Εξεγέρσεις στο Μπαγκλαντές και...βρυκόλακες με ανθρώπινο πρόσωπο

Όπως ήδη θα έχετε πληροφορηθεί, είχαμε πριν λίγες μέρες μια κατάρρευση κτιρίου στο Μπαγκλαντές, με πολλούς θανάτους εργατών που δούλευαν εκεί μέσα την ώρα της κατάρρευσης.

Το συμβάν αυτό έφερε ξανά στην επιφάνεια το θέμα των χυδαίων συνθηκών εργασίας που επικρατούν σε αυτές τις χώρες, με τις επιχειρήσεις να τσεπώνουν μεγάλα κέρδη λόγω των εξευτελιστικών μισθών, των ατελείωτων ωραρίων, των μηδαμινών φόρων και συνθηκών ασφαλείας που θα πρέπει να τηρούν, κτλ, κτλ, κτλ.

Το θέμα βέβαια αυτό δεν είναι άγνωστο, όλοι το ξέρουν, αλλά ειδικά μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης, όταν η εργατική τάξη της Δύσης νόμιζε ότι "όλα πάνε καλά" για την ίδια, έκανε το εξής: Στη θεωρία δήλωνε ότι "συμπάσχει" με τους εργάτες αυτών των πιο καθυστερημένων χωρών, αλλά στην πράξη έκανε τα στραβά μάτια και δωροδοκούνταν πολύ εύκολα από τα φτηνά ρούχα, παπούτσια, ηλεκτρονικά, κτλ που έρχονταν από εκεί.

Και τώρα βέβαια γίνεται αυτό, απλά πλέον δεν υπάρχουν και τόσα λεφτά για τον εργάτη στη Δύση, άσε που πλέον υπάρχει ο φόβος-συνειδητοποίηση ότι ίσως για πολλούς από εμάς το μέλλον θα μοιάζει αρκετά με αυτό των εργατών των "τριτοκοσμικών" χωρών. Οπότε, οι εργάτες της Δύσης αναγκάζονται να ενδιαφερθούν λιγάκι παραπάνω (?).

Ακολουθεί πάντως ένα άρθρο του κεντροαριστερού pressproject για το θέμα, που υιοθετεί νομίζω την κλασσική στάση των κεντροαριστερών για το θέμα: Δηλαδή καταγγέλουν τις "απάνθρωπες συνθήκες εργασίας", χωρίς όμως να εξηγούν ποτέ ότι αυτές προκύπτουν από την ίδια τη φύση του συστήματος της αγοράς και του ανταγωνισμού. Γι' αυτό και συνήθως δεν βλέπουμε να καλούν τον εργάτη να επαναστατήσει για να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία ή κάτι τέτοιο "εξεζητημένο" και "ακραίο", αλλά αντίθετα ζητούν "καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας", και "βγαίνουν από τα ρούχα τους" [sic] όταν οι καπιταλιστές δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους όλους αυτούς τους συναισθηματισμούς και συνεχίζουν να ρημάζουν ολοένα και περισσότερο τον εργάτη.

Οι καπιταλιστές βλέπετε ξέρουν ότι στα πλαίσια του ανταγωνισμού, σε ένα σύστημα όπου ο καθένας είναι υποχρεωμένος να παλεύει εναντίον του άλλου, πρέπει να κυνηγάς κάθε πιθανό και απίθανο πλεονέκτημα απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Και το μειωμένο εργατικό κόστος είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα, που δεν πρόκειται να το απαρνηθούν επειδή είναι "απάνθρωπο", ή επειδή θα κοστίσει πχ τις ζωές μερικών [αναλώσιμων] εργατών.

Τέλος πάντων, ας δούμε το άρθρο του pressproject, και μετά θα αναδημοσιεύσουμε ένα παλιότερο δικό μας άρθρο, που το είχαμε δει πριν κάμποσα χρόνια:

Μπανγκλαντές: Νέες διαδηλώσεις χιλιάδων εργατών

Χιλιάδες εργάτες στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας στο Μπανγκλαντές κατέβηκαν τη Δευτέρα στους δρόμους ζητώντας να επιβληθεί η θανατική ποινή στον ιδιοκτήτη του εργοστασίου που κατέρρευσε την περασμένη Τετάρτη στα περίχωρα της Ντάκα, οδηγώντας στο θάνατο τουλάχιστον 381 ανθρώπους
 Τα σωστικά συνεργεία ερευνούν για έκτη ημέρα τα ερείπια του κτιρίου, αλλά οι αρχές εκτιμούν πως δεν υπάρχουν ελπίδες να βρεθούν επιζώντες.

 Οι υπεύθυνοι των 4.500 βιοτεχνιών ετοίμων ενδυμάτων της χώρας κήρυξαν το Σαββατοκύριακο αργία, ελπίζοντας πως θα κατευνάσουν την οργή των εργαζόμενων για την κατάρρευση του κτιρίου.

 Όμως η αστυνομία και τα εργατικά συνδικάτα ανακοίνωσαν πως τουλάχιστον 15.000 εργάτες από τη βιομηχανική ζώνη της Ασούλια, στα περίχωρα της πρωτεύουσας, διαδήλωσαν τη Δευτέρα.

 Το ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο Private Independent μετέδωσε πως οι διαδηλωτές στην διαδρομή που ακολούθησαν πυρπόλησαν αυτοκίνητα και η αστυνομία απάντησε με σφαίρες από καουτσούκ και δακρυγόνα.

 «Απέκλεισαν τους δρόμους φωνάζοντας 'κρεμάστε τον Ράνα' τον ιδιοκτήτη του κτιρίου, ο οποίος συνελήφθη την Κυριακή στα σύνορα με την Ινδία» πρόσθεσε ο ίδιος.

 Η τραγωδία στην περιοχή Σαβάρ είναι η χειρότερη στην βιομηχανική ιστορία του Μπανγκλαντές, που στηρίζει σημαντικό μέρος της οικονομίας του στην κατασκευή ετοίμων ενδυμάτων.

 Το δυστύχημα αναζωπύρωσε την πολεμική για τις συνθήκες εργασίας στον τομέα αυτό, στον οποίο εργάζονται κυρίως γυναίκες με μηνιαίο μισθό κατώτερο των 40 δολαρίων.

 Τον Νοέμβριο του 2012, πυρκαγιά σε κλωστοϋφαντουργία που προμήθευε την αμερικανική εταιρία Walmart στοίχισε τη ζωή σε 111 ανθρώπους. Σύμφωνα με τις καταθέσεις των εργατών στο εργοστάσιο, οι υπεύθυνοι τους είπαν να παραμείνουν στις θέσεις τους γιατί πρόκειται για άσκηση ετοιμότητας για πυρκαγιά.

 

Ας δούμε τώρα μια παλιότερη ανάρτηση μας πριν από μερικά χρόνια:

Ας πούμε ότι είστε εργοδότης, και ψάχνετε να αγοράσετε την εργατική δύναμη μερικών εργατών για να παράγουν σε ένα εργοστάσιο το οποίο διευθύνετε. Στον καπιταλισμό, ο εργάτης είναι και αυτός ένας ιδιότυπος...έμπορος, που έχει ως μοναδικό του εμπόρευμα την εργατική του δύναμη, την οποία είναι υποχρεωμένος να πουλήσει στον εργοδότη, αλλιώς δε θα έχει τα απαραίτητα για να ζήσει.

Πηγαίνετε λοιπόν μια "βόλτα στα μαγαζιά", και διαπιστώνετε ότι στο μαγαζί Α (ας το ονομάσουμε Αγγλία) έχουν εργατική δύναμη στην «τιμή» των (πχ)

• 1000 ευρώ/μήνα
• ασφάλιση
• σύνταξη στα 67
• κάποια συνδικαλιστικά δικαιώματα
• σχετική ελευθερία [αντι]λόγου, κτλ.

Τόσα ζητούν οι εργάτες για να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη εκεί.
Αν πάτε μετά στο μαγαζί Β (ας το πούμε Ισπανία), οι εργάτες εκεί κοστίζουν

• 900 ευρώ/μήνα
• ασφάλιση
• σύνταξη στα 67
• κάποια συνδικαλιστικά δικαιώματα
• σχετικά περισσότερη ελευθερία [αντί]λόγου, κτλ.

Έπειτα, στο μαγαζί Γ (ας το πούμε Βουλγαρία), οι εργάτες θα σας ζητήσουν

• 500 ευρώ/μήνα
• ασφάλιση
• σύνταξη στα 67
• ελάχιστα συνδικαλιστικά δικαιώματα
• μικρή ελευθερία [αντί]λόγου, κτλ.

Στο μαγαζί Δ τώρα (ας το πούμε Κίνα), μπορείτε να αγοράσετε εργάτες για

• 200 ευρώ/μήνα
• ανύπαρκτη ασφάλιση
• σύνταξη ούτε και εγώ ξέρω πότε
• σχεδόν ανύπαρκτα συνδικαλιστικά δικαιώματα
• σχεδόν ανύπαρκτη ελευθερία [αντί]λόγου, εγγύηση από το κράτος ότι αν κουνηθούν οι εργάτες θα τους καταστείλει, κτλ.

Από που θα "ψωνίζατε" εργατική δύναμη;

Ίσως να δυσανασχετείτε που παρουσιάζω τους εργάτες ως εμπόρους [της εργατικής τους δύναμης]. Και όμως, το μόνο πράγμα που έχει ο εργάτης σε ένα κόσμο «όπου όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται» είναι η εργατική του δύναμη.

Και όσο η παραγωγή ελέγχεται από λίγους ανθρώπους (τους κεφαλαιοκράτες), αυτό θα συμβαίνει, οι εργάτες θα τους πουλούν την εργατική τους δύναμη, και αν ζητήσουν «πολλά λεφτά», οι αγοραστές θα φεύγουν αν δε σταματηθούν, και θα πηγαίνουν αλλού, όπου τους κάνουν καλύτερη τιμή.

Παρατηρήστε πχ στην Ελλάδα την κουβέντα για τη «γενιά των 700 ευρώ»...
Είναι απογοητευτικό να βλέπει κανείς ότι όσο δίκιο και αν έχουν όσοι μιλούν πχ για ζητήματα όπως η «γενιά των 700 ευρώ», και το πόσο λίγα είναι αυτά τα χρήματα, δυστυχώς βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος:
Ποιο είναι το δάσος;

Το δάσος είναι ότι σε σχέση με τις τιμές του μαγαζιού Δ (Κίνα, Ινδία, κτλ), η τιμή των 700 ευρώ/μήνα είναι πολύ ακριβή...
Θυμηθείτε αυτά που είπαμε παραπάνω - ότι δηλαδή στα μάτια ενός αγοραστή που μπορεί να πάει στο μαγαζί Δ, οι τιμές του μαγαζιού Α, Β, Γ είναι πολύ ακριβές.
Ακόμα και τα 700 ευρώ/μήνα είναι «πολλά», όταν μπορείς να βρεις εργάτες για 1 με 2 δολλάρια την ημέρα.

Στα μάτια ενός τέτοιου αγοραστή (εργοδότη), ο εργάτης των 700 ευρώ είναι «προνομιούχος», ο εργάτης που διαμαρτύρεται για το χαμηλό μισθό του είναι «αυθάδης» (ειδικά από τη στιγμή που αν ο εργάτης στην Κίνα καταστέλλεται βιαίως αν τυχόν κινητοποιηθεί από το κράτος, λογοκρίνεται αν θέλει να πει κάτι «ύποπτο» για τους εκμεταλλευτές του, κτλ), ο εργάτης που θέλει κοινωνική ασφάλιση-ένσημα για να έχει περίθαλψη είναι «καλομαθημένος» (πολλοί Κινέζοι εργάτες ζουν στις τρώγλες, και εσείς διαμαρτύρεστε για το ότι πολλαπλασιάζονται τα ράντζα στα νοσοκομεία? Δε φτάνει που έχετε νοσοκομεία, θέλετε και κρεβάτια – σα δε ντρέπεστε ρε «αχάριστοι»...)

Επιπρόσθετα, ακόμα και αν ένας εργοδότης δε μεταναστεύσει για προορισμούς όπως η Κίνα, με χαμηλό εργατικό κόστος, θα πρέπει μετά να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό από τους υπόλοιπους εργοδότες που έχουν πάει εκεί, και τώρα εισάγουν τα ίδια εμπορεύματα με αυτόν, σε χαμηλότερες (ανταγωνιστικότερες) τιμές, με αποτέλεσμα όσοι μένουν στη δύση (κυρίως οι μικροί κεφαλαιοκράτες, αυτοί δηλαδή που δεν έχουν τη δυνατότητα να μεταναστεύσουν) να κλείνουν, ή να συρρικνώνονται, κτλ, και η "ελεύθερη αγορά" να γίνεται στην πραγματικότητα ολοένα και πιο ολιγοπωλιακή (καθώς μένουν μόνο λίγοι σε κάθε κλάδο).

Φτάνουμε λοιπόν σε μια κατάσταση όπου ξεκάθαρα πλέον η επιβίωση του καπιταλισμού εξαρτάται από την ικανότητα του να κλέψει ακόμα περισσότερο τους εργάτες ("κινεζοποίηση").

Καμιά φορά, ο καπιταλισμός παρομοιάζεται με έναν βρυκόλακα που πίνει το αίμα των εργατών - και όντως έτσι είναι!

Αν όμως ο καπιταλισμός είναι σαν τους βρυκόλακες, τότε δε νομίζω ότι έχει νόημα να ζηάμε από αυτόν να μη μας πίνει το αίμα. Ίσως να μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να μειώσει λιγάκι το πόσο αίμα πίνει, αλλά πάντως ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να σταματήσει να πίνει αίμα, γιατί θα πεθάνει. Είναι ζήτημα "ζωής και θανάτου". Γι' αυτό και τους βρυκόλακες τους σκότωναν, δεν τους ζητούσαν να έχουν "ανθρώπινο πρόσωπο" (αν και αυτό γινόταν παλιότερα, σήμερα βλέπουμε ένα σωρό έργα στα οποία οι άνθρωποι ζητούν από τους βρυκόλακες να μηντους πίνουν το αίμα (χαχα, εδώ γελάνε). Είναι υποθέτω και αυτό ένα γενικότερο δείγμα του πόσο πίσω είναι η σκέψη των σημερινών ανθρώπων, του πόσο πολύ έχουν πιστέψει τα ψέματα και τις ηθικολογίες που τους ταΐζουν. Κάποτε, έστω και σε "κινηματογραφικό" επίπεδο, ήξεραν τουλάχιστον ότι τον βρικόλακα τον σκοτώνεις, δεν του ζητάς να γίνει άνθρωπος, ούτε..."τον πιάνεις γκόμενο/α").

Παλιότερη απεικόνιση βαμπίρ, που προφανώς δεν είναι εξανθρωπισμένο όπως παρουσιάζεται συχνά σήμερα, αλλά αιμοδιψές