξαρτημένη από το Βερολίνο, ιδίως όσο έχει ως νόμισμα το ευρώ.

Σε πρώτη φάση πάντως το Παρίσι δικαίως προσδοκά κέρδη, έστω και προσωρινά, από την τάση χειραφέτησης της Γερμανίας από την αμερικανική στρατιωτική επικυριαρχία. Ολα τα κατά καιρούς φληναφήματα περί «Ευρωπαϊκής Αμυνας» αντανακλούν ακριβώς γαλλικά όνειρα και γερμανικές προσδοκίες αλλά και την αμερικανική υπονομευτική δράση κατά των σχεδίων αυτών. «Τόσο η Γαλλία όσο και η Γερμανία -η τελευταία με πιο διφορούμενη στάση- αναρωτιούνται μήπως, αντί να εξετάσουν έναν νέο καταμερισμό ρόλων στους κόλπους ενός ΝΑΤΟ που γερνάει, θα ήταν καλύτερα να αναπτύξουν το δυναμικό (σ.σ. στρατιωτικής) ισχύος της ΕΕ» τονίζει η «Μοντ» στο όντως βαρυσήμαντο άρθρο της. Είναι φανερό ότι το μέλλον του ΝΑΤΟ δεν είναι καθόλου βέβαιο.